ตอนที่ 13 หลีไม่ลงมือ

คุณนายเสียพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบว่า “ฝากขอบคุณนาย หญิงแก่แทนข้าด้วย

หลังจากนั้น ก็ยืนขึ้นแล้วมองมาทางเถ้าแก่โจ “รบกวนแล้ว”

เถ้าแก่โจยิ้มแล้วพูดว่า “นายหญิงเกรงใจเกินไปแล้ว

เขาโบกมือให้ช่างตัดเสื้อเข้าไปวัดตัวให้นายหญิง หลังจาก นั้นพูดขึ้นว่า “ครั้งนี้นําผ้าไหมมาหลายม้วนหลังจากที่วัดตัวเสร็จ แล้วให้นายหญิงเลือก หากชอบผืนไหนก็เก็บเอาไว้แต่หากม้วน ไหนไม่ชอบข้าน้อยก็จะเอากลับไปเอง”

“เรียบๆก็พอ” คุณนายเสียพูด

หลีโม่เดินออกประตูไป เสี้ยฉวนเห็นนางก็เดินตามออกมา

เขามองดูรอบๆหลังจากนั้นก็พูดกับหลีโม่ว่า “คุณหนูใหญ่ ไม่ใช่ว่าจะต้องกลับไปที่ห้องของนายหญิงแก่หรือ ทำไมยังไม่ไป อีกล่ะ

หลีไม่พึงบันได สีหน้าไม่สนใจอะไร “เดี๋ยวค่อยไป ข้าเองก็ อยากให้เถ้าแก่โจวัดตัวแล้วตัดชุดใหม่ให้ข้าบ้าง

เลี้ยฉวนมองดูสีหน้าของนาง รู้สึกว่าคุณหนูใหญ่ในตอนนี้กับ เมื่อก่อนไม่ค่อยเหมือนกัน

คุณหนูใหญ่คนเมื่อก่อนเป็นคนที่เชื่อฟังทุกอย่าง ขอบหลบสายตา เห็นคนก็ไม่กล้าพูดเสียงดัง แต่ตอนนี้นางดูน่ากลัว บน ตัวนางราวกับว่ามีหนามอยู่เต็มไปหมด ไม่สามารถเข้าไปใกล้ได้ ง่ายๆ

เดินผ่านนางไปคนที่เฝ้าประตูอยู่ พวกเจ้าลองหา ดูรอบๆ ว่ามีแมวจรจัดหรือไม่ หาให้ละเอียดทุกซอกทุกมุม

ขอรับพวกเขาน้อมรับคำสั่งแล้วแยกย้ายกันหา

เสียฉวนมั่นใจว่าคนยังอยู่ในลานเพราะว่าประตูใหญ่ คนเฝ้าอยู่ ประตูหลังก็ไม่ได้อยู่ในลานเสี้ยจื้อ นอกจากประตู ใหญ่ก็คงต้องกระโดดกําแพงเสียแล้ว

เฉินเอ้อถูกตีจนสลบ คุณหนูใหญ่กลับมาทำไม ถึงแม้ว่านางจะ มองออกถึงแผนการของนายหญิงแก่ แต่ก็ไม่สามารถช่วยทำให้ นายหญิงฟื้นได้ นายหญิงโดนยาสลบไป ยาสลบนี้มีฤทธิ์ที่แรง

ตอนที่พาเฉินเอื้อมานายหญิงสลบไปแล้ว เขาตรวจสอบด้วย ตนเอง ทำไมแค่เวลาธูปหนึ่งดอกคนก็ฟื้นแล้ว

เสียฉวนคิดแบบนี้ แล้วก็คิดอีกกำแพงสูงขนาดนั้น ผู้ชายคน หนึ่งหากไม่มีแรงจะกระโดดบนกำแพงข้ามไปได้อย่างไรกัน นับ ประสาอะไรกับหญิงสาวที่อ่อนแอคนหนึ่ง

แน่นอนว่าในห้องของหลีโม่เองก็ถูกค้น หลีโม่กลัวว่าพวกเขา จะไปหยิบจับหนังสือจึงได้เดินตามเข้าดูด้วย

พวกบ่าวอย่างไม่ระวังมือเลย ค้นหาตั้งแต่นอกห้องจนไปถึงในห้อง ค้นหาจนทั่วทุกมุมก็ยังหาไม่เจอ

