บทที่ 12 ฉันที่ผิดเอง

เธอก็ไม่รู้ว่าเรื่องที่เขาทำกับเธอเมื่อวานสาเหตุอาจเป็นเพราะเขา เมาหรือเปล่า แต่เขากระตือรือร้นที่จะทำมันมาก เขากดเธอไว้ใต้ ร่างก่อนจะเรียกร้องมันครั้งแล้วครั้งเล่าตลอดทั้งคืน

ตั้งแต่คลอดลูกร่างกายของรสรินก็ยังไม่หายดี เธอเจ็บปวด ตลอดทั้งคืน ทําได้เพียงจบโซฟาแน่น ไม่สามารถขอร้องให้เขา หยุดได้

เซนเขาเองก็กดแขนเธอไว้ตลอด แล้วสั่งให้เธอเงียบเสียงไป มันจะทำให้เขาหมดอารมณ์

รสรินทําได้เพียงพยายามนึกถึงธุรกิจของครอบครัว และ

สุขภาพของลูกสาว… ทำให้เธอทำได้เพียงข่มตาอดทนอยู่เงียบ

ๆ ต่อไป

กลางดึก เธอไม่รู้ตัวเลยว่าสงครามบนเตียงมันจบลงอย่างไร เธอจำได้เพียงครั้งสุดท้ายก่อนที่เธอจะเผลอหลับไปด้วยความ เหนื่อย

หลังจากตื่นขึ้นมาเธอก็พบว่าทั้งเขาและเธอนอนกอดกันแน่น เซนยังคงหลับสนิทยังไม่ตื่นขึ้นมา

รสรินพยายามขยับร่างกายออกอย่างระมัดระวัง แต่ก็ทำให้ เขาตื่นขึ้นมา

เขาลืมตาขึ้นมา ก่อนจะมองไปที่หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา

รสรินรู้สึกอับอาย เธออยากจะรีบออกไปใส่เสื้อผ้าเร็ว ๆ

ในวินาทีต่อมา เซนก็ผลักเธอออกห่างจากตัวเอง

“รสริน นี้เธอหลอกล่อฉันอีกแล้วหรอ?” สีหน้าและแววตาเขา เต็มไปด้วยความรังเกียจจ้องมองเธออยู่ “คุณรู้ไหมว่าอะไรคือสิ่ง ที่น่าอัปยศที่สุด?”

รสรินตอบกลับอย่างเย็นชา “มันก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าคุณเป็นคน

ให้ฉันทํา

“หุบปาก!”

“หุบปาก!” เขาขัดขึ้นมาอย่างกระวนกระวายใจ “เธอยังจะมา แต่งเรื่องหลอกฉันอีก? ฉันรังเกียจเธอขนาดนี้ ต่อให้เธอขายตั้ง ฉันก็ไม่เคยคิดจะแตะต้องตัวเธอ!

รสรินเบิกตากว้าง ผู้ชายคนนี้ เขาจึงจะไม่เชื่อเธอ ดังนั้น สิ่งที่เธออดทนอดกลั้นไปเมื่อคืนก็จะเป็นเรื่องไร้ ประโยชน์งั้นหรอ?

“ออกไป!” เซนชี้นิ้วไปทางประตู “รีบออกไปให้พ้น

รสรินส่ายหน้า แล้วพยายามอธิบายเรื่องเมื่อคืนอย่างไม่ยอม แพ้ “เซน มันก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะคุณ คุณพูดเองว่าแค่ฉันตามใจคุณ คุณจะยอมเปล่าครอบครัวฉันไง ถ้าคุณคิดจะผิดคำพูดฉันจะเอาเรื่องนี้ไปบอกวิคณา ว่าเมื่อวานคุณทำกับฉันครั้งแล้วครั้งเล่า!

“เธอกล้าหรอ!” เซนเดินข้างไปประชิดเธอ “นับวันเธอยิ่งกล้า ขึ้นเรื่อย อย ๆ นะ เห็นทีว่าฉันคงให้บทเรียนเธอไม่มากพอสินะ ถึงได้ กล้าทําแต่เรื่องโง่ ๆ”

รสรินเดินถอยหลัง “คุณคิดจะทำอะไร?”

เซนมองเธอด้วยสายตาเหี้ยมก่อนจะพูดทีละคำอย่างชัดเจน “ฉันไม่มีวันให้อภัยเธอกับครอบครัวเธอ

เขาไม่ให้อภัย ครอบครัวเธอเป็นขยาดนี้แล้วเขายังบอกว่า ไม่ให้อภัย แล้วยังจะมีอะไรที่จะเลวร้ายได้อีก…เหมือนจะเอา ชีวิตพ่อแม่เธองั้นหรอ?

“อย่านะ!” เธอรีบคว้าเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ “ฉันจะรีบออกไปตอนนี้ คุณอย่าทําอะไรพ่อแม่ฉันนะ!”

เซนหัวเราะอย่างเย็นชา จากท่าทีของเขาดูก็รู้แล้วว่าไม่ให้ อภัย

รสรินทำได้เพียงแสดงสีหน้าผิดหวัง คุกเข่าลงบนพื้น หลังจาก ใส่เสื้อเรียบร้อยแล้วทำให้สังเกตเห็นมาทั้งคอและขาของเธอ เต็มไปด้วยรอย

เธอก้มหัวให้กับเขา ก่อนจะรีบเอ่ยว่า “ทั้งหมดเป็นความผิด ของฉันเอง ฉันขอร้องคุณได้โปรดปล่อยครอบครัวฉันไปเถอะ นะ? เป็นฉันที่ผิดเอง!”

เซนหรี่ตามอง เขากลับไปนั่งบนโซฟาก่อนจะเอ่ยถามอย่างเย็นชา “บอกฉันว่าเธอผิดอะไร?”

รสรินกระพริบตา ใบหน้าขาวซีด ก่อนนี้น้ำตาจะเอ่อล้นออกมา

“ฉันไม่ควรเข้ามายุ่งเกี่ยวกับคุณ ไม่ควรบีบบังคับให้คุณ แต่งงานกับฉัน ยิ่งกว่านั้นไม่ควร, หลงรักคุณ ทำให้คุณยุ่งยาก ใจ”

เซนก๋ามือแน่นก่อนจะตะโกนออกมา

“รสริน! เธอคิดว่าการหลงรักฉันมันเป็นเรื่องผิดนั้นหรอ?”

“ใช่” เธอตอบกลับมาทันที “เซน เป็นฉันที่ผิดเอง! ต่อไปฉันไม่ กล้าที่รักคุณแล้ว แล้วฉันจะไม่โผล่มาให้คุณเจออีก ได้โปรด ปล่อยฉันไปได้ไหม?”

เขาจ้องมองเธออยู่อย่างนั้นโดยไม่พูดอะไร รสรินคิดว่าเขายังคงไม่พอใจ เขาคงเกลียดเธอที่เธอเข้ามาส

ร้างเรื่องวุ่นวายให้เขาถึงสองปีเต็ม

“หนือว่าคุณต้องการชีวิตฉันงั้นหรอ? ฉันยอมให้คุณทุกอย่าง ไม่ว่าคุณจะให้ฉันทำอะไร ฉันล้วนเต็มใจ! แค่คุณปล่อยคนใน ครอบครัวของฉันไป