ตอนที่ 12 หาแมวจรจัด

หลีไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของนางดังไกลออกไป ก็รีบเปิดประตูห้อง ส้วม โชคดีที่เรือนนี้มีดอกไม้

ต้นไม้เยอะคนที่ยืนอยู่หน้าประตูก็มองไม่เห็นนาง

นางแอบเดินมาถึงกำแพงแล้วปีนขึ้นไปบนกำแพงแล้วรีบ กระโดดลงมาถึงแม้ว่าพละกำลังยังไม่ฟื้นฟูดีแต่โชคดีที่ยังมีมือ

นางรีบวิ่งไปทางลานเสี้ยจื้อ เพราะว่าวันนี้ทั้งเฉิงเสี่ยงเสียและ นายหญิงหลิงหลงกับคนอื่นๆ ก็ต่างอยู่ที่ห้องของนายหญิงแก่ บ่าวไพร่ต่างก็ไปอยู่กันที่นั่น ทำให้ตลอดทางที่นางวิ่งมาไม่เห็น

ใครเลย

วิ่งมาถึงข้างสระน้ำก็เห็นชัยยุ่นเดินนำคนสามคนไปทางลาน เสียจื้อ เสียฉวนเองก็เดินตามหลัง

หลีโม่คิดในใจ แย่แล้ว ในมือของทั้งสามคนนี้ถือผ้าอยู่ น่าจะ เป็นเถ้าแก่ร้านผ้าและช่างตัดเสื้อแน่

ทั้งสามคนนี้เป็นคนนอก หากเห็นอะไรในลานเสี้ยจื้อแล้วจะ

ต้องเอาไปพูดต่อข้างนอกเป็นแน่

โหดเหี้ยมอำมหิตจริงๆ

หลีโม่เดินลัดทางเล็กๆ ไปถึงลานเสี่ยจื้อก่อนพวกเขา

ประตูใหญ่ของลานเสี้ยจื้อมีคนยืนเฝ้าอยู่ไม่กี่คน หมู่ที่กำลังแอบยืนคุยกับพวกเขา

หลีไม่เดินวนไปทางด้านหลังแล้วปีนข้ามกำแพงเข้าไป รีบเดิน เข้าไปในห้องของท่านแม่

ประตูถูกเปิดออก กลับเห็นท่านแม่นอนอยู่บนเตียงกับชาย แปลกหน้าคนหนึ่ง เสื้อผ้าของทั้งสองกระจัดกระจายและกำลัง นอนหมดสติกันอยู่

หลีไม่มองดูชายคนนั้น ในหัวก็คิดออกชื่อหนึ่งขึ้นมา เฉินเอ้อ

คิดๆ ดูเมื่อก่อนเฉินเอื้อคนนี้ก็มาที่จวนบ่อย เคยเห็นเขาไม่กี่ ครั้งดังนั้นจึงจำได้

หลีโม่ไม่มีเวลามาคิดอะไรมากมาย นางลากเฉินเอ้อลงมา แล้วรีบลากออกจากประตูไป แล้วเอาไปแอบไว้ที่ห้องส้วม

ที่ประตูใหญ่มีคนเฝ้าอยู่แน่นอนว่าออกไปไม่ได้ ได้แต่หวังว่า พวกเขาจะไม่ไปหาที่ห้องส้วม

เฉินเอ้อนอนเหมือนหมูตายอยู่ในห้องส้วม ท้ายทอยของเขา นูนขึ้นมาดูท่าคงจะต้องโดนคนตีจนสลบ หลีโม่กระทืบเท้าไปที่ อกของเขา แล้วจี้จุดที่ขมับของเขา เฉินเอ้อค่อยได้สติขึ้นมา เขา เห็นหลีโม่ เขาตกใจกำลังจะอ้าปากถาม แต่หลีโม่รีบพูดขึ้นมาว่า “เจ้าหุบปากไว้ดีที่สุดเจ้าถูกคนตีจนสลบแล้วถูกนำมาไว้ที่เตียง ของท่านแม่ขา ตอนนี้กำลังมีคนมาจับคนร้าย หากเจ้าโดนจับได้ ผลที่จะตามมาเจ้าก็คิดเอาเองแล้วกันนะ”

เงินเอ้ยตกใจหน้าซีดขาวเผือก “เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร
“เจ้าอยู่ที่นี่อย่าได้ส่งเสียงอะไรข้าจะจัดการเอง”หลีไม่พูดจบก็ ปิดประตูห้องส้วมแล้วเดินออกไป

