ตอนที่ 5 รักร้าย..ใจร้าว

ชญานันท์ยืนอยู่หน้ากระจกเพื่อตรวจสอบความพร้อม กับตนเอง เธอเลือกที่จะใส่กางเกงยีนกับเสื้อเชิ้ตเข้ารูป เพราะมันทำให้เธอเคลื่อนไหวได้คล่องแคล่วดี เมื่อคืน หลังอาหารมื้อเย็น ช็คกาเลนบอกว่าจะพาพวกเธอเข้าไป ในเมืองเพื่อเที่ยวชมตลาด เขาบอกว่ามีการค้าขายแลก เปลี่ยนสินค้าต่างๆมากมายทั้งของกินและของใช้

เมื่อเห็นว่าตัวเองแต่งตัวเรียบร้อยดีแล้ว ก็เดินกลับไปที่ เตียงอีกครั้งก่อนจะคว้ากล้องคู่ใจขึ้นมาสะพาย

“เผื่อได้ภาพสวยๆ จะได้เอาไปใส่รวมไว้ในคอลัมน์บท สัมภาษณ์” หญิงสาวบอกกับตัวเองแล้วเดินไปที่ประตู ก่อนจะเปิดมันออก แต่แล้วเท้าที่กำลังจะก้าวเดินออก ไปก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อมีร่างบางของหญิงสาวในชุด ยาวกรอมเท้าสีขาว ผ่าด้านข้างทั้งสองข้างและด้านในมี กางเกงขายาวผ้าบางสวมเอาไว้ มายืนขวางหน้าเธออยู่ ดวงตากลมโตมองเธออย่างไม่พอใจ ชญานันท์คลี่ยิ้มให้ อย่างเป็นมิตร ผู้หญิงคนนี้สวยมาก ใบหน้าเรียว จมูกโด่ง ผมยาวตรงถึงกลางหลัง ถ้าหญิงสาวคนนี้จะยิ้มสักนิด ใบหน้าหวานคงหน้ามองยิ่งกว่านี้

“มีอะไรหรือเปล่าคะ” ชญานันท์ถามออกไปเป็นภาษา อังกฤษ เธอไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะฟังหรือพูดได้บ้างหรือ เปล่า แต่สิ่งที่หญิงสาวได้รับกลับมาก็คือการเงียบ
“ถ้าไม่มีอะไร ฉันขอทางหน่อยนะคะ จะรีบไป” หญิงสาว ยังยิ้มให้อีกฝ่าย แล้วเลิกคิ้วมอง แต่อีกฝ่ายก็ยังยืนนิ่ง ทำ ให้ชญานันท์คิดว่าเธอคงฟังภาษาอังกฤษไม่ออก หญิง สาวจึงเบี่ยงตัวเดินเลี่ยงออกมาแล้วปิดประตูห้องก่อนจะ เดินจากไป แต่พอหญิงสาวก้าวไปได้เพียง 1 ก้าว เสียง ทางด้านหลังก็ดังขึ้น

“เดี๋ยวก่อน” ภาษาอังกฤษที่พูดออกมาฟังราวกับเจ้าของ ภาษา ชญานันท์จึงหันมามองด้วยแววตาสงสัย ก็เมื่อครู่ เธอถามเป็นภาษาอังกฤษแท้ๆแต่หญิงสาวตรงหน้าก็ไม่ ตอบสักคํา มันยังไงกันแน่เนี่ย หรือว่าเธอคนนี้ต้องการ จะมาหาเรื่องเธอ แล้วเธอคนนี้เป็นใคร? คิ้วเรียวขมวด เข้าหากัน

“อย่าได้คิดยุ่งกับนายท่านของฉันเป็นอันขาด” ซาฮา เดินเข้ามายืนจ้องหน้าหญิงสาวต่างถิ่นนิ่ง

“นายท่าน…นายท่านของเธอ ใครกัน” ชญานันท์ยิ่ง งงเป็น 2 เท่า นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันอีก ผู้หญิงคนนี้มา ประกาศอะไรกับเธอ งงจริงๆ

