บทที่ 7 คู่สร้างคู่สม

หลินหวานหยูพูดไม่ออก ในใจก็กระวนกระวาย “คุณพ่อ ฉัน……

“หวานหยู!

“…..เพราะว่าเรื่องของซูเนี่ยน พวกเราเลยอิ่มหนักมากก็”

หล่อนพูดไป แล้วตาก็เริ่มแดง

“คุณพ่อ หนูกับเจียงเจ๋อไม่ผิดนะ ทำไมท่านถึงมาโทษพวกเรา คนที่ผิดคือ ชูเนียนต่างหาก!

หลินเทียนก็รับไม่ได้ พลันกอดลูกเอาไว้อย่างเจ็บปวดใจ

อันยืนอยู่ที่สวน ก็พลันได้ยินสิ่งที่สองคนนั้นพูดกัน แต่สีหน้า ของเขาก็ไม่ได้มีอะไร เพียงแค่หันกลับมาขึ้นรถ เหมือนกับว่าไม่ ได้ยินอะไรทั้งนั้น

ภายในห้อง คนดูแลบ้านก็มองดูหลินซูเนี่ยนเป็นเวลานาน “คุณหนูสอง ดูมีเนื้อขึ้นนะ ดูแล้วสวยกว่าแต่ก่อนมากเลย

เธออ้วนขึ้นเหรอ? เธอจับที่แก้มตัวเองไปมาแล้วหันไปมอง ห้าวหนาน

เขาหันไปมองเธอ พลันยิ้มแล้วพูดขึ้น “มีเนื้อเยอะขึ้นก็ดี

“ทําไมละ?”

“แบบนั้นเวลากอดจะได้สบายหน่อย” เขาพูดพลางอมยิ้ม เธอ ผอมเกินไปแล้ว ถ้าผอมเหมือนเมื่อก่อน เวลาเขากอดมันรู้สึกเหมือนกอด โครงกระดูก

หลินซูเนี่ยนเขินจนหันไปจ้องเขม่นเขา จนทำให้เขารู้สึกว่า มาก

ตอนที่หลินหว่านหยุพยุงหลินเทียนเข้ามา ก็เห็นสีหน้าที่มี ความสุขของเธอทันที สายตาของหล่อนก็แสดงความเกลียดชัง ออกมา เธอมีสิทธิ์อะไรถึงยิ้มออกมามีความสุขแบบนั้น แต่งงาน กับคนพิการ เธอควรจะร้องห่มร้องไห้ขอ กลับมาตระกูลหลินสิ ไม่ควรจะมีความสุขแบบนี้

“คุณพ่อ ในเมื่อท่านไม่สบายก็ไปพักผ่อนเถอะ” หลินซูเนี่ยน หันมามอง แล้วก็เล่นตามสิ่งที่เขาโกหก โดยไม่สนใจว่าเขาจะ ลำบากใจ

หลินเทียนสีหน้าเปลี่ยนไปทันที “ซูเนี่ยน มาที่ห้องพ่อ พ่อมี ของจะให้

หลินเนี่ยนหันไปเห็นสีหน้าพอใจของหลินหว่านหยู ก็ลังเลอยู่ นิดหนึ่ง แต่ก็พยักหน้า “ค่ะพ่อ

ภายในห้องนอน หลินเทียนหันหลังให้เธอนานมากโดยไม่พูด อะไร บรรยากาศดูอึมครึม และไม่รู้ว่าผ่านไปนาแค่ไหน เขาถึง ถอนหายใจแล้วพูดขึ้น “ชูเนี่ยน แต่งงานไปแล้วเป็นยังไงบ้าง?

“ก็ดีค่ะ” เขาตอบเสียงแข็ง

หลินเทียนขมวดคิ้ว “แล้วเจียงเจ๋อล่ะ?

