บทที่11 จูบ

โม่ลี่มองไปทางหลินหว่านหยูอย่างไม่อยากเชื่อสายตา แต่ความ แสบร้อนบนใบหน้าด้านขวานั้นคอยย้ำเตือนเธอทุกเสี้ยววินาที ว่านี่คือความจริง เธอกรีดร้องออกมา “หวานหยู เธอทำอะไรของ เธอ! *

“ฉันทำอะไร คนที่ทำอะไรคือเธอต่างหาก รีบถอนคำพูดของ เธอเมื่อกี้กลับไปแล้วขอโทษคุณซะ ! ” หลินหว่านหยูจับมือ ของเธอ แล้วบีบจนแน่น ก่อนจะกดเสียงต่ำแล้วพูดออกมาว่า “เชื่อฉันสิ

ณ ตอนนี้เวลานี้ ไม่ว่าเธอจะซื่อบื่อขนาดไหนก็ต้องเดาได้ว่า ผู้ชายที่นั่งอยู่ในห้องส่วนตัวนี้จะต้องไม่ใช่บุคคลที่เธอสามารถ ล้อเล่นด้วยได้แน่

“คุณ…….” โม่ลี่สูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะเริ่มขยับปากอย่าง ไม่เต็มใจนัก

“ไม่ต้องขอโทษ ต่างก็โตๆกันแล้ว ก่อนจะพูดอะไร หรือทํา อะไรก็น่าจะไตร่ตรองก่อนสักนิด แต่ว่า ที่เธอพูด มันก็เป็นความ จริง” ดวงตาสีเข้มของสี่ห้าวหนานคู่นั้น มองไม่เห็นอารมณ์ที่แฝง อยู่เลยแม้แต่น้อย

เจียงเจ๋อมองเขาอย่างมืดมน แล้วก็กวาดตาไปมองหลินซูเนี่ย นที่หนึ่ง ก่อนจะก้าวเท้ายาวๆออกจากห้องแบบไม่พูดไม่จาแม้แต่ คำเดียว หลินหว่านหยูได้สติกลับมาทันที แล้วลากตัวโมเดินตามออกไป

พอออกมาจากร้านอาหาร โมก็ทำเสียงในลำคอที่หนึ่ง พอ คิดถึงเรื่องเมื่อครู่แล้วก็รู้สึกอึดอัดใจขึ้นมา “หวานหยู เห็นเธอ กลัวซะขนาดนั้น แต่สุดท้ายคนที่นั่งอยู่บนรถเข็นนั่นก็ยอมรับใน สิ่งที่ฉันพูดไม่ใช่หรือไง”

ขณะพูดเธอก็คิดอะไรขึ้นมาได้ “ใช่แล้ว ทำไมฉันรู้สึกว่าเธอ กับหลินซูเนี่ยนแล้วก็คนที่นั่งรถเข็นเหมือนจะมีอะไรเกี่ยวข้องกัน คนที่พ่อของเธออยากให้เธอแต่งงานด้วยก่อนหน้านี้ก็เป็นคนที่ ยืนไม่ได้ไม่ใช่เหรอ”

“พอได้แล้ว !” เจียงเจอถลึงตาใส่เธอที่หนึ่ง “ถ้ามีเวลามา พูดมากอยู่ตรงนี้ เอาเวลาไปคิดว่าจะชดใช้ความผิดยังไงดี กว่า ! ”

เขาเปิดประตูรถออก แล้วพูดกับหลินหว่านหยูด้วยน้ำเสียงที่

สงบนิ่งที่สุดในตอนนี้ว่า “ฉันเพิ่งคิดขึ้นมาได้ว่าที่บริษัทยังมีงาน

อีกนิดหน่อย ขอกลับไปก่อนแล้วกัน”

พอพูดจบ ก็แล่นรถออกไปทันที

โม่ลี่ไม่ได้ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย ทำท่าเบ้ปาก “เธอดูท่าทาง ของเจียงเจ๋อ เขาไม่เห็นเธออยู่ในสายตาด้วยซ้ำ!

“ช่วงนี้เธออย่ามาหาฉันนะไปคิดหาวิธีเอาเองแล้วกัน” หลิน หว่านหยูกัดฟันพูด เกือบจะโมโหตายเพราะหล่อนแล้ว ถึงแม้เธอ เองก็คิดว่าห้าวหนานเป็นพวกพิการเหมือนกัน แต่คำพูดแบบ นั้น ก็ไม่เคยกล้าพูดต่อหน้าเขามาก่อน ส่วนหล่อน พอมาถึงก็ทำลายข้อห้ามนั้นทันที

พอโม่ลี่ได้ยินแบบนั้น ก็แตกตื่นขึ้นมาทันที “หว่านหยู คงไม่

ได้ร้ายแรงขนาดนั้นหรอกใช่ไหม เมื่อกี้เธอก็ไม่ได้ทำอะไรฉันนี้

นา” “……” เธอหัวเราะเสียงเย็นให้หล่อน “เธอคิดว่าห้าว

หนานจะยอมปล่อยเธอไปง่ายๆเหรอ”

……..ห้าวหนาน! ?

