ตอนที่ 11 เริ่มเปิด ก

หลีไม่ทำสัญลักษณ์มือให้เย็นเอ๋อร์ออกไป

เย็นเอ๋อ ยกนาเดินออกไปพร้อมกับปิดประตู

“ท่านแม่ ท่านวางใจเถอะ ข้าเคยเรียนการแพทย์มาก่อนและ เคยเรียนฝังเข็มมาด้วยข้ามีความมั่นใจอยู่” หลีไม่พูดออกมา

เบาๆ

คุณนายเสียพยักหน้าเบาๆ แล้วยื่นมือมาลูบผมนางเบาๆ “ลําบากเจ้าแล้วเจ้าต้องมามีชีวิตอยู่ต่อแทนหลีโม่ ต้องมาทน แบกรับความทุกข์ที่หลีโม่ควรได้รับ ลำบากเจ้าแล้วจริงๆ

“ข้าเต็มใจ” หลีโม่ยิ้ม

อย่างน้อยนางก็ไม่ใช่เด็กกาพร้าอีกต่อไปแล้ว

เมื่อวาน คุณนายเสียก็รู้แล้วว่านางไม่ใช่ลูกสาวของตน จำได้ ว่าเวลานั้นคุณนายเสียกุมมือนางเอาไว้สีหน้าเย็นชาราวกับก้อน

น้ำแข็ง

หลังจากนั้นก็พูดขึ้นมาประโยคหนึ่งว่า “ข้าจะแก้แค้นให้ ลูกสาวข้า”

ถึงแม้ว่าน้ำเสียงจะราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความอาฆาตแค้น และที่พวกนางต้องระวังคือในไม่กี่วันนี้อย่าให้คนของจวนเจ๋ง

เลี้ยงมีโอกาสได้ลงมือเด็ดขาด
สาวใช้สองคนที่ลานเสียจื้อ คนหนึ่งคือเย็นเอ๋อร์ที่คอยรับใช้ นางอีกคนคือหมู่ที่คอยรับใช้ท่านแม่ แต่หญ้นั้นเป็นคนที่ ทะเยอทะยาน หลีไม่แค่ดูก็รู้แล้ว

“ท่านแม่สองสามวันนี้ท่านควรระวังเอาไว้” นางเอ่ยกำชับ

“รู้แล้ว นอนเถอะ” คุณนายเสียใส่ยาให้นางเสร็จแล้วพูดขึ้น มาด้วยน้ำเสียงที่เบา

หลีโม่เหนื่อยแล้วจริงๆ พอหัวถึงหมอนก็หลับเลย

คุณนายเสี้ยนั่งอยู่ข้างเตียงตลอด ฟังเสียลมหายใจเข้าออก ของหลีโม่ แล้วค่อยๆ ลูบใบหน้าของหลีโม่ เบาๆ มือค่อยๆ ลูบ ไปที่บาดแผลอย่างเบามือแล้วน้ำตาก็ค่อยไหลลงมาอาบแก้ม

นางเสียใจ นางแค้น แต่เพียงแค่ไม่ยอมร้องไห้เสียน้ำตาต่อ หน้าคนอื่นเท่านั้น

นางเองก็รู้สึกสงสารหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้านางนี้ ความทุกข์ ทรมานที่นางได้รับในวันนี้ที่จริงแล้วควรเป็นลูกสาวของนางต่าง หากที่ต้องรับ ที่จริงการตายก็เป็นเรื่องที่ดีเรื่องหนึ่ง หากต้องมา อยู่อย่างทุกข์ทรมานเช่นนี้สู้ตายไปเสียจะดีกว่า

ในสองวันนี้ ไม่มีใครมารบกวนพวกนางสองแม่ลูกเลย

หลีโม่เองก็รู้สึกสงบและรักษาตัวพร้อมกับเรียนรู้เทคนิคทาง เข็มทองคํา

คุณนายเสี้ยรู้มาว่าตอนอยู่ในวังหลีโม่ดื่มยาพิษใบแดงมานางถอนหายใจเบาๆ ผู้หญิงที่ไม่สามารถมีลูกได้ ชาตินี้ก็เท่ากับ พิการแล้ว

นางพบเจอกับคนใจร้าย มหิด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า ผู้ชายในโลกนี้จะเป็นแบบนั้นทุกคน นางยังหวังว่าวันข้างหน้าหล

