ตอนที่ 8 เค้กรอยยิ้ม

วัจสาทำเหมือนเมื่อก่อน เล่นที่สถานสงเคราะกับเด็กๆถึง ตอนเย็น แล้วก็เรียกคนขับรถส่งกลับไปที่วงศ์ตระกูลศรีทอง

พ่อบ้านภูษิตรู้ว่าเธอจะกลับมาตอนไหน เลยรออยู่ที่หน้า ประตูแต่เช้า วรพลกลัวว่าเธออยู่วงศ์ตระกูลเดิมขุนทดจะได้ รับอะไรที่ไม่เป็นธรรมและจะไม่ดีใจ เลยให้พ่อบ้านภูษิตไป

รับเธอ

คิดไม่ถึงว่าวัจสาจะกลับมาอย่างดีอกดีใจและสบาย

ตอนเช้าเห็นหน้าของคุณหญิงตระกูลเดิมขุนทด เขาก็ อยากพาคุณผู้หญิงกลับมาแล้ว

“คุณผู้หญิงกลับมาแล้วหรอค่ะ กับข้าวเตรียมพร้อมแล้ว ค่ะ เชิญไปรับประทานได้เลยครับ” วัจสาตกตะลึงที่พ่อบ้าน ภูษิตรอเธออยู่ที่หน้าประตู แต่ใจของเธอก็รู้สึกอบอุ่น ไม่น่า เชื่อว่าจะมีคนเป็นห่วงเธอได้รับอะไรที่ไม่เป็นธรรม

หน้าที่สวยงามของวัจสากระจายไปด้วยรอยยิ้ม ต่อไปเธอ จะใช้ชีวิตอย่างดีๆ อย่างนี้ถึงจะคุ้นค่ากับผู้คนที่เป็นห่วงเธอ

“ ได้ พวกเราเข้าไปกันเถอะ”

ตอนกินข้าวเย็น วัจสาดีใจที่ผู้ชายที่หยิ่งและอวดดีนั่นไม่ อยู่ เธอกินข้าวคนเดียวเบิกบานใจมาก ที่จริงกินเสร็จก็อยาก ขึ้นไปดูวรพลอยู่ แต่ว่าพ่อบ้านภูษิตบอกว่าวรพลกำลังทำกายภาพบำบัด ต้องรอหนึ่งชั่วโมงถึงจะออกมา

วัจสาคิดแล้วรู้สึกว่าอย่างนี้มันลำบากมาก ข้าวก็ไม่ได้กิน ยังต้องรักษา

เธอก็เคยถามพ่อบ้านภูษิตเหมือนกันว่าทำไมมีโรง พยาบาลที่ดีๆไม่ใช้ กลับมารักษาตัวที่บ้าน?อีกอย่างถ้าว รพลได้รับษาตัวดีๆ ก็จะได้ไม่ทรมาน

พ่อบ้านภูษิตกระชุ่มกระบ่าม บอกแค่ว่าหมอภาคินมีฝีมือ รักษาโรคได้อย่างยอดเยี่ยม แต่ว่าวัจสารู้สึกว่ายังมีอะไรอยู่ เลยไปถามป้าอ้อย

ถ้าเทียบกับผู้ชายที่ปิดปากเงียบ ผู้หญิงจะพูดออกมาได้ ง่ายกว่า

ป้าอ้อยได้ยินว่าเป็นเรื่องนี้ ก็เริ่มถอนหายใจ ท่านชายใหญ่ ก็เคยมีแฟนคนหนึ่งที่รักกันมาก คุณกนิษฐาเป็นคนดีมาก แต่ว่าสวรรค์มันแกล้ง หญิงงามคนนี้ชะตาไม่ดี อุบัติเหตุครั้ง นั้นก็พาคุณกนิษฐาไปด้วย ขณะนั้นท่านชายใหญ่ก็ไม่มีใจ ที่จะอยู่ต่อ ยิ่งไม่ต้องบอกว่าจะร่วมมือในการรักษา ถ้าไม่ใช่ รองท่านชายยืนหยัดที่จะช่วยชีวิตของท่านชายใหญ่ ไม่งั้น ก็คง…….

