ตอนที่ 7 อ๋องเหลียงอาการป่วยก่าเริบ

อ๋อง อเจิ้งกลับค่อยๆยิ้มขึ้นมา เสี่ยหลีไม่เอ้ย ถึงเจ้าจะฉลาด ก็ เป็นเพียงการอวดดีอวดเก่ง เจ้าคิดว่าเจ้าพูดว่ามีบุตรไม่ได้แล้ว ของเขาก็จะลงโทษเฉิงเสียงหรือ? ไม่ นั้นคือจุดต้องห้ามของฮ่อง เหลียงเลยนะ เขาเพียงแต่จะคิดว่าที่เจ้าบอกมีบุตรไม่ได้นั้นกำลัง ต้นหม่อนด่านไหว

อ๋องเหลียงจ้องหลี ไม่อย่างโหด “ถ้าหมอหลวงยืนยันว่าเจ้า ใช้เป็นข้ออ้างแก้ตัว ข้าก็จะลงโทษเจ้าโดยการฆ่าหันศพ ”

อ๋องชื่อเจิ้งใส่หัวเบาๆ มองใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นตกใจ กะทันหัน ดูแล้ว ชีวิตของเด็กสาวนี้ถึงคาดละ

อ๋องเหลียงเริ่มมีความผิดปกติ ตัวสั่น แรกคือริมฝีปาก ต่อมาก็ สองมือ สุดท้ายร่างกายก็เริ่มสั่นขึ้นมาเบาๆ สีหน้าก็เปลี่ยนจาก ตอนแรกที่ซีดเซียวเป็นหน้าเขียว ริมฝีปากม่วง

ทันใดนั้น เขาก็ล้มลงกับพื้น ทั้งตัวแข็งตรง สองเท้าใช้แรงทึบ ไปด้านหน้า ดวงตาแข็งตรง ใบหน้าเริ่มกระตุก ร่างกายก็กระตุก ขึ้นมา

ซื้อเย็นกับฮองเฮา โดนสถานการณ์ตรงหน้าทำให้องตกใจ ฮองเฮาพุ่งเข้ามา ในปากตะโกนกล่าวด้วยความตกใจ รับเชิญ หมอหลวงสิ!”

หลีไม่เห็นสถานการณ์นี้แล้ว ก็รู้ว่าเขาคือโรคชักกำเริบ เห็นปากของเขานั้นบิดเบี้ยวไปแล้ว ถ้ากัดลิ้นขาดไป กลัวว่าข้อหานี้ก็ คงจะมาลงเข้าแน่

ใจของหมอนั้นทําให้เธอไม่ทันคิดละเอียด รีบเดินพุ่งเข้าไปจับ ตรงค้างของเขาไว้ เอามือยัดเข้าไปในปากของเขา ใช่มือแยก ฟันและลิ้นของเขาออกจากกัน นั่งลงกับพื้นทันที ใช้มืออีกข้าง ประคองหัวเขาขึ้นมาเบาๆวางไว้บนตากของตัวเอง บนมือมี ความเจ็บอย่างรุนแรง เจ็บจนทุกรูขุมขนของทั้งตัวเปิดขึ้นมา ทันที

เธอรู้ดีว่า ใช้มือมาห้ามเขากัดลิ้นขาดเป็นความคิดที่ไม่ฉลาด นัก แต่ยังไงเธอไม่มีทางเลือกอื่น

เลือดไหลออกมาจากมุมปากของฮ่องเหลียง หลีโม่ขยับหัว ของเขา ให้เอียงเล็กน้อยไปข้างๆ ให้เลือดและน้ำลายสามารถ ไหลออกมา

ซือเย็นก็รู้ตัวขึ้นมา เขาเข้ามาช่วย เห็นนิ้วมือของเธอถูกกัด จนเลือดออก แต่เธอกลับนิ่งเฉยแม้แต่คิ้วยังไม่ขยับ ตกตะลึง เบาๆไม่รู้ตัว มองเขาอย่างแปลกประหลาดที่นั่ง

