ตอนที่ 6 ความวุ่นวายในการเยี่ยมบ้าน (1)

ตอนเช้าเจ็ดโมง วัจสาตื่นขึ้น รอบตัวคือที่คุ้นเคยและให้ที่ ที่หวาดกลัว

วันนี้คือวันที่กลับไปเยี่ยมบ้านของฝ่ายหญิง แต่เธอไม่มี การรอคอยอะไรเลย กระทั่งไม่อย่าจะกลับบ้านเลย

เมื่อคืนเธอนอนที่เรือนหอ แต่วรพลไม่อยู่ จนถึงเธอนอน หลับแล้ว วรพลก็ไม่ได้มาเลย ตื่นมาก็ไม่ยินว่าเขาไปห้อง กายภาพบำบัด ในใจตะลึงมาก รู้สึกเหมือนว่าอาการจะหนัก ขึ้น

เหตุการณ์แบบนี้ ยิ่งทำให้วัจสาไม่อยากกลับ ถ้าอยู่วงศ์ ตระกูลศรีทอง ไม่แน่อาจได้ดูแลวรพลแป๊บนึง อีกอย่างถ้า กลับไป ก็ต้องเจอใบหน้าคนพวกนั่น ยี่สิบปีมานี้ ตาเธอบอด ถึงเชื่อว่าคุณอาเป็นคนดี

ป้าอ้อยเข้าห้องแล้วเตือนว่า “คุณผู้หญิงค่ะ ของขวัญ เตรียมเสร็จแล้วค่ะ”

วงศ์ตระกูลศรีทองเป็นตระกูลที่ร่ำรวย พวกมารยานี้ก็จะ เยอะ ไม่น้อย

ในห้องรับแขกวางยาบำรุงร่างกายอย่างดี ได้ข่าวว่า นายท่านของวงศ์ตระกูลเดิมขุนทดชอบสะสมภาพวาด ว รพลเตือนพ่อบ้านภูษิตให้สะสมภาพวาดที่เป็นผู้เชี่ยวชาญ วาด เป็นของขวัญที่เยี่ยมบ้าน ยังมีเครื่องประดับสวยงามทั้งหลาย วัจสาเห็นแล้วจมูกจะเปรี้ยว วรพลตั้งใจทำเรื่องพวก นี้มาก เขาคงเอาเธอเป็นภรรยาของเขาจริงๆ แต่ว่าคนเป็น ภรรยาอย่างเธอรังเกียจใบหน้าของสามี อย่างนี้มันเกินไป แล้ว

ทันใดนั้นอารมณ์ของวัจสาก็ตกต่ำขึ้นมา

“พ่อบ้านภูษิต เดี๋ยวรถของพวกเธอออกไปพร้อมกับฉัน” เสียงที่อวดดีและเสน่ห์ร้ายส่งเสียงมา ต่อมารูปร่างที่สูงยาว ก็มาถึงในสายตาวัจสา

วันนี้ธัชชัยใส่เสื้อสูทสีน้ำเงินเข้มฟ้า ไหล่แคบสะโพก กว้าง เสื้อผ้าที่ติดต่อได้เหมาะกับตัวทำให้เธอดูแน่หนารูป ร่างเค้าโครงยิ่งดูสูงใหญ่และเสน่ห์คู่กับหน้าที่เสนียดจัญไร ทําให้ผู้คนเห็นแล้วต่างหลงรัก ยิ่งเบิกบานใจ

พอดีวันนี้วัจสาก็ใส่เสื้อแซ็กที่เป็นสีฟ้างดงามมาก ดุนให้ เธอเด่น ใบหน้าสวยงามอย่างกับตุ๊กตาที่น่ารัก

แต่ว่าดูธัชชัยแล้ว เหมือนว่าพวกเขาทั้งสองใส่เสื้อคู่ แต่ วัจสาไม่ได้สังเกตเรื่องนี้ แค่เห็นใบหน้าที่เหมือนน้ำแข็ง ของเขาแล้วก็ไม่มีอารมณ์เลย

ธัชชัยดูเสื้อของวังสา เสื้อนี้เหมาะสมกับเธอมาก ทำให้ เธอยิ่งดูน่ารักและใสสะอาดสดชื่น แต่เพิ่งนึกได้ว่า เสื้อของ ตัวเองคือพ่อบ้านภูษิตเลือกให้

แววตาของเขาก็มองไปที่พ่อบ้านภูษิต เหมือนถามแบบไม่มีเสียงว่านี่มันหมายความว่าอะไร

พ่อบ้านภูษิต มเหยๆ ในใจตะโกนว่า นี่มันเป็นคำสั่งของ ท่านชายใหญ่ บอกว่ากลับไปเยี่ยมบ้านทั้งสองคน เลยให้ ป้าอ้อยจับเสื้อคู่ให้พวกเธอ

เวลาไม่ช้าแล้ว รองท่านชายเราไปกันเถอะ พ่อบ้านภูษิต คิดว่าที่ธัชชัยพูดว่าจะไปพร้อมกันนี่ก็คือจะส่งพวกเขาไป เยี่ยมบ้าน ใครบอกว่าฉันจะไปกับพวกเธอ?