“ป้าอ้อยพูดถึงตรงนี้ ก็เช็คแล้วเช็คน้ำตา “สวรรค์ทำไมถึง ไม่ดีต่อคนทําความดี ท่านชายใหญ่ รองท่านชาย และคุณ กนิษฐาก็เป็นคนดีกันทั้งนั้น”
วัจสาตกตะลึง และเสียใจเล็กน้อยยิ่งไปนั้นก็ผิดหวังมาก

วรพลมีคนที่รักแล้ว พวกเขายังดีกันขนาดนั้น ดูเหมือนว่า แต่งงานกับตัวเองน่าจะเป็นเพราะแค่ของตกแต่งอย่างหนึ่ง วัจสาก็พูดไม่ถูกความรู้สึกอย่างนี้

เขย่าหัว ไม่อย่าจะคิดต่อไปแล้ว เธอต้องตั้งสติให้ดี ไม่ ว่าจะเหตุการณ์อะไรขึ้น ขอแค่ให้เธอได้อยู่เคียงข้างวรพล เป็นภรรยาที่ดี ไม่ต้องให้เขาสูญเสียความหวังของชีวิตก็ได้ แล้ว

อย่างไงก็ยังมีเวลาอีกหนึ่งชั่วโมง งั้นก็ทําเค้กให้เขาดีกว่า แม้ว่าเขาจะกินไม่ได้ แต่ว่าดูแล้วอารมณ์ก็จะได้ดีขึ้น เห็น เค้กที่น่ารักๆที่เธอทำกับมือตัวเอง

วัจสาครวญเพลงแล้วเดินเข้าไปที่ห้องครัว ถามวัสดุที่จะ ทําเค้กกับป้าอ้อย แล้วก็ผลไม้ ก็เริ่มทําแล้ว

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เค้กที่อบได้กำลังดีก็ออกมาแล้ว

ป้าอ้อมเห็นแล้วไม่น่าเชื่อ “ฝีมือของคุณผู้หญิงจะดีขนาด นี้ วันหลังก็ช่วยสอนฉันด้วยนะค่ะ”

วังสาโดนป้าอ้อยชมจนหน้าแดง แล้วก็ใส่ผลไม้ขึ้นไป

ป้าอ้อยอยู่ข้างๆพูดเสริมว่า “รองท่านชายชอบกินกีวีมาก คุณผู้หญิงใส่เยอะๆหน่อยก็ได้
รองท่านชายต้องเห็นความดีของคุณผู้หญิงแน่ แล้วความ สัมพันธ์ของพวกเขาก็จะพัฒนาขึ้น ถึงตอนนั้นเรื่องทุกอย่าง ต่ก็จะบรรลุผลสำเร็จ เรื่องทุกสิ่งทุกอย่างก็จะไม่มีปัญหา อะไร ตัวเองพูดนี้ถูกต้องที่สุด วัจสางงงวยว่า ตัวเองก็ไม่ใช่ จะทำให้ผู้ชายอวดดีอย่างเขากิน เขาชอบอะไรเกี่ยวอะไรกับ เธอ? อยากกินก็ทำเองสิ

เธอยิ้มอย่างตาหยีแล้วมองลงไปที่เค้ก ก็เหลือแต่มะม่วงที่ อย่าไม่ได้ใส่ลงไป ถ้าวรพรเห็นคงดีใจมาก

ใส่มะม่วงชิ้นสุดท้ายเสร็จ เค้กผลไม้ก็เสร็จสิ้นแล้ว หน้าที่ เหลืองอร่า ยิ้มอย่างปากกว้างๆ ตาก็ยิ้มหยีๆ นี้คือใบหน้าที่ น่ารักมาก ให้ผู้อื่นดูแล้วก็อารมณ์ดีไปด้วย และอย่างกินขึ้น มา ตอนวังสาเตรียมตัวจะเอาเค้กออกไป บังเอิญเจอธัชชัย เหมือนว่าเขาเพิ่งจะเลิกงาน ทำงานมาอย่างเหน็ดเหนื่อย แต่ว่าโฉมหน้าที่หล่อเหลาอย่างเหมือนเดิม ท่าทีก็ยังสูงตรง บุคลิกยังเด่น ถ้าไม่เปิดปากพูด น่าจะทำให้ผู้หญิงทั้งหลาย หลงรักกันทั้งนั้น

วัจสานึกถึงภาวินีอยากถูกหลงจนสมองสับสน ถ้าให้พวก เขาเจอหน้ากันจริงๆ ธัชชัยก็น่าจะทำหน้าน้ำแข็งเย็นอีก

แววตาที่เสมือนดวงดาวที่สวยงามค่อยๆมองไปที่วังสา เห็นในมือของเธอถือเค้กไว้ เลยยิ้มอย่างเสน่ห์ชั่วร้าย แต่คำ พูดที่พูด ทำให้เกลียดอย่างอยากกัดเขามาก

ทําไม ? เค้กที่ขี้เหร่อย่างนี้อยากให้ฉันชอบหรอ?
วัจสาถูกน้ำเสียงของเธอนี่โกรธจนจองตาโต ผู้ชายคนนี้ เป็นไร? ทำไมในโลกนี้มีคนหน้าด้านได้ขนาดนี้

