ตอนที่ 9 ประธานงานแต่งอ๋องชื่อเจิ้ง

ในใจหลี ไม่วุ่นวายมากนัก ไม่สามารถตามใจตนเอง ได้เพียง ทํานิ กล่าว “เพคะ หม่อมฉันเข้าใจ “

ฮองเฮายกสายตาขึ้น สายตาไม่อ่อนโยนเหมือนตะกี้ แต่กลับ เพิ่มความโหดขึ้นมา “ที่เจ้าหลอกใช้ฮ่องเหลียงคราวนี้ ชื่อ เสียงอ๋องเหลียงเสียหาย แท้จริงข้าต้องลงโทษหนักต่อเจ้าเห็น แก่ที่เจ้าทำเพื่อแม่นั้น ดังนั้นจึงเบาโทษลง มาสิ เตรียมดอกแดง ถ้อยนึง ให้เธอดื่มลงไป

ในใจหลีโม่ความโกรธพุ่งขึ้นมา ร่างกายเธออ่อนเพลียมาก อยู่แล้ว เธอตัดชีพจรของตัวเองมาก่อน จะต้องเป็นเรื่องที่ยากนัก ดื่มดอกแดงถ้อยนึงลงไป ก็ตัดความหวังเพียงเล็กน้อยของเธอ

จนหมด

ชายาเอกของอ๋องชื่อเจิ้งซื้อเย็น เป็นผู้ที่แม้แต่ไข่ยังคงออก มาไม่ได้เลย

ผู้หญิงที่โหดเหี้ยมนัก!

ถึงหลีโม่ไม่สนใจว่าตนเองมีบุตรได้หรือไม่ เธอก็เพียงขอให้มี ชีวิตอยู่ แต่ว่า สําหรับฮองเฮาที่รังแกคนเกินไปนั้นก็ทำให้มี ความรู้สึกโมโหมากนัก

แต่ตอนนี้ เธอไม่มีวิธีเลยสักนิด ตามนิสัยปกติของเธอแล้ว เธอคงลงมือฆ่าฮองเฮาอย่างไม่ลังเลสักนิด
แต่ว่า ตอนนี้เธอยากที่จะออกแรงผู้เดียว ยังมีท่านแม้ต้อง คำนึงอยู่ ไม่เหมือนยุคอนาคตที่อิสระทั้งตัว

ความรู้สึกนี้ ถึงกลืนยากเพียงใด ก็ต้องกลืนลงไป

กับดอกแดงถ้อยนั้น กลืนลงไปพร้อมกัน

สายตาที่โหดเหี้ยมเกลียดชังของฮองเฮา อีกไม่นานหลังจากนี้ ก็จะปรากฏต่อหน้าหลีโม่อีก ทำให้เธออยู่ไม่เป็นสุข ให้เธอกินไม่ ลงนอนไม่หลับ

รวบรวมพลังของตนเอง เส้นทางนี้ ลำบากนัก ยาวมาก แต่ เพียงแค่เธอสามารถมีชีวิตออกจากวังไป เธอก็มีวิธีพลิกเกม ทั้งหมด ถึงแม้ สิ่งที่ได้รับจากการเสียสละนี้คือลึกซึ้งแต่เปื้อนไป ด้วยเลือด

กลิ่นความหวานเลี่ยนของดอกแดง ลงไปตามลำคอถึงช่วง

กระเพาะ

เวียนหัวหนักมาก เธอคุกเข่าลง กล่าวทีละค่า “ฮองเฮาเหนียง

เหนียง หม่อมฉันขอลา!”

เสียงของฮองเฮาค่อยๆส่งมา ไม่มีอุณหภูมิแม้แต่นิด “เจ้าเข้า วังมาอย่างไร ก็ออกจากวังไปอย่างงั้นเถอะ

หลีโม่กัดฟันไว้ “เพคะ!”

เธอถอยไปถึงประตูตำหนัก ยืนอยู่บนบันไดหินหน้าศาลา มอง สาววังที่กำลังทำความสะอาดหญ้าในลานสวน ดอกซีเนียร์ดอก นิง บานเกาะอยู่บนกำแพงวัง บานออกมาได้สีสันที่ไม่แพ้ดอกโบตั๋น

มาม่าผู้นึงแสดงตัวออกมาที่ด้านหลังของเธอ กล่าวอย่าง เฉยชา คุณหนูใหญ่ เชิญท่าตามคำสั่งการของฮองเฮาเหนียง เหนียงด้วย!”