“เอ๋?”

มือธัชชัยเอามือใส่เข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วยิ้มอย่าง เย็นชา “ฉันบอกฉันไม่มีเวลาว่างไปกับพวกเธอ อีกอย่าง คน ของวงศ์ตระกูลเดิมขุนทด แค่อยากได้เงินกับของขวัญเอง พวกเขาไม่สนใจว่าวงศ์ตระกูลศรีทองจะไปหรือไม่ไป

“ แต่ว่า…… พ่อบ้านภูษิตยังอยากพูดว่า มันไม่เหมือนกัน หรอก มีคนไปเป็นคู่กับคุณผู้หญิง มันก็จะได้ให้พวกเขารู้ว่า เธอมีฐานะในวงศ์ตระกูลศรีทอง แต่คำพูดพวกนี้ยังไม่ได้ พูดออกมา ก็ถูกวังสาตัดหน้าไปว่า “พ่อบ้านภูษิต ไม่ต้อง พูดแล้ว ฉันกลับไปเองคนเดียวก็ได้ อย่างไงก็ไม่ได้อยู่นาน ตอนเย็นฉันจะกลับมากินข้าวอยู่”

“เธอดู คุณผู้หญิงศรีทองก็พูดแบบนี้แล้ว ยังจะไงอีก?” วัจสาได้ยินเสียงที่หัวเราะของธัชชัยแล้วก็รู้สึกโมโหขึ้นมา

“ฉันเป็นพี่สะใภ้เธอนะ ไม่เรียกพี่สะใภ้ก็มีความเคารพหน่อยมารยาของเธอถูกหมากินไปแล้วหรอ?

ตาดำของธัชชัยเริ่มไม่ดีขึ้นมา ผู้หญิงคนนี้กล้าดียังไงถือ มาต่อว่าเขา ? เขาก้าวขาไปยาวๆ ค่อยๆเข้าใกล้ เข้าใกล้ จนถึงซอก

“เธอมาดูสิว่าถูกหมากินหรือยัง?”

เหตุการณ์นี้เหมือนเคยเจอตรงไหนมาก่อน เหมือนเมื่อคืน ก่อนก็กดขี่อย่างนี้ ไม่รู้ว่าวัจสาคิดมากไปหรือเปล่า

ธัชชัยเห็นผู้หญิงคนนี้กำลังคิดโน่นคิดนี่ เลยก็เลยก้มหัว ลงไป มาอยู่ที่หูที่อันขาวของวังสา แล้วเกือบจะจุ๊บลงไป ทำไมเธอถึงใจลอยแล้ว ลมหายใจที่ใสสดของเขาพุ่ง ช่วง เวลานั้นสติของวัจสาก็คืนมา สังเกตเห็นว่าเธอถูกธัชชัย คุมขังไว้ในแขนสองข้าง แก้มที่น่ารักของเธอก็เริ่มแดง เหมือนแอปเปิล ให้คนทนไม่ไหวอยากกัดสักคํ

ธัชชัยตกตะลึงในความคิดนี้ สงบจิตใจลง คิ้วดาบยุ ช่าง

เหอะ

“เธอ…… เธอมันอันธพาล ! วัจสาถูกบังคับพูดคำนี้ออกมา อยากผลักก็ผลักไม่ไหว แววตามองไปที่สายตาที่ทั้งลึกทั้ง สว่างเหมือนดวงดาว หัวใจเกือบจะหยุดเต้น

สายตาของธัชชัยค่อยๆมองไปที่วัจสา ริมฝีปากก็ค่อยยิ้ม อย่างเสน่ห์ชั่วร้าย “ช่างเหอะ พวกเธอไม่ไป ฉันขอไปก่อน ล่ะประชุมที่บริษัทจะเริ่มแล้ว ช้าจริงๆเลย
“นี่ !”พ่อบ้านภูษิตนึกเรื่องที่ท่านชายใหญ่เตือนไว้ ค่อยๆ ถอนหายใจ รองท่านชายเป็นคนแล้วแต่อารมณ์ ไม่เคย สนใจความรู้สึกของคนอื่น เสียดดายเรื่องพวกนี้เขาไม่กล้า พูด ดูหน้าเฉยๆของวัจสา ในใจเขาก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน

วัจสาเพิ่งจะสงบอารมณ์ลงมา เธอไม่อย่าให้พ่อบ้านภูษิต ลำบากใจ เลยพูดไปว่า “พ่อบ้านภูษิต กลับไปคนเดียวก็ไม่ เห็นเป็นไรเลย”

