บทที่ 1 ขอร้องให้ฉันได้คลอดเด็กออกมา

“เซน ฉันขอร้องล่ะ คุณช่วยพาฉันไปโรงพยาบาลเถอะ ฉันจะ คลอดแล้วจริง ๆ …” รสรินคุกเข่าลงบนพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะ เธอ พยายามที่จะขอร้องอ้อนวอนชายคนหนึ่ง แม้จะดูเหมือนว่าสิ่งที่ เธอทำมันจะไร้ค่า “เด็กคนนี้เขาแปดเดือนเต็มแล้วอีกนิดเขาก็จะ มีชีวิตขึ้นมา ได้โปรดช่วยชีวิตเขาด้วย”

ประตูใหญ่ของคฤหาสน์เปิดอ้าออก แต่ทว่ากับไม่พบแม้แต่ เงาของใครสักคน มีเพียงบอดี้การ์ดร่างกายสองคนยืนเฝ้า ประตูอยู่

พวกเขาต่างจ้องมองรสริน ไม่ยอมให้เธอเข้าไปภายใน คฤหาสน์ และก็ไม่ยอมให้เธอออกไปจากลานคฤหาสน์โดย พลการ

หว่างขาของเธอรับรู้ได้ถึงความเปียกชื้น น้ำคร่ำที่แตกจาก การจะคลอดเด็กทำให้เธอเจ็บปวดจนไม่สามารถพยุงตัวได้อีก ต่อไป ก่อนจะล้มตัวลงไปบนพื้นหิมะ

“เซน ขอร้องล่ะ พาฉันไปโรงพยาบาลเถอะนะ” เธอร้องไห้อยู่อย่างนั้นซ้ำไปซ้ำมาจนคอแหบแห้ง ปวดท้องจน แทบจะเป็นลม ก็ปรากฏให้เห็นเงาร่างชายหนุ่มเดินออกมา เขาอยู่หน้าประตู จ้องมองเธอจากไกล ๆ ด้วยสายตารังเกียจ “เซน เด็กคนนี้เขาก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขคุณนะ ตอนนี้ก็ครบกําหนดคลอดแล้ว ได้โปรดเถอะพาฉันไปโรงพยาบาล คลิตเขา ออกมา!” รสรินก้มมองท้องใหญ่ที่นูนออกมา ก่อนพยายามขยับ คลานเข้าไปหาเซน เธอพยายามที่จะไปกอดขาขอร้องเขา แต่เขา ก็ขยับหนีด้วยท่าทางรังเกียจ

“รสริน งั้นเธอจะยอมหย่ากับฉันมั้ยล่ะ?”

เธอตะลึงงันไป ก่อนจะพิมพ์ออกมา “ลูกของเรากำลังจะเกิด มานะ..”

เซนชักสีหน้าอย่างหงุดหงิด “สำหรับฉันมันก็เป็นแค่เรื่อง เฮงซวยเท่านั้นแหละรสริน แต่ไหนแต่ไรมาฉันไม่เคยต้องการเด็ก คนนี้ด้วยซ้ำ มันเพราะเธอนั้นแหละที่แอบอุ้มท้องเอง พอตอนนี้ อยากจะคลอด มันเป็นเรื่องของเธอ เด็กคนนี้จะคลอด ไม่คลอด หรือจะตายไปก็เป็นเรื่องของเธอ

รสรินร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม

“เซน ทำไมคุณมันเลวอย่างนี้ ไม่ว่ายังไง แต่เด็กคนนี้เขาก็เป็น เลือดเนื้ของคุณนะ!”

“แล้วเธอคิดว่ามันเพราะอะไรล่ะ” ท่าทีของเซนตอนนี้มันทั้ง โหดร้ายและเย็นชา เขาเหมือนกับปีศาจร้ายที่โผล่ออกมาจาก นรกยังไงยังงั้น ตั้งแต่เธอท้อง มันก็ทำให้ฉันรังเกียจแล้ว เด็ก คนนี้ฉันไม่ต้องการ อยากไปโรงพยาบาลเพื่อคลอดมันออกมา หรอ ฝันไปเถอะ!”