ฮองเฮามือไม้ยุ่งวุ่นวายอยากจับขาวิ่งออยู่ทั้งสองข้างขององ เหลียง ให้ตรง หลี โมรีบร้อนกล่าว “ฮองเฮาเหนียงเหนียง ไม่ได้ เด็ดขาด ถ้าใช้แรงหักขยับ ท่านอ๋องจะบาดเจ็บได้

ฮองเฮาเงยหน้าขึ้นมองหลีโม่ที่นั่ง สายตาวุ่นวาย สองมือกลับ ค่อยๆปล่อยลง เพียงแค่กอดตัวของฮ่องเหลียงไว้เบาๆ ในตาม น้ำตาออกมาอย่างรวดเร็ว
เมื่อตอนที่หมอหลวงมาถึงนั้น อ๋องเหลียงก็หยุดการชักไปแล้ว

เหลือเพียงการกระตุกเล็กน้อย

หลีโม่ปล่อยมือลง นิ้วมือสามนิ้ว ก็มีเลือดเต็มไปหมด

อ๋องเหลียงยังไม่ได้สติ โดนย้ายส่งไปบนเตียงข้างตำหนัก หมอหลวงทําการรักษาแล้วสั่งยาให้คนไปต้ม

ฮองเฮานั่งอยู่ข้างล่องเหลียง ก็ไม่ได้สนใจสอบสวนแล้ว ทั้ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวลและกลัว

หลีโม่ก้มหัวไว้ ในใจกลับคิดวางแผนเรื่องต่อจากนี้

เธอเข้าราชวังวันนี้ แท้จริงคิดจะใช้กำไลสะกดจิตทำร้ายอ๋อง เหลียง แล้วจากนั้นค่อยลงมือช่วยเหลือ มีบุญคุณที่ช่วยชีวิตอยู่ ตรงหน้า ถึงฮองเฮาอยากจะฆ่าเธอ ก็ต้องรอไปสักพัก

แต่คิดไม่ถึงว่า อ๋องเหลียงนั้นโรคชักกำเริบ เลยตามเลย ก็ ไม่รู้ว่าเป็นโชคหรือเป็นภัย เพราะ อ๋องเหลียงเป็นเพราะเธอพูด เรื่องมีบุตรไม่ได้ถึงโมโหหนัก

ใต้การรักษาของหมอหลวง อ๋องเหลียงค่อยๆฟื้นฟูรู้สึกตัวขึ้น

เขาจับตรงหัว ปวดไว้ สีหน้าทั้งคนซีดเซียวยิ่งนัก ทั้งตัวออ่อน เพลียไม่มีแรง เขาจ้องมองฮองเฮาอย่างมึนงง ” เสด็จแม่ ข้า เป็นอะไรไป?”

ฮองเฮากุมมือของเขาไว้ ปลอบด้วยเสียงเบา ไม่เป็นไร ไม่ เป็นอะไรแล้ว!
หลีไม่ดวงตาขยับขึ้น เห็นมือของของเขากำลังสั่น นางรักลูก คนนี้มาก หวังว่า ตนเองสามารถใช้จุดนี้

หมอหลวงยืนขึ้นมากล่าวต่อฮองเฮา “เหนียงเหนียงจัดการได้ ดีมาก ถ้าไม่อุดปากของฮ่องเหลียงไว้ เขาอาจจะกัดลิ้นของ ตนเองขาดแน่ โชคดีนัก

ถ้าลิ้นนั้นขาดไป ก็จะกลายเป็นใบ้ อ๋องเหลียงพิการอยู่แล้ว ถ้ากลายเป็นใบ้อีก เขาจะมีชีวิตต่อไปได้อย่างไร?

ฮองเฮาคิ้วตาค่อยๆยกขึ้นมา มองผ่านหน้าของหลีโม่ ทำท่า มือไปทีนึง ให้หลีโม่ลงไป จากนั้นก็ถามหมอหลวง “เหตุใดต้อง เหลียงถึงเป็นเช่นนี้?”

