ตอนที่ 10 ข้าจะแก้แค้น

เวลา ยามหลีโมถึงกลับถึงสำนัก ประตูสำนักปิด ไม่มีคนเฝ้า เสาประตู เธอนั่งอยู่บนเนินหิน ค่อยทิ้งตัวล้มลงไปด้านหลัง

ทั้งตัวของเธอไม่มีเรี่ยวแรงเลยแม้แต่นิด ทั้งหิวทั้งเหนื่อยทั้ง

ปวด ตัวแทบกระจาย

เธอไม่มีแรงจะเจาะประตูอีก และรู้ดีว่าถึงเคาะประตูแล้วก็ไม่ เปิดแน่นอน

นอนอยู่บนเนินหิน ความหนาวเย็นที่ส่งมาจากด้านหลัง เธอ เงยหน้ามองดาวบนฟ้าไว้ ดาวเต็มท้องฟ้า ช่างสวยงามยิ่งนัก

จักรวาลอันกว้างใหญ่ สามารถรองรับสรรพสิ่งของมากมาย แล้ว แต่ไม่สามารถรองรับชีวิตที่พยายามอยู่ต่อไป

“คุณหนูรอง คุณหนูใหญ่กลับมาแล้ว ตอนนี้อยู่ด้านนอก จะ เปิดประตูหรือไม่?”คนเฝ้าประตูถามด้วยเสียงเบา

เสี้ยโล่เย่ายิ้มอย่างโหดเหี้ยม “เปิดอะไร? ไปนอนเถอะ คืนนี้ ไม่ต้องอยู่เวร ”

คนเฝ้าประตูรู้ว่าคุณหนูใหญ่เสียอำนาจไปแล้ว แท้จริงแล้ว วัน เวลาที่ผ่านมาก็ไม่มีอำนาจอะไรอยู่แล้ว ในฐานะคนใช้ เขาได้ เพียงถามตามผู้ที่มีอำนาจเท่านั้น

“ครับ คุณหนูรอง!”คนเฝ้าประตูตอบกลับ
เสียโล่เย่วมขึ้นมา กล่าวต่อสาวใช้ข้างกาย เราไปกันเถอะ

ให้นางนอนอยู่ด้านนอกคืนนึง ”

“คุณหนู กลัวพรุ่งนี้มีคนพบเห็นไหมคะ?”

“กลัวอะไร เรื่องวุ่นวายในวันนี้ ใครจะไม่รู้สำนักเลี้ยงเราเสีย หน้าคนนี้ๆได้ เป็นนางที่เสียไม่ไหวเท่านั้น เมื่อเสียโล่เย่วพูดจบ แล้วเดินจากไป

หลีโม่นอนอยู่บนพื้น ได้ยินคำพูดจากด้านใน ไม่มีแรงจะไป โกรธหรือรู้สึกอับอายแล้ว เธอเพียงแค่อยากนอนพักสักหน่อย สูบลมหายใจเข้าถึง

แค้นนี้ ช้าเร็วก็ต้องชำระ เธอไม่รับ

กระหายน้ำมากมาย ความรู้สึกกระหายน้ำนั้นทำให้เหลือทน มากกว่าความเหนื่อยล้าและเจ็บปวด

เธอทนรับไว้ ในสองคิดวางแผนวันข้างหน้า

คนนี้เข้าวังแท้จริงแล้วทุกอย่างเป็นไปตามที่เธอคาดการณ์ไว้ แล้ว อ๋องเหลียงโรคชักกําเริบ ไม่จําเป็นให้เธอต้องลงมือ ซึ่ง ทำให้เธอรู้สึกว่าฟ้าประทาน เพียงแต่ไม่คิดว่าการประทานงาน แห่งนี้ ทำให้เกมพลิกผันไป

