ตอนที่ 4 จูบแรก

หลังจากเดินสำรวจไปรอบๆห้องแล้ว เธอก็ยิ้มออกมา อย่างพอใจ เตียงกว้างขนาดหกฟุตพร้อมผ้าคลุมเตียงสี เขียวอ่อนซึ่งเป็นสีที่หญิงสาวชอบมาก พนังห้องสีครีมเข้า กับผ้าม่านสีเขียว

“ไม่คิดว่าชาวคูลฮาร์นจะมีรสนิยมที่ใช้ได้เหมือนกัน” หญิงสาวยิ้มกับตัวเองและเริ่มเก็บข้าวของใส่ตู้เสื้อผ้าใน ห้อง ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป

และเมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเธอก็คิดว่าจะนอนหลับสัก พักแล้วค่อยลงไปหาเพื่อนๆ แต่พอหญิงสาวจะล้มตัวลง นอนเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

“ก๊อก ก๊อก!”

ชญานันท์หันมามองแล้วเดินมาเปิดให้เพราะคิดว่าอาจ จะเป็นเพื่อนของเธอหรือไม่ก็สาวใช้ แต่พอหญิงสาวเปิด ประตูออก ก็แทบอยากจะปิดมันลงทันที แต่เพราะร่างสูง ของกาเลนยืนขวางเอาไว้เธอจึงทำไม่ได้

“มีธุระอะไรกับฉันไม่ทราบ”

“ผมต้องการมาดูว่าห้องเรียบร้อยดีไหม” ชายหนุ่มบอก แล้วถือโอกาสเดินเข้ามาด้านใน ทำให้ชญานันท์หันมา มองแผ่นหลังของเขาอย่างไม่พอใจ
“ห้องเรียบร้อยดี” เธอยังยืนกอดอกอยู่ที่หน้าประตู กา เลนเดินไปรอบๆห้องก่อนจะมาหยุดยืนตรงหน้าของหญิง สาวแล้วตันประตูปิดลง

“ปิดทำไม?” สายตาของหญิงสาวแสดงถึงความไม่พอใจ

“ผมมีเรื่องที่ต้องคุยกับคุณ ตามลำพัง” เขาบอกพร้อม กับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จนอีกฝ่ายต้องถอยหลังหนี

“กลัวผมมากหรือไง”

“ไม่ได้กลัว แต่มันไม่สมควร ธรรมเนียมของคุณก็ห้าม ชายหญิงอยู่กันตามลำพังไม่ใช่เหรอ” เธอย้อนเขาเหมือน เป็นการเตือนๆ แต่อีกฝ่ายก็ทําท่าหยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ

“ที่นี่บ้านของผม ผมจะทำอะไรกับใครที่ไหนก็ได้ ทุกคน เป็นคนรับใช้ของผมทั้งนั้น ไม่มีใครปากโป้งหรอก หรือ ว่าคุณจะทดลอง” กาเลนทำท่าขยับเข้าหา ชญานันท์รีบ ถอยห่าง

“คุณต้องการจะแก้แค้นฉันเรื่องในผับใช่ไหมล่ะ

“เปล่าเลย ผมแค่ต้องการจะสั่งสอนผู้หญิงอย่างคุณ ให้ รู้จักทำตัวดีๆต่อผู้ชายก็เท่านั้น” เขายิ้มกริ่ม
“ไม่ต้องมาสอนฉัน คนอย่างฉันรู้ตัวดีว่าตัวเองเป็นแบบ ไหน ไม่มีใครมาเปลี่ยนแปลงฉันได้ แล้วฉันก็ไม่ใช่ผู้หญิง คูลฮาร์นที่จะต้องเชื่อฟังผู้ชายทุกอย่าง” เธอแค่นเสียงใส่ หน้าเขา

“นั้นมันเป็นธรรมเนียมของทางเรา แต่ผู้หญิงทุกคนที่นี่ก็ ได้รับการดูแลและปกป้องอย่างดีจากผู้ชายและเมื่อคุณ อยู่ที่นี่คุณก็ต้องเชื่อฟังคำสั่งของผม” ใบหน้าที่ยิ้มเมื่อครู่ เริ่มแปรเปลี่ยน

ไม่มีทาง ฉันไม่ใช่ผู้หญิงคูลฮาร์น แล้วฉันก็มาทำงานไม่ ได้มาเป็นลูกน้องของใคร เพราะฉะนั้นก็ไม่เกี่ยวกัน แล้ว เรื่องในผับคืนนั้น คุณเองที่เป็นคนผิด ผู้หญิงไทยไม่ยอม ให้ใครมาดูถูกได้ง่ายๆหรอกนะไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตาม” ชญานันท์เชิดหน้าขึ้นสู้ แม้ว่าความสูงของเขาและเธอจะ ต่างกัน

