ตอนที่ 1 บังคับแต่งงาน

“ช้าถามเจ้าอีกคำนึง ตกลงเจ้าจะแต่งหรือไม่แต่ง!” เสียงผู้ชายที่ เยือกเย็นดังลั่นข้างหูเสียหลีโม่ นางค่อยๆลืมตาขึ้น ในสายตา เป็นชายหนุ่มรูปงามแต่มีใบหน้าที่ป่าเถื่อน

บนร่างกายมีความเจ็บปวดที่เหมือนมีเข็มแหลมแทงเข้าไป คอโดนคนต่อหน้าบีบไว้อย่างแรง ตรงอกทรมานเหมือนกับจะ ระเบิดยังไงอย่างงั้น

ดวงตานางขยับ เกิดอะไรขึ้น?นางตายแล้วไม่ใช่หรือไง?นาง จําได้ว่าตนเอง โดนเบื้องบนหักหลัง ร่างกายโดนยิงไปห้านัด ตายไปแล้วนี่

ทันใดนั้นมีความทรงจำบางส่วนไหลเข้าในสมอง ไม่ใช่ความ ทรงจําสําหรับนาง

หลีโม่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ใบหน้าก็โดนตบไปอย่างแรงที่นั่ง ตบ จนทําให้นางเวียนหัว มึนงงไปหมด

เงยหน้าขึ้น ความโมโหที่เผาไหม้ในดวงตา ความทรงจำที่ หลงเหลือในสมองบอกกับนาง เมื่อกี้เจ้าของเดิมโดนไม้ทุบตีจน วิญญาณกลับคืนสวรรค์ นางถึงได้ข้ามมิติฟื้นคืนชีพบนร่างกาย ของเจ้าของเดิม

“ตอบข้ามา เจ้าจะแต่งงานกับอ๋องเหลียงหรือไม่?

เป็นคำถามที่น่าโมโหอีกแล้ว พร้อมกับเสียงตบหน้าที่รุนแรงผู้ที่ตบนาง คือซื้อเยองค์รัชทายาทปัจจุบัน

เงากายที่มีแสงสีเขียวพุ่งเข้ามา ดึงซื้อเข่ออกมา ร้องไห้และ กล่าว “องค์ขาย อย่าให้พี่สาวลำบากใจเลย ถึงแม้วันนั้นท่านพ่อ จะเมาเหล้า แต่ก็ตอบตกลงไปยกข้าให้แต่งงานกับอ๋องเหลียง แล้ว ให้พี่สาวแต่งงานแทนนางคงจะลำบากใจ อีกอย่าง ในใจพี่ สาวก็แอบชอบองค์ชายท่านมาตลอด ท่านบีบบังคับนางเช่นนี้ มี เท่ากับบีบบังคับให้นางตายเลยหรือ?” คนมาดอกแพ พาฝน ลักษณะท่าทีที่อ่อนโยนเช่นนี้ ซึ่งเป็นน้องสาวรองของเสียหลีโม่ นามว่าเสี้ย โล่เย่ว

ซื้อเย่เห็นสถานการณ์เช่นนี้ เป็นห่วงอย่างยิ่ง รีบปล่อยหลีโม่ ทันที

อากาศรีบกลับคืนกลางทรวงอกของหลีโม่ นางสูบลมหายใจ เข้าเต็มปาก กระจายไล่กลิ่นอายความตายออกไป

หลีโม่ลุกยืนขึ้นอย่างสะบักสะบอม แต่ความเจ็บปวดบน ร่างกายทำให้นางสูบลมเย็นกลับเข้าที่นั่ง ยืนทรงตัวไม่อยู่ สอง ขาอ่อนแรงลงแล้วล้มลงกับพื้นอีก ความทรงจำที่หลงเหลือใน สมองกับการสนทนาของสองคนนี้ทำให้นางตัดสินใจชัดเจน ทันทีกับเหตุการณ์ตรงหน้า

ท่านพ่อของเจ้าของเดิม เป็นมหาเสนาบดีปัจจุบัน หนึ่งเดือน ก่อนร่วมดื่มเหล้ากับอ๋องเหลียง หนึ่งเดือนก่อนร่วมดื่มเหล้ากับ อ๋องเหลียง ในขนาดที่เมาเหล้าได้ตอบตกลงคำขอของอ๋องเหล็ ยงแต่งงานกับเสียโล่เย่ว
หลังหายเมาเฉิงเสี่ยงเสียใจอย่างยิ่ง ปกติเขาจะโปรดปราน เสี่ยโล่เย่วลูกสาวของตนกับภรรยาของคุณนายหลินหลงมาก ที่สุด จะยอมยกนางให้แต่งงานกับอ๋องเหลียงที่ป่าเถื่อนเช่นนี้ จริงๆได้อย่างไร?

