บทที่ 3 การเดิมพัน

นี่เป็นการเดิมพันครั้งใหญ่ เธอเลือกห้าวหนาน เป็นการเดิมพัน ทั้งชีวิตของตัวเอง!

ทั้งเหมืองให่เฉิงประดับตกแต่งพิธีแต่งงานทั้งเมือง แต่ทุกคน ต่างรู้ดีว่า ภายนอกดูอลังการ แต่ลึกๆแล้ว ใครๆ ก็รู้ว่าตระกูล หลินทำไปเพื่ออะไร?

หลินซูเนี่ยนอยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวที่งดงาม และผิวพรรณที่ดู เปล่งปลั่ง คอขาวเนียนของเธอก็ประดับด้วยสร้อยคอที่ดู แพรวพราว ดูแล้วงดงามอย่างมาก

หลินหว่านหยู จับมือเจียงเจ๋อ พลางยิ้มหน้าบาน “น้องสาว ยินดีกับเธอด้วยนะ ที่สมหวังแล้ว!”

“เช่นกัน พี่เองก็ขึ้นไปแทนที่ฉันแล้วเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? แต่งงานตอนไหน ก็อย่าลืมบอกฉันนะ ฉันจะเตรียมของขวัญไว้ ให้อย่างดีเลย” เธอพูดพลางยิ้มด้วยสีหน้าตอกกลับ

พอหล่อนโดนจี้จุด ก็กัดฟันกรอด “หลินชูเนี่ยน เธอดีใจได้แค่ ตอนนี้แหละ”

หล่อนหัวเราะขึ้น พลันหันไปมองเย้ยแวบหนึ่ง “วางใจได้ เพื่อ ไม่ให้เจ้าได้สมหวังอย่างที่คิด ฉันจะหัวเราะพี่จนถึงตอนสุดท้าย เลย!”

“ชั้นต่ำ!!”
พอพูดเสร็จ เสียงคนด้านหลังก็ดังขึ้น “ชั้นเหรอ?”

หลินซูเนี่ยนชะงักไป พลันหันไปมอง ถึงได้รู้ว่าเขามาอยู่ด้าน หลัง แต่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่ตอนไหน เพียงแค่เห็นเขาอยู่ในชุดเจ้า สาวที่ดูสง่าจนแทบไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง

“คุณหลิน เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ?” เขาพูดขึ้นพลางยื่นมือไป จับหล่อน สายตาก็ยังจ้องไปที่หลินหว่านห

หล่อนพยายามทำเสียงเบาๆ และไม่กล้าเอ่ยปากอีก จึงยิ้ม ออกมาหน่อยๆ “ไม่มี ไม่มีอะไร

“ห้ะ?” เขาขมวดคิ้ว พลางกำมือหล่อนแน่นขึ้น เหมือนกับ กําลังสอบสวน

หลินซูเนี่ยนยิ้มอ่อน แล้วพูดขึ้น “ทำไมจะไม่มี คำพูดเมื่อไม่ ได้พูดกับฉันหรอ? ทำไมถึงลืมได้ล่ะ?”

“ชูเนี่ยน!” เจียงเจ๋อร้องขึ้นเสียงดัง

“พี่เขย มีอะไรเหรอ?” เธอร้องรับทันที และกัดฟันพูดสองคำ นั้น พี่เขย และมองด้วยสายตาเขม่น

เจียงเจ๋อหันไปจ้องนาง เหมือนกับต้องการต่อว่าในสิ่งที่เธอ พูดเมื่อกี้ แต่เธอกลับรู้สึกข์ เขากำลังคิดอะไรของเขา? หรือว่า เขายังคิดว่าหักหลังเธอแบบนั้นแล้ว เธอยังมีใจให้เขาเหรอ?

“เมื่อกี้คุณหลิน รังแกภรรยาของฉันเหรอ?” ห้าวหนานพูด พลางหรี่ตาลง และดูเหมือนจะไม่ยอมปล่อยหล่อนไปง่ายๆ
หลินหว่านหยูตกใจ พลางรีบพูดขึ้น “ไม่นะ เป็นเรื่องเข้าใจผิด

หล่อนพูดไป พลางเงยหน้าขึ้น พร้อมกับน้ำตาที่เริ่มใสๆ “ห้าว หนาน คุณเองก็รู้ว่าเราสองคนควรได้อยู่ด้วยกันถึงจะถูก แต่น่า เสียดายที่โชคชะตาไม่เป็นใจ ฉันเองก็ไม่โทษใคร แต่โทษที่เรา สองคนไม่มีวาสนาต่อกัน ฉันเองก็แค่ต้องการจะแสดงความยินดี กับพวกเธออย่างจริงใจก็เท่านั้น แต่ว่าซูเนี่ยนไม่ยอมรับความ หวังดีนี้ แถมยังพูดจาทำร้ายกันอีก ดังนั้นฉันก็เลย……

คำพูดของหล่อนนั้น ฟังดูแล้วน่าสงสารมาก จนเธอเองก็เกือบ จะหายโกรธแค้นหล่อนเลยทีเดียว

เธอเลยหันไปมองหล่อนด้วยสายตาที่ยั่วยุ พลางพูดขึ้น “พี่ ตอนนี้พี่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันกับเจียงเจ๋อแล้วเหรอ? อีกอย่าง ห้าว หนานเองก็เป็นสามีของน้อง คำพูดที่พี่พูดออกมาพี่ไตร่ตรองว่า มันเหมาะแล้วเหรอ?”

