บทที่8 มองพวกเขารู้สึกดีต่อกัน

จ้านฉิงที่เพิ่งเดินถึงปากทางบานไดชั้นสอง, ได้ยิน เสียงกรีดร้องของกู้ฟานเอ๋อ, วิ่งลงมาอย่างรีบร้อน, เขา กุมมือกู้ผ่านเอ๋อไว้ในฝ่ามือ, “พ่านเอ๋อ, ไม่ต้องกลัว, ผม จะโทรตามหมอเดี๋ยวนี้! ”

“หนิงฮวบฮวน! “หันหน้าไป, เสียงของจ้านฉิง, เยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง, “ใครให้เธอรังแกพ่านเอ๋อ!เธอนี้ มันก็ไม่รู้จักเปลี่ยนจริงๆ!

หนิงฮวนฮวนไม่ได้อธิบาย, เพราะกับคนที่เชื่อตัว เอง, การอธิบายทั้งหมด, เป็นแค่การเสียความรู้สึกโดย เปล่าประโยค.

เธอเก็บซ้อนมือที่ลวกจนบวกไว้ข้างหลังตัว, กู้ผ่าน เอ๋อบาดเจ็บ, เขาเป็นห่วงจับใจ, แต่ถ้าเธอบาดเจ็บ, เขา คงพูดว่าเธอสมควร ไม่มีคนเป็นห่วง, ยังโชว์บาดแผล ของตัวเองต่อหน้าคนอื่นอีก, นั้นเป็นความแพศยา, เธอ หนิงฮวนฮวน ไม่อยากจะแพศยาแบบนี้.

เห็นหนิงฮวนฮวนไม่พูดอะไร, ในใจจ้านฉิงยิ่งโมโห เขาหยิบแก้วที่อยู่บนโต๊ะ, แล้วแขว้งใส่ตรงหน้าของหนิง ฮวนฮวนอย่างแรง “ไสหัวออกไป! ”

หนิงฮวนฮวนออกไป, เพราะว่า ความรู้สึกดีๆที่พวก เขาแสดงต่อกันบาดตาเธอ, อยู่ห้องเดียวกับพวกเขาเธอคงต้องเป็นบ้า

แต่ว่าเธอรู้สึก, ต่อให้เธอจะออกมาแล้ว ก็ยังมอง เห็น, ความรักที่ลึกซึ้งของพวกเขา

ข้างนอกบ้าน, ฝนตกหนัก, หนังชวนชวนราวกับโดน มนต์สะกด, ยื่นอยู่ในสวน, ปล่อยให้ฝนกระหน่ำสาดลงบน ตัวเธอ.

จ้านฉิงชั่งดีกับกู้พ่านเอ๋อเหลือเกิน, เขาทำแผลให้ เธออย่างอ่อนโยนขนานนั้น, อ่อนโยนจน, ทำให้รู้สึก เหมือนมีดกรีดในใจ.

หนิงฮวนชวนรู้สึกหนาว, เธอรัดเสื้อตัวเองไว้แน่น เพิ่งรู้ว่า, ที่แท้, หนาวใจที่

เธอรู้, เธอน่าจะหาที่หลบฝน, แต่เธอเหมือนกับ ทำร้ายตัวเอง, ยื่นอยู่ท่ามกลางฝนที่ตกหนักนี้, หนาวจน ตัวสั่น.

ภาพข้างหน้า, ค่อยๆพร่ามัว, หัว, รู้สึกหนักขึ้น, หนิง ฮวนชวนคิด, เธอคงจะตายเพราะโดนฝนสาดแล้ว

เธอตายไป, ก็ถือว่าหลุดพ้นแล้ว, แต่ว่า, เสี่ยวยั่ว ของเธอจะทํายังไง!
เธอนั้น, ตายไม่ได้!

หนิงฮวนฮวนลุกขึ้นจากพื้นอย่างโซซักโซเซ, สุดท้าย, ก็ล้มลงบนพื้นที่เต็มไปด้วยน้ำฝน

จ้านฉิงดูแล้วกำลังทำแผลให้กู้พ่านเอ๋อ, แต่ความ จริง, สายตาของเขา, จ้องลงบนตัวหนังชวนฮวนที่อยู่ใน สวนตลอด.

เห็นร่างที่บอบบางของเธอ, โดนฝนสาดจนเปียกไป ทั้งตัว, คิ้วของเขา, ขมวดขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

นึกถึงปีนั้นที่เธอไร้เยื่อใยและโหดร้ายกับเขา เขา พยายามทําใจแข็ง

ทันทีที่, จ้านฉิงเงยหน้าขึ้น พบว่า, หนิงฮวนฮวนที่ ยื่นอยู่ตรงนั้นหายไปแล้ว!

เขาไม่มีกระจิตกระใจทำแผลให้กู้ผ่านเอ๋อ, เหยี่วงกุ้ พ่านเอ๋อออกทันที, และวิ่งออกไปจากห้องรับแขก

“ฉิง! ”

กู้ผ่านเอ๋อโมโหจนกระทืบเท้า, แต่ก็สามารถหยุด ฝีเท้าที่กำลังก้าวออกไปของจ้านฉิงได้.
จ้านฉิงเห็นหนิงฮวนฮวนนอนนิ่งไม่ขยับอยู่บนพื้น, สติหลุดทันที, เขาอุ้มเธอขึ้นมา, กลับรู้สึกว่า, เธอเบา ราวกับสามารถโดนลมพัดไปได้.

ทำไมเธอถึง, ผอมไปมากขนานนี้

เมื่อก่อนเธอ, บนตัวยังถือว่ามีน้ำมีนวล

“หนิงฮวนฮวน, ตื่น!ฉันบอกให้ตื่น! ” 22

เขาเอื้อมมือออกมา, จับที่หน้าผากของหนิงฮวน ฮวน, ร้อนจนน่ากลัว, เขารอให้หมอประจำตัวมาถึงไม่ ไหว, ก็รีบอุ้มหนิงฮวนชวนไปโรงพยาบาล

กู้ผ่านเอ๋อกัดริมฝีปากแน่น, ความแค้นในตากลาย เป็นเหมือนฝุ่น, หนิงฮวนฮวน, ดูแล้ว, เธอไม่ตาย, ใจของ ฉิง, ไม่มีทางอยู่กับตัวฉัน

หนิงฮวนฮวนไข้ขึ้นไม่หยุด, สลบไปสามวันแล้ว

สามวันมานี้, จ้านฉิงเฝ้าข้างเตียงเธอไม่ไปไหนเลย แม้แต่ก้าวเดียว, เขากุมมือข้างซ้ายของเธอที่ยื่นออกมา จากเตียง, พูดพึมพำไม่หยุดว่า “ฮวนฮวน, คุณตื่นขึ้นมา ขอแค่คุณตื่นขึ้นมา ผมก็จะไปตรวจDNAกับหนิงยั่วผม ให้โอกาสคุณ……เป็นครั้งสุดท้าย!