บทที่ 5 ป้อนฉัน

หน้าของเธอตอนนี้เหมือนกับโดนไปเผา ไม่กล้าแม้แต่จะไปหยิบ เอาโทรศัพท์ และยิ่งไม่กล้ามองหน้าเขาว่าเป็นยังไง

“คิดไม่ถึงว่าเธอก็มีรสนิยมแบบนี้ด้วย” เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้น

มา แล้วดูคลิปนั้น พลันลบทิ้งไป แต่น้ำเสียงเขาก็ยังฟังดูพูด แหย่ๆ “มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ฉันไม่ได้เป็นคนอัดคลิป” เธอ

พยายามอธิบาย เพราะกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิด

เขาเลยเลื่อนดูบทสนทนาในวีแชท พลางพูดขึ้น “ฉันรู้

ดูจากสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนไปของมันก็ยิ่งดูแปลก เรื่องทั้งหมด เขารู้แผนการอยู่แล้ว แต่เขาไม่คิดว่าคืนนั้นเขาจะโดนอัดคลิปไว้

พอเธอเห็นแบบนั้นก็รีบแย่งโทรศัพท์คืนมา แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำ เสียงติดขัด “วิดีโอถูกลบไปแล้ว คุณไม่ต้องกังวลว่ามันจะหลุด ออกไปหรอก ยังไงก็ไม่มีทางทำให้ตระกูลเดือดร้อนแน่นอน”

“เธอคิดว่าฉันกังวลเรื่องนี้เหรอ!?” สีหน้าของเขาจริงจังขึ้นมา ทันที และท่าทางที่นั่งอยู่บนรถเข็นก็เหมือนกับภูเขาหิมะ จนไม่ อยากเข้าไปใกล้

เธอเดาใจเขาไม่ถูก เขาขยับปาก มีหลายอย่างที่เขาอยากจะ พูดแต่กลับต้องเก็บเอาไว้
“จนถึงตอนนี้เธอไม่เคยคิดถึงตัวเองเลยเหรอ?” เขาพูดด้วย น่าเสียงที่โมโห

“คุณหมายความว่ายังไง?” เธอถามขึ้น เหมือนกับว่ายังไม่

เข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อถึง เขาเห็นเธอชื่อซื้อแบบนั้นก็ยิ่งโกรธจัด จนอดไม่ได้ถึงกับทุบ มือลงไปที่จับรถเข็น “หลินซูเนี่ยน เธอช่างซื่อบื้อ จนไม่มียารักษา

เลยจริงๆ!”

เธอโดนว่าอย่างงงๆ เธอทำหน้าไม่รู้เรื่อง แล้วพูดขึ้นด้วย อารมณ์โมโห “ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไร แต่สำหรับเรื่อง นี้ ฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว คุณไม่ต้องกังวล!

พูดจบ เธอก็สะบัดผ้าห่มออกแล้วเดินไปทันที โดยไม่หันมา มองเขาเลยสักนิด

สมควรโดน!

พอเห็นเธอลุกพรวดออกไปอย่างไม่พอใจ ห้าวหนานก็โมโห จนกัดฟัน หรือว่าตอนที่เธอคิดถึงตระกูลลี่ แล้วไม่ได้นึกถึงว่า ถ้า หากคลิปนี้หลุดออกไป ตัวเธอเองที่เป็นผู้หญิงนั้นมันจะโหดร้าย มากขนาดไหนงั้นเหรอ?

เธอรู้จักตัวเองสักหน่อยบ้างมั้ย! ซื่อบื้อจริง

เธอเดินลงมาข้างล่างถึงได้ใจเย็นลงบ้าง และกลับไปนึกถึง ตอนที่เขาอยู่ดีๆ ก็โมโหขึ้นมา ก็รู้สึกว่าเขาเป็นห่วงเธอมาก พอ คิดได้ เธอก็หยุดเดินทันที
ขึ้น

“คุณผู้หญิง คุณตื่นแล้วเหรอ? ” คนที่โค้งคำนับด้านข้างพูด

“คุณคือ?”

