บทที่ 12 คำตอบโต้ของไวทิน

บทที่ 12 ค่าตอบโต้ของไวทิน

คุณรินรดายังอยากจะพูดอะไรอีกมั้ยครับ ชายใน โทรศัพท์วางสายแล้ว

เธอนั่งไว้บนเตียง ครู่หนึ่งคิดถึงพ่อของเธอเสียชีวิต อย่างกะทันหัน แล้วคำนวณอย่างละเอียดของสองแม่ลูก นั้น

สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เพียงแก้ไขได้ด้วยความสามารถของตัว เอง แล้วไปสู้ได้หรอก เธอต้องการคนช่วยสักคนหนึ่ง เธอ รู้สึกว่าชายลึกลับคนนี้ดูเหมือนจะมีความสามารถสิ่งนี้ได้

พรุ่งนี้เป็นวันฝังศพของพ่อแล้ว อย่างไรก็ตาม เธอจะส่ง พ่อไปเที่ยวสุดท้าย

ในคืนนี้เธอพลิกตัวไปมา ดึกมากถึงจะหลับไป เช้ารุ่งวัน ที่2 แล้วอยู่ในสภาวะที่มึนๆ และทันใดนั้นก็ได้ยินเสียง กระทบรุนแรงที่ประตู จากแล้วก็ได้ยินเสียงร้องไห้

เธอลุกขึ้น เธอใส่รองเท้าแล้วรีบไปตรวจดูที่ประตู ก่อน เปิดประตูเธออึ้งไปเลย
ก็เห็นไวทนคุกเข่าแล้วพร้อมกับใบหน้าบวมที่ประตูของ ตัวเอง ด้วยใบหน้าที่น่ากลัว แล้วด้านหลังยังมีชายเสื้อดำ ยืนอยู่ข้างหนังอีกด้วย

“คุณรินรดาครับ ขอล่ะ ขอล่ะครับคุณต้องให้อภัยผมน่ะ ครับ! “ไวทินขอร้องอ้อนวอนแล้วก็ร้องไห้พูดไปด้วย

“นี้ นี้มันตกลงว่าเป็นอะไรอันแน่?”

ถึงแม้ว่าในใจของรินรดาจะเกลียดไวทิน แต่ก็ยังคิดไม่ ออกมาว่าตกลงเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

“คุณรินรดา ผมผิดเองครับ ผมมีความปรารถนาที่จะทำ เองครับ แล้วทำเรื่องทรยศ หากวันนี้คุณไม่ให้อภัยผม พวกเขาก็จะต่อยผมตายครับ!”

รินรดาก็ยังไม่ค่อยเข้าใจ แล้วเงยหน้ามองหลังคนใส่ เสื้อคําสองคนนั้น

ชายเสื้อดำสองคนนี้ ดูท่าทางเหมือนจะโหดร้าย แต่กับ ตัวฉันเองเขาก็ค่อนข้างเคารพ

“เขาเองทำเรื่องอะไรไม่ดี คุณให้เขาพูดเอง!” แล้วชาย คนหนึ่งในเสื้อดำกระซิบ
“พูดเถอะ! ถ้าคุณบอกเรื่องให้มันชัดเจน ฉันถึงพิจารณา ว่าจะให้อภัยคุณหรือเปล่า” รินรดามองหน้าไปที่ไวทินอีก ครั้ง

“ใช่ครับ ใช่ผมแต่งเรื่องของการสืบทอดสมบัติขึ้นมา ครับ ตามความประสงค์ดั้งเดิมแล้ว คุณเป็นทายาทของ บริษัท และอสังหาริมทรัพย์ทั้งหมด แล้วแม่เลี้ยงแล้วน้อง สาวของคุณของคุณให้เงินฉันสิบล้านหยวน แล้วสักครู่ นั้นผมโลกมากแล้วทําเรื่องที่ทรยศแบบนี้ออกมา

ตอนที่พูดเรื่องพวกนี้ ไวทินพูดแบบติดๆขาดๆสะอื้น แล้วจ้องมองไปที่รินรดาอย่าดื้อรั้น พยายามทำให้รินรดา คิดดูในใจ

จากไวทินที่พูดออกมาสิ่งเหล่านี้ รินรดาทายได้ตั้งแต่แร กอยู่แล้ว แต่ว่า ทั้งหมดนี้จากปากของไวทินจริงๆ แต่เธอ ก็ยังรู้สึกไม่พอใจ

“ดังนั้น พ่อของฉันถูกพวกเขาทำร้ายจนตาย?” รินรดา เก็บความโกรธไว้ในใจแล้วถาม

“ใช่ใช่ แม่เลี้ยงของคุณอธิชา เธอไม่สามารถโน้มน้าว ให้พ่อของคุณปรับเปลี่ยนการสืบทอดได้ ดังนั้นจึงเติม ไฮโดรเจนคลอไรด์ลงในขวดของพ่อคุณ และยากที่จะ ตรวจเจอได้แม้ในศพด้วย”
ฟังจบที่ไวทินพูดมา รินรดาเกลียดจนกัดฟันของตัวเอง “งูพิษสองแม่ลูกนั้น เพื่ออยากได้การสืบทอดสมบัติของ พ่อ มันจะทำเรื่องแบบนี้ออกได้กัน?”

