ตอนที่3 ปวดกระเพาะ

กรรณาราสวยมาก ร่างสูงหุ่นดี คู่กับสุพจน์เหมาะมาก แต่หลังเธอเป็นแม่บ้าน ใส่แต่เสื้อยืดและกางเกงขายาว ไม่ แต่งหน้า เหมือนเมียหน้าแก่ที่บ้าน

จันทรัตร์และกรรณาราเปรียบเทียบกันไม่ได้ เพราะเธอ นอกจากให้สุพจน์เห็นสิ่งที่ดีที่สุดในตัวเธอแล้ว ไม่สนใจคน อื่นเลย

“พี่สพจน์ เนคไทนี้สวยจัง เหมาะกับพี่มาก” กรรณาราเอา เนคไทมาลองดู

สุพจน์ยิ้มแบบรักหลงว่า “ของที่คุณเลือกสวยทุกอย่าง”

กรรณารายิ้มแบบขี้อาย “งั้นพี่รีบเปลี่ยนซิ

สุพจน์ถอดเนคไทอย่างเชื่อฟัง ยื่นเนคไทเก่าให้กรรณา รา แล้วเอาเนคไทใหม่มาใส่

กรรณาราพูดว่า “เนคไทนี้เชยจัง ทิ้งไปเลยเน้อ พี่ใส่อัน ใหม่ดีกว่า”

“อืม”

จันทรัตร์อยู่ตรงข้ามไม่ไกลจากพวกเขา มีแต่เสื้อผ้าไม่กี่ ตัวปกปิดร่างอักอ่วนของเธอไว้ ดูกรรณาราเอาเนคไทที่เธอ ตั้งใจเลือกในเช้านี้ทิ้งลงถังขยะ หัวใจของเธอก็ถูกกรรณาราทิ้งลงถังขยะไปด้วยกัน

“หน้าไม่อาย ฉันช่วยแกตบมัน” หทัยพัชรด่าไปพลาง ทําท่าจะเดินไปหา

จันทรัตร์ดึงไว้ จันทรัต ดึงหทัยพัชรไว้ สายยหัว “อย่า ช่างเถอะ”

“นี่แก สุพจน์เป็นผัวแกนะ”

จันทรัตร์กัดริมฝีปากตัวเอง พูดอย่างเศร้าใจว่า “ต่อไปก็ ไม่ใช่แล้ว”

“เธอยังไม่อยากจะบอกเขาหรือ คนที่ช่วยเขาไว้ในห้า ปีก่อนคือเธอ ไม่ใช่ไอ้กรรณารา เรื่องนี้เธอเก็บไว้มานาน แล้ว จะเก็บมันไปตลอดชีวิตหรือไง” หทัยพัชรไม่ชอบความ อ่อนแอของเพื่อน

จันทรัต เงยหน้าขึ้น เธอเคยบอกสุพจน์แล้ว แต่เขาไม่ เชื่อเท่านั้น เพราะความจําบางส่วนของ เขาหายไป เธอแค่ เพียงแต่อยากให้สุพจน์มีคนอยู่เคียงข้างหลังชีวิตต่อไป

แยกย้ายกับหทัยพัชรโดยไม่สุขใจ จันทรัต เอาชุดสูท ที่เลือกไว้มาให้สุพจน์ที่สํานักงาน เธออยากเอาชุดสูทที่ เตรียมเรียบร้อยแล้วให้ พจน์

ไม่ว่าที่ทํางานหรือที่บ้าน เธอไม่อยากให้เขาต้องป่วยหัว กับเรื่องเล็กๆที่ไม่สำคัญพวกนี้
หน้าประตู ได้ยินเสียงกรรณาราดังขึ้น “พี่สุพจน์ อย่าทำ แล้ว พอแล้ว……อือ…….

เสียงจางๆเบาๆทำให้จันทรัตร์ยืนแข็งอยู่ที่เดิม ครั้งนี้ ไม่ใช่เจ็บใจ แต่คือปวดกระเพาะ ความเจ็บปวดนี้ทำให้กล้าม เนื้อในร่างเธอกระตุก

เธอผลักประตูเข้าไป เห็นสุพจน์และกรรณารานอนอยู่ บนโซฟา ด้านหลังของกรรณาราเกือบเปลือยหมด เธอเห็น จันทรัตร์เข้ามาเลยตกใจและรีบเข้าหาอ้อมกอดของสุพจน์

สุพจน์ขบเคี้ยว พูดด้วยน้ำเสียงโกรธ “ออกไป”

จันทรัตร์ฝืนใจทำเป็นสงบนิ่ง พูดยิ้มๆว่า “คุณกรรณารา ใจร้อนจัง ขณะอยู่สำนักงานก็อดจนไหว”

กรรณารามองสุพจน์อย่างน่าสงสาร สีหน้าสุพจน์ดำ สุดขีด พูดอย่างเย็นชาว่า “จันทรัตร์ ฉันกับกรรณาราจะทำ อะไรก็ไม่เกี่ยวกับเธอ ออกไป”

จันทรัตร์กำมือให้แน่น หัวใจเหมือนโดนจับอยู่ เจ็บมาก เธอรู้สึกว่ามีกระแสร้อนจะล้นออกมาจากลำคอ เธอวางชุด สูทลงบนโต๊ะทำงาน ฝืนยิ้ม “คุณสุพจน์ นี่คืนชุดสูทของ คุณ ต่อไปอย่าลืมอีก งานคุณยุ่งขึ้นมาคุณก็ลืม หากต้อง ออกงานก็คงต้องให้ผู้ช่วยเตรียมให้อีก ถึงฉันไม่อยู่ คุณก็ ต้องดูแลตัวเองดีๆ

“เธอบ้าอะไร” สุพจน์ ยืนหลังจันทรัตร์ด้วยใบหน้าโกรธ
จันทรัต หันหน้าไปหา แววตาแฝงด้วยความรักใครจ้อง มองสุพจน์ “ไม่มีอะไร กลัวคุณจะดูแลตัวเองไม่ดี”

“จันทรัตร์ เธอไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะดูแลพี่สุพจน์ให้ ดี”กรรณารากอดแขนสุพจน์ “ฉันต้มโจ๊กทะเลให้พี่สุพจน์ เมื่อกี้ เธอก็มากินหน่อยซิ”

พูดจบ กรรณาราก็เทโจ๊กให้จันทรัตร์ถ้วยหนึ่ง จันทรัตร์ กินไปนิดหนึ่ง กลิ่นคาวปลา ทําให้เธอปวดกระเพาะอาการ จุกเสียด ได้กลิ่นคาวเลือดเข้าสู่หลอดลม จันทรัต ทนไม่ ไหว ถ้วยล้มลงกับพื้น ปิดปากแล้วรีบวิ่งไปอ้วกที่ห้องน้ำ

เลือดทำให้กระเบื้องสีขาวกลายเป็นสีแดง ดูแล้วรู้สึก น่ากลัวมาก ใบหน้าจันทรัตร์ซีดมาก มองไปกระจก เห็น พจน์เดินเข้ามา เธอรีบเปิดก๊อกน้ำล้างเลือดให้สะอาด