บทที่ 8 ซื้อโทรศัพท์

จินตนาการถึงใบหน้ายิ้มแย้มของลูก จางผิงก็อดไม่ได้ที่จะ อารมณ์ดี ตอนที่คิดจะล้วงโทรศัพท์ออกมาโทรหาหลีเสวก็พบว่า ในกระเป๋าว่างเปล่า เลี่ยงไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

“รออีกสักพัก ให้ฉันเฝ้าขุ่นเอ๋อร์เสร็จ จะต้องเอาบัตรธนาคาร กลับมาซื้อโทรศัพท์เครื่องหนึ่ง แบบนี้จะได้ทําอะไรสะดวก หน่อย”

หลังจากตัดสินใจในใจเสร็จ จางฝั่งก็มองลอดกระจกรถ ดู กลุ่มคนที่เดินซื้อของเสร็จ ในใจรู้สึกซาบซึ้งใจ ตอนแรกเขาก็ เป็นพนักงานธรรมดา ๆ คนหนึ่ง แต่ว่าตอนนี้กลับอยู่สูงส่ง ความ รู้สึกย่อมแตกต่างกัน

เดินทางมาประมาณยี่สิบนาที ในที่สุดจางผิงก็มาถึงโรง พยาบาลตี้อี หลังจากจ่ายค่ารถแล้วก็รีบเดินตรงเข้าไปยังห้องผู้ ป่วยที่ยุ่นเอ๋อร์พักอยู่

ตอนแรกเป็นเพราะสภาพการเงินคับขัน ดังนั้นจึงทำได้เพียง จัดห้องผู้ป่วยธรรมดา ๆ ให้ลูก ด้านในมีเพื่อนผู้ป่วยอยู่ด้วยกัน อีกห้าเตียง ถึงแม้ว่าจะไม่ถึงขั้นสกปรก รก แย่ แต่ก็มีเสียงพูดคุย อยู่ตลอด จะรักษาตัวให้ดี ๆ ก็ยากเหลือเกิน

“อีกสักพักจะเปลี่ยนห้องผู้ป่วยให้ลูก จะเป็นแบบนี้ต่อไปได้ อย่างไร!!
จางผิงไม่คิดอะไร ตัดสินใจแบบนี้ไปตรง ๆ เงินสามล้านในมือ เพียงพอจะให้เขาใช้ในช่วงระยะหนึ่ง ไม่มีความจำเป็นใด ๆ ต้องไปกังวลเรื่องเงินโดยสิ้นเชิง

แผนกกุมารเวช ห้องผู้ป่วยสาม

หลี่เสว่นั่งอยู่ตรงหน้าเตียงผู้ป่วยเตียงหนึ่ง มองยุ่นเอ๋อร์ที่ กำลังหลับสนิทอย่างเหม่อลอย แต่ในใจของเธอกลับไม่ได้สงบ ถึงขนาดนั้น

ก็เมื่อกี้เธอติดต่อหลี่พ่อของเธอ คิดจะให้พ่อของเธอออกมือ ช่วยเหลือ สุดท้ายโดนปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย หลี่ปู้กระทั่งทิ้ง ประโยคอันโหดร้ายไว้ประโยคหนึ่งว่า ถ้าหากเธอยังไม่หย่ากับ จางผิง ต่อไปอย่ามาเรียกฉันว่าพ่อ! จากนี้ไปอย่ามาเหยียบใน บ้านตระกูลหลี่อีกแม้แต่ก้าวเดียว!

เรื่องทุกเรื่องถาโถมเข้ามาในก้นบึงหัวใจของเธอ ทำให้เธอ เกือบจะพังทลาย กระทั่งเริ่มจะสงสัยตัวเองว่าควรจะละทิ้งเรื่อง ทั้งหมดนี้หรือไม่ ความมุ่งมั่นที่เลือกจางผิงที่เคยมีมาก่อนนั้นถูก ต้องจริง ๆ หรือไม่?

ประตูห้องถูกผลักออกอย่างช้า ๆ จางยิ่งเดินมาถึงหน้าเตียงผู้ ป่วยอย่างระมัดระวัง ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายโมง เพื่อนผู้ป่วยใน ห้องเดียวกันออกไปเดินเล่นกันหมดแล้ว เป็นเวลาที่ดีที่จะให้ขุ่น เอ๋อร์ได้พักผ่อนเพิ่ม เขามองดูเด็กผู้หญิงผิวขาวหมดจดตัวเล็ก ๆ น่ารักที่อยู่ตรงหน้า ในใจพลันอบอุ่นขึ้นมา

“เสว่เอ๋อร์ ผมกลับมาแล้ว
หลีเสน่เงยหน้ามองดูจางยิ่งครั้งหนึ่ง ดูเหมือนจะรู้สึกเกินคาด สักหน่อย พูดว่า “นาย… นายกลับมาได้ยังไง?