นางต้องทำให้เงินเอื้อฟื้นได้สติ หากถูกคนหาเจอก็จะได้ เตรียมใจไว้แล้ว และสามารถบอกได้ว่ามาเข้าห้องน้ำที่นี่ อย่าง

น้อยก็สามารถหาข้อแก้ตัวได้

นางรีบวิ่งเข้าไปในห้อง ยังไม่มีคนเข้ามาในห้อง แต่ได้ยิน เสียงฝีเท้าเดินดังใกล้เข้ามา

นางรีบปิดประตู หลังจากนั้นหยิบเข็มออกมาจากแขนเสื้อ แล้ว ฝังไปที่ตัวของคุณนายเสีย

คุณนายเสี้ยไอขึ้น แล้วก็ฟื้นได้สติ เห็นหลีโม่กำลังจ้องมองตน อยู่ จึงได้ถามขึ้นมาว่า “ข้าหลับไปหรือ

หลีโม่พูด “ไม่ท่านถูกวางยาสลบพวกเขาเอาเฉินเอื้อมาไว้ที่ เตียงของท่าน ตอนนี้ชุ่ยยุ่นกำลังพาคนมา ต้องการจะจับท่านกับ เฉินเอ้อ ขาได้เอาเงินเอ้อไปไว้ที่ห้องส้วมแล้ว

“อะไรนะ” คุณนายเสี้ยตกใจพูดขึ้น

“อย่าได้วิตกไปที่นี่ไม่มีอะไรแล้ว ขอเพียงแค่จับไม่ได้คาหนัง คาเขาก็ไม่เป็นไรแล้ว ท่านแม่ ท่านรีบลุกขึ้นมาแล้วปักผ้าของ ท่านต่อเสีย” หลีโม่ลากนางให้ลุกขึ้น

“นี่พึ่งจะตื่นมาเองก็นอนอีกแล้วหรือ นายหญิงแก่สั่งให้ข้าพา ช่างตัดเสื้อมาตัดเสื้อให้นายหญิงบอกว่าเอาไว้ใส่ในงานฉลอง วันเกิดของนายหญิงแก่” ยนพูด
หญ้แสดงออกว่ารู้สึกลำบากใจ “แต่ว่านายหญิงพึ่งจะหลับ ไป ไม่งั้นเดี๋ยวชุ่ยยุ่นค่อยมาใหม่

ชัยยุ่นพูดด้วยความโมโหว่า “อะไรคือเดี๋ยวค่อยมาใหม่ นี่คือ คำสั่งของนายหญิงแก่รีบเปิดประตู นายหญิงพึ่งจะหลับก็คงยัง ไม่หลับหรอกมั้ง”

หรับคุกเข่าลงกับพื้นร้องไห้พูดว่า “ตอนนี้ไม่ได้จริงๆ ชัย ยุ่นเจ้ากลับไปก่อนเถอะนะ”

หลีโม่เปิดหน้าต่างแอบมองดูออกไป หญ้กำลังห้ามชุ่ยยุ่น สีหน้าของชุ่ยยุ่น โกรธมาก

เถ้าแก่ร้านผ้าพูดขึ้นว่า “หากนายหญิงหลับแล้วนั้นสายๆ ค่อย มาใหม่แล้วกันนะ

ชัยยุ่นพูด “มาแล้วก็ต้องเข้าไปวัดตัวก่อน เถ้าแก่ใจอุตส่าห์ มาแล้ว

นางพูดกับหญ้ว่า “ยังรออะไรอีก ยังไม่รีบเปิดประตูอีก นี่คือ คําสั่งของนายหญิงแก่”

หญ้ทำหน้าอย่างหามิได้แล้วยืนขึ้น ค่อยๆถอยหลังแต่ เหมือนกับว่าไม่กล้าเปิดประตู สีหน้าลับๆล่อ

หลีโม่ยิ้มแล้วเดินไปข้างหน้าเปิดประตูออก ยิ้มแล้วเดินออก มา “ซุ่ยยุ่นมาได้อย่างไรกัน ยนสะดุ้งชะงัก “คุณหนูใหญ่ไม่ได้อยู่ที่ห้องนายหญิงแก่

หรือคะทำไมกลับมาแล้ว
นางพูดออกพร้อมกับสีหน้าที่กำลังสงสัย นี่ก็เท่ากับบอกให้ เสียหลีไม่รู้ว่ามีเรื่องไข่ไหม