ฟังถึงตรงนี้ ชายเสื้อดำที่อยู่ด้านหลังของไวทันทนไม่ ไหว แล้วเตะเขาแรงๆอีกที

“ทำไมรู้ทั้งรู้ คุณยังจะช่วยพวกเธออีก? เรื่องชั่วร้ายแบ บนี้คุณยังกล้าทําออกมาอีก?”

“โอ้ย อย่าตีแล้ว คือทั้งหมดที่ผมสับสนอยู่”

ไวทินหดตัว และร้องไห้อย่างเจ็บปวดจากการขอให้อภัย

“หุบปากเสีย! จากนี้ทำอะไรต่อ! หากคุณไม่พูดอะไรเลย ฉันจะตีคุณตายวันนี้! เชื่อหรือไม่ฉันจะทำให้คุณตายที่ใต้ ก้นแม่น้ำ แล้วตำรวจก็ไม่สามารถหาร่องรอยเจอ?”

“ไม่น่ะ ไม่ได้น่ะผมยังมีคนที่ต้องดูแลอยู่ แล้วยังมีแม่ที่ อายุ70ปีแล้ว ขอพวกคุณล่ะ อย่าฆ่าผมเถอะ!”

ไวทินร้องไห้ด้วยน้ำตา แล้วพุ่งไปด้านหน้า นิ้วเตะโดน นิ้วเท้าของรินรดา แล้วจ้องมองมองเธอด้วยความน่า สงสาร
เขารู้อยู่ในใจว่า การขอการให้อภัยของรินรดา เขาถึงจะ มีชีวิตรอดได้ สองคนนี้พวกเขาสามารถพูดได้แล้วท่ามัน ได้

รินรดามองไปทีไวทินที่กำลังตัวสั่นแล้วคุกเข่าอยู่ เขาไม่ พอใจจริง ๆ กับตัวเอง มันเป็นเพียงความต้องการทางชั่ว ขณะหนึ่ง และอีกอย่างเธอก็ไม่อยากที่จะแตะต้องกับคน ที่ตายไปแล้ว

“พูดเถอะ! คุณจะแก้ไขอย่างไรล่ะ?” รินรดาก็คิดที่ให้ โอกาสเขาอีกครั้ง

“ขอแค่คุณรินรดาเปลี่ยนชีวิตผมไป แล้วต่อไปผมจะรับ การมอบหมายงานของคุณรินรดา แล้วจะช่วยสืบค้นสอง แม่ลูกนั้นจากการฆ่าพ่อคุณตาย แล้วการปลอมหลักฐาน สืบทอดสมบัติ ผมจะพยายามช่วยคุณรินรดาได้สิ่งที่ควร ได้รับ!” ไวทินสัญญาคำสาบาน

“นี้คุณเป็นคนพูดเองน่ะถ้าหากว่ามันมีสิ่งแปลงปลอม เข้ามาแม้แต่หน่อยเดียว งั้นก็ไม่ต้องโทษฉันล่ะน่ะ!”

รินรดาพูดอย่างโหดๆ เพื่อให้ในใจของไวทินมีภาพ ติดตาไว้ แล้วตัวเองก็เป็นคนที่กล้าพูดออกมาแล้วกล้าทำ เผื่อเขาจะได้ไม่ต้องเสแสร้ง

“ครับๆ! ครับ!” ไวทินก็รับปากไปแล้ว
จากนั้นในรดาก็เงยหน้ามองไปที่ชายเสื้อ าสองคนนั้น แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างงั้น พี่ทั้งสองคนก็ปล่อยชีวิตเขาไป เถอะคะ?”

“ทั้งหมดก็จะฟังคุณรินรดาครับ พวกผมก็ทำตามคำสั่ง ทํางาน”

ชายเสื้อดำสองคนนั้นก็เคารพในตัวของเธอเอง แล้ว ทำให้รินรดานึกถึงทั้งหมดนี้เป็นชายที่ลึกลับทำขึ้นมา