ตอนที่ 5 เธอต่างหากที่เป็นภรรยาของสุพจน์

สุพจน์เอง จันทรัตร์น้ำตาไหลเต็มตาทันที เธอลุกและ กอดสุพจน์ไว้แน่น “พี่สุพจน์ อยู่เป็นเพื่อนฉันได้ไหม”

จันทรัตร์เหลือแต่ขอ ขอสุพจน์ให้ความอบอุ่น ความรัก แก่เธอ ในความรักนี้ จันทรัตร์เป็นผู้ด้อยกว่า เธอรักสุพจน์ ปล่อยวางทั้งฐานะ ศักดิ์ศรี หากมีวันหนึ่งเธอตายใจแล้วคง อาจปล่อยวางได้ แต่ไม่มีโอกาสแล้ว เธอสัญญาช่วงเวลา สุดท้ายของเธอจะให้สุพจน์เท่านั้น

“อืม”

สุพจน์ใจอ่อน รู้จักจันทรัตร์มาตั้งนาน แม้จะไม่มีความ รักแต่ก็ยังมีมิตรภาพหรือความรักแบบเครือญาติกัน ถึงจะ รังเกียจเธอใช้การแต่งงานผูกมัดเขาอย่างนี้ ก็ไม่สามารถ เห็นเธอวิตกกังวลอยู่บ้านคนเดียว สุพจน์อุ้มจันทรัตร์เข้า ห้องนอน ให้เธอนอน แล้วเอาเทียนมาจุดทั่วห้อง ให้ทุกมุม ห้องส่องสว่าง

จันทรัตร์รู้สึกอบอุ่นใจและรู้สึกพอใจมาก

คืนนี้ บรรเลงเพลงรักอันเร่าร้อน จากนั้น จันทรัตร์กอด เอวสุพจน์ ไว้ สุพจน์เชยชมหลังจันทรัตร์อย่างเบาๆ สัมผัส ถึงจุดนูนขึ้นบนหลัง เหมือนกระดูกเคยได้รับบาดเจ็บมาก่อน ในความจำของเขา จันทรัตรได้รับความคุ้มครองอย่างดี ไม่ เคยป่วยหนัก และไม่เคยได้รับบาดเจ็บ ทำไมมีบาดแผลได้
“นี่เกิดอะไรขึ้น ” สพจน์เชยชมรอบเอวของเธอ

จันทรัตร์นอกติดหน้าอกของสุพจน์ จับมือเขามาวางบน หน้าอก ไม่มีอะไร ฉันไม่ระวังเอง ”

กระดูกบาดเจ็บไม่มีอะไรได้ไง แต่เธอไม่พูด สุพจน์ก็ไม่ ได้ถามต่ออีก ค่อยๆหลับไป

จันทรัต นอนไม่หลับ โดยเฉพาะได้มองหน้าสุพจน์ใกล้ๆ แบบนี้ อยากใช้พลังทั้งหมดจดจำหน้าเข้าไว้ จ้องมองเขาไม่ กล้าหลับตา

เธอลูบใบหน้าของสุพจน์ ใบหน้านี้ทำให้ผู้หญิงหลาย คนหลงใหล แต่ให้ผู้หญิงธรรมดาอย่างเธอผูกมัดไว้ตลอด ชีวิต

จันทรัต ยิ้ม สุดท้ายเราก็มีความสุข

มือถือสุพจน์ดังขึ้น จันทรัตร์กลัวรบกวนเขา ปรับเป็น เสียงเงียบ หน้าจอโชว์ชื่อกรรณารา เธอเลยรับสายอย่าง ไม่มีทางเลือกเช่นเคย

“พี่สุพจน์ ฉันกลัว พี่มาอยู่เป็นเพื่อนฉันได้ไหม” กรรณา ราร้องไห้ในโทรศัพท์

อากาศข้างนอก ฝนตกลมแรง จันทรัตร์จ้องมองสพจน์ที่ กอดเอวเธอหลับสนิท ตอบปฏิเสธไป
“พี่สุพจน์หลับแล้ว มีอะไรไว้คุยกันพรุ่งนี้ ”

เธอเอง

กรรณาราพูดจบ จันทรัตร์ก็วางสาย

เธอก็มีความเห็นแก่ตัว สุพจน์เป็นสามีเธอ เธอไม่ได้ใจ กว้างพอที่จะเอาผัวตนเองมอบให้คนอื่น ทุกละครั้งที่เห็น เขาสองคนกอดสนิทกัน ใจเธอเหมือนถูกมีดบาด ตอนนี้ กรรณารายังอยากให้สุพจน์ไปหา จันทรัตร์ไม่อนุญาตแดต ขาด เธอต่างหากที่เป็นภรรยาของสุพจน์

อากาศเริ่มหนาว เห็นหทัยพัชรถักเสื้อทารก เธอก็มี ความคิดอยากจะถักผ้าพันคอให้สุพจน์ ถ้าสุพจน์ได้ผูก ไปทำงานทุกวันจะมีความสุขแค่ไหนนะ

จันทรัตร์ฝึกถักตามคลิปวีดีโอ ไม่ถึงวันก็ถักได้ครึ่งหนึ่ง แล้ว เรียนถักผ้าพันคอก็ไม่ยากนี่

“จันทรัตร์”

สุพจน์เปิดประตูอย่างโกรธจัด

เห็นสุพจน์กลับมา จันทรัตร์ดีใจมาก เอาผ้าพันคอที่ถัก ได้ครึ่งหนึ่งมาให้สุพจน์วัดดู

“ผ้าพันคอนี้เหมาะกับคุณไหม ต่อไปถ้าถึงฤดูหนาวแล้ว คุณผูกไว้ก็ไม่หนาวละ ฉันเพิ่มฝึกถัก วันหนึ่งก็ถักได้เท่านี้แล้ว เก่งไหมล่ะ”

จันทรัตร์เงยหน้าจ้องมองเขา ใบหน้าสุพจน์เต็มไปด้วย ความโกรธ จิตใจเขาไม่ได้อยู่ที่ผ้าพันคอเลย แต่โยนมัน ลงพื้นด้วยความรังเกียจ ไม้ถักกลิ้งลงบนพื้น เสียงที่ส่งออก มาทำให้ จันทรัตน์ใจหาย เธอประหลาดใจมาก มองผลงานที่ เธออุตส่าห์ทํา นิ้วมือเป็นแผลหลายที่ถึงจะถักได้แค่นี้ กัดริม ฝีปากไว้แน่น

สุพจน์ดึงมือจันทรัตร์ไว้ ผลักติดผนัง พลังที่ใช้เหมือนจะ ฆ่าเธอให้ตาย “เมื่อคืนเธอตั้งใจวางสายโทรศัพท์กรรณารา ใช่ไหม”