ที่จริงอ๋องเหลียงวันนี้มิใช่โรคชักกำเริบใหญ่ เป็นกำเริบเล็ก ก่อนจะกำเริบใหญ่ นี้แสดงว่า ในสองสามวันข้างหน้า เขาจะ กําเริบอีกครั้ง และการกำเริบคราวนี้ จะหนักหนามากเป็นพิเศษ

ตั้งใจให้หมอหลวงใช้เข็มนั้น เพื่อบอกให้ฮองเฮารู้ว่าเธอรู้เรื่องวิชาการฝังเข็ม สามารถรักษาอ๋องเหลียง เช่นนั้น เมื่อเวลา อ๋องเหลียงกำเริบอีก ของเขาก็จะสั่งการให้เธอเข้าราชวังอีก

ตราบใดที่เธอนั้นมียังประโยชน์ต่อของเขา งั้นชีวิตของเธออยู่ รอดแล้ว

แต่ตอนนี้กลับมีอ๋องชื่อเจ๋งคนนึงออกมา ทำให้แผนการ ทั้งหมดของเธอวุ่นไปหมด

สำนักเสี่ยงจะฆ่าเธอ ฮองเฮาสามารถช่วยได้ แต่ถ้าอ๋องชื่อ เจิ้งจะฆ่าเธอ ใครจะช่วยได้แล้ว ดูท่าทีระหว่างฮองเฮากับอ๋อง ชื่อเจิ้งแล้ว อ๋องชื่อเจิ้งก็คงจะเกลียดอ่องเหลียงนัก ถ้าบอกว่าเธอ จะรักษาอ๋องเหลียง อ๋องชื่อเจิ้งยังจะให้เธออยู่อีกหรือ?

วางแผนมาหลายวัน ทําลายไปหมด

เธอเหนื่อย แต่ล้มไม่ได้ ไม่ถึงวินาทีสุดท้าย เธอจะล้มลงไม่ได้

เมื่อเธอกำลังจะใช้ความคิดอยู่นั้น ได้ยินเสียงประตูเปิดขึ้น จากนั้น ได้ยินบนพื้นมีเสียง เธอหันไปดู เห็นเพียงน้ำถ้วยนึ่งกับ หมั่นโถวสองลูกบนพื้น

เธอตะลึง แล้วเงยหน้า เห็นเพียงประตูที่ปิดลงอย่างเร็ว เห็น เพียงเงาเล็กๆ ที่แอบหายไปตรงประตู

วันนี้ หลีไม่ร้องไห้มากี่ครั้ง แต่ไม่ว่าต่อหน้าแขกหรือต่อหน้า ของเขาก็ตาม น้ำตาก็ไม่ได้จริงสักเท่าไร เพียงเพื่อเพิ่มผลลัพธ์ที่

แต่ว่า มองน้ำถ้วยนึงกับหมั่นโถวขาวสองลูกนี้แล้ว เธอนั่งขึ้นมากอดขาตัวเอง แล้วร้องไห้ไม่มีเสียงออกมาเต็มที่

คนเฝ้าประตูผู้นี้ไม่รู้หรอกว่า ความใจอ่อนของตนเอง จะช่วย ชีวิตเธอ แม้กระทั่ง จะเปลี่ยนแปลงเธอไปทั้งชีวิต

ที่จริงเขาไม่คิดอยากจะทำงานที่สำนักเลี้ยงแล้ว เขาไม่ สามารถ ทำเหมือนที่ผู้อาวุโสสอนเช่นนั้น ประจบแค่คนที่มี อำนาจเท่านั้น

รอแค่เพียง สองปีที่หมดอายุการเป็นบ่าว ก็จากไป

หลีโม่ดื่มน้ำแล้ว กินหมั่นโถวแล้ว จากนั้นก็เอาถ้อยไปวางคืน ตรงประตู

กินอาหาร แล้วพักผ่อนไปสักครู่ ร่างกายฟื้นฟูแรงขึ้นมาบ้าง เล็กน้อยสักที

เธอไปจากประตูสํานัก ไปอย่างประตูหลังข้างขวา มองกำแพงที่สูงๆนั้นไว้ เธอใช้แรงสูบลมเข้าที่นั่ง ปีนขึ้นไป