“อย่าทำเป็นดัดจริตไม่รู้เรื่อง ฉันมองแววตาเธอก็รู้แล้ว” ซาฮามองตาขวางด้วยความโกรธ

ใบหน้าของชญานันท์บึ้งตึงขึ้นทันทีที่ได้ยินอีกฝ่ายกล่าว หาแบบนั้นและเธอคิดว่านายท่านของหญิงสาวผู้นี้ก็น่าจะเป็นคนเดียวกันกับเจ้าของบ้านหลังนี้แน่ๆ

“เธอเป็นใครไม่ทราบ แล้วก็ไม่รู้ว่าเธอจะมาประกาศ ความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของผู้ชายแบบเนี่ยกับฉันทำไม ฉัน ไม่สนใจผู้ชายที่นี่หรอกนะ รวมทั้งนายท่านของเธอด้วย ฉันมาทำงานพอเสร็จแล้วฉันก็จะกลับ แล้วที่เธอมายืน ขวางหน้าฉันแล้วต่อว่าฉันอยู่เนี่ย ถ้านายท่านเธอรู้ก็คง ไม่พอใจอย่างแน่นอน” หญิงสาวยกแขนขึ้นกอดอกพร้อม กับยักคิ้วให้อีกฝ่าย

ซาฮามองหน้าหญิงสาวอย่างเอาเรื่อง ริมฝีปากเม้ม เข้าหากัน แต่พอเธอจะอ้าปากพูดก็ต้องมีอันนิ่งเงียบไป เพราะว่าร่างสูงที่เดินตรงเข้ามา

“มีอะไรซาฮา” เสียงที่แสดงถึงความเป็นใหญ่ดังขึ้นเบื้อง หลังของชญานันท์ หญิงสาวจึงหันมามองเพราะไม่เข้าใจ ภาษาถิ่นที่เขาพูด

“ปะ…เปล่าค่ะนายท่าน ฉันแค่จะขึ้นมาดูว่าคุณเขา ต้องการอะไรอีกหรือเปล่า” ซาฮาบอกแล้วถอยหลังก้ม หน้าออกมา 2 ก้าว

“แล้วคุณเตรียมพร้อมหรือยัง” กาเลนหันมาหาชญา นันท์ วันนี้เธอสังเกตเห็นว่าชายหนุ่มสวมกางเกงยีนกับ เสื้อยืดสีดำและสวมทับด้วยเสื้อยีนสีเดียวกัน ทำให้ร่าง สูงของเขาดูสง่ามากขึ้น
“พร้อมแล้วค่ะ แล้วเพื่อนๆของฉันล่ะคะเสร็จกันหรือยัง” เธอถามเขาเสียงเรียบ

“พร้อมแล้ว และก็ไปแล้วด้วย”

“อะไรนะ!” หญิงสาวอุทานเสียงสูง อีกฝ่ายทำหน้าเบ้ แล้วเอามือเขี่ยที่หูของตนเอง

“เบาๆก็ได้ เดี๋ยวหูผมก็แตกพอดี”

“แตกได้ก็ดี แล้วทำไมพวกนั้นไม่รอฉันด้วยล่ะ? แล้วคุณ มายืนทำอะไรที่นี่? เพื่อนของฉันไปกับใคร?” เธอถาม ออกมาเป็นชุด

กาเลนหันไปมองซาฮาที่ยืนนิ่งอยู่ก่อนจะบอกออกมา “ไปได้แล้วซาฮา หมดธุระของเธอแล้ว”

“ค่ะ นายท่าน” ซาฮากัดฟันแน่นก่อนจะหมุนตัวเดินออก

มา

ชญานันท์หันไปมองหญิงสาวแล้วหันกลับมามองชาย หนุ่มตรงหน้าตาเขียว มือทั้งสองข้างกอดอกอย่างรอคำ ตอบ

“ว่าไงค่ะ มันเรื่องอะไรกัน เพื่อนของฉันถึงไปก่อนได้นี่ก็ยังไม่ถึงเวลาที่นัดกันไว้เลย”

“ผมเห็นพวกเขาตื่นเต้นกันมากที่จะได้เห็นตลาดคูลฮาร์ นก็เลยให้ไปก่อน แต่คุณไม่ต้องห่วงหรอก

