บทที่ 2 ขอร้องพวกคุณ ได้โปรดช่วยฉัน

ยิ่งเวลาผ่านไปท้องของรสรินก็เพิ่มระดับความเจ็บมากขึ้นเรื่อย ๆ ใกล้จะคลอดเต็มที่แล้ว เธอพยายามคลานไปที่ประตูแล้วใช้แรง ที่เหลืออยู่พยายามทุบมัน

“เซน เปิดประตู ขอร้องละ พาฉันไปโรงพยาบาล…

เธอร้องไห้น้ำตานองหน้า ตรงหว่างขาก็ยังคงมีเลือดที่ไหล ออกมาไม่หยุด เปรอะเปื้อนไปตามกระโปรงและหิมะบนพื้น ช่าง เป็นภาพที่ชวนให้ตกตะลึง แม้แต่บอดี้การ์ดสองคนตรงหน้า ประตูยังแสดงออกให้เห็นทางสีหน้า

“เซน! เปิดประตู!” รสรินพยายามใช้มือที่ดูเหมือนจะไม่มี เรี่ยวแรงแล้วเคาะประตูเรียกเขา

“ฉันขอร้องคุณ ลูกจะคลอดแล้ว… คุณต้องพาฉันไปโรง

พยาบาล ไม่ว่าอะไรฉันก็ยอมคุณหมดแล้ว”

ประตูก็ยังรงปิดสนิท ไร้วี่แววของเสียงที่จะตอบกลับมา แท้ที่จริงแล้วเซนเขาไม่ได้สนใจเธอแม้แต่น้อย

ในที่สุดรสรินก็หมดเรี่ยวแรง เธอคลานอยู่บนพื้นบ้านและ กำลังทรมานจากการเจ็บจี๊ดขึ้นมาที่ท้อง เหงื่อพลางไหลซึม หน้า ก็ขาวซีดดูไร้สี

เจ็บมากจริง ๆ ….
ถ้าเธอยังไม่ไปโรงพยาบาล เธอจะตายไปพร้อมกับลูกหรือ ป่าวนะ สองแม่ลูกจะตายลงตรงนี้หรอ?

ไม่ต้องการอย่างนั้น…

รสริน ใช้มือลูบไปที่ท้อง ถึงเธอจะตายก็ช่าง แต่เด็กคนนี้จะ ต้องไม่ตายไปพร้อมกับเธอ เขายังไม่ได้เกิดมา ยังมาได้มีโอกาส ที่จะเห็นสีสันของโลกใบนี้ เขาจะตายอย่างนี้ไม่ได้

เธอพยายามคลานไปทางประตูทางออก

เธอต้องไปขอความช่วยเหลือ……

บอดี้การ์ดหน้าประตูต่างสบตากันไปมา เมื่อนึกถึงความโหด ร้ายและไร้ความปรานีของเซนแล้ว พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะปล่อย ให้รสรินออกไปจากที่นี่ ต่างพากันก้าวออกไปเพื่อขัดขวางเธอ

“คุณรสรินครับ ต้องขออภัยด้วย ถ้าไม่มีคำสั่งจากนายน้อย

พวกเราไม่สามารถปล่อยคุณออกไปจากที่นี่ได้

รสริน ใบหน้าขาวซีด หยาดน้ำตาบนใบหน้าเย็นจัดจนแทบ กลายเป็นน้ำแข็ง

“ฉันกับลูกจะตายกันอยู่แล้ว…. พวกเธอสองคนมันฆาตกร!”

บอดี้การ์ดทั้งสองเพียงแสดงออกทางสีหน้าเล็กน้อย ก่อนจะ เอ่ย “ต้องขอโทษด้วยนะครับคุณรสริน แต่ใครบอกให้คุณไป วุ่นวายกับนายน้อยตั้งแต่แรกกันละครับ เรื่องทั้งหมดก็เพราะคุณ เป็นคนเริ่ม ถ้าคุณรักษาระยะห่างออกจากนางน้อย คงไม่มีทาง เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นหรอกครับ…”
รสริมหลับตาลงอย่างเจ็บปวดและหมดหวัง ใช่.. ทั้งหมด เพราะเธอทําตัวเอง

ตั้งแต่เริ่มชอบเชน ผู้ชายคนนั้นเขาก็ไม่เคยจะมีสีหน้าดี ๆ ให้ เธอเลย เป็นเธอที่โง่เองที่คิดไปว่า สักวันนึงเขาจะเปลี่ยน แต่เมื่อเวลาผ่านไปยิ่งเธอมองลึกลงไปก็พบว่าแท้จริงแล้วเขา

