ตอนที่4 จันทรัต เธอกลัวความมืด

สุพจน์คิดว่าเธอแกล้งทํา เจตนาประจักษ์ต่อหน้า กรรณาราเช่นนี้ จับแขนจันทรัต อย่างแรง เธอทำแบบนี้ หมายความว่าไง ไม่อร่อยจนขนาดนี้เลยหรือ จนให้เธอ อ้วก”

จันทรัตร์ส่ายศีรษะ “อร่อยมาก แต่ฉันไม่ชินกับรสชาตินี้ เท่านั้น”

สุพจน์พูดอย่างเหยียบย่ำดูถูก “หึงหวง ผมกับกรรณารา อยู่ด้วยกันมานานแล้ว ก็ไม่เคยเห็นเธอผิดปกติเช่นนี้ สวม นามของคุณนายสุพจน์ แต่ไม่ได้เป็นสามีภรรยาที่แท้จริง ไม่ พอใจหรือ ”

จันทรัต กับ พจน์เติบโตมาด้วยกัน รู้จักกัน20กว่าปี แล้ว พ่อแม่พวกเขาเป็นเพื่อนที่ดี และได้ให้สองคนหมั้น ไว้ตอนเด็กๆ ตั้งแต่จันทรัตร์มีความจํา เริ่มรู้จักความรัก เธอก็ ชอบสุพจน์ไม่มีวันเปลี่ยนใจ

จนรักมา13ปี แต่สุพจน์มีความรู้สึกรักกับเธอตลอดมา ไม่เคยรู้ว่าเธอรักเขามานานมาก แม้จะเป็นหินที่แข็งแกร่งก็ ควรจะละลายแล้ว แต่ก็ไม่สามารถละลายหัวใจที่เย็นชาของ สุพจน์ได้ เพื่อเขาเธอทำเรื่องโง่ๆไปมากมาย เขาไม่เคย มองเห็น

เขาสองคนได้แต่งงานได้สําเร็จอย่างราบรื่น เป็นเพราะ พ่อของจันทรัตร์ ก่อนพ่อเธอจะเสียชีวิตได้ฝากจันทรัต แก่สุพจน์ดูไว้ และมอบทรัพย์สินทั้งหมดให้แก่เขา จันทรัตร์ เติบโตด้วยความรักและความเอาใจใส่ ไม่รู้จักการบำรุงชีวิต

พ่อจันทรัตร์กลัวว่าหลังเขาตายแล้วไม่มีคนดูแลจัน ทรัตร์ บังคับให้สุพจน์แต่งงานกับเธอ

จันทรัตร์จับมือสุพจน์แน่น ยิ้มะแบบโล่งอก “พี่สุพจน์ ฉัน มีเวลาแค่10เดือนแล้ว ต่อไปจะไม่มีคนมาพัวพันกับพี่แล้ว พี่ วางใจได้ พี่จะได้รับอิสระ 10เดือนนี้กรุณาดีต่อฉันหน่อย ได้ ไหมคะ”

เธอพูดเหมือนว่าจะตายจากกัน สุพจน์สะบัดมือเธอออก อย่างรวดเร็ว ใช้แววตาที่สงสัยจ้องมองจันทรัตร์ เธอโล่งอก อย่างนี้ทำให้เขาหวาดกลัวขึ้นมา จันทรัตร์พัวพันกับเขามา หลายปี จะปล่อยมือง่ายๆอย่างนี้หรือ

“จันทรัตร์ เธอโรคจิตหรือเปล่า” สุพจน์ด่าและเดินออก ไปโดยความไม่เชื่อ

เมื่อกี้สุพจน์ช่วยกรรณาราดูบาดแผล หลังของกรรณารา มีแผลเป็นขนาดใหญ่ หลายปีก่อนกรรณาช่วยเขาได้รับแผล นี้มา ฉนั้นสุพจน์รู้สึกผิดมาตลอด สัญญาว่าจะดูแลเธอตลอก ชีวิต 5ปีก่อน เขามีแผนจะแต่งงานกับกรรณารา แต่พ่อจันทร์ ให้เขาแต่งงานกับจันทรัตร์กะทันหัน เรื่องนี้ก็เลยถูกดองไว้

