บทที่9 หนิงฮวนฮวน, เธอนี้มันราคาถูกจริงๆ

ถ้าหากจํานฉิงกับหนิงยั่วตรวจDNAกัน, เขาก็จะรู้ ว่าหนิงยิ่วเป็นลูกชายของเขา, ทั้งหมดที่เธอทำไป ก็จะ เปล่าประโยค

เธอไม่มีทางยอม, ให้จ้านฉิงมีโอกาสตรวจDNAกับ หนิงยิ่ว!

ในวันที่สี่, หนิงฮวนฮวนเพิ่งจะค่อยๆลืมตาขึ้นมา

เธอยังไม่ทันได้ถามว่า ทำไมจ้านฉิงอยู่ในห้องผู้ป่วย ของเธอ, ทำไมเขาถึงกุมมือเอไว้แน่น, มือถือของเธอ, ก็ ดังขึ้นราวกับรีบร้อน, “เอาเงินมาที่ริมทะเลสิบล้าน, ไม่ อย่างนั้น, ฉันจะฆ่าหนิงยิ่ว! ”

ดวงตาทั้งคู่ของหนิงฮวนฮวน, เปิดกว้างทันที, เธอ ตะโกนเสียงดังอย่างร้อนรน “คุณอย่าทำร้ายหนิงยั่วไม่ ว่าคุณจะเอาเท่าไร, ฉันก็จะให้ทั้งหมด »

หนิงฮวนฮวนอยากฟังเสียงของหนิงยั่ว, แต่เธอเพิ่ง พูดจบ, อีกฝ่ายก็ตัดสายไปแล้ว

ดวงตาทั้งของเธอแดงก่ำ, คุกเข่าลงตรงหน้าบ้าน ฉิง, “อาฉิง, มีคนลักพาตัวเสี่ยวยั่วไป!พวกเขาต้องการสิบล้าน, ขอร้อง, ขอร้องคุณยืมเงินให้ฉันสิบล้านได้ไหม? ฉันจะหาทางเอาเงินมาคืนคุณให้ได้

หนิงฮวนฮวนไม่สบาย, จ้านฉิงเป็นห่วง, แต่ว่านึกถึง เธอใส่ใจเด็กนอกคอกนั้น เพื่อเด็กนอกคอกนั้นแล้ว คน ที่หยิ่งผยองอย่างเธอ, ถึงกับยอมคุกเข่าให้เขา, ในใจเขา ก็รู้สึกเจ็บปวด.

เขาเหวี่ยงมือหนิงฮวนฮวนที่จับตรงข้อมือเขาออก, พูดมาประโยชน์หนึ่ง, เยือกเย็นเข้ากระดูก, “หนิงฮวน ฮวน, เธอนอนกับฉันครั้งละหนึ่งหมื่น, สิบล้าน, เธอจะ นอนกับผู้ชายเป็นพันคนเหรอ?! ”

นอนกับผู้ชายพันคน.

หนิงฮวนฮวนกัดริมฝีปากไว้แน่น, เลือดไหลออกมา, เธอไม่รู้สึกเจ็บ, แค่หนาวเย็นที่ใจ.

ราวกับเวลาผ่านไปช้าเป็นชาติ, เธอราวกับฝันไป, พูดกับจ้านฉิงว่า “ได้”

จ้านฉิงอยากบีบคอหนังชวนชวนจนหัก, เพื่อเด็ก นอกคอกนั้น, เธอถึงกับยอมนอนกับผู้ชายเป็นพัน
เพื่อเด็กนอกคอกนั้น ไม่ว่าจะเรืองแพศยาแค่ไหน, เธอก็ทำได้จริงๆ!

หรือบางที, ที่แท้เธอ, ก็เป็นคนที่รับได้หมด, ผู้หญิง ที่ร่านสําส่อน, ขอแค่ให้เงิน, แม้แต่หมาตัวผู้ก็ยังนอนกับ เธอได้ไ

ความอ่อนโยนในตา, ค่อยๆจางหายไป, จ้านฉิงยิ้ม อย่างโหดร้าย, “หนิงฮวนฮวน, เธอนี้มันราคาถูกจริงๆ!

มองดูใบหน้าเล็กๆของเธอ, ทันใดนั้นสีเลือดทั้งหมด ก็จางลงไป, จ้านฉิงสะใจอย่างอธิบายไม่ถูก

ที่แท้, คนๆนั้นที่เคยรัก, แก้แค้นขึ้นมา ก็สามารถ

ทำให้, รู้สึกสะใจและมีความสุขได้!

จ้านฉิงไปริมทะเลเป็นเพื่อนหนิงฮวนฮวน, ผู้ชายรูป ร่างสูงใหญ่หลายคน, กดหนึ่งนิ้วไว้บนเรือสำราญที่แตก, หนิงฮวนฮวนเอาเงินให้พวกเขา, พวกเขายังคงไม่ยอม ปล่อยหนิงยิ่ว.

ผู้ชายที่เป็นหัวหน้ายิ้มเย็นชาอย่างคิดร้ายใส่หนิง ฮวนฮวน “หนิงฮวนชวนใช่ไหม? หนิงฮวนฮวน, หนึ่งชีวิต แลกหนึ่งชีวิต, เธอเข้ามา, ฉันก็จะปล่อยเจ้าเด็กนี้!”
“ได้……”พูดแล้วหนิงฮวนฮวน ก็เดินไปริมทะเล ทีละก้าว, หนิงยั่วร้องเสียงดังอย่างรีบร้อน, “แม่ครับ, แม่ อย่าเข้ามา, พวกเขาโกหกแม่!ต่อให้แม่เข้ามา, พวกเขาก็ ไม่มีทางปล่อยผม!จ้านฉิง, ดึงแม่ผมกลับไป!

หนิงยั่วไม่เคยเรียกจ้านฉิงว่าพ่อ, เขาแค่เรียกเขา อย่างเย็นชาห่างเหินว่าจ้านฉิง.

จ้านฉิงไม่เคยยอมรับว่าหนิงยิ่วเป็นลูกชายเขา, แต่ ว่ามองดวงตาคู่นั้นของหนิงยั่วที่เหมือนตาเขา, ฟังที่เขา เรียกจ้านฉิงคำนี้, ใจเขาก็รู้สึกปวดเล็กน้อย.

เห็นจ้านฉิงดึงหนิงฮวนฮวนไว้, หนิงนิ้วถอยหายใจ อย่างเบาใจเฮือกหนึ่ง, เขาเงยหน้าขึ้น, บนใบหน้าของ เด็กชาย, เต็มไปด้วยความเป็นผู้ใหญ่และความเด็ดขาดที่ ไม่ได้อยู่ในเด็กวัยนี้, ทำให้คนนึกถึงประโยคหนึ่ง ฉลาด เกินตัว.

เขามองจ้านฉิง, ชัดถ้อยชัดคำ “ผมไม่มีทางยอมใคร หน้าไหนข่มขู่แม่ผม, รวมถึงคุณ, บ้านฉิง!

“พวกคุณ, ชอบใช้ผมมาข่มขู่แม่ผม เพราะว่าผมเป็น จุดอ่อนของแม่ผม, ขอแค่ผมตายไป, ก็จะไม่มีใครใช้ผม มาข่มขู่แม่ผมได้อีกแล้ว! “