ตอนที่ 14 เสี้ยข่าวหวาน

ประตูม้วนถูกเปิดออกดัง “แอ๊ด” ประตูค่อยๆถูกเปิดออกกว้าง ขึ้นเรื่อยๆ มองเห็นเงาคนข้างในขยับ

เสียฉวนเห็นข้างในมีคนอยู่ ดีใจรีบใช้มือผลักคนนั้นออก แต่ กลับเห็นหัวดำๆค่อยๆ โผล่ออกมา

“นายน้อย” เสียฉวนรีบวางมือ แล้วมองนายน้อยเสียชาวหรา

นด้วยความประหลาดใจ

เสียชาวหวานเป็นน้องชายฝาแฝดของเสี่ยโล่เยว่

ตอนเด็กเสียชาวหวานเคยเจ็บไข้ได้ป่วยและหลังจากที่หายดี สติของเขาก็ไม่ค่อยดี ไม่กี่ปีนี้ถึงจะไปดูหมอมาไม่น้อย แม้กระทั่ง หมอหลวงยังบอกว่าสติของเขานั้นหยุดอยู่แค่ตอนอายุแปดขวด กว่าแค่นั้น

“เสียฉวนเจ้าหมาน ข้านายน้อยจะเข้าส้วมเจ้าก็ยังมาแอบดู ข้าจะไปฟ้องท่านพ่อ” เสียชาวหรานโกรธมาก โยนกระดาษออก มาจากข้างในออกมาโดนหน้าเสียฉวน

“ขอโทษนายน้อย เป็นความผิดของบ่าวเอง บ่าวกำลังหาแมว จรจัดอยู่” เสียฉวนรู้จักอารมณ์ของนายน้อยคนนี้ดี หากมีเรื่อง ขึ้นคงจะยุ่งยากแน่ เขาจึงรีบรับผิดแล้วปิดประตูส้วมทันที

เพียงแต่ว่าเขายังคงรู้สึกสงสัย ทำไมนายน้อยถึงมาเข้าส้วมที่
หลีโม่เองก็แปลกใจ เมื่อนางลากเงินเอ้อเข้าไปในนั้นไม่มี คนเลย แล้วเลี้ยข่าวทรานเข้ามาตอนไหน

เลี้ยข่าวทรานอยู่ข้างในนั้นเป็นเอ้ยล่ะ

ออกไป ออกไปให้หมดอย่ามาแอบดูข้าเข้าส้วม” เสี้ยข่าว ทรานส่งเสียงตะโกนบอกอยู่ข้างใน พร้อมกับผายลมออมาอย่าง

เสียงดัง

เสี้ยฉวนรีบเอามือปิดจมูกแล้วพาคนรีบเดินจากไป

ผ่านไปครู่หนึ่งซุ่ยยุ่นก็พาเถ้าแก่โจและคนของเขาเดินออก

ไป

หลีโม่มองไปทางห้องส้วม จากนั้นรีบเดินไปทางหญ้แล้ว พูดว่า “เจ้าไปต้มน้ำมาชงชาให้ท่านแม่หน่อย เมื่อกี้นี้มันวุ่นวาย

เกินไปแล้ว”

สีหน้าของซูหยูแลตซีดขาวรู้สึกละอายไม่กล้าขัดคำสั่งของ หลีโม่นางร้มค่าแล้วเดินจากไป

หลังจากที่หลีโม่แน่ใจแล้วว่าทุกคนออกไปหมดแล้วนางจึง

เดินไปทางส้วม

นางเคาะประตูเบาๆ “ฮาวหราน หมดหรือยัง”

เสี้ยข่าวหรานถามขึ้นว่า “พี่หญิงใหญ่พวกคนทั่วไปหมดแล้ว

ใช่ไหม”

“ไปหมดแล้ว” หลีโม่พูดขึ้นเบาๆ
เสียอ่าวหวานเปิดประตู หลีโม่ชะโงกหน้าเข้าไปดูเห็นเงิน เอ้อแอบอยู่ที่มุมนั่งสั่นหน้าขาวซีด

หลีไม่นึกตามความทรงจำเดิมของเจ้าของร่างรู้ว่าเสียชาว หรานเป็นคนที่สติไม่ค่อยดี อีกอย่างเขากับนางความสัมพันธ์ ค่อนข้างดี