กรรณาราเป็นเมียเขาโดยไม่มีนามมา5ปี

“พี่สุพจน์ อีก10เดือน เราจะแต่งงานจริงหรือคะ”

กรรณาราพูดอย่างไม่สงบใจ เธอกลัวว่าสิบเดือนนี้เป็นแค่กลลวง

สุพจน์สงสัยไปด้วย พฤติกรรมของจันทรัตร์ในช่วงนี้ เหมือนการลาตาย

“ใช่ครับ”

กรรณาราดีใจมาก ผลักสุพจน์นอนลงบนโซฟา จูบริม ฝีปากเขา มือเข้าในเสื้อของสุพจน์

สุพจน์กอดเอวกรรณารา ตอบจูบโดยไม่ลังเล พลิกและ กดเธอลงบนโซฟา ทันใดนั้น เขามองไปท้องฟ้าข้างนอก ดึกมากแล้ว มืดตึดตื้อ เหมือนฝนจะตก นึกขึ้นว่าจันทรัตร์ กลัวความมืด เขาไม่มีอารมณ์ที่จะทำต่อกับกรรณาราอีก

“พี่สุพจน์” กรรณาราเรียก

สุพจน์ปล่อยเธอ จัดสูทตัวเองเรียบร้อย “ดึกแล้ว ผมต้อง กลับบ้าน ต่อไปเรามีเวลาอยู่ด้วยกันอีกมากมาย

สีหน้ากรรณาราเหมือนอารมณ์ไม่ดีมาก “พี่จะไปพบจัน ทรัต ใช่ไหม พี่สงสารเขาหรือไง”

“ถึงแม้จะหย่ากัน ผมก็ต้องดูแลเธอ” นี่คือคำสัญญาที่สุ พจน์ให้ไว้กับพ่อของจันทรัตร์

กรรณาราไม่พอใจ ถ้าจันทรัตร์ยังขวางอยู่ระหว่างเธอกับ สุพจน์ เขาสองคนจะไม่มีวันอยู่ด้วยกันได้
ไฟในห้องส่องสว่างเกือบทุกด้านทุกมุม

ข้างนอกฝนตกหนัก ฟ้าผ่าฟ้าร้องคะนองเป็นช่วงๆ จัน ทรัต กอดขาทั้งสองข้างไว้ ซึ่งร่างให้แน่นนั่งอยู่บนโซฟา

เธอไม่ชอบสภาพอากาศฝนตกฟ้าร้องคะนองอย่างนี้ จำ ได้มีครั้งหนึ่ง สภาพอากาศเลวร้ายเช่นนี้ เธอเปียกโชกทั้ง ตัวไปหาสุพจน์ เพื่อที่จะส่งขนมคุกกี้ที่เธอทำเองให้เขา

หน้าประตู ฟ้าผ่าลงตรงหน้าเธอเลย ทำให้วงจรไฟฟ้า

ในบ้านถูกตัดหมด ฟ้าร้องดังมากทำให้จันทรัตร์หูหนวกไป สามวัน คุกกี้ที่เธอทำเองเน่าไปหมดโชคดีที่เธอไม่เป็นอะไร ไป แต่ประสบการณ์นี้ทำให้เป็นเงาที่ลบไม่ออกในความ ทรงจําของวัยรุ่น

ไฟแลบ ไฟดับ

จันทรัตร์ตกใจเงยหน้าขึ้น ห้องรับแขกที่มืดดำเหมือน ไม่มีสักคน จันทรัตร์รีบเอามือถือมาส่อง อยากโทรหาสุพจน์ เป็นคนแรก แต่คิดไปแล้ว มันก็คงอันตรายมากที่รีบร้อนจาก บริษัทกลับมาบ้านก็อันตราย เธอก็หยุดโทร

กอดตัวอยู่มุมโซฟา จันทรัตร์ปิดตาสนิท รู้สึกว่ามีเสียง เข้ามา จันทรัตร์เงยหน้าขึ้น ตกใจไปใหญ่ ร่างใหญ่ยืนอยู่ หน้าเธอ จันทรัตร์เกือบกรี๊ดออกมา แต่อีกฝ่ายเปิดไฟฉาย ก่อน เสียงหมองคล้ำพูดว่า “ผมเอง”