“ได้ ถ้าเป็นแบบนี้เราออกเดินทางกันเลย

วังสามองขึ้นไปข้างบน แล้วตัดสินใจว่าขึ้นไปบอกให้เขา ก่อน “พ่อบ้านภูษิต ฉันขึ้นไปบอกกับวรพลก่อน

พ่อบ้านภูษิตพยักหน้า แต่ในใจคิดไว้ว่าเด็กผู้หญิงคนนี้

ทำไมถึงต้องทรมานขนาดนี้ เขาก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้ ได้แต่

ถอนหายใจ

วัจสาเดินขึ้นไปชั้นสอง ห้องกายภาพบำบัดก็อยู่ตรงข้าง เรือนหอ เธอเดินไปอย่างนุ่มนวล แล้วเคาะประตู

หมอภาคินดูจากกระจกเล็กๆที่ติดอยู่ประตู แล้วหันหลังไป พูดกับวรพลว่า “เป็นคุณผู้หญิงรอง น่าจะมาดูเธอ

วรพลตกตะลึง แล้วจับใบหน้าของตัวเองที่เต็มไปด้วยลาย พร้อยแผลเป็น “ไม่ต้องให้เธอเข้ามา ฉันไม่อยากให้เธอ ตกใจ”
หมอภาคินยิ้ม “งั้นฉันไล่เธอไปแล้วนะ”

“อืม

“คุณผู้หญิงใช่ไหมครับ”หมอภาคินถามผ่านประตู

วัจสารู้สแปลกใจ ทำไมไม่ให้เธอเข้าไป?

“ใช่ค่ะ ฉันมีเรื่องอยากบอกกับวรพล”

“ขอโทษจริงๆครับคุณผู้หญิง ตอนนี้ท่านชายใหญ่กำลัง รักษาตัวอยู่ครับ คนในข้างนอกเข้ามาข้างในไม่ได้ อย่างงั้น จะพาเชื่อโรคเข้ามา คุณมีอะไรที่จะพูด ฉันช่วยคุณพูดต่อ ก็ได้”หมอภาคินพูดอย่างเหลวไหล

เป็นเหตุเนี่ยเอง ใจของวัลสาปล่อยวาง “ฉันแค่อยากกับ เขาว่า ฉันจะกลับไปเยี่ยมบ้านเดี่ยวก็กลับมาแล้ว

หมอภาคินพูดว่า “ได้ ฉันจะช่วยเธอบอกต่อให้

แล้ววัจสาจึงตอบด้วยเสียงหวานว่า “ขอบคุณค่ะ” แล้วก็ เงียบไปเลย

วัจสาเดินลงไป แล้วคิด ที่จริงวรพลเป็นแบบนี้ก็ลำบาก เหมือนกัน เมื่อก่อนยอดเยี่ยม งดงามขนาดนั้น แค่แป๊บเดียว ก็สูญเสียอะไรไปหมด สูญเสียความสามารถในการใช้ชีวิต

ต้องใช้ใบหน้าที่ทำให้ตัวเองตกใจ ร่างกายก็ไม่ค่อยดี เธอเองก็รังเกียจเขา วัจสารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เรื่องเลย คืนนี้ ต้องขอโทษเขาดีๆ

พ่อบ้านภูษิตเห็นวัจสาลงมา รีบวางโทรศัพท์”คุณผู้หญิง เมื่อกี้ท่านชายใหญ่สั่งไว้แล้ว ให้พวกเราส่งคุณกลับบ้าน”

วัจสายิ้มแล้วตอบไปว่า “ขอบคุณพ่อบ้านภูษิต”

“คุณจะเกรงใจอะไรกับฉัน ? พวกเราเป็นครอบครัว เดียวกัน”พ่อบ้านภูษิตอยากให้วัจสาไม่รู้สึกเหงาเกินไป ถึง อย่างไรก็เป็นผู้หญิงคนเดียวที่อยู่ที่นี้ โดดเดี่ยวไม่มีใครช่วย ได้ เสียใจจริงๆ ใจเขาสงสารเธอมาก

ที่จริงโทรศัพท์ที่พ่อบ้านภูษิตโทรไปเมื่อกี้คือวรพล บอก ให้เขาว่าธัชชัยไม่ยอมไปเยี่ยมบ้านกับวัจสา วรพลโกรธมาก

“มันเล่นละครตบตาฉันจริงด้วยๆ มัน มัน…จะบ้าตายจริงๆ มันต้องตั้งใจที่จะอ้อมค้อมวัจสาแน่ๆ

พ่อบ้านภูษิตถอดหายใจ“แต่ว่าท่ายชัยให้ฉันใบเช็คใบ หนึ่งที่เป็นสามสิบล้าน บอกว่าเป็นค่าเยี่ยมบ้าน