เสียโล่เย่วก็ร้องไห้โวยวายไม่ยอมแต่ง เป็นเพราะ นางกับองค์ รัชทายาทมีใจรักใคร่ต่อกันแต่เนิ่น นางคือผู้ที่จะเป็นพระชายา ในองค์รัชทายาท

เฉิงเสียงจำใจ จึงบีบบังคับลูกสาวเอกเสี้ยหลีโม่แต่งงานกับ อ๋องเหลียงแทน

แม้เสี้ยหลีโม่จะเป็นลูกสาวเอก แต่ในบ้านเฉิงเสียงกลับไม่ เคยได้รับเกียรติแบบลูกสาวเอกมาก่อน ท่านแม่ของนางก็ยังถูก มหาเสนาบดีทอดทิ้ง

เจ้าของเดินเสี้ยหลีโม่ไม่ตกลงการแต่งงานนี้แน่นอนอยู่แล้ว เสี้ยโล่เย่วเลยร้องขอกับองค์รัชทายาทซื้อเย่

เรื่องที่เกิดขึ้นในสวนเมื่อกี้นี้ ค่อยๆไหลเข้าในสมองของหลีโม่ ซื้อเย่ไม่เพียงแค่ร่วมกับคนบ้านเฉิงเสียงบีบบังคับให้นาง แต่งงานกับอ๋องเหลียง แล้วยังใช้วิธีลงโทษนาง นางสาวมารถ ได้ยินเสียงอ้อนวอนของเสียหลีโม่เจ้าของเดิมก่อนตายและเลือด ที่กระจายก่อนนางจะตายไป

เสียหลีไม่ความโมโหพุ่งขึ้น ซื้อเย่จึงมองนางด้วยความดูถูก เหยียบหยาม ทับขาข้างนึงมา “อย่างเจ้านี้เหรอจะเหมาะสมที่จะ ชื่นชอบขาย สภาพอย่างเจ้าเช่นนี้ ถึงจะยกให้เป็นชายารองของข้า ข้าก็ไม่เอาเจ้าหรอก

เสียหลีโม่โดนลงโทษแต่แรกแล้ว ถีบครั้งนี้ยิ่งไม่อ่อนข้อเลย สักนิด ถีบจนนางสําลักเลือดออกมาเลยทีเดียว นางกำมือทั้งสอง ไว้ สายตาโมโหโกรธาแค้นยิ่งเพิ่มพูนขึ้น

นางลองลุกขึ้นยืน แต่ อาการบาดเจ็บบนร่างกายสาหัสมาก แม้กระทั่งขยับเล็กน้อย ร่างกายก็เจ็บปวดอย่างยิ่ง

เสี้ยโล่เย่วเข้าใกล้มาอย่างอ่อนโยน พูดต่อด้วยสีหน้าที่รู้สึก ผิด “พี่สาว ขอโทษ ข้าเคยตกลงกับพี่มาก่อนว่า จะไม่คิดอะไร เกินเลยกับองค์รัชทายาทแน่นอน แต่ว่า ความรู้สึกนั้น เราบังคับ มันไม่ได้จริงๆ เมื่อข้ายิ่งกดบังคับความรู้สึกตัวเองที่มีต่อองค์ รัชทายาท ความรู้สึกนี้ก็ยิ่งลึกซึ้งมากขึ้น ยิ่งไม่อาจหลุดพ้นได้ ยกโทษที่ข้าเพิกเฉยต่อคำเตือนของท่าน ”

เสียโล่เย่วทำท่าทีช่างน่าสงสารยิ่งนัก แต่เสี้ยหลีโม่นั้นรู้ดี ว่า ลับหลังนางเป็นคนเช่นไร