“มันผ่านไปหมดแล้ว เขาไม่มีความสัมพันธ์กับหนูแล้ว คนที่หนูแต่งงานด้วยคือ ห้าวหนาน ไม่ใช่เขา

“หลินซูเนี่ยน! แกไม่เคยสำนึกในความผิดที่ทำเลยเหรอ?” ในคำพูดนั้น เริ่มมีอารมณ์โกรธแล้ว

เขาหันมาจ้องเธอด้วยสายตาห่างเหิน อย่างไม่อยากเชื่อว่าคน ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาคือลูกสาวที่เขาประคบประหงมมาตลอด

หลินซูเนี่ยนนึกว่าตัวเองไม่คิดอะไรแล้ว แต่ว่า พอได้ยินอีก ครั้ง ก็อดเจ็บใจขึ้นมาไม่ได้ พลันทำเสียงประชด แล้วพูดขึ้น อย่างไม่พอใจ “หนูไม่ผิด เป็นท่านต่างหากที่ไม่ยอมฟังหนู อธิบาย!”

“พอแล้ว!” หลินเทียนโมโหมาก “ฉันเชื่อแต่สิ่งที่เห็นด้วยตา ตัวเอง”

งั้นเหรอ? ในเมื่อเป็นแบบนั้น แล้วทำไมถึงขุดเรื่องเก่าที่เธอ

ลืมมันไปแล้วขึ้นมาพูดทำร้ายกันไม่หยุดอีก?

“คุณพ่อมีอะไรจะให้หนู?” เธอพูดขึ้นอย่างไม่อ้อมค้อม เธอแค่ อยากรีบไป และไม่อยากจะพูดปัญหานี้กับเขาอีก

หลินเทียนหันไปมองเธอ แล้วหันไปหยิบกำไลข้อมือ ที่ทำมา จากเงิน ด้านบนสลักเป็นรูปหงส์ ดูแล้วไม่แพงมาก แต่รู้สึกลึกลับ จนทำให้เธอรู้สึกชอบทันที และยิ่งทำให้คุ้นกับความรู้สึกนี้ในใจ

“นี่เป็นของที่แม่แกทิ้งไว้ให้ แม่แกเคยบอกว่า รอให้แกได้ แต่งงานก่อนค่อยมอบให้ถือว่าเป็นสินเดิมของแก”

เธอรับกำไลมา พลางพูดขึ้น “ขอบคุณค่ะ คุณพ่อ”
อยู่ดีๆ ไม่รู้ว่าเขานึกอะไรขึ้นมาได้ แล้วสีหน้าก็เปลี่ยนไป ที่ ฉันให้แกมา เพียงแค่อยากเตือนแก ตอนนี้ที่แกได้เป็นถึง คุณนายตระกูลนั้นก็เพราะพี่สาวแก แกต้องจำไว้ว่าทั้งชีวิตนี้แก เป็นหนี้พี่แก!”

เธอกำไลในมือไว้แน่น พลันยิ้มออกมา เรื่องมาถึงขนาดนี้ แล้ว ระหว่างพวกเขาก็ไม่ได้พูดอะไรกันเลย

เธอพยายามคุมสติพักหนึ่ง จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้น พร้อมหันไป พูดกับหลินเทียน “ไม่ หนูไม่เคยติดหนี้บุญคุณพี่เลย พี่ต่างหากที่ ติดหนี้บุญคุณหนู!”

เป็นพี่ที่แย่งเจียงเจ๋อไป แล้วก็วางแผนส่งตัวเธอไปให้ห้าว หนาน เรื่องทั้งหมดเป็นพี่ที่ผิด แต่กลับโบยคนอื่น! คนที่แสดง ละครตบตาคนอื่นก็คือพี่ ไม่ใช่เธอ! แต่เสียดาย…..

เรื่องทั้งหมด เธอไม่สามารถอธิบายอะไรอีกแล้ว อยู่ต่อหน้า

คนที่เป็นพ่อที่ไม่เคยเชื่อเธอเลย ยิ่งพูดอะไรไปก็เปล่าประโยชน์

“แก!” หลินเทียนโมโหมาก

“คุณพ่อ อายุมากแล้ว เลยเลอะเลือน หนูไม่โทษท่าน แต่ว่า ท่านควรจะดูแลตัวเอง อย่าคิดเรื่องที่มันทำให้ตัวเองทุกข์เลย” หลินเนี่ยนกำกำไลไว้แน่น พูดเสร็จแล้วก็หันหลังเดินออกมา

เธอดึงประตูอย่างแรง แล้วก็หันไปเจอกับคนที่เธอไม่อยาก เห็นมากที่สุด ก็คือ เจียงเจ๋อ!