“ความโกรธของวรพลค่อยๆลดลงไปหน่อย”ยังถือว่ามัน มีน้ำใจหน่อย ถ้ามันอะไรก็ไม่ให้ ดูมันกลับมาฉันไม่มีขามัน

ขาด

ไม่รู้ว่าศัตรูคู่แค้นนี้เมื่อไรจะอยู่ด้วยกันได้ วรพลเธอกลัว เธอรอไม่ถึงวันนั้นแล้ว ถ้าอย่างไงก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว เธอคิดแล้วก็ค่อยๆนอนลงไป เหนื่อยจังเลย กนิษฐา รอ ฉันอีกหน่อย อีกไม่นานฉันก็จะได้ไปอยู่กับเธอแล้ว

ในสมองของเขาโผล่หน้าของผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยสด งดงามขึ้นมา รอยยิ้มของเธอจารึกอยู่ในใจของเธอ

รถขับไปอย่างเร็วและปลอดภัย หนึ่งชั่วโมงก็มาถึงมาวงศ์ ตระกูลเดิมขุนทด

ตอนที่พวกเขามาถึงหน้าบ้าน วราลีก็รู้แล้ว แต่เขาก็ไม่ ออกไปเปิดประตู เขาอยู่ชั้นสองเห็นพ่อบ้านคนหนึ่งส่งวัจ สากลับมา สีหน้าก็ไม่ค่อยดีแล้ว

พอดีว่าปยุตไม่อยู่ เหลือแต่แม่ลูกทั้งสามอยู่บ้าน จะทำยัง ไงก็ยังไง จงใจให้รออย่างนาน วราลีค่อยบิดเอวลงม

“ ไอ้หยาโทษทีนะ ให้พวกเธอรอนานเลย ตายจริงวัลสา ทําไมเธอไม่พาพ่อบ้านภูษิตเข้ามาข้างในก่อน” ในปากพูด ว่าเกรงใจ แต่ท่าทีเหยียดหยามมาก หางตามองก็ไม่มอง ของขวัญล้ำค่าพวกนั้น อย่างไงวงศ์ตระกูลเดิมขุนทดก็มีกิน มีใช้ ก็ไม่ขาดของพวกนี้

“เหอๆ” พ่อบ้านภูษิตยิ้มแล้วยื่นใบเช็คใบหนึ่ง “นี่คือ นายท่านของผมให้น้ำใจเล็กน้อย ไม่ต้องเกรงใจ”

ที่จริงวราลีรับไปอย่างเฉยชา

มองกวาดไป แล้วตาก็เปิดกว้างเลย
สามสิบล้าน ! ! !

ปฏิกิริยาก็เปลี่ยนอย่าง360องศา “ตายจริง ท่านชายของ วงศ์ตระกูลศรีทองก็เกรงใจจัง ยังส่เงินมาเยอะขนาดนี้ ยัง อุตส่าห์ส่งวัจสาของเรากลับมาอย่างดี พวกเธอเดินทางมา อย่างลำบาก เข้าไปนั่งก่อน” “ไม่ต้องแล้วครับ เดี๋ยวฉันยังมี ธุระที่ต้องไปทำ ไปก่อนแล้วครับ” พ่อบ้านภูษิตพูดกับวราลี อย่างเย็นชา แล้วหันหน้าไปพูดกับวัจสาว่า “คุณผู้หญิงครับ ตอนเย็นผมค่อยมารับคุณครับ”

วัจสาฝืนยิ้ม ทันใดที่วัจสาเห็นวราลีเห็นเช็คใจของเธอก็ เย็นไปแล้ว จริงอย่างที่ผู้ชายคนนั้นพูด?วงศ์ตระกูลเดิมขุน ทดสนใจแต่เงิน ไม่สนใจเธอ วงศ์ตระกูลศรีทองจะมาไม่มา ก็ไม่เป็นไร

“ฉันกลับเองได้”

พ่อบ้านภูษิตยิ้ม”ทำอย่างนี้ได้ไง?คุณเป็นคุณผู้หญิงที่ ล้ำค่าของวงศ์ตระกูลศรีทองเรา คุณผู้หญิงของวงศ์ตระกูล ศรีทอง”การที่พ่อบ้านภูษิตเรียกวัดสาอย่างนี้ไม่ต้องสงสัย เลยว่าอยากให้วัจสาฐานะสูงขึ้นและเป็นน้ำตุ้มน้ำหนัก ให้ วงศ์ตระกูลเดิมขุนทดรู้ว่า พวกเขาให้ความสำคัญต่อคุณผู้ หญิงคนนี้ขนาดไหน เชื่อว่าพวกเขาจะไม่อ้อมค้อมต่อเธอ