“วัจสาโมโหกลับยิ้ม “น้อง คราวที่แล้วไม่ได้ไปดูหูเหรอ? ตอนนี้ทำไมถึงหูฝาด”

ที่จริงธัชชัยเตรียมตัวจะยื่นมือไปเอากีวีสีเขียวในเค้ก ทันใดนั้นถูกเธอบังไว้ แล้วก็อึ้งเลย

สติกลับคืนมา แล้วบิดคิ้ว “ เฮ้ ยัยนั้น เธอหมายความว่าไง

วังสาไม่อยากจะสนใจธัชชัยแล้ว เลยเดินอ้อมเขาไป “ความหมายตามนั้น เค้กนี้ทำเพื่อพี่ชายเธอ เตรียมให้ว รพล”เธอหยุดเดินอยู่สักพัก “อีกอย่าง รบกวนเรียกฉันว่าพี่ สะใภ้ อย่าให้คนอื่นตลกว่าวงศ์ตระกูลศรีทองไม่มีมารยา”

แล้วก้าวขาเดินไปข้างหน้า มือที่บอบบางของเธอถูกคน จับไว้ ใครบอกเธอว่าพี่ชายฉันชอบกินเค้ก? เธอไม่รู้หรอกว่า ปรกติเขาจะกินอาหารเหลว? ธัชชัยได้ยินปากแดงของเธอ พูดชื่อของวรพลได้อย่างน่าฟังมาก แต่เธอส่วนมากจะเรียก ทั้งชื่อทั้งนามสกุลของเขา

วัจสารู้อยู่ แต่เธอแค่อยากให้วรพลเห็นรอยยิ้มนี้ กายภาพบำบัดเสร็จคงเจ็บปวดมาก อยากให้เขาได้เห็น พลังนี้ เชื่อว่าเขาคงจะเต็มไปด้วยพลัง

เธอรู้วรพลกินอาหารเหลว แค่อยากให้เขาได้เห็นเค้กรอย ยิ้มนี้ที่เธอทำอย่างพิเศษ ไม่แน่อารมณ์อาจดีขึ้นมาก็ได้ ถ้าเธอยังไม่รู้ความตั้งใจของผู้อื่นก็อย่าเพิ่งพูดอะไรที่ทำร้ายผู้ อื่น

ที่จริงวัลสาก็รู้อยู่ว่าธัชชัยแค่เป็นห่วงพี่ชายเขาเกิน ไม่อย่า ให้เขาถูกใครทำร้าย แต่ว่าเธอจะทำร้ายเขาได้ยังไง?

ธัชชัยฟังที่เธอพูดแล้วรู้สึกอบอุ่นใจมาก ไม่น่าเชื่อผู้หญิง คนนี้จะจริงจังต่อพี่ชายเขาขนาดนี้ แต่คำพูดก็ยังเต็มไปด้วย เย่อหยิ่ง “ฉันดูก่อนว่ามีพิษไหม” พูดเสร็จก็ยื่นมือไปหยิบ เค้กกีวี กีวีที่เปรี้ยวเล็กน้อยคู่กับเนยหวานๆ บอกไม่ถูกว่ามัน อร่อยขนาดไหน เมื่อเข้าในปากรู้สึกมีน้ำมีนวลมาก ธัชชัย รู้สึกว่าตกตะลึงมาก

วัจสาเห็นเค้กขาดไปชิ้นหนึ่ง ทันใดนั้นก็ถูกคำพูดที่เหยี ยมหยามของเขากระหืดกระหอบ จองตาของเขาแล้วก็รีบ ไปที่ห้องครัว เติมกีวีนั้นเข้าไป

ไม่รู้ตอนไหน ตอนหันหลังไป ธัชชัยก็ยืนอยู่ข้างหลังเธอ

แล้ว

“เธออยากทําอะไรอีก?” วัจสาคิดว่าเขาคงจะพูดอะไร ทําร้ายจิตใจ นําเสียงก็เลยไม่ค่อยดี

ธัชชัยยื่นมือไปเอาเค้กในมือของเขา ฝ่ามือที่อบอุ่นและ กว้างหนาผ่านมือของเธอ ทันใดนั้นหน้าของวังสาก็แดงขึ้น มา แล้วก็รีบก้มหัวลง กลัวเขาเห็นแล้ว ก็จะเริ่มพูดว่าเธอ จิตใจรวนเรเปลี่ยนง่าย
“เค้ก ฉันจะเอาไปให้พี่วรพลเอง”

“เธอไม่ใช่บอกว่าเขากินเค้กไม่ได้หรอ”

ธัชชัยเดินไปแล้ว “ไม่แน่เขาเห็นความตั้งใจของเธอ ก็อาจ เหมือนที่เธอพูดอารมณ์ดีขึ้นก็ได้”

วังสาฟังแล้วอึ้ง ผ่านไปแป๊บเดียวค่อยคืนสติ “เฮ้ จะเอาไป ให้ก็ต้องเป็นฉันเอาไปให้สิ นี่ฉันทำเองนะ”

เสียดายตอนที่ตามไป ก็ไม่มีเงาของธัชชัยแล้ว ไอนี่ขามัน ยาวขนาดเลยเหรอ?