ฮิสมากับโซฮันดูแลพวกเขาอยู่แล้ว เพื่อนของคุณจะ ปลอดภัย และที่ผมยังไม่ไปก็เพราะรอคุณอยู่ ถ้าคุณ เสร็จแล้วเราก็ไปกันได้แล้ว” เขาบอกพร้อมกับหันหลัง ก้าวเดิน

“ใครบอกว่าฉันจะไป

กาเลนหยุดเดินทันทีแล้วหันมามองหน้าหญิงสาว ก่อน จะเดินย้อนกลับมา มุมปากของเขาเผยอยิ้มขึ้น

“ผมนี่ไงที่บอก” เขาย้อนแบบกวนๆ

“คุณบอก คุณก็ไปเองสิ ฉันไม่ได้บอกว่าจะไปกับคุณ ในเมื่อเพื่อนของฉันไปแล้ว ฉันก็ไม่ไป” ชญานันท์บอก แล้วเชิดหน้าขึ้นก่อนจะหมุนตัวเดินไปที่ประตูห้อง

“นั้นคุณจะไปไหน?” คิ้วหนาเริ่มขมวด

“ก็กลับเข้าห้องไปนอนต่อ แค่นี้ไม่น่าจะโง่เลยนะคะ” หญิงสาวบอกแล้วเปิดประตูออก แต่ก็ยังไม่ทันจะก้าวเข้าห้อง แขนเรียวก็ถูกยึดเอาไว้ด้วยมือหนาของเขา

ชญานันท์สะบัดแขนออกแล้วถอยกรูดไปอีกทาง มอง เขาไม่วางตาและตั้งท่าจะเอาตัวรอดทันที ถ้าอีกฝ่ายทำ อะไรที่ไม่ดีต่อตัวเธอ

“คุณจะทําอะไร?” แววตาเอาเรื่องของหญิงสาวทำให้ อารมณ์ของกาเลนดีขึ้นมาได้อย่างประหลาด

“เปล่า หรือคุณคิดว่าผมจะทำอะไรคุณ” เขาตอบอย่าง คนอารมณ์ดี แล้วพูดต่อ “ไม่ต้องกลัวหรอก ผมไม่ใช่ พวกโจรบ้ากามในทะเลทรายที่เห็นผู้หญิงไม่ได้ ผมแค่ ต้องการจะหยุดคุณ

“หยุดทำไม ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ไปแล้ว” เธอมองเขา ด้วยสีหน้าเครียดขึ้น

“แต่ผมว่าคุณจะต้องไป หรือถ้าไม่ไปคุณกับผมก็ต้อง อยู่ที่นี่กันสองคน คุณเลือกเอาว่าจะเลือกแบบไหน” กา เลนมองจ้องหญิงสาวเขม็ง ชญานันท์ร้อนไปทั้งหน้า ภาพ ตอนบ่ายเมื่อวานผุดขึ้นมาอีกครั้ง ใบหน้าสวยก้มหน้าลง นิดหนึ่งอย่างใช่ความคิดก่อนจะตัดสินใจออกมา

“ไปก็ได้” หญิงสาวกระแทกเสียงตอบก่อนจะเดิน กระแทกเท้านำหน้าชายหนุ่มไป การที่ไปอยู่กลางที่ ชุมชนอาจจะดีกว่าที่จะต้องอยู่ที่บ้านหลังนี้ตามลำพังกับเขาก็ได้ เมื่อบ่ายวานเขาก็ประกาศศึกกับเธอออกมา แล้วนี่นา ยังไงเธอก็ต้องอยู่ห่างๆจากผู้ชายอย่างเขาเอา ไว้ก่อนเป็นดีที่สุด กาเลนมองตามแผ่นหลังบางไปก่อนจะ ยิ้มที่มุมปากแล้วเดินตามหญิงสาวไป

ชญานันท์นั่งหันหน้าออกมามองข้างทางอย่างไม่ยอมหัน สนใจผู้ที่นั่งมาด้วยและทำหน้าที่เป็นคนขับ แม้ว่าเขาจะ ชวนเธอคุยเป็นระยะๆก็ตาม