“ฉันคือป้าจาง เป็นคนคอยดูแลคุณและคุณผู้ชาย” ป้าจางยิ้ม อย่างอ่อนโยน พอเห็นเธอผมเผ้ารุงรังก็พาเธอเดินมาที่ห้องน้ำ เพื่อจัดเตรียมอุปกรณ์ในการอาบน้ำให้ “คุณผู้ชายกำชับว่า ให้ เตรียมทุกอย่างให้พร้อม เพื่อรอให้คุณมาอาบ

สิ่งที่ป้าจางพูดนั้นทำให้เธอชะงักไปทันที บอกไม่ถูกว่าในใจ กำลังรู้สึกอะไรอยู่ เพียงแค่ทำเหมือนว่าไม่ได้ยินไม่ได้เห็นอะไร ทั้งนั้น

ป้าจางเตรียมอาหารไว้มากมายหลายอย่าง มีทั้งปลา มีทั้ง โจ๊ก แล้วก็อาหารออร์เดิร์ฟสองสามอย่างเธอกินจนรู้สึกเขิน จน รู้สึกว่าไม่ไหวแล้ว

พอเห็นเธอกินได้เยอะแบบนั้น ป้าจางเองก็ยิ้มออกมาอย่าง พอใจ พลางพูดขึ้น “คุณผู้หญิงกินเก่งแบบนี้ ป้าจะทำให้กินทุก วันโดยไม่ซ้ำเมนูเลย”

“ขอบใจนะ ป้าจาง” เธอพูดขึ้นอย่างดีใจ พอนึกถึงเขาขึ้นมา เธอก็ลังเลที่จะพูด “ป้าจาง เขากินหรือยัง?”

“คุณผู้ชายไม่ชอบกินข้าวเช้า ดื่มกาแฟแก้วหนึ่งก็ขึ้นห้อง หนังสือแล้ว ตอนนี้ก็คงจะอยู่ที่นั่น

ไม่กินข้าวเช้าเหรอ? แถมยังดื่มแค่กาแฟเหรอ?
เธอขมวดคิ้วเข้าหากันทันที เขาเคยนึกถึงร่างกายตัวเองบ้าง มั้ย? “ป้าจาง รบกวนเตรียมอาหารให้ฉันชุดหนึ่ง แล้วเดี๋ยวฉันจะ ยกไปให้เขากินเอง”

พอหล่อนได้ยินแบบนั้น สีหน้าของหล่อนก็เปลี่ยนไปทันที ได้ ฉันจะไปเตรียมให้ตอนนี้

ป้าจางเดินถือโจ๊กกับอาหารออกมาชุดหนึ่งด้วยสีหน้ายิ้มๆ พลางพูดขึ้น “ที่คุณผู้ชายแต่งงานกับท่านที่ช่างดีจริง ต่อไปนี้ก็มี คนมาคอยดูแลเขาเพิ่มแล้ว ไม่อย่างนั้นถ้าคุณผู้ชายยังทำตัว แบบนี้ พวกเราที่คอยรับใช้ ก็คงจะหนักใจไปตามๆ กัน”

พอเธอได้ยินแบบนั้น หน้าแดงขึ้นมาทันที ทำไมพอฟังแล้ว มันรู้สึกเขินแบบนี้นะ

เธอรีบกิน แล้วก็มายกเอาอาหารจากป้าจาง พลางพูดขึ้น “ฉัน

อิ่มแล้ว เดี๋ยวเอาอาหารไปให้เขาก่อนนะ!” พูดเสร็จ เธอก็เดิน

ออกมาจากห้องทานอาหารทันที

คำพูดนั้นฟังดูน่าเชื่อถือมาก แต่พอมาถึงหน้าห้องเธอก็ เปลี่ยนท่าทีทันที นึกถึงตอนที่ตัวเองพูดออกไปก็พลันรู้สึกเสียใจ ทีหลังในสมองของเธอนั้นคือเดินเข้าไปเลย ตอนนี้สิ่งสำคัญคือ ต้องหาทางรับมือยังไง?