เมื่อหลีไม่สามไหว้เก้าคำนับจากในวังถึงประตูตะวันตกนั้น ก็ เป็นเวลาค่ายามแล้ว

เวลานี้บนท้องถนน ไม่มีคนเดินอยู่ ไม่มีคนมากมายเห็นความ ทรุดโทรมของเธอ เธอฟังที่กำแพงที่อยู่ด้านซ้ายมือ แต่ละก้าว เหมือนเกินอยู่บนสำลี เรี่ยวแรงทั้งหมดของเธอ นำมาประคอง หลังที่ยืดตรงหลังของตนเอง

ตรงมุม เห็นรถม้าคันนึงค่อยๆเปิดผ้าม่านขึ้นเล็กน้อย เธอมอง แค่ทีเดียว ก็ดูออกว่าเป็นหัวหน้าคนใช้ในบ้านเสี้ยวน

หลีโม่ยิ้มออกมาบนใบหน้าที่ซีดเซียว เขามาเพื่อรอฟังข่าว ดู ว่าเธอจะมีชีวิตเดินออกมาได้หรือเปล่า

แบบเดียวรถมาก็ไปแล้ว….หายไปต่อหน้าสายตาของเธอ รถ ม้าในบ้าน รู้ว่าเธอออกมาจากวังคนเดียว บาดเจ็บทั้งตัว กลับไม่

ยอมรับเธอไปด้วย

เธอจำไว้ทั้งหมด

ในสํานักเสี่ยง

“ท่านเสียง คุณนาย คุณหนูใหญ่ออกมาจากวังแล้ว ” หัวหน้า

คนใช้ในบ้านเสี้ยววนกล่าว
ตั้งแต่หลีโม่โดนเรียกเข้าราชวัง เฉิงเสียงเสี้ยก็สั่งให้คนไป ตรวจดูข่าวคราวในวังแล้ว ถ้าเลี้ยหลีโม่ไม่สามารถมีชีวิตออกมา ได้ เขาก็จะรีบเข้าราชวังไปขอรับโทษ

ถ้าเสียหลีไม่มีชีวิตออกมาได้ งั้นก็จะเตรียมแผนการต่อไป

“ฮองเฮาเหนียงเหนียงมีความเมตตาเช่นนี้? “คุณนายหลิน หลงไม่เชื่อเล็กน้อย ปฏิเสธงานแต่งต่อหน้าผู้คน นี้เป็นเรื่องที่ อับอายยิ่งนัก ฮองเฮาที่สูงส่งสามารถทนคนอื่นตบหน้าเช่นนี้ได้ ทำให้พวกเขานั้นแปลกใจยิ่งนัก

เฉิงเสียงเสี้ยก็รู้สึกสงสัยอย่างยิ่ง “เจ้าเห็นชัดหรือยังละ? เธอ ออกจากวังแล้วจริงๆ?

“ท่านเลี้ยงและคุณนาย เป็นเรื่องจริง ราชวังก็ไม่ได้ใช้รถมาส่ง เธอ ได้ยินองครักษ์และขุนนางในวังพูดว่า เธอนั้นสามไหว้เก้า คํานับเข้าราชวังไป แล้วก็สามไหว้เก้าค่านับออกมา ข้าน้อยเห็น เธอออกจากราชวังกับตา หน้าผากบวมหนักมาก นิ้วมือก็กำลังมี เลือดไหล ดูแล้วคงโดนลงโทษ ”

เขานั้นไม่ยอมให้ความโมโหของฮองเฮาเดือดร้อนถึงตัวเอง เพราะลูกสาวชั่วนี้หรอก อำนาจของตระกูลฝั่งฮองเฮาเติบใหญ่ ขึ้น เขาไม่อยากจะมีปัญหา

“ได้ยินมาว่าอ๋องชื่อเจิ้งซือเย็นวันนี้ก็เข้าวังเช่นกัน ก็ไม่รู้ว่า ได้พบคุณหนูใหญ่หรือไม่ “เสี้ยววนกล่าว เฉิงเลี้ยงเสี้ยตะลึง “อ๋องชื่อเจิ้ง?”
บุคคล จัดการยากนัก เขาดูแลอ๋องเหลียงเป็นพิเศษ ทาง ฮองเฮาเขาก็สามารถเกลี้ยกล่อมได้ นำศพของเสียหลีโม่ส่งไป ระงับความโมโหของฮองเฮา แต่อ๋องชื่อเจิ้งนั้นจัดการยากนัก

วันนี้ปฏิเสธงานแต่ง เป็นความอับอายของราชวงศ์ อ๋องชื่อเจิ้ง จะไม่เอาคืนได้ไง?

และ ตั้งแต่สองเต้ป่วยหนัก อ๋องซื้อเพิ่งรักษาการแทนแล้ว เขา ก็เจาะจงตัวเองตลอด ไม่พอใจตัวเองแต่แรกแล้ว จะฉวยโอกาส นี้ ลงมือกับตัวเองหรือเปล่า?

ในใจเฉิงเสียงเสี้ยวิตกกังวลขึ้น

“ท่านเลี้ยง อ๋องซื่อเจิ้งกับอ๋องเหลียงมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน เขาจะจู่โจมแก้แค้นสำนักเสี่ยงของเราหรือไม่? คนนี้จัดการยาก อยู่ “คุณนายหลินหลงกล่าว

เฉิงเสียงเสียคิดไปชั่วครู่ “หวังเพียงเสี้ยหลีโม่ตาย ถึงจะหยุด ความโมโหในใจของเขา แต่ถ้าเดือดร้อนถึงข้า ข้าก็จะไม่นิ่งอยู่ เฉย ใช่แล้ว เจ้าแน่ใจจริงๆนะว่าองค์รัชทายาทจะแต่งงานกับ เสี้ยโล่เย่วจริง?”