อาหารเย็นของวันนี้ก็ถูกธัชชัยนำหน้าไปอีกแล้ว ถ้าไม่ใช่ เห็นเขาเป็นห่วงวรพล เรื่องป้อนข้าวอย่างนี้ก็ต้องให้ภรรยา คนนี้ไปทำ

แต่ว่า คิดแล้วคิด ธัชชัยก็น่าสงสารเหมือนกัน พี่ชายเพื่อที่ จะช่วยเขาก็กลายเป็นแบบนี้ ทุกครั้งที่เห็นสภาพของพี่ชาย เป็นอย่างนี้ก็รู้สึกเจ็บใจและรู้สึกผิดมาก

วังสายักไหล่ ถือว่าเขาใจกว้าง ให้โอกาสเขาไปก่อน คราวหน้าธัชชัยไม่อยู่ค่อยไปดูแลวรพล คำขอโทษที่ค้างไว้ ตอนนี้ยังไม่ได้พูดเลย

อีกอย่างวรพลน่าจะรักคุณกนิษฐาคนนั้นมาก ได้ยินน้ำ เสียงของป้าอ้อยพูดแล้ว ตนเองก็แค่คนตรงกลางคนหนึ่ง
วรพลกายภาพบำบัดเสร็จก็กลับห้องนอนตนเอง เข้าไปก็ เห็นรูปร่างสูงโตของธัชชัยในมือถือเค้กยืนอยู่ตรงนั้น

“วันนี้อารมณ์เป็นไงบ้าง?”วรพลเพิ่งทำกายภาพบำบัด เสร็จ ร่างกายอ่อนแอมาก พูดแค่คนเดียวก็หายใจหอบ

“ธัชชัยเอาเค้กใส่ไว้ที่เก้าอี้ แล้วอุ้มพี่ชายขึ้นไปบนเตียง ใส่ที่รองหลังแล้วพูดไปว่า”นี้คือเค้กที่ยัยนั่นทำให้

“ที่ให้ธัชชัยเรียกว่ายัยนั่นได้ นอกจากวัจสาก็ไม่มีคนอื่น แล้ว วรพลหันหน้าไป “ฉันดูหน่อย”

ธัชชชชัยรีบเอาเค้กมาตรงหน้าเธอ รอยยิ้มที่เหลืองอร่าม ก็ปรากฏออกมา

ธัชชัยรีบเอาเค้กมาต่อหน้าเขา ทันใดนั้นรอยยิ้มที่เป็นสี เหลืองก็มาสายตาเขา

วรพลค่อยๆยิ้มขึ้นมา

แม้ว่าใบหน้าจะมีริ้วรอยเต็มไปหมด แต่ธัชชัยรู้ พี่ชายดีใจ จริงๆ นี้คือสามเดือนที่ผ่านมา พี่ชายยิ้มครั้งแรก

ธัชชัยนึกถึงผู้หญิงที่ยิ้มหวานนั้น “ถ้าเขาเห็นอารมณ์ก็อาจ ดีขึ้นก็ได้”

พี่ชายดูเหมือนอารมณ์มาก
ก็ได้ คราวนี้ถือว่ายัยนั่นทำถูกเรื่องหนึ่ง

“ใช่แล้ว ไม่ข่าวว่าเธอไม่กลับไปเยี่ยมบ้านกับวัจสา เมื่อคืน เธอสัญญากับฉันแล้วไม่ใช่เหรอ?”วรพลก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะ อารมณ์ดีหรือเปล่า พูดก็สะดวกราบรื่นขึ้น

ฝ่ามือของธัชชัยประคองหน้าผาก จริงด้วย เขาก็รู้พี่ชาย ต้องถามถึงเรื่องนี้แน่

“วันนี้ฉันมีธุระชั่วคราว ก็เลยไม่ได้ไป พี่กินข้าวก่อน”

พูดแล้วก็หยิบอาหารเหลวยที่อยู่บนโต๊ะมาถึงตรงหน้าเขา

“เธออย่ามาเปลี่ยนเรื่อง นี้มันก็แค่คำแก้ตัวของเธอ ผู้หญิง ที่ดีขนาดนี้ทำไมไม่รักษา?รีบไปฮันนีมูม