ในที่สุด โม่ลี่ก็เข้าใจแล้ว คุณคนเมื่อครู่ ก็คือคู่หมั้น เชื่อมสัมพันธ์ระหว่างตระกูลหลินก่อนหน้านี้ ขาทั้งสองข้างเลย อ่อนจนล้มลงกับพื้น เธอรู้แล้วว่าเธอแย่แน่……..

ภายในห้องส่วนตัว หลินชูเนี่ยนรู้สึกผิดอยู่เต็มอก “ขอโทษ บะ”

ห้าวหนานหันไปมองอันที่หนึ่ง อัน รับรู้ทันที เลยพาพวกผู้

จัดการออกไปข้างนอก แล้วปล่อยให้ในห้องเหลือแค่ทั้งสองคน

“มานี่สิ” ริมฝีปากบางเริ่มขยับ หลินซูเนี่ยนตัวแข็งทื่อ ไม่ เข้าใจความหมายในคำพูดของเขา

มือใหญ่ข้างหนึ่งเอื้อมออกมา กดไหล่ของเธอเอาไว้ เธอนั่งนิ่ง อยู่บนเก้าอี้ราวกับรู้สึกถึงความกดดันที่มองไม่เห็น ไม่สามารถ ขยับเขยื้อนได้ ห้าวหนานโน้มตัวเล็กน้อย เข้ามาใกล้ตรงหน้า เธอ นิ้วมือเรียวยาวเสยผมที่อยู่ตรงหน้าผากเธอไปทัดไว้ที่หลังหู

ราวกับเดาได้แล้วว่าเขาจะทำอะไร ลมหายใจเธอเลยติดขัดทันที “สี่ สี่ห้าวหนาน……..

นิ้วหยาบเชยคางของเธอขึ้นมา และจูบริมฝีปากของเธอใน ขณะที่เธอกำลังตื่นตกใจ

พอจูบเสร็จ ห้าวหนานก็บีบแก้มของเธอ พร้อมกับรอยยิ้มที่ มุมปาก “นี่เป็นรางวัลของคำขอโทษ

“คุณ…” หลินซูเนี่ยนรู้สึกมึนงง มองดูใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ ตรงหน้าราวกับต้องมนต์สะกด

“ทานข้าวเถอะ” เขาปล่อยเธอ ไม่ล้อเล่นอีก แต่รอยยิ้มใน

สายตากลับลึกซึ้งกว่าเดิม

หลินซูเนี่ยนก้มหน้าก้มตาทานอาหารที่เพิ่งมาเสิร์ฟด้วย ใบหน้าแดงระเรื่อ และไม่ได้พูดอะไรต่ออีก คนคนนี้ ทำไมถึงเข้า มาจูบแบบไม่บอกไม่กล่าวอะไรก่อนเลยนะ

หลังจากทานข้าวเสร็จ อันถูกส่งทั้งสองคนกลับบ้าน พอถึง บ้านหลินซูเนี่ยนก็ขึ้นไปบนชั้นสองทันที เธอจำได้ว่าหลังจากกลับ มาบ้านเสี่ยวเหยียนก็ส่งข้อความมาบอกว่าให้เธอเข้าระบบเพื่อ รับเอกสารชิ้นหนึ่ง

อันเป็นห้าวหนาน ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “คุณผู้ชาย เรื่องในวัน นี้ จะให้ผมไปจัดการไหมครับ

“อืม” ห้าวหนานตอบรับที่หนึ่ง มือที่จับผนักที่นั่งกำแน่น โดย

ไม่รู้ตัว

อันถูปวดแปลบในใจ เขาอยู่กับห้าวหนานมาตลอดตั้งแต่เขาเพิ่งเริ่มก่อร่างสร้างตัว รู้ดีว่าเขานั้นมีความภาคภูมิใจขนาด ไหน และยิ่งรู้ดีว่าหลังจากเกิดอุบัติเหตุแล้วความภาคภูมิใจของ เขาถูกทำลายไปขนาดไหน “ขอโทษครับคุณผู้ชาย เรื่อง ในตอน

“พอแล้ว ฉันไม่อยากฟังอีก” แววตาของชายหนุ่มหมองไป กวาดตามามองเขาทีหนึ่ง “ฉันมีมาตรการของตัวเอง นายท่าสิ่ง ทนายควรจะทําไปก็พอ”