“คุณชอบถ่ายรูปเหรอ” กาเลนหันมามองเธอแวบหนึ่ง แล้วหันไปมองข้างหน้าตามเดิม

“เป็นหน้าที่มากกว่า ฉันชอบทำหน้าที่ถ่ายภาพ ไม่ถนัด พวกเนื้อหา น่าเบื่อ” ชญานันท์ตอบอย่างไม่ยอมหันมา มองหน้าเขา

หญิงสาวหันขวับมามองเขาทันที ก่อนจะค้อนให้วงใหญ่ แล้วพูดกระแทกเสียงใส่อย่างประชด “ฉันยังไม่มีแฟนย่ะ พวกผู้ชายน่ารำคาญจะตายไป”

กาเลนลอบอมยิ้มอย่างพอใจในคำตอบของหญิงสาว เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะดีใจไปทำไม

“คุณรู้จักผู้ชายดีทุกคนเลยหรือไงถึงได้บอกว่าผู้ชายน่า รำคาญ” สายตาของเขามองตรงไปที่ถนนเบื้องหน้า
“ก็ไม่ แต่ฉันก็ไม่อยากรู้จักให้ลึกซึ้ง” เธอตอบแบบไม่ สนใจว่าอีกฝ่ายจะคิดยังไง แต่ที่รู้ๆก็คือเวลาเธออยู่ใกล้ เขานานๆแล้วหัวใจมันรู้สึกวูบวาบอย่างที่ไม่เคยเป็นมา ก่อน เธอจึงเริ่มอึกอัดกับสายตาและคำพูดของเขา อยาก จะให้ถึงจุดหมายเร็วๆเสียจริงๆ

“ผิดกับผมนะ ถ้าผมสนใจอะไรแล้ว ผมก็จะศึกษาให้ลึก ซึ้งและไขว่คว้ามันเอามาเก็บเอาไว้ให้ได้ ยิ่งยากผมยิ่ง ชอบ”

“คงเป็นคติของพวกคนรวยอย่างคุณชินะ ที่ต้องการ อะไรแล้วก็ต้องได้” เธอบอกเหมือนจะเยาะๆ

“ผมเรียกมันว่าการท้าทายมากกว่า” กาเลนตอบแล้วยิ้ม ให้หญิงสาว ชญานันท์รีบเบนหน้าหนีกับรอยยิ้มที่ได้รับ ‘จะยิ้มทำไมแบบนั้น’ หญิงสาวลอบคิดในใจ

“ใกล้ถึงหรือยัง?” เธอไม่อยากอยู่กับเขานานไปกว่านี้ แล้ว

“ใกล้แล้วล่ะ แต่ผมอยากพาคุณไปที่ๆหนึ่งก่อน ผมเชื่อ ว่าคุณจะต้องชอบและอาจจะได้ภาพสวยๆติดมาด้วย ก็ได้”

“แต่ฉัน..” หญิงสาวทำท่าจะค้าน แต่อีกฝ่ายก็รีบพูดขัดขึ้น
“ห้ามปฏิเสธเพราะผมเป็นคนขับ แล้วถ้าคุณจะโดดจาก รถลงไปเหมือนกับในหนังก็ตามใจ เสียโฉมก็ห้ามมาโทษ กัน” กาเลนบอกอย่างไม่สนใจแล้วเพิ่มความเร็วของรถ ขึ้นอีก

“จะบ้าหรือไง เบาๆก็ได้ เร็วเกินไปแล้ว” เธอบอกอย่างก ลัวๆ แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมลดความเร็วลง หญิงสาวจึง ได้แต่นั่งนิ่งแล้วภาวนาในใจ จนกระทั่งรถวิ่งออกมานอก เมืองแล้วมาชะลอความเร็วลงตรงหลังกำแพงหินสูงใหญ่ ที่มีประตูเหล็กบานใหญ่ปิดเอาไว้ พร้อมกับมีทหารสอง นายยืนเฝ้าประตูอยู่

