บทที่ 8 คุณมันทั้งอำมหิตและโหดร้าย

เซนเดินเข้าไปหารสรินก่อนจะกระชากไหล่เธอให้ลุกขึ้น “เธอคิดอยากจะฆ่าฉันจริง ๆ ใช่มั้ย?” สายตาเกรี้ยวกราด ของเขาจับจองไปที่รสริน “เธอนี้มันเลวทรามจริง ๆ พอฉันไม่ได้ ก็คิดจะเอาชีวิตฉันงั้นหรอ?”

“ฉันเปล่า” รสรินเบิกตาโตด้วยความตกใจ ภาพตรงหน้าเริ่ม ดูพร่ามัวจากการเสียเลือดมาก “เมื่อขึ้นเรื่องเข้าใจผิด…

“เข้าใจผิด?” เซนกระชากเธอให้หันไปดูวิคณาที่ตอนนี้เลือด ยังคงไหลซึมออกมจนเลอะเสื้อ “เธอกล้าทำขนาดนี้แล้วยังจะ มาบอกว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดอีกหรอ? ถ้าไม่ใช้เพราะวิเขารับมีด แทนฉันไป เธอคงจะแทงเข้ามาที่หัวใจของฉันแล้วสินะ”

“เป็นเธอที่เดินเข้ามาชนมันเอง!” รสรินตะโกนตอบกลับมา “เซน คุณตาบอดหรอ? ก่อนหน้านี้ก็เห็น ๆ อยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น คุณ มองไม่ออกจริง ๆ หรอ!”

“รสริน จนถึงตอนนี้แล้วเธอยังจะปากแข็งอีก” เซนรู้สึก รังเกียจเธออย่างถึงที่สุด ก่อนจะผลักเธอลง แล้วถอยห่างออกมา ก่อนจะเรียกบอดี้การ์ดด้านนอกเข้ามา

หลังจากเห็นบอดี้การ์ดร่างกำยำสองคนเดินเข้ามา ทำให้รส รินรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

“พวกคุณจะทำอะไร? เช่น คุณคิดจะทำอะไรกับฉันอีก?”
“มือขวาใช่มั้ยที่เธอถือมีด ฉันจะตีมันให้หัก” เซนพยุงวิคณา ขึ้นมากอดไว้

วิคณากระชับตัวเข้าไปกอดร่างสูงแน่น ค่อยมองดูอยู่ไกล ๆ

เป็นเป็นความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดสนิทสนม แต่มองกลับมาที่เธอ นั่งจนตรอกอยู่บนพื้นอย่างไร้หนทาง ไม่ เหลือศักดิ์ศรีอะไรทั้งนั้น

“ไม่เอา..” รสรินส่ายหน้าพลางหาหนทางหนี แต่กลับถูกบอดี้ การ์ดสองคนจับเอาไว้ หลังจากนั้นบอดี้การ์ดทั้งสองคนก็น่า มือขวาของเธอไปวางไว้บนโต๊ะ

เวนเขาคิดที่จะทำร้ายมือของเธอจริง ๆ

“เซน!” รสรินถึงกลับทรุดตัวลง น้ำตานองหน้า “คุณมันทั้ง โหดร้ายและอำมหิต เป็นคุณยื้อเวลาจนทำให้ลูกของฉันป่วย เป็นคุณที่ทำร้ายครอบครัวฉัน ตอนนี้คุณยังคิดจะทำร้ายมือฉัน อีกหรอ! ทำไมคุณถึงเลวได้ขนาดนี้?”

รสรินร้องไห้โฮ น้ำตาไหลนองหน้าปะปนไปกับเลือดที่ไหลมา ก่อนหน้านี้

“หลายปีมานี้ ฉันรักคุณมากขนาดไหนทำไมคุณไม่เคยมอง เห็นมันเลย? แต่กลับโดยวิคณาหลอก คุณมันทั้งโหดร้ายทั้งโง่ เง่า!”

“พวกแกยังไม่ลงมืออีก จะรอให้ฉันลงมือเองหรือไง?” สีหน้า ของเซนมืดครึ้มอย่างน่ากลัว เขาเมินเฉยต่อคำพูดของรสรินแล้วหันไปตะคอกใส่บอดี้การ์ดแทน

บอดี้การ์ดชะงักไปครู่นึงก่อนจะหยิบแท่งเหล็กขึ้นมาก่อนจะ

ง้างขึ้นสูงแล้วฟาดมันลที่มือของรสริน

แก๊ก.. เสียงกระดูกหักที่ดังขึ้นอย่างชัดเจน

“กรี๊ดดดด!” รสรินกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ใบหน้าเต็ม ไปด้วยความสูญเสีย เจ็บปวดทรมาน ก่อนจะเป็นลมหมดสติไป ร่างกายผอมแห้งล้มลงไปกับพื้นอย่างน่าเวทนา

บอดี้การ์ดทั้งสองคนยอมปล่อยเธอ ในที่สุด ก่อนหันไป

รายงานเชน

เซนจ้องมองร้างผอมแห้งที่นอนอยู่บนพื้น เขารู้สึกว่ามีอารมณ์ รู้สึกผิดแปลก ๆ ก่อเกิดขึ้นมาในใจ

“เซนคะ” เขาหันกลับไปหาวิคณาตามเสียงเรียก

“ำเจ็บจังเลยค่ะ” น้ำตาเธอไหลนองหน้า ทำท่าทีช่างดูน่า สงสาร

อารมณ์แปลก ๆ เมื่อสักครู่หายไปทันที

เรื่องทั้หมดก็เป็นเพราะตัวของเธอเอง ใครใช้ให้เธอทำตัว ร้ายกาจแบบนี้ ที่โดนไปมันก็สมควรแล้ว

“เอาผู้หญิงคนนี้ออกไปให้พ้น

เขาหันหลังแล้วเดินออกไปด้านนอก โดนไม่หันกลับไปมองรสรินอีก
“ถ้าต่อไปเธอยังกล้าโผล่มาที่นี่อีก พวกแกก็จัดการที่เธอให้ ขาหักซะ!”

“รับทราบครับ” บอดี้การ์ดตอบรับอย่างแข็งขัน ก่อนที่พวก เขาจะลากร่างของรสรินไปที่ประตูด้านนอกคฤหาสน์ แล้วโยนตัว เธอออกไปอย่างไร้ปราณี

ด้านเซนเขาประคองวิคณาไปขึ้นรถก่อนจะขับออกไป เขามอง เห็นรสรินที่นอนอยู่ข้างถนนแต่ก็ไม่ได้สนใจ แล้วขับรถห่างออก ไป ทิ้งรสรินที่นอนหมดสติไว้ทั้งอย่างนั้น ไม่มีใครสนใจว่าเธอจะ อยู่หรือตาย