“เฮ้ย อย่าไปจับของของขามั่วๆนะ” หลีไม่เห็นบ่าวคนหนึ่งเปิด ตู้เสื้อผ้าของนาง แล้วเอาเสื้อผ้าโยนออกมาทำให้นางโกรธ

บ่าวคนนั้นเหมือนจะไม่เห็นหัวหลีโม่เลย พูดอย่างยโสโอหัง ว่า “ขอโทษคุณหนูใหญ่ ข้าแค่รับคำสั่งจากพ่อบ้านให้มาค้นหา

“หาอะไร” หลีโม่ถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“แน่นอนว่าต้องมาหาแมวจรจัด เพื่อไม่ให้มันมาทำร้ายคุณ หนู ไม่เช่นนั้นจะถูกเฉิงเลี้ยงลงโทษเอาได้” บ่าวคนนั้นพูดด้วยน้ำ เสียงที่เย็นชาเช่นกัน

พวกเขาไม่เห็นหัวหลีโม่เลย สําหรับพวกเขาแล้วถึงเสี้ยหลีโม่ จะเป็นคุณหนูใหญ่ของจวนเฉิงเสียง แต่ทว่าฐานะนางก็ไม่ต่าง อะไรกับบ่าวไพร่

โดยเฉพาะวันนี้ พวกเขาล้วนรู้เรื่องราวทั้งหมดดีว่าหลี่ซื่อคนนี้ และเสี้ยหลีโม่จะต้องหนีไม่รอดแน่ ใครจะยังมีใจไปไว้หน้านาง อีกล่ะ

หลีไม่พูดอย่างเย็นชาว่า “รู้ก็ว่าหาแมวจรจัด ไม่รู้ก็คงว่าหา ของมีค่าอะไรแน่ ตู้เสื้อผ้าของขามันใหญ่มาก หรือว่าแมวจรจัด จะแอบอยู่ในเสื้อผ้าของข้างั้นหรือ

“มันก็พูดยาก” บ่าวสถบออกมาตำหนึ่งแล้วเหยียบลงไปที่ เสื้อผ้าของหลีโม่ เดินออกไปอย่างไม่เกรงกลัวอะไร

หลีไม่ผุดรอยยิ้มขึ้นที่มุมปาก เดินไปข้างหน้าแล้วจับขนของ
เขาหมุนให้เขาหันกลับมา พร้อมกับตบไปที่หน้าของเขาพร้อม กับพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้มว่า “เก็บขึ้นมา

บ่าวคนนั้นชะงักไป สีหน้าโกรธจัด เจ้าข้า

“ใช่ข้าตบเจ้า เก็บของของขาขึ้นมา” หลีไม่พูดด้วยน้ำเสียงที่

บ่าวคนนั้นกัดฟันแน่น “คุณหนูใหญ่ ข้าไว้หน้าแล้วยังจะไม่เอา หน้าอีกนะ”

หลีโม่ไม่แม้แต่จะคิดจับเก้าอี้มาแล้วโยนใส่เขาไป พร้อมกับ พูดด้วยความโกรธว่า “ดี งั้นหน้าก็ไม่เอาแล้วกัน ดูว่าเจ้าจะ เอายังไง”

ถึงแม้ว่าแรงของหลีโม่จะไม่เยอะแต่พอโยนไปก็ไปโดนหัว ของเขาทันที เขาได้รับบาดเจ็บ จึงเตะไปทางหลีโม่

หลีโม่ขยับได้ยินแต่เพียง “หวือ” มีแรงจากพื้นใต้เท้าเขา มาทะลุทะลวงไปจนถึงหัว เขาเจ็บแล้วก็ล้มลงกับพื้น

เสียฉวนได้ยินเสียงก็รีบเข้าไปดู เห็นเขานอนกองบนพื้น เอา มือกุมหัวด้วยความเจ็บปวด แล้วถามขึ้นมาว่า “เกิดอะไรขึ้น

