ตอนที่10 ห้ามบอกเขา ฉันป่วยหนัก

สุพจน์ลากจันทรัต ออกจากรถอย่างหยาบกร้าน จันทร์ ทําตัวไม่ทัน เกือบล้มลงบนพื้น ยังดีที่นพพลประคองไว้ จัน ทรัต หันหลังจ้องมองสุพจน์ ด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ

“สุพจน์ อย่าลืมซิ วันนี้คุณสองคนจะไปหย่ากันนะ ครับ”นพพลพูดเตือน

สุพจน์พูดอย่างเย็นชาว่า “ก่อนที่ยังไม่หย่า จันทรัตร์ก็ ยังเป็นเมียผม คนอื่นอย่ามายุ่ง ”

ตามนี้ จันทรัตร์ถูกลากเข้าในรถของสุพจน์ จันทรัตร์ต่อ ต้าน แต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากมือสุพจน์ได้ เธอตะโกน พูด “นี่

คุณหมายความว่าไงค่ะ ปล่อยฉันนะคะ ”

สุพจน์หัวเราะเยาะ หันไปจ้องมองจันทรัตร์ “มิน่า อยากหย่ากัน เธอคิดนานแล้วใช่ไหมที่จะเข้าสู่อ้อมแขน ของนพพล คิดว่าไม่มีคนรักแล้ว ก็ไปรักนพพลเหรอ เธอ เปลี่ยนใจได้เร็วจริงๆ ”

ได้ยินคำพูดเยาะเย้ยของสุพจน์ สีหน้าจันทรัตร์เปลี่ยน ไปทันที เธอไม่อยากอยู่อย่างโดดเดี่ยวไม่มีคนช่วย อย่าง น้อยนพพลดีกว่าเขา “แล้วคุณละ ดีกว่าคนที่กะจิตกะใจไม่ อยู่กับฉัน..
วินาทีนี้ สพจน์ไม่พูดสักคำ ขับรถด้วยอารมณ์หม่นหมอง บรรยากาศอึดอัดในรถทําให้จันทรัต หายใจไม่ออก

กดปุ่มเปิดหน้าต่าง ลมหนาวพัดขึ้นมาใบหน้าทำให้เธอ ตื่นตัวบ้าง

จริงเหรอเราจะได้รับอิสระแล้ว

จันทรัต น้ำตาพร่ามัว ไม่กล้าร้องไห้ต่อหน้าสุพจน์ เธอ ไม่อยากให้เขารู้สึกไม่เต็มใจ ไม่อยากให้เขาคิดว่าเธอเส แสร้ง

ทั้งๆที่เธอเป็นผู้เสนอว่าจะหย่าร้างกัน เหมือนแกล้งทำ เป็นฝ่ายเสียใจอีก

รักคนๆหนึ่งมากเกินไปเหมือนในโลกนี้มีแค่ผู้ชายคน เดียว ประนีประนอม อ่อนน้อมถ่อมตน สุดท้ายแค่เงาเขาก็ จับไม่อยู่

ระหว่างทาง จันทรัตร์รู้สึกปวดท้อง เหมือนถูกเข็มแทง ไม่สบายมาก จันทรัตร์หน้าซีดเผือด กดท้องไว้แน่

สุพจน์สังเกตเห็นความผิดปกติของเธอ หันมาดูเห็นจัน ทรัต เหงื่อแตก รีบเบรครถ “เธอเป็นอะไร

“ส่งฉันไปโรงพยาบาล” จันทรัตร์จับมือสุพจน์ ร้องขอ “ฉัน ปวดท้อง ฉันกลัวลูกเป็นอะไร”
สุพจน์ขมวดคิ้ว ลูกคนนี้มาอย่างกะทันหัน แต่เขาก็ไม่ สามารถทํานิ่งเฉยมองจันทรัต ปวดท้องจะเป็นจะตายได้