คุณนายหลินหลงกล่าว “โล่เย่วบอกว่าองค์รัชทายาทสัญญา ด้วยตัวเองแล้ว ”

ในใจเฉิงเสียงโล่งใจ “งั้นก็ดี งั้นก็ดี

คุณนายหลินหลงมองไปที่เข้าหนึ่ง แล้วลองถามไปว่า “งั้น ถ้า เสียหลีไม่นั้นหลับมา จะทำตามแผนของท่านแม่จริงหรือ? จะ
ลงมือเมื่อไร?”

เฉิงเสียงเสียงคิดชั่วครู่ “ช้าต้องไปถามท่านแม่ ว่าจะจัดการ อย่างไร”

คุณนายหลินหลงยิ้มออกมา “ที่จริง ท่านเลี้ยงก็ไม่จำเป็นต้อง ไปรบกวนท่านแม่บ่อยๆ ช่วงนี้สุขภาพท่านแม่ก็ไม่ค่อยดีนัก เรื่อง นี้ ตัดสินใจเองก็ได้แล้วมั่ง?

นางไม่ชอบทานเลี้ยงที่ไม่ว่าเรื่องอะไรก็จะไปถามยายแก่นั้น เขายิ่งพึ่งพายายแก่นั้น ตำแหน่งอำนาจของยายแก่นั้นก็ไม่ สามารถสะเทือนได้ นางทนความโหดเหี้ยมของยายแก่นั้นมาก พอแล้ว

เฉิงเสียงเสี้ยกลับไม่เข้าใจความหมายของนาง เพียงคิดว่า นางเป็นห่วงท่านแม่จริงๆ รีบกล่าว “เรื่องอื่นไม่ถามเขาได้ แต่ เรื่องนี้ ใหญ่โตยิ่งนัก ก็รอบคอบหน่อยไปถามท่านกลัว ”

พูดเสร็จ ก็หันหลังออกไปแล้ว

คุณนายใหญ่ได้ยินว่าฮองเฮายอมให้หลีโม่ออกวัง ก็ไม่แปลก ผ้าบผ้านสูบยาสูบอยู่ กล่าวอย่างเบาๆข้าคาดไว้แต่แรกแล้ว ถ้า ฮองเฮาลงโทษนางให้ตายไปในวัง ก็จะดูเหมือนว่านางใจแคบ ฮองเฮาไม่ยอมเป็นขี้ปากของคนอื่นหรอก เรื่องสกปรกเช่นนี้ ได้ แต่ให้พวกเราทํา

“งั้น ท่านแม่คิดว่า ลงมือเมื่อไรถึงจะเหมาะสมที่สุด? “เฉิงเลี้ยง เลี้ยกล่าวถาม เขาเหมือนกำลังถามเรื่องที่ธรรมดามาเรื่องนึง อย่างนั้น แต่ไม่ได้กำลังพูดถึงการฆ่าลูกสาวแท้ๆของตัวเองยังไงอย่างงั้น

รออีกสองวันเถอะ ถ้านางเพิ่งกลับสำนักแล้วตายเลย คนนอกจะคิดกันว่าของเขาวางยาพิษแน่นอน กลับถึงสำนักขา พิษถึงออกฤทธิ์ เช่นนี้จะทำให้ฮองเฮาเสียหน้าได้ จะส่งผลไม่ดี ต่อเรื่องวันข้างหน้าของโล่เย่วด้วย ไม่รีบ รอไปก่อน ” คุณนาย ใหญ่วางถุงสูบลงบนโต๊ะ ก็มีมาม่ายกน้ำชามาให้เขาบ้วนปาก เขาดื่มชาไปคำนึง เงยหัวขึ้นที่นั่ง ล้วนลงในกระโถน

“ลูกทราบแล้ว!”เฉิงเสี้ยงเสี้ยกล่าวอย่างนอบน้อม

นิ่งไปชั่วครู่ เขาก็ถามอย่างไม่วางใจ “ฮองเฮาเหนียงเหนียงจะ

มีใจอภัยนางหรือเปล่า ถ้าพวกเราฆ่านางไป กลัวหรือไม่ว่า ฮองเฮา คุณนายใหญ่เงยหน้าเหลือกตามองเขาที่นั่ง “สมองเจ้าไปอยู่ ที่ไหนแล้ว? ถ้าฮองเฮาจะอภัยให้นาง จะให้นางสามไหว้เจ้า

คำนับออกจากวังหรือ? กำลังแนะนำให้พวกเราชัดๆ ”

เฉิงเสียงเสี้ยคิดแปบนึง ยิ้มอย่างชั่วร้าย “ใช่ ท่านแม่คิดได้ รอบคอบยิ่งนัก