หลินหว่านหยูหันไปมองเจียงเจออย่างกังวลทันที พร้อมกับ สายตา ใสซื่อ

เจียงเจ๋อกลับหันไปจ้องเธอ “หลินชูเนี่ยน เธอไม่ต้องพูดจา ยุแหย่ ก็ไม่ใช่คนแบบนั้น!

หลินซูเนี่ยนหัวเราะขึ้นมาทันที “ไม่ใช่ว่าคุณเข้าใจดีที่สุดเหรอ คนที่บอกว่าไม่อยากแต่งกับห้าวหนานก็คือพี่ แต่ตอนนี้กลับ มาบอกว่าไร้วาสนาต่อกัน ใครจะรู้ว่าอาจจะต้องการตัวเลือก สำรองไว้? ”
“ฉันไม่ได้..……..

“เธอกำลังพูดซ้ำว!” เจียงเจ๋อพูดขึ้นด้วยความโกรธ

ห้าวหนานไม่พูดอะไรแต่บีบมือหล่อนแน่น พร้อมกับสีหน้าที่ ดูเย็นชา พลางพูดขึ้น ไม่ต้องเดาว่ามีหรือไม่ เธอเป็นภรรยาฉัน แต่คนอื่น ไม่ใช่!”

เธอเป็นภรรยาเขา? คำพูดแบบนี้ เธอเองก็เคยต้องการให้ เจียงเจ๋อพูดกับเธอ แต่ว่าน่าเสียดาย ที่เขาไม่เหมือนเดิมแล้ว!

หลินหว่านหยูไม่กล้าทำอะไรอีก จึงมาหลบที่อกของเจียงเจ๋อ พลางพูดอธิบายเบาๆ “เจียงเจ๋อขอโทษนะ ฉันแค่กลัวว่า แผนการของเราจะถูกเปิดออก เลยพูดออกไปแบบนั้น

พอเขาได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งรู้สึกทุกข์ใจไปกับหล่อน พลางกอด หล่อนและพูดปลอบ “ฉันเชื่อใจเธอ

หลินหว่านหยูก้มหน้าลงพลางเอานิ้วมือประสานกันอย่าง น้อยใจ ไม่นานหลินเทียนก็เดินเข้ามา พอเห็นหล่อนโดนว่า สีหน้าของเขาก็ดูไม่ดี แต่ก็กลัวห้าวหนานที่อยู่ข้างๆ อยู่บ้าง จึง ทำได้แค่พูดเตือนเบาๆ “ซูเนี่ยน ยังไงหล่อนก็เป็นถึงพี่สาวแก เธอเองก็ได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว ยังต้องการอะไรอีก

หลินซูเนี่ยนรู้สึกผิดหวัง “ฉันไม่ได้ต้องการอะไร ถ้าหากว่า พวกท่านทนไม่ไหวที่เห็นพี่ต้องโดนว่าก็อย่ามาหาเรื่องฉัน”

พูดเสร็จ เธอก็จับรถเข็นของห้าวหนาน เหมือนจะเดินออกไป เขาจับมือเธอเอาไว้ “คุณหลิน
“ห้าวหนาน ว่าไง” หลินเทียนตอบทันที

เขายิ้มอ่อนพลางพูดขึ้นทีละคำอย่างชัดเจน “ภรรยาของฉัน คือ หลินซูเนี่ยน ไม่ใช่ ลูกสาวคนโตของตระกูลหลิน”

และในตอนนั้น ไม่ใช่แค่หลินเทียน สีหน้าของหลินหว่านหยูก ดูซีดไปเลย และนี่เป็นการเตือนอย่างชัดเจนว่า ห้ามพูดเรื่องราว

ก่อนหน้านี้อีก

พอหลินเทียนได้สติ ก็ฉีกยิ้มออกมา พลางพูดขึ้น “ห้าวหนาน ตอนนี้พวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ไม่ต้องเรียกกันดูห่าง เหินก็ได้”

“ฉันปฏิบัติกับเธอเหมือนคนในครอบครัว และฉันรู้ดีว่าควรจะ ปฏิบัติกับพวกเขายังไง” เขาพูดขึ้นอย่างมีเลศนัย

หลินซูเนี่ยนถึงกับชะงักทันที ตั้งแต่จำความได้ ไม่เคยมีใคร

ปกป้องเธอขนาดนี้มาก่อน………

ห้าวหนานปกป้องเธอจนทำให้หลินหว่านหยูตาแดงขึ้น แล้ว ก็พยายามปลอบตัวเอง ถึงแกจะดูเฉิดฉายขนาดไหน แต่ว่าแก ต้องอยู่กับคนพิการไปตลอดชีวิต!

พอคิดได้แบบนี้ หล่อนก็ยิ้มมุมปากอย่างพอใจ แล้วหันไปมอง หลินซูเนี่ยนที่เดินออกไป ด้วยสายตาที่เคียดแค้น