กาเลนกระตุกยิ้มแล้วก้าวเข้าหาหญิงสาวอย่างรวดเร็ว จนอีกฝ่ายตั้งตัวไม่ทัน มารู้ตัวอีกทีก็ถูกเข้ารั้งเข้าไปหา แล้ว เธอรีบยกแขนขึ้นกั้นหน้าอกของตนเองไม่ให้สัมผัส กับหน้าอกแกร่งของอีกฝ่าย

“งั้นก็ต้องพิสูจน์กันว่าคุณจะเอาตัวรอดจากผมได้หรือ เปล่า ผมจะสอนคุณให้รู้จักผู้ชายคูลฮาร์นอย่างแท้จริง”

“คุณจะทำอะไร บ้าไปแล้วหรือไง ถ้ายังไม่ปล่อยฉันจะร้องเดี๋ยวนี้”

“เชิญตามสบาย ที่นี่บ้านของผม ใครเขาจะเข้ามาขัด ขวางผมงั้นเหรอ” พูดจบใบหน้าคมก็ก้มต่ำลงมาจนสัมผัส ถึงลมหายใจอุ่นๆของกันและกันได้

“แล้วบทเรียนแรกของวันนี่ก็คือ” ชายหนุ่มหยุดพูดแล้ว ใช้มือข้างหนึ่งจับที่ปลายคางของหญิงสาวแล้วจับให้อยู่ นิ่งๆก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะฉกลงมาบนเรียวปากงาม อย่างว่องไว ร่างบางยืนแข็งทื่อราวกับก้อนหิน เกิดมาทั้ง ชีวิตไม่เคยที่จะโดนผู้ชายจูบเลย ไม่คิดว่ามันจะปั่นป่วน ในสมองแบบนี้ กาเลนแสนเสียดายที่จะต้องถอนริมฝีปาก ออกมาออกมาจากดอกไม้งามตรงหน้า แล้วผลักหญิงสาว ออกห่างก่อนจะมองอย่างเยาะๆ

“นี่คือการต้อนรับสู่คูลฮาร์ม แล้วคุณจะต้องเจอมากกว่า นี้ ฮี” ช๊คกาเลนบอกแล้วหัวเราะในลําคอก่อนจะเดินออก ไป ชญานันท์ยังยืนนิ่งตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แล้ว ค่อยๆทรุดนั่งลงอย่างหมดแรง มือเรียวยกขึ้นแตะที่ริม ฝีปากก่อนจะเช็ดมันแรงๆจนแดงระเห่อ

“ฉันไม่ยอมแพ้นายแน่ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย คอยดูนะจะเอา คืนให้สาสมเลย” หญิงสาวรู้สึกทั้งเจ็บใจ แค้นใจและอาย ปะปนกันไปหมด เธอรีบลุกขึ้นเดินไปปิดประตูและล็อก กลอนอย่างแน่นหนาก่อนจะทิ้งตัวลงนอน แต่ก็นอนไม่ หลับ ได้แต่นอนพลิกไปพลิกมาอยู่นาน จนในที่สุดก็เผลอ หลับไป
ก๊อก ก๊อก! เสียงเคาะประตูปลุกให้ร่างบางที่นอนหลับ อยู่บนเตียงกว้างขยับตัวลุกขึ้นอย่างงัวเงีย ชญานันท์ ยกมือขึ้นเสยผมที่ตกลงมาข้างหน้าไปไว้ข้างหลังก่อนจะ ก้าวลงจากเตียงแล้วตรงไปที่ประตู

โซฮันโค้งให้หญิงสาวพร้อมกับยิ้มให้ “ได้เวลาอาหาร

เย็นแล้วครับ”

“ตายจริง ฉันขอโทษด้วยนะคะที่ทําให้ลําบาก แล้วเริ่ม โมงคะ” หญิงสาวยิ้มตอบพร้อมกับถามออกไป

* 1 ทุ่มตรงครับ คุณยังมีเวลา เจ้านายให้ผมมาปลุกคุณ ก่อนเวลา”

“อ้อ…ขอบคุณค่ะ” เธอยิ้มให้เขาอีกครั้ง โซฮันโค้งต่ำลง อีกครั้งก่อนจะเดินกลับลงไปด้านล่าง

ชญานันท์หันไปมองนาฬิกาที่หัวเตียง ก่อนจะพึมพำ เบาๆ “เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง ไม่น่าเชื่อว่าจะหลับได้ นานขนาดนี้ สงสัยจะเพลียจริงๆนะเรา” เธอยิ้มให้กับตัว เองก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าอีกครั้ง

โซฮันเดินเข้ามาแล้วโค้งให้เจ้านายของตนเองก่อนจะ เดินไปยืนคู่กับฮิสมาทางด้านขวามือของชายหนุ่ม

“ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับ” เขารายงานให้เจ้านายหนุ่มทราบ

“อืม..ขอบใจ” เจ้านายหนุ่มพยักหน้า แต่สายตาก็ยังจับ จ้องอยู่ที่ตัวหนังสือในเอกสาร

“เจ้านายจะเข้าบริษัทเมื่อไรครับ” ฮิสมาถามเสียงเรียบ

“ยังไม่ใช่ตอนนี้แน่ เรากําลังมีแขก”