“ที่นี่ที่ไหน แล้วคุณพาฉันมาที่นี่ทำไม?” คำถามของ หญิงสาวไร้ซึ่งคําตอบ กาเลนไม่พูดอะไรได้แต่ขับเคลื่อน รถเข้าไปใกล้ๆ ชญานันท์สังเกตเห็นว่าทหารทั้งสองโค้ง ให้เขาแล้วรีบไปเปิดประตูให้เขาเคลื่อนรถเข้าไปด้านใน และเมื่อรถเคลื่อนผ่านประตูเหล็กเข้ามา หญิงสาวก็รู้สึก ได้ถึงความเปลี่ยนแปลง พันธุ์ไม้ขนาดใหญ่ที่ยืนต้นสูง แผ่กิ่งก้านสาขาปกคลุมไปทั่วทำให้อากาศด้านในร่มรื่น และเย็นชื่นใจ ดอกไม้หลากหลายสีปลูกเรียงรายอยู่ ท่ามกลางสนามหญ้าสีเขียว และพอผ่านดงดอกไม้มาก็มี บ้านตึกหลังเล็กๆสีงาช้างตั้งเรียงกันอยู่ 3 หลัง ด้านหลัง ของบ้านเป็นทะเลสาบขนาดใหญ่มีต้นไม้เตี้ยๆปลูกเอาไว้ โดยรอบ สลับกับไม้ดอกสีสดสวย ดูแล้วเหมือนกับภาพ วาดที่เธอซื้อเอามาติดไว้ที่ข้างฝาพนังห้องเสียจริงๆ
กาเลนหันมามองหญิงสาวก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา เขาอด แปลกใจไม่ได้ว่าทําไมถึงอยากพาเธอมาที่นี่นัก

“คุณชอบหรือเปล่า?” ชายหนุ่มถามขึ้นขณะนำรถมา จอดลงที่หน้าบ้านหลังสุดท้าย

“…ก็สวยดี” ชญานันท์หันมาตอบเหมือนกับแค่นๆตอบ ก่อนจะหันกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง แล้วก้าวลงไป ยืนดูอย่างชื่นชอบ เธอรีบสาวเท้าเดินตรงไปยังทะเลสาบ ที่อยู่ด้านหลังบ้านทันที กาเลนก้าวตามลงมา เดินเอามือ ล้วงกระเป๋าตามหลังหญิงสาวไป

“คุณเป็นเจ้าของที่นี่หรือ ดูท่าทางทหารพวกนั้นจะ เคารพคุณมาก” เธอถามพร้อมกับยกกล้องขึ้นมาถ่าย ภาพวิวสวยๆเอาไว้อย่างสนใจ

“ก็ไม่เชิง เอาเป็นว่าผมพาคุณเข้ามาได้ก็แล้วกัน” กาเลน เดินขึ้นมายืนเคียงข้างกับหญิงสาว

“ฮึ ฮึ ใหญ่โตไม่ใช่เล่นเลยนะ” ชญานันท์หัวเราะในลำ

คอ

“เชื่อไหมล่ะว่าผมสั่งฆ่าคุณได้ โดยที่ผมไม่มีความผิด”

หญิงสาวละสายตามาจากเลนส์กล้องแล้วหันมามอง หน้าชายหนุ่มอย่างประเมินค่า ก่อนจะเชิดหน้าขึ้น
“ในประเทศนี้ ประเทศของคุณคุณย่อมทำได้อยู่แล้ว แต่ อย่าลืมนะว่าประเทศฉันก็ไม่ยอมวางมือแน่ ถ้าคนของ เขาหายไปไม่ว่าจะหายไปจากที่ไหนก็ตาม”

“ฮึ ฮึ ฮี” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอก่อนจะหมุนตัวเตรียม จะเดินกลับ

“คุณจะกลับแล้วเหรอ” ชญานันท์หันมาถามเมื่อเห็นอีก

ฝ่ายทำท่าจะเดินไป

“ผมจะเข้าไปหาเครื่องดื่มให้คุณดื่มแก้กระหาย เชิญคุณ ถ่ายภาพได้ตามสบายที่นี่ไม่มีความลับอะไร

“ขอบคุณค่ะ” เธอยิ้มให้เขาอย่างลืมตัวแล้วหันกลับไป สนใจกับวิวสวยๆตรงหน้าต่อ