คำพูดนั้นของเขาแทบจะทำลายความหวังของรสรินจนหมดสิ้น
ท้องฟ้าสีเทา เกล็ดหิมะโปรยปรายลงมาอย่างเงียบงัน เกล็ด หิมะยังคลร่วงหล่นเกาะตามเส้นผมที่ยุ่งเหยิงและดำสนิท รวมทั้ง ขนตาที่โค้งงอนยาว ดูเป็นภาพที่สวยงามแล้วยังเป็นภาพที่ย่า สงสารจับใจ

“ฉัน.. ขอร้องคุณล่ะ ได้โปรดเถอะนะ” ความเจ็บปวดอย่าง รุนแรงจากการดิ้นของเด็กในท้องอย่างต่อเนื่อง น้ำคร่ำตรงหว่าง ขาค่อย ๆ แห้งเหือดลง กลับแทนที่ด้วยเลือดสีแดงสดค่อย ๆ ไหลออกมา จนพื้นหิมะโดยรอบเปลี่ยนเป็นสีแดงค่อย ๆ ขยาย วงกว้างขึ้น

รสรินจ้องมองที่ท้องของเธอก่อนจะพยายามพยุงตัวเองขึ้น ด้วยความลำบาก พยายามคำนับขอร้องเขาไม่หยุด

“ขอร้องล่ะ ฉันคุกเข่าขอร้องคุณ” เธอใช้หน้าผากกระแทกลง ไปแนบชิดกับความเย็นของหิมะบนพื้น

“ให้ฉันได้คลอดเขาออกมาเถอะนะ ได้โปรด”

เซนหรี่ตามองเธออย่างไร้อารมณ์ สายตาของเขาบ่งบอกได้ ชัดถึงความเย็นชา

“ตี๋าตมจริง ๆ สายเลือดของฉันเหรอ แค่คิดว่ามันหลอมรวม กับคนอย่างเธอ ฉันก็รังเกียจจนอยากจะอ้วกแล้ว”

รสรินทำได้เพียงจิกมือลงบนพื้นหิมะ และยังคงก้มหน้าอยู่ อย่างนั้นโดยที่น้ำตายังคงไหลไม่หยุด

“ใช่! ฉันมันต่ำตม จริง ๆ แล้วฉันก็ไม่ได้อยากจะแต่งงานกับคุณหรอก” รสริมหลับตาลง เธอเลือกที่จะอ่อนข้อให้กับเขา “พา ฉันไปคลอดเถอะ ฉันจะยอมหย่าให้คุณแล้ว หย่าตอนนี้เลยก็ได้ ขอแค่ฉันพาฉันไปคลอดอย่างปลอดภัย”

เธอพยายามเกลี้ยกล่อมเขาเป็นครั้งสุดท้าย แต่ทว่าเซนตอบ กลับมาด้วยเสียงหัวเราะอย่างเย้ยหยัน

“หึ” เซนยิ้มเยาะอย่างชัดเจนก่อนจะเอ่ยถ้อยค่าโหดร้ายออก มา “รสริน ถึงเธอจะมาเห็นด้วยกับการหย่าตอนนี้ มันก็สายไป แล้ว ฉันไม่มีทางปล่อยให้เธอได้ไปโรงพยาบาลเพื่อคลอดไอ้เด็ก มารหัวขนนี้ออกมาหรอก หรือว่าเธอจะคลอดมันออกมากลาง หิมะตอนนี้ ฉันก็ไม่ลังเลที่จะปล่อยให้มันตายหรอก”

หลังของรสรินสั่นสะท้านอย่างรุนแรง พลางส่ายหน้าไปมา อย่างไม่อยากจะเชื่อ เธอจ้องมองเขาด้วยสายตาผิดหวังปนเศร้า โศกเสียใจ

“เรื่องหย่าถึงแม้วันนี้เธอจะไม่เห็นด้วย แต่อนาคตฉันก็มีวิธีที่ จะทำให้เธอยอมคุกเข่าขอหย่าเอง!”

เขาทิ้งประโยคอันโหดร้ายไว้ก่อนจะหมุนตัวกลับ และปิด ประตูคฤหาสน์ไป ไม่หันกลับมามองแม้แต่น้อย บนพื้นหิมะ ก็ยัง ปรากฏให้เห็นท้องขนาดใหญ่ของเธอและเลือดที่ไหลเปรอะ เปื้อนไปกว่าครึ่งตัวของเธอ