“อ่าวหวานเจ้าทําไมมาเข้าส้วมที่นี่ล่ะ” หลีไม่ลากเขาออก มา ปัดฝุ่นที่อยู่บนตัวเขา

เสี้ยฮาวหรานพูดอย่างภูมิใจว่า “ข้าเห็นเสียฉวนพาคน มากมายมาที่นี่ ข้าก็รู้ได้ทันทีว่าต้องมาหาเรื่องพี่หญิงใหญ่ แน่นอน เมื่อก่อนก็เป็นแบบนี้”

หลีโม่เข้าใจได้ทันทีว่า เสียฉวนคนนี้หาเรื่องเจ้าของเดิม ไม่ใช่แค่วันสองวัน เขาก็คงจะเป็นคนของนายหญิงหลิงหลง แต่ เสียชาวหรานจ้าโง่คนนี้ กลับมีใจมาปกป้องพี่สาวคนนี้

หลังจากที่หลีโม่เข้ามา ความทรงจําของเจ้าของร่างก็ค่อยๆ ผุดขึ้นมา ทุกคน ในจวนต่างเย็นชาใส่นาง แต่พอมาเห็นความ จริงใจของเจ้าโง่นี่ ก็ทำให้นางรู้สึกประทับใจไม่น้อย

“ใช่แล้วชาวหรานเจ้ารู้จักคนในส้วมไหม” หลีโม่ถาม

“เฉินเอ้อ” เสี้ยอ่าวหรานชี้ไปทางเฉินเอ้อแล้วพูดขึ้นอย่าง

ภูมิใจ

เงินเอ้อเดินสั่นออกมา มองไปรอบๆถึงได้พูดขึ้นด้วยน้ำ เสียงที่ต่ำว่า “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
หลีโม่พูดกับเสี่ยชาวหวานว่า “ข่าวทรานเจ้ากลับไปก่อนนะ เรื่องที่เกิดขึ้นในเรือนของพี่เจ้าอย่าได้เอาไปเล่าให้ใครฟังนะ โดยเฉพาะแม่ของเจ้าไม่เช่นนั้นยฉวนจะต้องกลับมาหาเรื่องพี่

อีกแน่

เยาวหรานเม้นปากพร้อมกับพูดว่า “พี่หญิงใหญ่วางใจ ข้าจะไม่พูดกับคนอื่นแน่นอน ข้าจะไม่ให้ใครมารังแกพี่หญิงใหญ่

ด้วย”

พอส่งเสี้ยอ่าวหวานกลับไป หลีโม่ใช้มือจับหนึ่งจับคอเสื้อ ของเฉินเอ้อแล้วลากเขาเข้าไปในห้องเก็บของ

เฉินเอ้อลูบหัวที่รู้สึกเจ็บอยู่ แล้วถามด้วยความงงว่า “นี่มัน เกิดอะไรขึ้นเจ้าบอกว่าข้าถูกคนพามาไว้ที่เตียงของหลี่ซื่อ ใคร มันช่างกล้า”

หลีโม่มองดูเขา จากคำพูดที่เขาพูดออกมาทำให้รู้ว่าสถานะ ของเขาในจวนจะต้องมีอะไรแน่

“เจ้ากับนายหญิงหลิงหลงเป็นอะไรกันแน่ทำไมนางต้องหัก หลังเจ้า จำไว้ว่าหากเจ้าถูกจับได้ผลจะเป็นยังไงเจ้าก็ลองคิดดู หลีไม่ถาม

เฉินเอ้อยิ้มอย่างเลือดเย็นแล้วพูดว่า “เจ้าต้องการจะพูด อะไร” แอบเป็นชู้กับนายหญิงของเฉิงเสียงแน่นอนว่าจะต้องไม่ ตายดีแน่ แต่ไม่ใช่หลิงหลงแน่ที่เป็นคนวางแผน

“ข้าต้องการจะพูดอะไร เจ้ารู้ดีอยู่แก่ใจ” หลีโม่ได้ยินเสียง ฝีเท้าเดินมา นางรู้ได้ว่าหลงกลับมาแล้ว ไม่อาจให้เงินเอื้ออยู่ตรงนี้ได้ เขาต้องรีบออกไปจากที่นี่

แต่เฉินเอ้อยังไม่ออกไปจากจวน ด้านนอกของลานเสี้ยจื้อจะ ต้องมีคนของเสียฉวนเฝ้าอยู่แน่ หากเฉินเอ้อออกไปตอนนี้จะต้อง ถูกจับได้แน่

