ตอนที่6 หย่ากับสุพจน์ผมเลี้ยงเธอเอง

จันทรัตร์จับแขนสุพจน์ไว้แน่น พูดอย่างสุดแรงว่า “ใช่”

ดวงตาสุพจน์เต็มไปด้วยสีเหลือด จ้องจันทรัตร์ด้วยแวว ตาที่เกลียดชัง มีทั้งผิดหวังและรังเกลียด “หากฉันไปช้าอีก นิดเธอก็ตายแล้ว “

อะไรนะ

จันทรัตร์ตกใจ เป็นไปได้ไง

จันทรัตรไม่ค่อยเข้าใจ เมื่อคืนกรรณารายังดีๆอยู่เลย เรียกร้องให้สุพจน์ไปอยู่เป็นเพื่อน เธอก็แค่วางสาย โทรศัพท์เท่านั้นจะทำให้เกิดเรื่องใหญ่ได้ถึงขนาดนี้เชียว

“ฉันไม่รู้”

“เธอเห็นคนถูกทำลายก็ไม่ช่วยเหลือ กรรณารามาขอให้ ผมช่วย เธอถูกปล้น เกือบโดนข่มขืน นาทีสุดท้ายโทรขอ ความช่วยเหลือกับผม เธอรับสาย เธอไม่ให้ความช่วยเหลือ และไม่แจ้งความอีกด้วย หากไม่ใช่เธอสู้ตาย เธอโดนข่มขืน ไปแล้ว เดี๋ยวนี้ยังนอนห้องไอซียูอยู่เลย เมื่อกี้แพทย์เพิ่ง ช่วยชีวิตเธรอดได้ จันทรัตร์ เธอเป็นคนโหดเหี้ยมเลือดเย็น มาตั้งแต่เมื่อไร

สุพจน์บีบคอจันทรัตรไว้แรงๆ เหมือนจะให้เธอตายเป็น เพื่อนกรรณาราไปด้วย
ไม่ใช่อย่างนี้ค่ะ เมื่อคืนกรรณาราไม่ได้ถูกข่มขืน นี่ เป็นการใส่ร้ายแน่ๆ

จันทรัต มองตา พจน์ มองไม่เห็นมีความเชื่อใจสักนิด แต่กลับมีความเกลียจที่อยากให้จันทรัต รีบไปตายฉงั้น

“ตอแหล หรือเธอจะบอกว่าบาดแผลของกรรณาราคือ เขาทำเองจันทรัตร์ เธอโหลกใครกันแน่” สุพจน์สะปัดจัน ทรัต จนล้มบนพื้นอย่างเกียจชัง

จันทรัตร์เจ็บไปทั้งตัว แต่ความเจ็บในหัวใจจะหายดีได้ ยังไง จันทรัต ร้องไห้อย่างเหนื่อยล้า กอดขาสุพจน์ไว้ “พี่ สุพจน์ พี่เชื่อฉันครั้งหนึ่งได้ไหม ฉันไม่ได้เป็นคนจิตใจโหด ร้ายอย่างที่คุณพูด ”

สุพจน์หันหลังให้จันทรัตร์ สะปัดมือจันทรัตร์ทิ้งอย่าง ไม่มีเยื่อใย และใช้คำพูดที่รุนแรงว่า “จันทรัตร์ เรารู้จักกันมา ตั้งนาน ฉันไม่เกลียดเธอ แต่ฉันก็ไม่เคยคิดที่จะรักเธอ ”

คำพูดนี้แทงใจจันทรัตร์ สุพจน์ไม่เคยคิดที่จะรักเธอ

บึง เสียงประตูห้องถูกปิดอย่างแรง จันทรัต รู้ว่า พจน์ ไม่กลับมาแล้ว

จันทรัต มองผ้าพันคอที่ถักได้ครึ่งหนึ่งบนพื้น เก็บขึ้นมา ปัดฝุ่นทั้ง งานนําไปครึ่งหนึ่ง เธอต้องทำให้เสร็จเรียบร้อย ไม่หลับไม่นอน จันทรัตร์ตั้งใจถักให้เสร็จ และปักชื่อ “จัน ทรัตร์ “ไว้เมสดๆของผ้าพันคอ เป็นตัวแทนของเธอจนทรัตร์

ครึ่งเดือนผ่านไป จันทรัตร์ไม่เคยพบสุพจน์เลย จันทรัตร์ กลับมีอาการง่วงยิ่งขึ้น เธอเล่าเรื่องให้หทัยพัชรฟัง หทัย พัชรเป็นห่วงสุขภาพเธอก็พาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาล แพทย์ให้เธอไปตรวจที่ศูนย์สูติ-นรีเวช ทำการตรวจเป็นชุด เสร็จ แพทย์บอกเธอตั้งครรภ์

อารมณ์ต่ำเศร้าของจันทรัตร์ดีขึ้นอย่างรวดเร็วในทันใด นั้น เงยหน้ามองแพทย์อย่างตื่นเต้น “คุณหมอค่ะ ที่คุณหมอ พูดเป็นความจริงใช่ไหมค่ะ ฉันตั้งครรภ์แล้วใช่ไหมคะ”

“ใช่” แพทย์ยืนยันคำพูด แล้วพูดอย่างกังวลว่า “คุณ ตั้งครรภ์ในตอนนี้ร่างกายคงรับไม่ไหว อาจก่อให้เกิดภัย คุกคามต่อชีวิตของคุณ ทางที่ดีคือทำแท้งก่อน รีบรักษาโรค กระเพาะของคุณ อย่าล่าช้าอีก”

“ไม่ ฉันจะคลอดออกมา” จันทรัตร์ลูบท้องละใบหน้าเต็ม ด้วยเกียรติภูมิอันเป็นแม่

หทัยพัชรรู้ว่าจันทรัตร์ตั้งครรภ์แล้ว ดีใจมาก เรามีลูก พร้อมกันจะได้มีเรื่องคุยไปด้วยกันต่อ

“เธอแต่งงานมาห้าปี ถึงเวลามีลูกได้แล้ว โทรบอกสุพจน์ ไหม ให้เขาดีใจด้วย” หทัยพัชรพูดอย่างดีใจ

จันทรัตร์ส่ายหัว “ไม่ละ คิดว่าเขาคงไม่ชอบ”
“นี่เธอห้ามพูดอะไรโง่ๆแบบนี้ หรือว่าเขายังไม่อยากมีลูก เหรอ”

“ใช่ค่ะ เขาไม่ชอบเด็ก”

“ช่างเถอะ ไม่ต้องคาดหวังอะไรจากเขามาก จันทรัตร์ ต่อ ไปฉันเลี้ยงเธอเอง เธอหย่ากับสุพจน์เลย” หทัยพัชรสงสาร เธอ จับมือเธอพูด

“งั้นผัวเธอละ”

“เขาเหรอ เขาไม่สำคัญกว่าเธอ”

“ดี รอฉันหย่าแล้ว เธอเลี้ยงดูฉันนะ” จันทรัตร์พูดยิ้มๆ

สุพจน์อยู่ตรงข้ามพวกเธอพอดี ฟังคำพูดทั้งหมดได้ ชัดเจนมาก กรรณารานอนโรง พยาบาลครึ่งเดือน สุพจน์ ก็เฝ้าอยู่นี่ครึ่งเดือน แต่ไม่คิดว่าออกมาก็เจอจันทรัตร์ คำพูด ที่จันทรัตร์และหทัยพัชรพูด เข้าหูเขาเต็มๆเลย สีหน้าไม่ พอใจมาก

ผมไม่ได้พูดว่าจะหย่า พวกเธอกังวลมากเกินไปละ