คนนั้นไปที่หลีโม่พร้อมกับพูดว่า “พ่อบ้านนางข้า

เสียฉวนชะงักอึ้งมองไปที่หลีโม่ หลีโม่ยิ้มอย่างเลือดเย็นแล้ว พูดขึ้นว่า “ขาลงมือกับข้า ข้าไม่ควรที่เขาหรือ หรือว่าพ่อบ้านคิด ว่าคุณหนูใหญ่ไม่มีสิทธิ์ไปสั่งสอนบ่าวไพร่พวกนี้
เสียฉวนมองดูบ่าวคนนั้นมีเลือดออกเต็มปากเต็มจมูก อย่าพึ่ง ไปพูดถึงวันนี้ที่คุณหนูใหญ่กล้าตีคน แต่ถึงจะดียังไงก็ไม่ควรมี แรงเยอะจนตีคนให้อยู่ในสภาพนี้ได้

“บ่าวพวกนี้ไม่รู้เรื่องคุณหนูใหญ่สั่งสอนเป็นเรื่องที่ควรแล้ว เสียวนมองดูรอบๆ ในห้องไม่พบใครเลย เห็นของ กระจัดกระจายเต็มไปหมด เขาเองก็แอบดีในใจเช่นกัน ว่าบ่าว ไพร่พวกนี้มันช่างใช้ไม่ได้เลย

เขาสั่งให้คนเข้าไปพยุงบ่าวคนนั้นขึ้นมา จมูกและปากของ บ่าวคนนั้นก็มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด ราวกับว่าได้รับบาดเจ็บ ภายใน

“ทำไมเจ็บหนักขนาดนี้” เสียฉวนถามขึ้นด้วยความประหลาด

ใจ

บ่าวคนนั้นรู้สึกว่าแน่นหน้าอกมาก เขาเองก็รู้สึกประหลาดใจ ไม่น้อย เมื่อกี้ที่เขาเตะไปทางคุณหนูใหญ่แต่ยังไปไม่ถึง ราวกับ ว่ามีอะไรมาตีเขา และเขาเองก็ไม่เห็นเลยว่าคุณหนูจะลงมืออะไร อีกอย่างถึงคุณหนูจะลงมือจริงตัวเองก็ไม่น่าจะบาดเจ็บหนัก ขนาดนี้

หรือว่าจะมีผู้ที่มีวรยุทธสูงส่งแอบซ่อนอยู่

“เจ้ากลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ” เสียฉวนบอกเขา หลังจากนั้นก็ มองมาทางหลีไม่

“ยังมีตรงไหนอีกที่ยังไม่ได้ค้นหา เลี้ยฉวนถามขึ้นคุณหนู ใหญ่โกรธแล้วหากไม่ยอมขึ้นมาไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาอีกอีกอย่างตอนนี้ยังมีคนนอกสามคนอยู่ด้วยหากพวกเขาเอาออก ไปพูดกันคนไม่ดีแน่

บ่าวคนหนึ่งเข้ามาพูดว่า “เรียนพ่อบ้านหาจนทั่วแล้วก็ไม่พบ ว่ามีแมวจรจัด”

น่าแปลก หาจนทั่วเรือนแล้ว ทุกห้องก็หาแล้ว เฉินเอื้อมีปีกบิน งั้นหรือ

เขาพาคนออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจนัก เขามองไปทางห้อง ส้วม จากนั้นก็แล้วถามขึ้นมาว่า “ไปหาที่ห้องส้วมหรือยังพวก แมวจรจัดมันชอบแอบซ่อนอยู่ในที่มืดๆ

พวกบ่าวต่างพากันส่ายหัวไปมา “ไม่ได้ไปขอรับ

เสียฉวนหันมามองหลีโม่ หลีโม่ยืนอยู่หน้าประตูอย่างไม่ยินดี ยินร้ายอะไร แต่สายตาของนางกลับดูร้อนรนนัก

เสียฉวนเห็นบางอย่างจากสายตาของหลีโม่ ราวกับแมวที่ได้ กลิ่นปลาย่างแล้วดีใจยังไงอย่างนั้น ใช่ คนจะต้องอยู่ในห้อง ส้วมแน่

เขาชี้ไปที่บ่าวคนหนึ่ง “เจ้าไปดูที่ห้องส้วม

บ่าวคนนั้นรับค่าแล้วเดินตรงไปที่สวม

หลีโม่ขยับแหวน เตรียมพร้อมไว้ดีที่สุด รอแค่ให้บ่าวคนนั้น

เปิดประตูสามออก