ซื้อเย่โมโหใหญ่ “เจ้ากล้าขัดขวางข้ากับโล่เย่วคบหากัน? ผู้หญิงอย่างเจ้า ช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก ”

เสี้ยโล่เย่วรีบดึงมือซือถูเย่ไว้ กล่าวด้วยน้ำเสียงสะอึก สะอื้น องค์ชายอย่าโทษพี่สาวเลย แท้จริงเป็นน้องสาวก็ไม่ สมควรแย่งชิงกับพี่สาวอยู่แล้ว เป็นความผิดข้าเอง เพราะข้าไม่ สามารถบังคับความรู้สึกของตัวเอง…

ซื้อเย่กล่าว “โล่เย่วเจ้าไม่ต้องพูดอีกแล้ว ก็เพราะเจ้าจิตใจ อ่อนไหว ถึงได้ถูกนางรังแกมาตลอด ”
เสียโล่เย่วมองเสี้ยหลีโม่ที่สะบักสะบอมไม่เป็นท่า ผ่านสายตา ที่เผยความอำมหิต กลับใช้น้ำเสียงที่อ้อนวอนกล่าว “พี่สาว ขอร้อง โปรดหลีกทางให้ข้ากับองค์รัชทายาทสมหวังเถอะ น้อง สาวคนนี้จะจดจําบุญคุณของพี่ตลอดชีวิตเลย

หลีไม่สูบลมหายใจเย็นๆ มองสองคนที่แสดงท่าที่รักใคร่ต่อ กันดั่งรอบกายไม่มีผู้ใดอย่างเย็นชา ในใจรู้สึกน่ารำคาญยิ่งนัก ในยุคปัจจุบันนางคือแพทย์ทหารในหน่วยพิเศษ ผู้คนที่พบเจอ ผ่านตาเป็นผู้กล้าหาญตรงไปตรงมาทั้งนั้น ไม่เหมือนคนประเภท นี้ที่พูดจาเสแสร้งมีแผนการน่ารังเกียจเช่นนี้

ความทรงจำที่หลงเหลือในสมองบอกนาง อ๋องเหลียงนั้นมีขา ที่พิการ แต่มีนิสัยที่โหดเหี้ยมป่าเถื่อน แม้ยังไม่เคยแต่งงานมี ชายาเอก แต่ในตำหนักกลับมีเมียน้อยนับสิบคน และได้ยินมา ว่าเมียน้อยเกือบครึ่งเป็นพิการแล้วส่วนใหญ่ ก็คงรู้กันว่า พวก นางที่อยู่ตำหนักอ๋องใช้ชีวิตกันอย่างไร

เจ้าของเดิมก็คงรู้มาบ้างเล็กน้อยแล้ว เลยไม่ยอมแต่งงานกับ

อ๋องเหลียง

หลีโม่ทนความเจ็บปวดไว้ ใช้แรงทั้งหมด เอ่ยปากพูดคำนึง ออกมา “ใช้ความสุขทั้งชีวิตของข้าเพื่อให้เจ้าสมหวังงั้นหรือ?

เจ้าช่างหน้าไม่อาย!

เมื่อซื้อเย่ได้ยิน โมโหขึ้นทันที มองไปศาลาด้านหน้าที่นั่งอยู่ บนเก้าอี้นั้นคือคุณนายหลินหลงแม่ของเลี้ยโล่เย่ว “ยังไม่ลงมือ ติจะรอถึงเมื่อไร?”
คุณนายหลินหลงนั่งดูอยู่ตลอด ในใจนางช่างวิตกกังวลยิ่งนัก ถ้าเสี้ยหลีโม่ไม่ตอบตกลง ลูกสาวของตนเอง โล่เยวก็ต้อง แต่งงานกับอ๋องเหลียงปีศาจคนนั้น วันนี้องค์รัชทายาทมาช่วย กดดัน นางคิดว่าเสี้ยหลีโม่จะตอบตกลง ก็ไม่คาดคิดใช้วิธี ลงโทษไปครั้งแล้วครั้งเล่า นางก็ไม่ยอม