ตอนที่กำลังคิดอยู่นั้น ประตูห้องที่ปิดอยู่ก็เปิดออกมาทันที เธอสะดุ้งอย่างตกใจ จนถาดอาหารที่อยู่ในมือเกือบหล่น “…… ห้าวหนาน! คุณไม่ได้อยู่ในห้องเหรอ?”

เขาขมวดคิ้วทันที แล้วหันไปจ้องถาดอาหารในมือของเธอเธอจึงรีบพูดขึ้น “ฉันได้ยินว่าคุณยังไม่กิน ก็เลยยกมาให้

“อืม” เขาพยักหน้า แล้วเดินเข้าห้องหนังสือ

หลินซูเนี่ยนชะงักทันที นี่หมายถึงจะกินเหรอ? เธอเอาใจเขา ไม่ถูกจึงเบะปากแล้วก็เดินตามเข้าไป

“เรื่องเมื่อกี้ ฉันขอโทษ ฉันใจร้อนเกินไปหน่อย” เธอเดินมา ตามหลังเขาแล้วพูดขึ้น พอพูด กล้าจบเสียงก็เบาลงเรื่อยๆ

ห้าวหนานเป็นคนที่หูดีมาก เขาได้ยินชัดเจนทุกคำ ถึงได้ลด ความโมโหลงบ้าง

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็หาสิ่งที่แสดงความจริงใจในการ ขอโทษมา?”

สิ่งที่จริงใจเหรอ?

เขาจ้องไปที่อาหารที่เธอถือมา แล้วพูดพลางสั่ง “ป้อนฉัน” “ว่าไงนะ!?” คำพูดเขาทำให้เธอตะลึงมาก จนเธอถึงกลับต้อง

กลืนน้ำลายเลยทีเดียว

“ไม่อยากทําเหรอ?”

เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยอมก็ได้ ยังไงคนที่ผิดก็คือตัวเอง เธอยอมทำก็ได้! แค่การดูแล เธอก็เคยมีประสบการณ์ มือหนึ่ง ถือช้อน อีกมือถือถ้วยโจ๊ก แล้วตัก โจ๊กขึ้นมาพร้อมกับเป่าสอง สามที จากนั้นก็ป้อนใส่ปากเขา

ห้าวหนาน กินอย่างไม่สนใจ แต่คำที่สองกลับทำหน้านิ่วคิ้วขมวด “ร้อนเกิน”

“เป็นไปได้ไง!” เธอแตะดูก็ไม่รู้สึกว่าร้อน และตอนที่ป้อนเขาก็

เป่าก่อน พูดเสร็จเธอก็ชิมดู “ไม่ร้อนนะ” ทันใดนั้นศีรษะของเธอก็ถูกกุมเอาไว้ แล้วโดนประกบปากลง

ไปทันที

“อือ อือ”

พอเขาจูบพอใจแล้ว ถึงยอมปล่อยเธอออก พลันยิ้มออกมา “ไม่ร้อนจริงด้วย”

“คุณ…….” หลินซูเนี่ยนหน้าแดงขึ้นมาทันที แล้วก็มีสีหน้าที่ดูไม่ พอใจ

“นี่คือการขอโทษที่จริงใจ” เขาพูดขึ้นเหมือนไม่รู้ว่าตัวเองทำ ผิด จนทำให้เธออยากจะกระทืบเท้าแรงๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายเธอเลยยัดถ้วยโจ๊กใส่หน้าอกเขา แล้วพูดขึ้นด้วยความ โมโห “น่ารังเกียจ!!

แล้วเธอก็ออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ห้าวหนานก้มลงมอง ถ้วยโจ๊กแล้วก็อมยิ้ม กำแพงน้ำแข็งที่สร้างขึ้นมายาวนานเหมือน กำลังละลายลงไปชั้นหนึ่ง…….