หลีโม่ได้ยินคำถามนี้ ก็รู้ว่าอ๋องเหลียงก่อนหน้านี้ไม่เคยมี อาการชักกําเริบมาก่อน ครั้งนี้เป็นครั้งแรก เพราะเช่นนี้ซื้อเย็น และฮองเฮาถึงได้ไม่รู้จะทำอย่างไร

เธอถอยออกไป ยืนอยู่กลางตำหนัก ซื้อเย็นไม่ได้ตามไปที่ ข้างตำหนัก แต่กลับนั่งลงบนเก้าอี้แล้ว จ้องมองเธออยู่ด้วยสีหน้า ที่นิ่งๆ

หลีโม่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ฮ่องซื้อเพิ่งนี้ถึงแม้ทั้งตัวนั้นทำให้คน รู้สึกชิวชิวสบายๆอย่างนั้น แต่ว่ามักจะรู้สึกว่าตัวเขามีอำนาจที่ แข็งแกร่งบางอย่าง ทำให้เธอไม่กล้าเงยหน้ามอง

“เจ้ารู้เรื่องทักษะการแพทย์? “ซื้อเย็นออกเสียงถามขึ้นมา

กะทันหัน
หลีไม่ตอบกลับอย่างระมัดระวัง ทูลท่านอ๋อง หม่อมฉันรู้เรื่อง การแพทย์เพียงเล็กน้อย

ขือเย็นก็ไม่พูดอะไรแล้ว เพียงแต่มองเธออย่างไม่เกรงใจ เหมือนเดิม สายตาที่แหลมคมและไม่เกรงใจเช่นนี้ทำให้หลีโม่ รู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว

หลังจากนั้นชั่วคราว ฮองเฮาและหมอหลวงก็ออกมา ฮองเฮา ท่าปาก ไปทางหมอหลวง หมอหลวงคำนับ เดินไปด้านหน้าของ หลีโม่

หลีโม่รู้ว่าเขานั้นจะมาตรวจยืนยันความจริงที่ว่าตนเองมีบุตร ได้หรือไม่ หมอหลวงก็ไม่หลีกเลี่ยง เข้าจับชีพจรของเธอทันที

จากท่าทางของหมอหลวง สามารถดูออกว่าฮองเฮาเปลี่ยน ความคิดต่อเธอไม่มาก

หลังจับชีพจรก็ถามอาการ หมอหลวงถามแม้กระทั่งเรื่อง ประจําเดือนของหญิงสาวอย่างละเอียด

หลีโม่ไม่รู้สึกอายอย่างใด ตอบกลับทุกอย่าง

หลังหมอหลวงตรวจอาการเรียบร้อยแล้ว เดินไปหน้าของเขา ใส่หัวเบาๆทีนึง

ฮองเฮาอึมไปเสียงนึง กล่าว “เจ้าเข้าไปดูแลอ๋องเหลียงก่อน ถ้าข้ามีเรื่องอะไรจะเรียกเจ้าเอง ”

หมอหลวงกล่าว “ครับ กระหม่อมขอตัวก่อน ”
หมอหลวงคํานับถอยไป เพิ่งจะเปิดม่านจะเข้าไปข้างตำหนัก นั้น หลีโม่กลับเรียกเขาไว้กะทันหัน “หมอหลวง ท่านอ๋องเพิ่ง กำเริบไม่นาน จะเข้าสู่ช่วงอยากนอน แต่ก็มีโอกาสจู่โจมคน กะทันหันจนตื่นเต้นอาการกำเริบอีกครั้ง ฉะนั้น หมอหลวง สามารถฝังเข็มปล่อยเลือดตรงจุด ใบหู เช่นนี้ภายในครึ่งเดือน อาการก็จะไม่กำเริบอีก ”

หมอหลวงอึ้งเล็กน้อย “ฝังเข็มปล่อยเลือดตรงจุด?”