“แล้วทำไมเจ้านายไม่รีบให้สัมภาษณ์เร็วๆล่ะครับ จะได้ สิ้นเรื่องสิ้นราวไป จะได้ไม่เสียเวลางานของเจ้านายด้วย” โซฮันเลิกคิ้วขึ้นสูง

กาเลนวางเอกสารลงแล้วลุกขึ้นเดินมานั่งลงที่โซฟา รับแขกแทน ก่อนจะหันมามองหน้าลูกน้องคนสนิทของ ตนเองแล้วยิ้มอย่างมีความหมาย

” นายคิดแบบนั้นเหรอ”

“เจ้านายกำลังจะทำอะไรกันแน่ครับ” ฮิสมาถามเขาด้วย สีหน้าเครียด เพราะเขารู้นิสัยของเจ้านายดีว่าเป็นคนเช่น ไร ถ้าไม่สนใจอะไรจะไม่ตอแยใดๆทั้งสิ้น

“ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไร เอาไว้ฉันจะทำแล้วจะบอก พวกนายแล้วกัน” เขาตอบยิ้มๆ แต่สองหนุ่มที่ยืนอยู่รู้ดีว่ารอยยืมแบบนั้นมันไม่ธรรมดาแน่ๆ

“เจ้านายคิดจะแก้แค้นผู้หญิงที่ชื่อชญานันท์ใช่ไหมครับ” สมาขมวดคิ้ว

“ฮี 3 ทำไมนายคิดแบบนั้น” กาเลนย้อนถาม

“ก็คุณชญานันท์ เอ่อ..สาดบรั่นดีใส่หน้าเจ้านายในคืน นั้น” เขาตอบเสียงอ่อย

“ฉันยอมรับว่าโกรธผู้หญิงคนนี้มาก แต่ก็ไม่ได้คิดแก้ แค้นอะไร แค่ต้องการสั่งสอนนิดหน่อย ให้ผู้หญิงคนนั้น ได้รู้จักคนอย่างฉันเท่านั้น” ชายหนุ่มตอบแล้วลุกขึ้นอีก ครั้ง เดินเอามือล้วงกระเป๋ากลับไปที่โต๊ะทำงานตามเดิม ร่างสูงนั่งลงแล้วเงยหน้าขึ้นมองลูกน้องคนสนิท

“พวกนายไปพักผ่อนได้แล้ว ฉันจะทำงานต่ออีกนิด เดี๋ยวจะไปต้อนรับแขกของฉันอีก” เขายิ้มแล้วก้มหน้าลง ทำงานต่อ

“ครับ” สองหนุ่มโค้งต่ำให้เจ้านายหนุ่มพร้อมกับรับคำ ก่อนจะเดินออกไปเงียบๆ คืนนี้ภาระกิจของพวกเขาก็ คงจะจบลงแค่ตรงนี้เท่านั้น

เมื่อออกมาจากห้องทำงานของเจ้านายหนุ่มแล้วโซฮันก็ สังเกตเห็นว่าเพื่อนหนุ่มของเขานิ่งเงียบไปอย่างผิดสังเกต

“นายเป็นอะไร”

“กำลังใช้ความคิดอยู่” สีหน้าของฮิสมาครุ่นคิดอย่าง

“นายกำลังคิดเรื่องของคุณชญานันท์ใช่ไหม?”

“ใช่ หรือนายไม่คิด” ฮิสมาย้อนถาม แต่เท้าก็ยังก้าวเดิน ไปข้างหน้าต่อ

“คิดสิ เจ้านายของเราไม่เคยมีปฏิกิริยาแบบนี้กับผู้หญิง คนไหนเลย มันแปลกๆอยู่นะ” โซฮันหันมามองหน้าเพื่อน

“ใช่” ฮิสมาพยักหน้า

“ ไม่แน่นะ สิงห์ตัวสุดท้ายอาจจะได้สละโสดก็ได้ใครจะ รู้” โซฮันหันมามองหน้าเพื่อนรัก แล้วทั้งสองก็ยิ้มให้กัน อย่างรู้ความหมายที่พูด

พอลับหลังของสองหนุ่ม ร่างบางของใครบางคนก็เดิน ออกมาจากมุมห้อง บทสนทนาของทั้งคู่อยู่ในสมองของ เธอหมดแล้ว ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน มือทั้งสองกำเกร็งแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นมา ริมฝีปากบางเผยอขึ้นเล็ก น้อย

“คิดว่าฉันจะยอมให้เป็นแบบนั้นเหรอ ฉันมาก่อนใครก็ มาแย่งความรักของฉันไปไม่ได้ เพราะคนที่คิดแย่งความ รักของฉันมันจะต้องตายอย่างทุกข์ทรมาน ฮี ฮี” เสียง หัวเราะในลำคอนั้นช่างน่าสะพรึงกลัวเสียจริงๆ จากนั้น ร่างบางก็เดินหายไปทางมุมห้องที่ร่างนั้นเดินออกมา