พลิกตัวลงพื้น

หลังบ้านไม่มีคนตระเวน โดยเฉพาะ นี้เป็นแถวลานเสี้ยจื้อ ที่นี้ เป็นที่อยู่อาศัยของเธอและแม่ ไม่มีใครมาหรอก

บนหอคอยสูงตรงข้ามสำนักเลี้ยง มีคนนึงจ้องทุกการกระทำ ของเธออยู่ด้วยสีหน้าเย็นชา

ยืนอยู่บนหอคอยที่สูงที่สุด สามารถดูทุกรายละเอียดของสํา นักเสียงทั้งหมดได้สายตาได้
“ท่านอ๋อง เสี้ยหลีโม่นี้ เหมือนมีพื้นฐานกังฟูเล็กน้อย

อ๋องชื่อเจ๋งสีหน้าเย็นชา “หนีหญิง เจ้ารีบไปตรวจสอบเสียหลั ไม่หน่อยไป ดูว่าแต่ก่อนเธอเคยเรียนวิชาแพทย์มาก่อนหรือ เปล่า ”

“วิชาแพทย์? ก็ไม่น่าแปลก คุณนายเสี้ยนั้นก็รู้เรื่องวิชาชีหวา งวิชาแพทย์แผนโบราณจีน)อยู่แล้ว ”

อ๋องซื้อเพิ่งนึกถึงชื่อเสียงของคุณนายเสี้ยหลี่ซื้อเมื่อก่อนนี้ มี คนเคยบอกว่าเธอเป็นหญิงที่เฉลียวฉลาดที่สุดตั้งแต่เปิดแผ่นดิน มา พิณกู่ฉิน หมากล้อม พู่กันจีน ภาพวาดจีนเก่งทุกอย่าง ความ สามารถเกินคน การแพทย์ทํานายดวงก็ได้ เป็นหญิงผู้หนึ่งที่ หัวใจพิสุทธิ์เจ็ดห้อง แต่ที่น่าแปลก เฉิงเสียงเสี้ยกลับเรียก คุณนายเป็นคุณนายหลินหลง ชมว่านางมีหัวใจพิสุทธิ์เจ็ดห้อง

นี้ เฉินเสียงเสียไม่เพียงครั้งเดียวที่พูดต่อหน้าคนอื่นมาก่อน

“ใช่ คุณนายเสี้ยรู้เรื่องวิชาแพทย์อยู่ “อ๋องชื่อเจ๋งกำลังคิด ลมพัดแรงยามค่ำคืน หน้าที่เย็นชาอบอุ่นขึ้นมา พูดเช่นนี้แล้ว เขานั้นมั่นใจจะรักษาอาเช่าหรือเปล่า?

“ท่านอ๋อง นี้คงจะเป็นไปไม่ได้ หมอหลวงบอกแล้ว วิชาฝังเข็ม นั้นอันตรายเกินไป หมอหลวงนั้นยังไม่ค่อยเชี่ยวชาญ ถึงเธอจะรู้ เรื่องวิชาการแพทย์ แล้วจะมารักษาอ๋องเหลียงอย่างไร?”หนี่ยง กล่าว

อ๋องชื่อเจิ้งช็อกเข้นไม่ออกเสียง เพียงแต่ในใจนั้นยังมีความ
หนีหยงมองสีหน้าของเขาไว้ ลองเช็คถามดูกล่าว “ท่านอ๋อง วันนี้ฮองเฮาบอกจะประทานงานแต่งให้กับเจ้า ท่านตอบตกลง จริงๆหรือที่จะแต่งงานกับเสี้ยหลีโม่หรือ?”