“ใช่แล้ว ถ้าจะให้ดีก็สามวันครั้ง ไม่เช่นนั้น ตามอาการเมื่อสัก ครู่นี้ของฮ่องเหลียงแล้ว ยังมีโอกาสอาการกำเริบอีกภายในสิบ วันนี้ แต่ ไม่รู้ว่านี้เป็นครั้งแรกที่อ๋องเหลียงเกิดอาการกำเริบหรือ เปล่า?หลีโม่ยื่นมือจัดทรงผมที่ยุ่งเหยิงของตัวเองเล็กน้อย เผย สายตาที่สว่างแต่มืออาชีพ

ฮองเฮาค่อยๆถามกล่าว “เจ้ารู้เรื่องวิชาการฝังเข็ม

หลีโม่ตอบกลับอย่างระวัง “ทูลฮองเฮาเหนียงเหนียง หม่อม ฉันรู้บ้างเล็กน้อย “

หลีโม่รู้ว่าวิชาฝังเข็มมีตั้งแต่ช่วงสมัยสงครามแล้ว ในตำราย องเต้เนียงก็เคยบันทึกเกี่ยวกับฝังเข็มมาก่อน

เพียงแต่ หลีโม่คาดตามความทรงจำและความรู้ที่หลงเหลือ ของเจ้าของเดิม รู้ว่ายุคสมัยนี้เทคนิคการฝังเข็มยังล้าหลังมาก ผู้ ที่รู้เรื่องวิชาฝังเข็ม ส่วนใหญ่จะเป็นหมอหลวงกับหมอที่มีชื่อเสียง หน่อยในพื้นเมือง แต่ผู้ที่เชี่ยวชาญนั้นมีไม่มาก ผู้ที่ใช้เข็มดั่งเทพ นั้น ก็ไม่มีกี่คน
หลีโม่ในยุคสมัยอนาคตเคยเรียนรู้การฝังเข็มกับอาจารย์ หยางของ โรงพยาบาลจีนแผนโบราณมาก่อนเวลานานถึงห้าปี ถึงแม้ยังไม่มีเวลาศึกษาค้นคว้าให้ลึกลงไป แต่ว่า ตามฝีมือการ ฝังเข็มของเธอ ในตอนนี้ ช่วยอ๋องเหลียวรักษาโรคชักนั้นยังได้อยู่

เห็นชัดว่าหมอหลวงไม่ค่อยพอใจนัก กล่าว “เจ้ารู้เรื่องแพทย์ ก็เพียงเล็กน้อย ช่างกล้าดียังไงพูดว่าฝังเข็มปล่อยเลือดสามารถ รักษาท่านอ๋องได้? หรือเจ้าคิดว่าเจ้ารู้ดีมากกว่าข้าว

หลีไม่ทําตกใจเล็กน้อย “ไม่ ไม่ ข้าไม่ได้มีความหมายเช่น

นี้ ข้าก็แค่เสนอแนะเฉยๆ แน่นอนว่า หมอหลวงต้องมีวิธีอื่นรักษา ท่านอ๋องอยู่แล้ว ข้า…ข้าแค่ไม่อยากเห็นอ๋องเหลียงอาการกำเริบ อีก ทําลายร่างกาย ข้าไม่ได้มีความหมายอื่น

เธออธิบายอย่างอั้มอั้มองอึ้ง แล้วมองไปที่ฮองเฮาหนึ่งอย่าง ตกใจ ดวงตาทั้งคู่ตกตะลึง กลัวจนแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

ซื้อเย็นเงยตาขึ้น มุมปากโค้งงอขึ้นมา มองที่หลีโม่ด้วย ใบหน้าที่ไตร่ตรอง

ฮองเฮาขมวดคิ้ว “หมอหลวง ที่เธอพูดนั้นมีเหตุผลหรือไม่?”