“ครับ” อันถูพยักหน้า

พอหลินซูเนี่ยนกดรับเอกสารมาก็เปิดดูที่หนึ่ง ในนั้นบอกให้ เธอพิสูจน์อักษรสัมภาษณ์ ไม่ใช่งานที่ยากเย็นอะไรนัก แค่สอง สามทีก็เสร็จ พอพึ่งจะจัดการส่งไปแล้วประตูของห้องนอนก็ถูก เปิดออก

“ห้าวหนาน ?” เขาหันกลับไป แต่กลับเจอกับใบหน้าที่ไม่คุ้น เคย คืออันถูนั่นเอง

“คุณผู้หญิงครับ ผมเอง” อันยืนอยู่ตรงหน้าประตู ท่าทาง เหมือนมีเรื่องจะพูด “ผมหวังว่าต่อไปคุณผู้หญิงอย่าได้พูดว่า อยากจะไปทานข้าวนอกบ้านอีกเลยครับ คุณผู้ชายไม่ชอบการ ออกไปข้างนอก ถ้าอยากทานอะไร ก็บอกให้ป้าจางที่ดีกว่าครับ อีกอย่างอาหารข้างนอกก็ไม่ค่อยสะอาดด้วย

หลินซูเนี่ยนไม่ได้ปฏิเสธ เธอเค้นรอยยิ้มบางๆออกมา “โอเค”

เธอรู้ว่าเพราะอะไร ดังนั้นเลยไม่ได้เน้นถามต่อ หลังจากได้ยิน คำพูดของโม่ลี่แล้ว ตอนอยู่ในรถเธอก็พอเดาได้ว่าอันอยากจะปฏิเสธ ห้าวหนานไม่ใช่คนทั่วไป เวลาออกไปข้างนอก ก็ยากที่ จะไม่ถูกสายตาของผู้คนจ้องมอง ดังนั้น เธอถึงได้กล่าวขอโทษ

อันรู้สึกโล่งอก “ขอบคุณคุณผู้หญิงมากครับที่เข้าใจ

หลินซูเนี่ยนเห็นว่าเขาพูดจบแล้วแต่ไม่มีทีท่าว่าจะออกไปเลย ขออกมาทีหนึ่ง “วางใจเถอะ เรื่องพวกนี้ฉันไม่เอาไปบอกห้าว หนานหรอก นายวางใจเถอะ”

อันถูถูกจับไต๋ได้ เลยแสดงสีหน้าเขินอายออกมา

ขณะกำลังพูด เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พอก้มหน้ามองที่หนึ่ง ก็ เห็นว่าเป็นหลินหว่านหยู อันรีบออกไปทันที เธอกดรับสาย “ฮัล โหล”

“หลินซูเนี่ยน พวกเรามาคุยเรื่อง ในวันนี้กันหน่อยนะ” น้ำเสียง ของหลินหว่านหยูราวกับกำลังควบคุมอารมณ์โกรธของตัวเอง อยู่

หลินซูเนี่ยนหน้าบึ้งตึงทันที “ระหว่างพวกเรายังมีอะไรต้องคุย อีก”

“เรื่องของโม่ลี่ เธอเองก็รู้ หล่อนก็แค่อารมณ์ร้อนชั่ววูบก็เลย พูดอะไรแบบนั้นออกมา อีกอย่าง หล่อนก็ไม่รู้จักฐานะของห้าว หนานด้วย……

“ถ้าเป็นตามที่เธอพูด แสดงว่าหากห้าวหนานไม่ได้มีฐานะ อะไรก็สามารถถูกเธอพูดจาดูถูกได้ตามใจชอบอย่างนั้นเหรอ” เธอยังไม่ทันได้พูดจบ หลินซูเนี่ยนก็ชิงพูดจาประชดกลับไปเสียก่อน

โม่ลี่ที่อยู่ข้างๆ หลินหว่านหยดึงชายเสื้อของเธอ แล้วพูดกับ เธอด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน “ขอร้องล่ะหวานหยู” หลินหว่านหยูแทบทนไม่ไหว ถ้าไม่เห็นว่าหล่อนเป็นผู้ติดตาม

ที่เชื่อฟังอยู่บ้าง เธอก็คงไม่อยากจะมองหล่อนเลยแม้แต่นิดเดียว

“ซูเนี่ยน เธอช่วยเห็นแกหน้าฉันหน่อยนะ ช่วยทำเหมือนไม่มี อะไรเกิดขึ้นได้หรือเปล่า” เธอกัดริมฝีปากแล้วพูดออกมาช้าๆ

หลินซูเนี่ยนหลุดออกมาทันที “เห็นแก่หน้าเธอ ? เธอคิดว่าเธอเป็นอะไรกัน ?”