จางฝั่งร้องเตือนว่าอย่าทำให้ลูกตื่น จากนั้นก็ดึงตัวหลีเสวออก มานอกห้อง พูดอย่างค่อนข้างภาคภูมิใจว่า “ผมบอกแล้วไงว่า เพื่อนของผมทำงานอยู่ที่นั่น ทีนี้วางใจแล้วใช่ไหม?”

หลีเสวฝืนยิ้ม ถอนหายใจยาวในใจ จางยิ่งคิดอะไรง่ายดาย เกินไป คาดว่าตอนนี้ตระกูลซูยังไม่รู้เรื่องนี้ รอผ่านไปสักสองสาม วันถ้าตระกูลซูลงมือแล้วเกรงว่าจางผิงจะเดือดร้อนหนัก

บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบภายในช่วงเวลาอันสั้น สอง สามีภรรยาไม่ได้คุยกันตามลำพังมานานแล้ว เมื่อก่อนต่างคน ต่างยุ่งงานของตัวเอง ต่อมากิจการงานของจางฝั่งตกอยู่ใน สภาวะซบเซา ทั้งสองคนก็ยิ่งเหมือนเดินอยู่บนเส้นขนาน หัวข้อที่ จะคุยกันได้นับวันยิ่งน้อยลงทุกที ๆ

จางผิงเริ่มทำลายความเก้อเขิน พูดว่า “เอ่อ เสว่เอ๋อร์ บัตรใบ นั้นที่ผมให้คุณไปละ?”

เสว่เอ๋อร์ร้อง ‘อ๋อ’ ออกมาคำหนึ่ง ล้วงบัตรทองออกมาจากใน กระเป๋า พูดว่า “บัตรใบนี้นายยืมมาจากเพื่อนใช่ไหม? มันพิเศษ มากเลย นึกไม่ถึงว่าไม่ต้องใส่รหัสผ่านด้วย ตอนนี้ค่ารักษา พยาบาลของลูกก็จ่ายหมดแล้ว นายรีบเอาไปคืนเถอะ”

รหัสผ่าน?
จางผิงลอบยิ้มในใจ นี่น่ะเป็นบัตรทองที่มีจำกัด ทั้งหัวเซียมี เพียงไม่กี่ร้อยใบเท่านั้น อย่าว่าแต่รหัสผ่านเลย เป็นทั้งบัตรออม เงิน ทั้งยังสามารถใช้เป็นบัตรเครดิตได้ สามารถกดเงินเกินออก มาได้มากกว่าห้าล้าน ภรรยาของเขาคนนี้จึงได้อย่างน่ารักจริง ๆ

ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาเผยไม่ให้หลี่เสรู้ แต่จางผิงก็อยากจะลอง ทดสอบปฏิกิริยาตอบโต้ของหลี่เสาสักหน่อย สีหน้าเปลี่ยนเป็น จริงจังในฉับพลัน พูดว่า “เสาเอ๋อร์ ถ้าหากผมเป็นมหาเศรษฐีมี เงินเป็นล้าน ๆ เธอจะเชื่อไหม?”

หลีเสวมองจางผิงอย่างรู้สึกประหลาดตามคาด ตอบเสียงเย็น ว่า “บ้า” หมุนตัวกลับไปยังห้องผู้ป่วย

จางผิงคลังขมับ สภาพสังคม ในตอนนี้ไม่ว่าจะพูดความจริง อย่างไรกลับไม่มีใครเชื่อ?

ตลาดอิเล็กทรอนิกส์ที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งในเมืองชิงไห่ ใน ตอนนี้มีแขกเคลื่อนที่ไปมามากมายเนื่องจากเป็นเวลา พระอาทิตย์ใกล้จะตก เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงการเสียเวลา จางผิงก็ เลยเลือกเดินเข้าไปในร้านที่มีคนอยู่หน้าร้านน้อยที่สุด

อย่างสอดคล้องกัน ร้านมือถือร้านนี้ตกแต่งอย่างหรูหราเป็น อย่างมาก แวววับบาดตา แสงไฟสว่างไสว ไม่ว่าอย่างไรก็เป็น ร้านขายโทรศัพท์มือถือที่สมบูรณ์แบบ ราวกับขายอัญมณี อย่างไรอย่างนั้น

หน้าเคาน์เตอร์ พนักงานขายสาวสวยหุ่นดีรูปร่างอรชร อ้อนแอ้นกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อย่างเบื่อหน่ายบนเก้าอี้ เป็นถึงร้านไฮเอ็นด์ ร้านขายโทรศัพท์นี้ขายแต่ยี่ห้อไฮเอ็นด์ ราคาก็ สอดคล้องกันแพงอย่างไม่มีเหตุผล ด้วยเหตุนี้บางทีผ่านไปหลาย วันจึงจะมีคนเข้ามาสักคนก็เป็นเรื่องปกติ

“น้อง? มือถือเครื่องนี้ขายยังไง?