โม่จะได้พบเจอกับชายที่รักตนอย่างจริงใจ

เช้าของวันที่สาม หญ้เข้ามาแล้วพูดขึ้นว่า “คุณหนูใหญ่นาย หญิงแก่เชิญท่านให้ไปหา

หลีโม่วางหนังสือในมือลง แล้วมองไปที่คุณนายเสีย

“นายหญิงแก่ให้คนมาบอกหรือ” หลีไม่ถาม

หญ้พูดขึ้นว่า “ใช่ค่ะ บ่าวออกไปถึงสวนดอกไม้ก็เจอย นกำลังเดินเข้ามา นางเห็นข้า จึงได้บอกกับข้าว่านายหญิงแก่ให้

มาเชิญทาน”

“ยยุ่นได้บอกไว้มั้ยว่าเรื่องอะไร” หลีโม่ถามด้วยน้ำเสียงที่

จริงจัง

นี่คือวันที่สาม เป็นวันที่สำคัญมากด้วย

หากว่าพวกเขาเลือกลงมือในวันนี้ งั้นก็แย่นะ

“ไม่ได้บอกไว้

หลีไม่ยืนขึ้น “เดี๋ยวข้าไป

คุณนายเสี้ยรีบลุกขึ้น “ข้าไปกับเจ้า

หญ้พูดขึ้นว่า “นายหญิงซุ่ยยุ่นบอกว่าให้คุณหนูใหญ่ไปแค่คนเดียว

หลีโม่พยุงคุณนายเสียแล้วพูดขึ้นว่า “ท่านแม่ไม่เป็นไรข้าไป

เองได้”

คุณนายเลี้ยพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วงว่า “หลีไม่ระวังหน่อย

หยู ที่ฟังอยู่ข้างๆยิ้มแล้วพูดว่า “ดูนายหญิงพูดเข้าแค่ไปหา นายหญิงแก่เองนะคะต้องระวังอะไรกัน

หลีโม่ทำหน้านิ่งแล้วพูดว่า “พอได้แล้วเจ้าก็อย่าออกไปไหน ทําความสะอาดในห้องให้สะอาดๆ

หยูคํานับรับค่า : “ทราบแล้วคุณหนูใหญ่รีบไปเถอะค่ะ”

หลีโม่รู้สึกแปลกๆ กับนาง ที่ผ่านมาสั่งให้นางทำงาน นางจะ ทำหน้างอแล้วรับคำ วันนี้ทำไมเชื่อฟังดีจัง หลีโม่รู้สึกแปลกใจ

เพราะว่าเย็นเอ๋อ เป็นสาวใช้ของหลีโม่ พอหลีไม่ออกไปเป็น เอ๋อร์ก็ต้องตามไปด้วย

ในห้องของนายหญิงแก่ หน้าประตูมีคนใช้ยืนอยู่ไม่กี่คน พอ เห็นนางสีหน้าท่าทางก็แลดูหยิ่ง ปกตินายหญิงแก่ไม่ชอบเสียง ดัง ดังนั้น ในห้องจึงมีเพียงแค่แม่เฒ่ากับสาวใช้น้อยครั้งนักที่จะ มีคนเยอะแบบนี้

วันที่สาม ในที่สุดก็ลงมือสินะ

ยชนยืนอยู่หน้าประตู เห็นว่านางมาถึงแล้ว สีหน้าก็ยิ่งตั้งพูดขึ้นว่า “คุณหนูใหญ่เข้ามาเถอะ”

หลีโม่ขยับแหวนแล้วก้าวเข้าไป

ในห้องมีคนอยู่หลายคน นายหญิงแก่นั่งอยู่บนเก้าอี้ถ้ายชื่อ ตรงกลาง มีสาวใช้คนหนึ่งอายุราวๆ สิบห้าสิบหกนั่งคุกเข่านวด ขาให้นาง

เฉิงเสี้ยงเสี้ยกับนายหญิงหลิงหลงนั่งกันคนละฝั่งมองนางด้วย สีหน้าที่เย็นชา โดยเฉพาะนายหญิงหลิงหลง มองนางราวกับจะ กลืนกินนางทั้งเป็น

เสียโล่เขายืนอยู่ข้างๆ นายหญิงหลิงหลง มองนางด้วยสายตา ที่อาฆาตแค้น หูของนางถูกพันเอาไว้มีเลือดเปื้อนที่ผ้าพันแผล

“นายหญิงแก่” หลีโม่เดินไปข้างหน้าพร้อมกับคำนับ ในใจคิด หากจะสู้กับนางไม่จำเป็นต้องใช้คนเยอะขนาดนี้

ในมือของนายหญิงแก่ถือถุงยาสูบเอาไว้ แล้วไปที่โต๊ะพร้อม กับพูดขึ้นว่า “ใกล้จะถึงเทศกาลเจ้าแม่กวนอิมเจ้ามีความผิด มหันต์ ไปเขียนพระไตรปิฎกเพื่อชำระความผิดของเจ้า

