บทที่ 7 ถ้าคิดว่าทำได้ก็ฆ่าฉัน

ต่อรอง?

ในสายตาของเขา เห็นได้ชัดเจนเลยว่าเขามองชีวิตของ ลูกสาวเป็นเพื่อการต่อรองธุรกิจ

“เซน คุณยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่า” รสรินน้ำตาคลอ ท้ายที่สุดก็ทรุดตัวลงกับพื้น “คุณมันฆาตกร!”

เซนเริ่มหมดความอดทน เขาไม่อยากแม้แต่มองหน้าเธอ

“คำพูดของฉันมันยังไม่ชัดเจนพออีกหรอ ฉันไม่อยากจะเสีย เวลากับเธอแล้ว” เขาเลือกที่หันไปจับมือวิคณาขึ้นมาเล่นอย่าง รักใคร่ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันให้เวลาเธอ สามสิบวินาที รีบไสหัวออกไปแล้วอย่ากลับมาที่นี้อีก!”

ถ้าเธอยอมไปในตอนนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะสามารถพบเขาได้อีกเมื่อ ไหร่

บริษัทของพ่อแม่เธอ ไหนจะสุขภาพของลูกเธออีก เธอมีเวลา ไม่มากแล้ว ไม่ว่าอย่างไรวันนี้ต้องทำให้เชนยอมรับปากที่จะช่วย ให้ได้

“ฉันไม่ไป” รสรินตอบกลับก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้เขา “เซน ถ้า หากวันนี้คุณยังไม่ยอมที่จะปล่อยฉันไป ไม่ฉันก็คุณที่จะต้องพัง กันไปข้างนึง!
เชนหลี่ตาจ้องมองไปทางรสรินด้วยท่าทางอันตราย

“ไม่ใช่ว่าฉัน ใจอ่อนให้เธอเกินไปหรอกหรอ? เธอคิดว่าเธอมี สิทธิ์ที่จะขู่ฉันได้หรอ?”

“ฉันไม่สิทธิ์” รสรินก้าวเข้าไปหยิบมีดปอกผลไม้ที่วางไว้บน โต๊ะ แต่ในขณะเดียวกันมือของเธอก็สั่นพลอยทําให้ปลายมีด ใน มือสั่นไปด้วย

“ฉันก็ไม่มีสิทธิ์มาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เป็นฉันที่ผิดเธอที่ไปหลง รักคนอย่างคุณ…. จนทำให้ฉัน ครอบครัวฉัน มีสภาพร่อนเร่อ แบบนี้!”

เธอหันทิศทางของปลายมีดไปทางเซน

“เซน คุณเป็นคนบังคับให้ฉันต้องทำแบบนี้เอง ตอนนี้ฉันไม่มี อะไรที่จะเสียไปได้อีกแล้ว แต่กับคุณมันไม่เหมือนกัน” รสรินกัด ปากตัวเองแน่น จนเลือดไหลซึมจากแผลในปาก “ปล่อยฉันกับ ครอบครัวฉันไป ไม่อย่างนั้นวันนี้เราก็มาตายไปด้วยกัน!

เซนจ้องมองปลายมีดมันวาว ก่อนจะลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับ รสริน

“ดี! รสริน” เขาเดินเข้าไปหาปลายมือ “ถ้าเธอคิดว่าทำได้ก็ แทงฉันเลยสิ”

มือรสรินเริ่มสั่นอีกครั้ง ภายในใจเธอตัดสินใจไปแล้วที่จะ ลงมือกับเขา แต่พอถึงเวลาที่ต้องลงมือจริง ๆ เธอกลับใจอ่อนไม่ กล้าทำ มีดที่อยู่ในมือก็ยังคงสั่นไม่หยุด
“ทําไมไม่กล้าลงมือหรอ?” เซนจ้องมองเธอพลางเอยอย่าง ประชดประชัน “รสริน การกระทำของเธอตอนนี้ ยิ่งดูยิ่งทำให้ฉัน รู้สึกสมเพช! คิดไม่ถึงว่าโลกใบนี้ยังจะมีผู้หญิงไร้ยางอายแบบ เธออยู่อีกหรอ?”

รสรินกํามือแน่น น้ำตาไหลลงอาบแก้มอย่างเงียบงัน

“เซน ถ้าคุณรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อน คุณจะต้องเสียใจ แน่ที่ทำแบบนี้! คุณน่ะถูกวิคณาหลอกมานานแล้ว” เพราะรสริน มัวแต่พูดจนไม่ทันระวัง จู่ ๆ ก็มีคนก้าวเข้ามาหามืดในมือ “เซน ระวัง!” วิคณากรีดร้องเสียงดัง ก่อนจะพุ่งตัวเข้ามาหา

เขา

เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วมากจนรสรินก็ยังคงมึนงง ยังไม่ทันได้ ตอบกลับอะไรจากเรื่องที่เกิดขึ้น ได้ยินเพียงเสียง

มีดในมือเธอแทงเข้าไปที่ไหล่ของวิคณาจนเลือดไหลซึมออก

มาจากเสื้อ เมื่อเห็นเช่นนั้นเธอก็เริ่มตกใจกลัวขึ้นมา…

“รสริน” เซนตะโกนขึ้นมาอย่างเดือดดาล เขาปรี่เข้าไปผลักรส รินออก

ร่างของเธอเซไปด้านหลัง ก่อนจะล้มลงไปจนหน้าผากของเธอ ไปฟาดเข้ากับมุมของตู้เข้า แผลปริแตกจนเลือดไหลออกมา

“วิ!” เซนรีบปรี่เข้าไปดูอาการของวิคณาอย่างเป็นกังวล ใบหน้าแสดงออกถึงความเป็นห่วง “เป็นอย่างไรบ้าง

วิคณาขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของเซน “ไม่เป็นไรค่ะ คุณเป็นอะไรมั้ยคะ คิดไม่ถึงเลยว่าในเขาจะกล้าทําร้ายคุณ

ใบหน้าของวิคณาดูซีดเซียวทําให้เขารู้สึกกังวลเข้าไปอีก เขา กอดเธอแน่น สายตาจ้องมองไปที่รสรินอย่างน่ากลัว

“รสริน ฉันคิดไม่ถึงว่าเธอจะกล้าทำ

รสรินส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นไปแตะตรงหน้าผากที่ รู้สึกเจ็บ ก่อนจะพบว่ามีเลือดที่ไหลลงมาไม่หยุด

เวียนหัวจัง..

หลังจากที่เธอคลอดลูก ร่างกายของเธอก็ยังไม่หายดี ไหนจะ เรื่องลูก เรื่องพ่อกับแม่อีก ทำให้เธอต้องวิ่งเต้นทั้งวันไม่มีเวลา พักผ่อน สุขภาพของเธอเองก็แย่ลงเรื่อย ๆ

ตอนนี้ยังบาดเจ็บจนเลือดไหลอีก ภาพตรงหน้าก็เหมือนจะมืด

ลงเรื่อย ๆ

“รสริน!”

แต่เรื่องที่น่ากลัวมากไปกว่านั้น คือตอนนี้เป็นกำลังโกรธจัด