เป็นคนไม่มีหัวใจ

เขาไม่เคยแม้แต่จะซาบซึ้ง และไม่เคยที่จะอ่อนโยนกับเธอเลย เขาแค่แกล้งอยากให้เธอตายใจ ก่อนจะทำให้เธอเจ็บปวดจน อยู่ไม่สู้ตาย

“เจ็บ…” รสรินงอตัว เลือดไหลเลอะเต็มกระโปรงไปหมด และ ยังมีรอยเลือดบนหิมะยาวเป็นทางตามรอยคลาน

บอดี้การ์ดที่หน้าประตูทั้งสองคนต่างพากันเบี่ยงหน้าหนี ไม่

สามารถที่จะทนมองได้อีก

อาการเจ็บท้องอย่างฉับพลันจากการที่เด็กในท้องเริ่มดิ้นแรง ขึ้น ใกล้คลอดเต็มทน…

แต่แล้วความเคลื่อนไหวดิ้นรนภายในท้องก็ค่อย ๆ อ่อนแรง ลงเรื่อย ๆ …

ไม่มีน้ำคร่ำก็มีสามารถที่จะคลอดออกมาได้แล้ว เด็กในท้อง แทบจะหยุดหายใจอยู่แล้ว

ร่างกายของรสรินเริ่มที่จะมีแรงฮึดกลับมาอย่างกระทันหัน
เธอจะมานั่งรอแบบนี้ไม่ได้แล้ว! ต้องช่วยเด็ก! เขาต้องได้เกิดมา

เธอพยายามขยับกายขึ้นแล้วค่อย ๆ คลานไปทางด้านข้าง ของห้องรักษาความปลอดภัย เธอจะคลอดลูกด้วยตัวเธอเอง

เลือดที่ท่วมไปทั้งตัวของเธอ ผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมด สภาพจน ตรอกดูน่าเวทนา เธอคลานออกมาด้วยความเจ็บแค้น คนใน ห้องรักษาความปลอดภัยพบเธอเข้าก็พยายามหลีกหนีเปิดทาง ให้เธอ อยู่ภายในห้องคนเดียว

บังเอิญภายในห้องเธอพบโทรศัพท์บ้านที่สามารถเชื่อมต่อกับ ด้านนอกได้ ก็ไม่รอช้าที่จะรีบคว้าโทรศัพท์แล้วกดโทรออกเบอร์ ฉุกเฉิน

เพียงไม่นานได้ก็ยินเสียงร้องของรถพยาบาลที่ดังขึ้นอย่าง รวดเร็ว

รสรินพิงกำแพงก่อนจะค่อย ๆ พยายามลุกขึ้นอย่างยาก ลำบาก ก่อนจะก้าวขาน้อย ๆ ออกไปทางประตูทางออก

“ช่วยด้วย..” เธอพยายามช่วยความสามารถที่มีในตอนนี้เพื่อ ร้องขอความช่วยเหลือ ช่วยฉันด้วย!”

พยาบาลสองคนที่ลงมาจากรถพยาบาลวิ่งตรงเข้ามารสริน เหมือนเห็นสภาพเลือดท่วมตัวเธอแล้วก็เอ่ยถามด้วยความตกใจ “เกิดอะไรขึ้น!”

“ช่วยด้วย” รสรินหรือคว้าจับมือของพยาบาลคนนึงไว้ ” ช่วยฉันกับลูกด้วย พวกเรากำลังจะตายแล้ว

บอดี้การ์ดสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของรสริน เมื่อเห็นคนของ ทางโรงพยาบาลแล้วก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปขัดขวางรสรินอีก

เปิดประตู! ให้พวกเราพวกคุณผู้หญิงคนนี้ออกไป ไม่อยาก นั้น จะแจ้งตำรวจ” คุณหมออีกคนนึงวิ่งเข้ามา

บอดี้การ์ดทั้งสองคนก็ไม่ทราบว่าจะทำอย่างไรดี พวกเขาไม่ สามารถให้คุณหมอแจ้งตำรวจได้ไม่เช่นนั้นเรื่องนี้มันจะกลาย เป็นเรื่องใหญ่ แต่ในขณะที่พวกเขากำลังจะเปิดประตูรั้ว เซนก็ เปิดประตูบ้านแล้วก้าวขายาว ๆ ออกมา