“ฮองไทเฮามีอำนาจประทานงานแต่งให้กับข้า ท่าทีของซื้อ เย็นเย็นชาขึ้นมากะทันหัน พูดคำที่คลุมเครือคำนึงออกมา

หนีหยงกล่าวด้วยเสียงเบา ถ้าท่านอ๋องไม่ชอบ หรือข้า

น้อย……

เขาทำท่าทางมือออกมา ใช้สายตาหนาวเย็นขึ้นมาทันที ซื้อเย็นใช้ความคิดชั่วครู่ “ดูไปก่อน คำสั่งการลงมาค่อยว่า

เขาจะไม่แต่งงานกับเสี้ยหลีโม่ ไม่ใช่เพราะชื่อเสียงของเขาไม่

ได้ แต่เพราะ…….

หลีโม่กลับถึงลานเสี่ยจื้อ คุณนายเสียยังไม่นอนลง ได้ยินเสียง รีบร้อนสั่งให้สาวใช้เย็นเอ๋อร์ไป

เย็นเอ๋อ เห็นหลีโม่บาดเจ็บเต็มใบหน้า น้ำตาไหลลงมาทันที แต่พยายามทนไว้ ประคองเธอเข้าไปในห้อง

คุณนายเสียเห็นสภาพหลีโม่เช่นนี้ ก็ปวดใจยิ่งนัก เพียงแต่อด กลั่นจนชินแล้ว ไม่ได้ร้องไห้ออกมาต่อหน้าทันที แต่ไต้ตาก็เต็ม ไปด้วยน้ำตาแล้ว กอดหลีไม่เบาๆ “ขอโทษด้วย เพราะแม่เดือด ร้อนเจ้าแล้ว

หลีไม่กลับดันเขาออกเบาๆ มองหน้าที่บวมสูงขึ้นมาของเขาถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “เกิดอะไรขึ้น?

คุณนายเสี่ยหันหน้ากลับทันที “ไม่มีอะไร

เย็นเอ๋อ ทนไม่ไหวแล้ว ร้องไห้กล่าว “คุณหนู หลังท่านเข้าวัง ไป คุณนายใหญ่ก็สั่งให้ชุ่ยยุ่นมาตบปากคุณนาย ตบจนคุณนาย ปากจมูกเลือดไหลถึงหยุด “

หลีโม่รวบรวมความอาฆาตเต็มตัว กล่าวอย่างเยือกเย็น “อีแก่นั้น ข้าจะไม่ปล่อยเขาไปแน่ ”

คุณนายเสียกลับไม่สนใจตนเอง ให้เย็นเอ๋อร์ไปยกน้ำร้อนมา

ให้หลีโม่อาบน้ำ

จากนั้น เขาช่วยจัดการบาดแผลให้หลีโม่ เห็นนิ้วมือนิ้วที่ แยกเลือดเนื้อไม่ออกของหลีโม่แล้ว สุดท้ายเขาอดไม่อยู่มีน้ำตา ไหลลงมาสองหยด

เขาไม่ถามหลีโม่เกี่ยวกับเหตุการณ์ในวังวันนี้ เห็นอาการบาด เจ็บของเธอแล้ว ก็รู้ว่าเธอโดนกระทำอย่างไรในวัง

หลีโม่มองที่เขา แล้วกล่าวด้วยเสียงเบา “ท่านแม่ ข้าไม่เป็น อะไร อ๋องเหลียง โรคซักกาเริบ ข้าช่วยเขาไว้ แล้ว ข้าก็บอกกับ ฮองเฮาว่า วิชาฝังเข็ม สามารถช่วยฮ่องเหลียงได้”

“วิชาฝังเข็ม?” คุณนายเสียตะลึง “เจ้ามั่นใจจริงๆ หรือ?

“ท่านแม่วางใจได้ ข้ามั่นใจ ” หลีไม่กล่าวอย่างจริงจัง “เจ้านั้นมีความมั่นใจ “คุณนายเสี้ยนางอยู่ข้างเธอ เพียงแต่ฮองเฮาจะให้เจ้าเสี่ยงรักษาช่องเหลียงหรือ?”