บทที่8 พวกเธอทำให้ฉันเกลียด

บทที่8 พวกเธอทําให้ฉันเกลียด

พอรินรดาเคาะประตูเดินเข้าไปในห้องทำงานของชฎายุ เห็นชฎายุนั่งอยู่บนเก้าอี้หนัง ร่างของสศิชาติดอยู่กับเขา

เข็มขัดของชฎายุถูกแกะออก มือของสศิชาก็ลูบไล้ไป ทั่ว และสีหน้าของชฎายุก็มีความสุขมาก

สองคนนี้หน้าไม่อายจริงๆ อยู่ในห้องทำงานก็ทนไม่ได้ และไม่ได้หลบเธอเลย

“ทุเรศ!” รินรดาหันหน้าไป ด่าไปคำนึง

“พี่คะ สิ่งที่พี่เห็นคงมากกว่าฉัน? แล้วนี่จะทำทำไม? สศิ ชายิ้มอย่างสะใจ

“รินรดา มาถึงขนาดนี้เลย เธอแกล้งใสๆให้ใครดู?” ชฎา ยุพูดอย่างโมโห

“ฉันแค่เตือนพวกเธอที่นี่คือที่สาธารณะทำอะไรเกรงใจ หน่อย ถึงแม้พวกเธอจะหน้าไม่อาย ฉันก็ทำอะไรไม่ได้” ริ นรดาตอบอย่างเย็นชา
“ดูสิ ชฎายุ เธอบอกว่าฉันหน้าไม่อาย! นายต้องจัดการ เธอถึงจะถูก! และวันนี้ตอนเช้าเธอยังตบฉัน ฉันท้องลูก ของนายแล้ว เธอตบฉันและก็ตบลูกของเราด้วย!”สศิชา พูดอย่างออดอ้อน

ครั้งนี้รินรดามาเอง เธอก็คงอยากจะยืมใช้ชฎายุ จัดการ สั่งสอนรินรดา

“ใช่หรอ? กล้าตบตีที่รักและลูก เธอเบื่อที่ได้มีชีวิตอยู่ นานหรอ?” แววตาของชฎายุโหดมาก

แต่รินรดาเองกลับไม่กลัว มองตามสายตาของชฎายุ “วันนี้ฉันมาเพื่อเซ็นใบหย่ากับนาย ถ้านายไม่อยากเซ็น ฉันก็ไม่มีเวลามาเล่นด้วย!”

ในตอนที่ได้ยินว่าเอกสารหย่า ชฎายุเองหวั่นไหวบ้าง

ในใจของเขาทั้งรักทั้งเกลียดรินรดา

ตั้งแต่รู้จักถึงแต่งงาน ก็ไม่เคยมีอะไรกับรินรดา ในใจก็ รู้สึกเสียดายเล็กน้อย

“รินรดา เธอคิดได้เร็วขนาดนี้เลยหรอ?”

สำหรับการที่รินรดาตกลงเซ็นใบหย่าเอง สศิชาเอ งก็แปลกใจ และนี่ก็คือสิ่งที่เธอต้องการ
“ฉันคิดได้ตั้งนานแล้ว แต่ว่าหน้าตาของเธอหน้ารังเกียจ ไม่อยากจะให้เธอได้ใจเร็วขนาดนั้น!”

“แก” สศิชาเก็บอารมณ์โกรธไว้ ยิ้มแล้วพูดว่า “พี่คะ พี่ คิดได้แบบนี้ ทำให้ฉันเกรงใจจัง!”

“บนโลกใบนี้ยังไม่เรื่องอะไรอีกที่เธอคิดว่าไม่ควรทำ? ฉันคงจะเกรงใจมาก” รินรดาพูดอย่างเยาะเย้ย

“ในเมื่อพี่เป็นคนคิดบวกขนาดนี้ ฉันก็พูดดีด้วย! พวกเรา ก็เด็ดขาดหน่อย!”

ในขณะที่สศิชาพูดอยู่ ก็เอาเอกสารสองฉบับออกมา จากลิ้นชักด้านข้าง และยังมีปากกาอีกด้ามหนึ่ง ยื่นมา ตรงหน้าของรินรดา

รินรดารับเอกสารมา ดูผ่านๆ เหมือนที่คิดไว้เลย ในเอก สารแม้แต่การทดแทนตัวเองสักนิดก็ไม่มี

แต่ว่า รินรดาไม่ได้สนใจสิ่งนี้ ในใจสิ้นหวังแล้ว แล้วจะ มาหวังอะไรกับเรื่องแค่นี้?

แม้แต่คิดรินรดาก็คงไม่คิด เซ็นชื่อตัวเองลงในเอกสารทั้งสองฉบับ
ตัวเองเก็บไว้ฉบับนึง แล้วอีกหนึ่งฉบับก็ยื่นให้สศิชา

เห็นความเด็ดขาดของเธอ ชฎายุเองก็ตกใจเล็กน้อย เธอไม่เสียใจร้องไห้เลย และไม่ได้ขออะไรเพิ่มเติม!

สาขารับใบหย่า รินรดาเซ็นเสร็จแล้ว เปิดดู ก็ยิ้มออก มาอย่างพอใจ

“โตขนาดนี้ ฉันก็พึ่งเคยเห็นพี่ทำได้เด็ดขาดขนาดนี้ น้อง อย่างฉันก็ไม่ใช่ไม่มีเหตุผล ต้องจำได้มาร่วมแสดงความ ยินดีล่ะ?”

“ไม่ต้องแล้ว ฉันไม่อยากดูพวกเธอแสดงอันน่าเก ลียดแบบนี้ แต่ว่า ฉันมีเรื่องจะถาม ทำไมพวกเธอถึงไม่ ให้ฉันรู้ว่าพ่อป่วย?”

พอฟังรินรดาพูดถึงตรงนี้ หน้าของสศิชาก็ลนๆ แล้วก็ ปกปิดมันลงไป

“เธอ เธอไปเยี่ยวพ่อมา? พ่อพูดอะไรกับเธอ?” สศิชา จ้องถามเธอ

“สศิชา เธอกลัวรึยัง? ถ้าเธอสองแม่ลูกไม่ได้ทำอะไรไม่ ดี แล้วจะกลัวอะไร?” รินรดาตอบ
“ตลกจัง! ฉันกลัวอะไร? เธอก็ไม่มีค่าอะไรกับพ่อ แต่แรกแล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่ปล่อยเธอออกจากบ้าน ไม่ ถามเลย?” สศิขาพูด

“พ่อทํายังไงกับฉัน ก็ไม่เกี่ยวกับเธอ แต่ว่ามีบางเรื่อง ฉัน ก็ต้องเตือนเธอสองแม่ลูก อย่างเล่นไฟลนตัวเองตาย!” ริ นรดาพูดเตือน

คิดถึงสิ่งที่พวกเขาสองแม่ลูกทำกับเธอ ก็ยังคิดถึงเรื่อง ที่พ่อเธอป่วย รินรดายิ่งรู้สึกว่าสองแม่ลูกนี้ต้องมีแผนการ ที่ใหญ่กว่านี้แน่

ชฎายุอาจจะแสดงตัวเป็นใครก็ได้ในนั้น