ตอนนี้จางผิงดูโทรศัพท์ด้วยตัวเองมานานแล้ว แต่กลับไม่มี พนักงานขายมาใส่ใจ อีกฝ่ายในตอนนี้กลับเล่นโทรศัพท์ งอมแงม

ฉับพลันเสียงที่เปล่งออกมาก็ทำให้เสียวลีตกอกตกใจ ตอนนี้ ถึงจะรับรู้ถึงการมีอยู่ของจางผิง พอรู้สึกตัวถึงได้ปรากฏรอยยิ้ม ทางการค้าออกมา แต่เวลาต่อมาก็หายไปอย่างสนิท ใบหน้า แข็งทื่อ

เป็นถึงพนักงานขายยี่ห้อไฮเอ็นด์ มักจะสังเกตดูการแต่งกาย ของลูกค้า เอามาวินิจฉัยกำลังซื้อของอีกฝ่าย แถมสิ่งที่จางผิง สวมใส่ทั้งตัวนั้นเห็นได้ชัดว่าเป็นสินค้าแผงลอย

เป็นไม่ได้แม้แต่ของก๊อปเกรดเอ

พอที! เป็นพวกคนจนที่มาดูเรื่องครึกครื้นอีกแล้ว!

เสี่ยวลี่มองบนตรง ๆ เดินเข้ามาด้วยท่าทีขาดความสนใจ กวาดตามองโทรศัพท์ที่จางผิง พูดเสียงเย็นชาว่า “ไอโฟน X 9000 หยวนราคาเดียว รับเพียงการจ่ายเต็ม ไม่มีผ่อน

จางผิงไม่ใส่ใจท่าทีของอีกฝ่าย ร้อง อ๋อ คำหนึ่ง แล้วก็เดิน ไปอีกตำแหน่งหนึ่ง ดูต่อไป ราคา 9000 หยวนก็ไม่นับเป็นอย่างไรได้ เขาอยากดูว่ามีโทรศัพท์ที่ดีกว่านี้อีกนิดใหม

พนักงานขายพบว่าตัวเองพูดอย่างชัดเจนขนาดนี้แล้ว นึกไม่ ถึงว่าอีกฝ่ายไม่รู้จักอ่านสีหน้าของคนอื่น ร้อง เฮอะ เสียงเย็น เดินตามจางผิงติด ๆ เหมือนกับป้องกันขโมย กลัวว่าเขาจะขโมย ของ

สองคนเดินเตร่ไปมา ขยักขย่อนกันนานสองนาน ในที่สุดสาว สวยก็ทนไม่ไหวแล้ว ถามอย่างตำหนิว่า “ไม่ใช่ ฉันว่านะ ตกลง คุณจะมาซื้ออะไรกันแน่! หรือคุณคิดว่ากำลังซื้อผักอยู่ที่ตลาดเห รอ โทรศัพท์แค่ไม่กี่เครื่องคุณก็พาฉันเดินวนมาสามรอบแล้ว สนุกนักเหรอ?”

จางผิงหันกลับไปมองพนักงานขายครั้งหนึ่ง ถามอย่างไม่ แน่ใจว่า “ผมเป็นลูกค้าคนหนึ่ง หรือแค่ดูโทรศัพท์ก็ไม่ได้เหรอ ไม่ดูแล้วผมจะซื้อได้อย่างไร? คุณทำธุรกิจแบบนี้เหรอ?”

“น่าสนใจจริง ๆ! ต่อให้คุณดูไปคุณจะซื้อไหวเหรอ?”

น้ำเสียงของเสียวลี่เปลี่ยนเป็นดุเดือด กวาดตามองจางยิ่งขึ้น ลงครั้งหนึ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจ

“ในเมื่อนายซื้อไม่ไหวก็อย่ามาทำให้ฉันเสียเวลาที่นี่ คนจน ๆ ที่อวดดีอย่างนายเดินผ่านตรงไหนก็มีแต่กลิ่นสาบคนจน นายไป แล้วฉันยังต้องมาเสียแรงทำความสะอาดอีก