บนโต๊ะมีกระดาษหนึ่งปีกวางอยู่ และยังมีหนังสือคำสอนของ

เจ้าแม่กวนอิม หลีไม่ค่อยๆ เดินไป ในใจระมัดระวังมาก นางนั่งลง ในหัวคิดถึงเรื่องในวันนั้น

วันนั้น ในงานแต่งนางเอาหนังสือหย่ามาให้คนเยอะขนาดนั้น ดู หากเฉิงเสียงเสี้ยต้องการจะจัดการเรื่องที่ตนเองใส่ร้ายนาย หญิงก็ต้องสร้างเรื่องชู้สาวขึ้นมาสินะ
หากเป็นแบบนี้ก็สามารถอธิบายทุกอย่างได้แล้วว่าท่าไม่ถึง ต้องเขียนหนังสือหาฉบับนั้น

วันนี้ทางนั้นมีเพียงแค่ซูหญ้กับท่านแม่ ส่วนเย็นเอ๋อร์และ ตนเองออกมาแล้ว ด้านนอกก็มีคนเยอะขนาดนั้นจ้องมองก็เพื่อ ปล่อยนางออกไป

หลีโม่คิดมาถึงตรงนี้ในใจก็คิดขึ้นว่าที่ลานเสี้ยจื้อ หญ้ก็คง จัดการเอาไว้ก่อนแล้วแน่ อีกอย่างชุ่ยยุ่นของนายหญิงแก่ก็ไม่อยู่ ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่

หลีโม่รู้ว่าตนเองต้องรีบออกไปจากตรงนี้ แต่นางไม่อาจทำให้ นายหญิงแก่รู้ว่านางมองถึงแผนการของพวกเขาออกแล้ว

นางงอตัวเล็กน้อยเอามือกุมท้อง “โอ้ย! ข้าเจ็บท้อง นายหญิง แก่ข้าจะต้องไปเข้าส้วม

นายหญิงแก่มองหน้าแล้วพูดขึ้นว่า “อดทนเอา

หลีโม่ก้มลงนั่ง “นี่มันอดทนไม่ได้ค่ะ โอ้ย! จะออกแล้วข้า ขอยืมใช้ส้วมของนายหญิงแก่ได้ไหม”

นายหญิงแก่เห็นสีหน้าของนางที่เจ็บปวดทรมานไม่เหมือน กับกำลังแสร้งแกล้งทำ ก็กลัวว่าจะออกมาตรงนี้จึงได้สั่งหลานห ว่า “เจ้าพานางไปเข้าส้วมที่ดูนางดีๆ ล่ะ”

หลานหญ้พูด “ค่านายหญิงแก่

หลีไม่กุมท้องเอาไว้แล้วเดินออกไปพร้อมกับพูดว่า “หลานหญ้

รบกวนเจ้าแล้ว”
หลานหญ้มองนางด้วยสายตาที่รังเกียจไม่ได้พูดอะไรออกมา เดินนานางออกประตูไป เป็นเอ๋อร์ที่ยืนอยู่ด้านนอกพอเห็นนาง เดินออกมา มองนางเห็นว่าไม่ให้เดินตามนางไปจึงได้ขึ้นอยู่กับที่ ไม่ขยับอะไร

ส้วมอยู่ทางด้านหลังขวา อยู่โดดๆ เอาไว้ให้บ่าวไพร่ใช้กัน ที่ ให้เจ้านายใช้อยู่ในห้อง

หลังจากที่หลีโม่เข้าไป ก็พูดกับหลานหญ้ที่ยืนอยู่ด้านนอกมี ประตูกัน “ที่นี่ไม่มีกระดาษหลานหญ้เจ้าช่วยไปหยิบมาให้ข้า หน่อยได้ไหม”

หลานหญ้ตอบอย่างรำคาญว่า “ทำไมเจ้าเรื่องเยอะแบบนี้เนี่ย

หลีโม่ร้องไห้ฟูมฟายพูดขึ้นว่า “ข้าก็ไม่รู้ว่าที่นี่ไม่มีกระดาษ รบกวนเจ้าหน่อยนะหากกลับไปเหม็นนายหญิงแก่ก็คงจะดูไม่ดีมั้

หลานหญ้ค่านาง “คนยิ่งต่ำต้อยเรื่องก็ยิ่งเยอะ ยังไม่สำเหนียก อีกว่าตนเองเป็นใคร” พูดจบก็เดินจากไป