จะส่งเงินเอ้อออกไปข้างนอกนี้เป็นปัญหาใหญ่

เฉินเอ้อเองก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดัง ทำให้เขากลัวและตื่นเต้น

ขึ้นมา

วันนี้หลิงหลงส่งคนไปเรียกเขามาบอกมีเรื่องจะให้เขาไปทำ

พอเขามาถึง นางกลับบอกว่านางจะไปหานายหญิงแก่ สั่ง ให้เขาอยู่ในห้องรอไปก่อน เขาดื่มชาในห้องของหลิงหลงหลัง จากนั้นก็รู้สึกเจ็บที่ท้ายทอย เรื่องราวหลังจากนั้นเขาก็ไม่รู้แล้ว พอตื่นมาก็เจอกับเสี้ยหลีไม่

หากจะบอกว่านี่เป็นแผน งั้นคนที่หักหลังเขาก็ต้องเป็นหลัง หลงแน่ หากไม่ได้รับคำสั่งจากหลิงหลงคนในเรือนของนางไม่ กล้าลงมือกับเขาหรอก

คิดมาถึงตรงนี้ทำให้เขาโกรธนัก

หลีโม่เห็นแบบนั้น ก็เข้าใจแล้ว นางดูเฉินเอื้อสำรวจรูปร่าง หน้าตา ดูแล้วก็ไม่เลวนัก อายุราวๆสี่สิบสวมใส่ชุดสีแดง แสบ ตาดีจริง

คนประเภทนี้ หากอยู่ในยุคนี้ก็คงจะเรียกว่าพวกแมงดา คน ประเภทนี้กะล่อนปลิ้นปล้อนนัก เอาใจผู้หญิงเก่ง
“เจ้ากับนายหญิงหลิงหลงรู้จักกันมาก็สิบยี่สิบปีเห็นจะได้ จะ บอกว่านางไม่ทำร้ายเจ้าก็คงได้แต่ใครกันล่ะที่ลงมือ หลีไม่แอบ ลองเชิงถามถึงความสัมพันธ์ของพวกเขาว่ารู้จักกันมานานแค่ ไหน

เฉินเอ้อมองดูหลีโม่แล้วพูดว่า “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้ากับหญิง หลงรู้จักกันมานานขนาดนั้น

รู้สึ ตอนที่นายหญิงหลิงหลงยังเป็นแม่หม้ายพวกเจ้าก็รู้จัก กันแล้ว นี่ก็ไม่ใช่ความลับอะไร ช่วงนี้ท่านพ่อก็พูดอยู่บ่อยๆว่า ทำไมเจ้าต้องไปที่เรือนของนายหญิงหลิงหลง ดูแล้วท่านพ่อคง เข้าใจผิดไปเอง” หลีโม่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

เฉินเอ้อดูตกใจตื่นเต้นจริงๆด้วย พูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำว่า

“พ่อเจ้าเคยถาม

“เคยถาม” หลีไม่มองดูเขา ใจในก็เริ่มเข้าใจแล้ว

หากจะบอกว่าเงินเอ๋อกับนายหญิงหลิงหลงไม่มีอะไรกัน ตัด หัวนางออกนางก็ไม่เชื่อ

เฉินเอ้อยืดอกพูด “ถามแล้วจะทำไม ข้ากับนายหญิงไม่ได้มี อะไรกัน”

ในขณะที่เขาพูดประโยคนี้ออกมาน้ำเสียงฟังดูไม่มั่นใจและ

แอลหลบสายตา

หลีไม่พูดขึ้นว่า “เจ้ารออยู่ตรงนี้ก่อน เดี๋ยวข้าจะมาพาเจ้า ออกไป เจ้าต้องออกไปจากลานเสี้ยจื้อไม่เช่นนั้นชีวิตของเจ้าคงต้องตายตรงนี้”

เฉินเอ้อรู้ว่ามันร้ายแรงขนาดไหน เขาพยักหน้าแล้วมองดูหล โม่ “เจ้ารีบไปเตรียมการเถอะ หากนี่เป็นแผนข้างนอกคงยังมีคน เฝ้าอยู่แน่”

“เจ้าก็ไม่โง่นี่” พูดจบหลีโม่ก็หยิบโคมที่พังแล้วติดมือหัน

เดินออกไป