ตอนนี้ได้ยินคำสั่งขององค์ชาย นางก็ทนความโมโหที่เต็มอยู่ ในใจไม่ไหวอีกแล้ว กล่าวด้วยเสียงโหด “เอาเลยสิ ลงมือเลย ตีแรงๆ ตีจนนางยอมตอบตกลง

คุณนายหลินหลงสั่งการลงมา ลูกน้องสองคนที่บึกบึนจึงกด หลีโม่ไว้ เสียงไม้ที่ตีลงบนหลังของเสียหลีโม่ ตีจนหนังกายนาง แตกยับ เลือดเนื้อบอบช้ำ

แปดปีกับชีวิตในหน่วยพิเศษ ฝึกให้นางมีจิตที่แข็งแกร่งดั่ง เหล็ก นางกัดฟันปิดปากไว้อย่างแน่น ทนรับความเจ็บปวดและ เหยียบย่ำที่ไม่ใช่ของนางแต่แรก เลือดแต่ละคำที่ไหลออกจาก ปาก ไม้บนหลังแทบจะทุบตีจนกระดูกทั้งหมดของนางหักไป

คุณนายหลินหลงกับซื้อเย่แทบคิดไม่ถึงเลยว่าเสี่ยหลีโม่จะ ปากแข็งได้เช่นนี้ หลินหลงโมโหสุดขีด เลยไม่สนใจภาพลักษณ์ อานาจของตนเองแล้ว เดินลงเข้ามา จับดึงผมด้านหน้าของหล โม่ไว้ว่ามือ ใช่แรงดึงหัวนางลูกขึ้น กล่าวด้วยความโมโห “ถ้า เจ้าไม่ตอบตกลง ถือว่ารนหาที่ตาย ”

หลีโม่ถุยไปทีนึง เลือดเต็มปากพ้นไปบนใบหน้าของคุณนาย หลินหลง คุณนายหลินหลงโมโหอย่างยิ่ง กระชากผมของนางกดหัวนางลงกับพื้นอย่างแรง ใช้เท้าเหยียบบนหลังหัวของนาง “ข้าให้เจ้าปากแข็งนัก ให้เจ้าปากแข็งนัก

อเย่กล่าวย่างเย็นชา “จะเสียเวลากับนางทำไม?ถ้านางไม่ ตอบตกลง ก็ใช้แผนที่เฉิงเสียงวางไว้แต่แรก ให้ข้อหาคบชู้ แล้วหย่าไล่แม่นางออกไป ดูว่าหลีชื่อโดนหย่าไล่ออกจากสำนัก ด้วยข้อหาที่น่าอับอายเช่นนี้ อย่างมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกไหม

ในใจหลีโม่โมโหมาก กลางความโมโห มีความเจ็บปวดใจ เล็กน้อย นี่ไม่ใช่ความรู้สึกสำหรับนาง แต่เป็นความรู้สึกที่เหลือ อยู่ในสมองแล้วและหัวใจ คงนึกภาพได้ ก่อนเจ้าของเดิมจะตาย ไป สิ่งเดียวที่วางใจไม่ลง ก็คือแม่ของนางหลี่ซื่อ

ใต้ความหมดสติ หลีโม่ได้ยินเพียงน้ำเสียงที่มีอำนาจค่อยๆ ดังขึ้น “พรุ่งนี้ก็วันพิธีแต่งงานแล้ว ให้สาหัสกว่านี้อีกนิด หมด สติแบกขึ้นเกี้ยวไป อ๋องเหลียงเอาเพียงลูกสาวเอกของบ้านเสีย เป็นชายาอ่อง สําหรับวันข้างหน้านางจะพิการหรือเสียโฉม อ๋อง เหลียงก็ไม่สนอยู่แล้ว ”

หลีไม่จดจำเสียงนี้ไว้ขึ้นใจ ประสบการณ์ในชีวิตหน่วยพิเศษ บอกกับนาง เสียงนี้คงจะเป็นพ่อของเจ้าของเดิมท่านเฉิงเสียง

เสือแม้จะร้ายก็ไม่กินลูกตน เฉิงเสียงเสี้ยผู้นี้ ยังแพ้หมูหมา

ฟาดไม้อย่างแรงที่นั่งไปบนหลังของนาง ในที่สุด นางก็สลบ

ไป