บทที่10 เสี่ยวยั่วตายแล้ว

สมเข้ากับดวงตาเด็กชายที่เต็มไปด้วยความเกลียด แค้นที่บาดลึกถึงกระดูก, ในใจจ้านฉิงนิ่งไป, เขาไม่กล้า คิด, เด็กที่อายุแค่สี่ขวบกว่า จะมีความเกลียดแค้นที่ ชัดเจนขนานนี้.

ได้ยินคำที่หนิงยั่วพูด, หนิงฮวนฮวนมีลางสังหรณ์ไม่ ดีในใจทันที, เธอพยายามดิ้นให้หลุดจากการควบคุมของ จ้านฉิง, แต่ว่า, เธอดิ้นไม่หลุด

“จ้านฉิง, ปล่อยฉัน!ฉันจะไปช่วยเสี่ยวจิ๋ว!ฉันจะไป ช่วยเสี่ยวยั่วของฉัน!เสี่ยวจิ๋ว, หนูอยากทำอะไรโง่ๆนะ!หนู เป็นชีวิตของแม่, แม่เสียหนูไปไม่ได้!

เสียงของหนิงยิ่ว, ยังคงพูดต่อ, ทุกคำที่ม แทงใจ, “จ้านฉิง, ผม, คุณรังแกแม่ผมมาตลอด, ต่อไป, คุณไม่มีโอกาสรังแกแม่ผมอีกแล้ว!

“จ้านฉิง, วันนั้นในห้องผู้ป่วย, ผมใช้มือถือเด็ก บันทึกเสียงไว้ท่อนหนึ่ง, ผมรู้, ถ้าผมให้คุณตอนนั้น, คุณ ไม่มีทางฟัง, ผมส่งมือถือเด็กไปให้คุณแล้ว, รอผมตายไป แล้ว, ถ้าคุณว่างก็ลองฟังดู

ราวกับนึกอะไรได้ขึ้นมา, หนิงยั่วพูดต่อ, “อ่อ, ใน ซองขนส่ง, ยังมีเส้นผมของผมสองสามเส้น, มีรูขุมขน ทั้งหมด, ถ้าคุณสนใจล่ะก็ สามารถไปตรวจDNAได้!”
ทันใดนัน, หนิงยิวโค้งริมฝีปาก, รอยยิมราวกับมด คม, “จ้านฉิง, ผมหวังแค่, หลังจากที่คุณรู้ความจริง จะไม่ นึกเสียใจ!แต่ว่า, กาลเวลาไม่อาจย้อนคืนได้, ต่อให้คุณ นึกเสียใจ, ก็สายไปแล้ว!

พูดแล้ว, หนิงยั่วใช้แรงทั้งหมดในตัว, กัดข้อมือของ ชายที่กดร่างเขาไว้, ชายคนนั้นเจ็บมาก, ปล่อยมือจาก หนิงยั่ว, หนิงยั่วเงยหน้าขึ้น เขาจ้องมองจ้านฉิงไปที หนึ่ง, ด้วยความแก้แค้นและความเด็ดขาด, แล้วก็โดดลง จากเรือไป.

คลื่นทะเลที่ซัดแรง, กลืนร่างของหนิงยั่วไปในชั่ว พริบตา, หนิงฮวนชวนตะโกนอย่างทุกทรมาร, “เสี่ยวว

เธอกัดจ้านฉิงราวกับเป็นบ้า, เธอวิ่งไปที่ริมทะเล อย่างบ้าคลั่ง, เธอจะกระโดดลงไป, กระโดดลงไปหา เสี่ยวยั่วของเธอ!

“หนิงฮวนฮวน, เธอบ้าไปแล้วเหรอ!เธอกระโดดลง ไปจะตายได้! ”

จ้านฉิงใช้แรงกอดหนึ่งชวนชวนไว้ในอก, คำพูดพวก นั้นที่หนิงยั่วพูดเมื่อกี้, ราวกับคำสาปที่ดังไม่หยุดอยู่ข้างหู ของจ้านฉิง.
จะต้องเกลียดแค่ไหน, เด็กคนนั้น, ถึงได้ใช้การตาย มาแก้แค้นเขา!

เมื่อก่อน, เขาเชื่ออย่างไม่เคยสงสัยในตัวหนึ่งยั่วว่า เป็นเด็กนอกคอก, แต่ว่านาทีนี้ เขาเริ่มมีความสงสัยขึ้น บางแล้ว.

ถ้าหาก, หนิงยั่วเป็นลูกชายของเขาจริงๆ ถ้าอย่าง นั้นเขา, ก็เป็นคนที่บีบคั้นลูกชายตัวเองจนตาย!

ไม่!

เป็นไปไม่ได้!

จ้านฉิงกังวนจนเส้นเลือดที่มือบวมขึ้นมา, เด็ก นอกคอกคนนั้น จะเป็นลูกชายแท้ๆของเขาได้ยังไง!

ผู้ชายพวกนั้นก็คิดไม่ถึงว่าหนิงยั่วจะกระโดดทะเลฆ่า ตัวตาย, ตอนนี้ในมือพวกเขาไม่มีตัวประกัน, ก็ไม่อย่าที่จะ อยู่ต่อ, ถือเงิน, แล้วก็รีบวิ่งหนีไป

ซื่อเย่ผู้ช่วยส่วนตัวของจ้านฉิงพาทีมค้นหาและกู้ภัย รีบบุกมา, จ้านฉิงกลัวหนึ่งชวนชวนจะคิดสั่น, ก็พาหนิง ฮวนฮวนกลับไปอย่างบังคับ, ค่อยเฝ้าอย่างแน่นหนา
โดนขังไว้ในห้อง, หนิงฮวนฮวนไม่ร้องไม่โวยวาย เธอเหมือนเสียสติ, วันๆพึมพำแค่ชื่อของหนิงว

ทีมค้นหา หาอยู่หลายวัน, แต่ไม่พบแม้ร่องรอย ของหนิงยั่ว.

ทุกคนต่างมั่นใจว่า, หนิงยิ่วตายไปแล้ว

เธอรู้, หนิงยั่วอยู่ในน้ำทะเลที่หนาวเย็น, ต้องหนาว มากแน่, เธออยาก, ไปอยู่เป็นเพื่อนหนิงยั่ว, แต่ว่าเธอยัง หาฆาตกรที่ฆ่าหนิงยั่วไม่เจอ, เธอตายไม่ได้.

หลายวันมานี้, จ้านฉิงจะมาอยู่เป็นเพื่อนเธอทุกวัน, บางครั้ง, เขาก็จะปลอบเธออย่างมีความอดทน, บางครั้ง, แค่มองดูเธออย่างเงียบๆ

ในดวงตาเขา, มีความหวาดกลัวชัดเจน, ราวกับ ว่ากลัวเธอจะไปจากเขา, หนิงฮวนชวนรู้สึกน่าขำ, เขา เกลียดเธอเข้ากระดูกท้ายๆ, ทำไมหลังจากหนิงยั่วตาย, เขากลับดูแล้ว, ราวกับใส่ใจเธอมาก.

น่าเสียดาย, ความเชื่อมั่นเดียวในใจเธอ, ได้พัง ทลายไปแล้ว, ต่อให้เขาจะใส่ใจเธอแค่ไหน, เธอก็ไม่ สนใจอีกแล้ว.