หลีโม่แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจแล้วพูดว่า “ข้ารู้สึกไม่สบายท้อง จึงได้กลับมาหยิบยานี้ก็กำลังจะรีบไปแล้ว”

นางมองดูคนทั้งสาม แล้วถามขึ้นว่า “พวกเขาคือ

เถ้าแก่ใจเจ้าจองร้านเดินมาข้างหน้าพร้อมกับคำนับ “ข้าน้อย คือเจ้าของร้านผ้า ยินดีที่ได้เจอคุณหนูใหญ่

“ที่แท้ก็เถ้าแก่โจนี่เอง มาตัดชุดใหม่ให้ท่านแม่หรือ” หลีโม่ ยิ้ม “รีบเข้ามาเถอะ ท่านแม่อยู่ข้างใน

ชัยยุ่นมองแรงไปที่หมู่ หมู่ที่หน้ารู้สึกผิด นางไม่เห็นว่าคุณ หนูใหญ่กลับมาน นางเฝ้าอยู่หน้าประตูตลอด

นางยืนขึ้นแล้วเดินไปอยู่ข้างหน้าชุ่ยยุ่นแล้วกระซิบข้างหูนาง ว่า “ข้าไม่เห็นคุณหนูใหญ่เข้ามาอีกอย่างในห้องก็ไม่มีคนเดิน ออกไป คนนั้นยังคงอยู่ในห้องอย่างแน่นอน”

ชัยยุยพยักหน้าเบาๆ เดินนำคนเข้าไปในห้อง คุณนายเสียก ลังนั่งปักดอกไม้อยู่ ถึงแม้ว่าหลีโม่จะทำให้นางได้สติแล้ว แต่ ฤทธิ์ยาสลบยังคงออกฤทธิ์ ทำให้นางยังคงมึนๆหัว

“นายหญิง” ซุ่ยยุ่นเดินไปคำนับข้างหน้า สายตามองดูรอบๆ แต่ก็ไม่พบใคร แต่หลังฉากกั้นลมเหมือนว่ามีของกำลังขยับ

เสียฉวนเองก็เดินเข้าไปดู ซุ่ยยุ่นพูดกับเสียฉวนว่า “หลังจาก กั้นลมมีแมวจรจัดหรือเปล่า เจ้าเข้าไปดูสิ เมื่อกี้เหมือนจะได้ยินเสียงแมวร้อง อย่าทำให้นายหญิงตกใจล่ะ”

เสียงวนรับ “ได้ ข้าจะเข้าไปดูให้

เลี้ยฉวนหัวเราะแล้วพูดขึ้นว่า “นายหญิงไม่รู้ช่วงนี้ในจานมี แมวจรจัดเข้ามาเยอะมาก มันน่ากลัวมาก

คุณนายเสี้ยมองแรงไปที่เขา “ในห้องของข้าไม่มีหรอกแมว

จรจัด หลังฉากกั้นลมมีของสิ่งหนึ่งห้อยอยู่เจ้าไม่ควรเข้าไปดู

ชุ่ยยุ่นพูด “ของผู้หญิงสินะ ข้าไปดูให้ก็ได้ เล็บของแมวจรจัด พวกนั้นผมเกินไปแล้วหากทำให้นายหญิงตกใจจะไม่ดี

พูดไปก็รีบเดินเข้าไป หลังฉากกั้นลมไม่มีคน มีเพียงชุดนอนที่ ห้อยไว้กับเสื้อชั้นใน ไม่เหมาะที่จะให้ผู้ชายเข้าไปดูจริงๆ นางแอบแปลกใจ แล้วมองมาที่หยอีกครั้ง หญ้ทำหน้าไม่รู้

ตั้งแต่ที่เอาคนมาส่งก็ยังไม่ได้ออกไป อีกอย่างนายหญิงถูก

ยาสลบไปแล้ว ทำไมยังฟื้นมาได้อีก

“ไม่มีแมวจรจัด” ซุ่ยยุ่นฝืนยิ้มแล้วพูด “นายหญิง นายหญิงแก่ สั่งให้ข้าพาช่างมาวัดตัวท่าน นายหญิงเองก็ไม่ได้ตัดชุดใหม่มา นานแล้ว ควรจะตัดเอาไว้ใส่ไปงานฉลองวันเกิดของนายหญิงแก่

นะคะ”