รีบกลับรถเปลี่ยนทิศทาง พาเธอไปส่งโรงพยาบาล

“คุณสุพจน์ ทารกในครรภ์ภรรยาคุณไม่มั่งคง ต้องนอน รักษาที่โรงพยาบาลสองสามวัน”

จันทรัต นอนบนเตียงสีหน้าซีดเผือด กดท้องไว้ ขอให้ ลูกยังอยู่ งั้นเธอก็มีความหวัง

สุพจน์สีหน้าซับซ้อน พูดอย่างเย็นชาว่า “ผมออกไป แป๊บเดียว”

รอห้องผู้ป่วยไม่มีคน ศุภกิจก็เข้ามา ในมือถือผลตรวจ สุขภาพเข้ามาด้วย พูอย่างจริงจังว่า “จันทรัตร์ เธอรู้หรือ เปล่าว่าเธอเป็นโรคมะเร็งกระเพาะอาหารขั้นสูง

จันทรัตรไม่อยากคุยเรื่องนี้ มะเร็งกระเพาะอาหาร ความ ตาย ความเจ็บป่วยของโรค จันทรัตร์คิดได้หมด แต่เธอไม่ เสียใจที่ทําเช่นนี้เลย “ฉันรู้ค่ะ ฉันเหลือชีวิตไม่ถึงสิบเดือน”

“สุพจน์ไม่รู้หรือครับ” ศุภกิจถาม

“เขาไม่รู้ค่ะ” จันทรัตร์หลบสายตา ไม่อยากให้เขารู้ “ขอร้องนะค่ะ อย่าบอกเขา ตอนฉันมีชีวิตอยู่ ฉันขอให้เขา ไม่รู้อะไรเลย ให้เขารู้สึกจริงๆว่าฉันตามตื้อเขาอีกสิบเดือนก็ จะหย่ากัน เขาจะได้ไม่ต้องปวดร้าว”
พูดไป จันทรัต แฝงด้วยเสียงรองไห้ เธอรักเขามาสิบ สามปี ไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิด แต่เวลารู้ว่าตัวเองเหลือชีวิต สิบเดือนเท่านั้น รู้สึกเศร้าใจและร้องไม่หยุด สุพจน์ไม่รัก เธอ ไม่เป็นไร เธอเชื่อว่าเธอสามารถมีชีวิตอยู่เพื่อสุพจน์ ได้

“เธอทำแบบนี้เพื่ออะไร” ศุภกิจถอนหายใจ

“หากคุณเป็นฉัน คุณก็ต้องทำอย่างนี้ค่ะ ฉันไม่อยากให้ เขาปวดร้าว ความตายเป็นสิ่งที่น่าเศร้าสำหรับฉัน ฉันไม่ อยากให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานกับความเศร้าโศกนี้ บางที เขาอาจรู้สึกโล่งใจหลังจากที่เขารู้ แต่ฉันไม่กล้าเสี่ยง”

นี่เป็นวิธีที่จันทรัตร์รักสุพจน์ แมลงเม่าลุยไฟ ถึงตายก็ไม่

กลัว

จันทรัตร์ดีขึ้นนิดๆ เพื่อลูกในท้อง เธอระมัดระวังมาก เธอ จะใช้พลังสุดท้ายไปคลอดตัวน้อย

สุพจน์ส่งข้อความให้จันทรัตร์ ให้เธอขึ้นไปชั้นดาดฟ้า

จันทรัตรไม่เห็นสุพจน์ครึ่งวันแล้ว รู้ว่าเขาอยู่ดาดฟ้า ก็ พาร่างหนักและอ่อนแอขึ้นดาดฟ้า

ที่ดาดฟ้าลมแรงไปนิด ลมพัดผ่านร่างจันทรัตร์รู้สึกหนาว จันทรัตร์หาสุพจน์ไม่เจอ แต่กลับเห็นกรรณารายืนอยู่ตรง หน้าเธอ