เขาจ้องมองเธอ ก็สังเกตแค่ว่าสีหน้าของเธอแดงกว่าปกติ ไม่เหมือนกับเมื่อก่อน แต่ไม่รู้ว่าเธอเปลี่ยนไปตรงไหน เขาก็บอกไม่ ถูก

“ว่าที่พี่เขย บังเอิญจัง?” เธอทำเสียงประชดคำว่า “ว่าที่ พี่เขย

สามคำ แล้วฉีกยิ้มออกมา เจียงเจอมีสีหน้าไม่พอใจ “ซูเนี่ยน เรื่องที่ผ่านมาแล้ว ทำไม

เธอยังเป็นแบบนี้?

เธอไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนี้ ถ้าหากไม่ใช่เพราะหลินหว่านห ไม่บอกให้หลินเทียนมาเตือน และเธอเองก็ทำเหมือนไม่เห็นเขา

“จําเป็นหรือไม่จําเป็น คุณควรจะไปดูแลหลินหว่านหยของคุณ ดีกว่านะ เรื่องเมื่อก่อนฉันยอมแพ้แล้ว ก็ฉันเอาชนะพวกคุณไม่ได้

“ซูเนี่ยน ฉันกับหวานหยูเรารักกัน สำหรับเธอนั้นพวกเรา เสียใจมาก และก็อยากจะชดเชยให้กับเธอ หว่านหยูเองก็พูด แล้ว รอให้เรื่องของตระกูลหลินนิ่งแล้ว เธอก็สามารถหย่ากับเขา พวกเราจะช่วยหาคนที่เหมาะสมให้เธอ เพื่อให้เธอมีความสุข

“ช่างน่าขำจริง!” ตอนนี้เธอไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาอธิบาย ความโกรธแค้นที่อยู่ในใจเธอ “พวกคุณเอาอะไรคิดว่า ทำแบบนี้ แล้วฉันจะยกโทษให้? เจียงเจ๋อ คุณคงจะมองตัวเองสูงส่งเกินไป ใช่มั้ย”

เขาเป็นใคร! ถึงจะเคยรักมาก่อน แต่คนที่ทำลายความรักของ เธอก็คือเขา! เขาคิดเหรอว่า ถ้าเธอหย่ากับห้าวหนานแล้ว หลิน หว่านหยูจะยอมให้เธอมีความสุข? หลินหว่านหยูแทบจะอยากให้ชีวิตของเธอตกต่ำแบบนั้นจะมาจิตใจดีแบบนี้ได้ไง

“ซูเนี่ยน เธอ…..” เจียงเพื่อมองเธออย่างไม่อยากเชื่อ “เธอ เธอไม่จําเป็นต้องทำแบบนี้ ห้าวหนานไม่ใช่คนใจดีนะ

“หีหีหี เขาเป็นคนดีหรือไม่ดีฉันไม่รู้ แต่อย่างน้อยฉันก็รู้ว่า คุณ กับหลินหวานหยูช่างเป็นคู่สร้างคู่สมมาก! ”

สองคนต่างหน้าไม่อายเหมือนกัน ยังจะมาเสแสร้งแกล้งทำ

อีก!

หลินซูเนี่ยน กัดฟันพูดจนเขาไม่มีทางอื่นจะพูดแล้ว เขาส่ายหัว อย่างไม่อยากเชื่อ “ซูเนี่ยน เธอไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว

“ไม่!” เธอส่ายหน้า แล้วหันไปยิ้มให้เขา “หลินซูเนี่ยนคนก่อน หน้าที่คุณรู้จักได้ตายไปตั้งแต่ตอนที่คุณเสียสละเธอไปแล้ว ฉัน ตอนนี้ ไม่ใช่หลินซูเนี่ยนที่รักคุณอย่างโง่ๆ อีกแล้ว!

เจียงเจอชะงักไปทันที และรู้สึกราวกับว่าตอนนั้นมีของบาง อย่างหายไป ความรู้สึกนั้น ทำให้เขาทั้งกลัวและผวา แต่กลับจับ อะไรก็ไม่อยู่!