บทที่4 ลุ่มหลงเมามาย, ใจเขาเย็นชา

คืนนี้, หนิงฮวนฮวนไม่สามารถกลับไปขอเงินจาก จ้านฉิงได้แล้ว, เธอทำได้แค่คิดหาทางอื่น.

ฝ่ามือที่ก๋าอยู่, โดนของบางอย่างที่มจนเจ็บ, หนิง ฮวนชวนกัมมอง, นั้นเป็น,, แหวนที่บ้านฉิงมอบให้เธอ ตอนที่ขอแต่งงาน, ในปีที่เธออายุสิบแปด.

เขาพูดว่า, สวนฮวน, ผมอยากใส่นามสกุลของผมไว้ หน้าชื่อของคุณ, ผม, รอจนคุณถึงวัยที่กฎหมายกำหนด ให้แต่งงานได้ไม่ไหวแล้ว.

ในคืนนั้น, เธอไม่เขินอายสักนิด, เธอแย่งแหวนใน มือจ้านฉิงมา, ก็รีบสวมเข้านิ้วมือ, ยิ้มเหมือนยัยโง่, อาฉิง, ฉันจะแต่งกับคุณ

แหวนวงนี้, เป็นสิ่งมีค่าที่สุดในใจเธอ, และตอนนี้ นี้ เป็นของสิ่งเดียวที่มีค่าในตัวเธอแล้ว.

หนิงฮวนฮวนไม่อยากขายแหวนวงนี้ แต่เพื่อช่วย หนิงยั่ว, เธอเลยไปที่โรงจำนำ

แหวนวงนี้, ดูก็รู้ว่าราคาไม่ถูกเลย, เจ้าของโรงจำนำ, กลับฉวยโอกาสตอนร้อนเงิน, ให้ราคาเธอแค่ห้าหมื่น

ห้าหมื่น, ยังไม่พอค่ายาของหนิงยั่ว, แต่, ก็เป็นเงิน
ค่อยๆถอดแหวนออกทีละนิด, มองดูเงินสดห้าหมื่นที่ เจ้าของโรงจำนำให้, หนิงฮวนชวนเหมือนมีธนูนับหมื่นยิง ทะลุใจ, ราวกับ, ไออุ่นสุดท้ายที่เหลืออยู่น้อยนิดของเธอ กับจ้านฉิง, ก็สลายหายไป

บาร์หลั่งโจว.

แสงไฟที่สลัว, เสียงเพลงวุ่นวาย, สภาพที่เมามาย จ้านฉิงนั่งตรงมุม, ยกดื่มไม่หยุด, ราวกับ, โลกแห่งแสงสี ทั้งหมดนี้, ได้ตัดขาดจากเขาไปแล้ว

กู้ผ่านเอ๋อบิดเอวที่เพียว, เดินมาตรงหน้าเขาอย่าง ยั่วยวน, เธอยื่นมือที่เรียวออกมา, แหวนเพชรสีชมพูที่นิ้ว นาง, ประกายระยิบระยับ

“ฉิง, คุณดูสิแหวนที่ฉันเพิ่งซื้อมาใหม่สวยไหม?”

ในตาดูว่างเปล่าตอนแรก, ทันทีที่เห็นแหวนบนนิ้วมือ ของกู้พ่านเอ๋อ, ทันใดนั้น, ดวงตาทั้งคู่ของเขาก็มีไฟแห่ง ความโกรธโมโหปะทุขึ้น

ริมฝีปากที่บาง, โค้งขึ้นอย่างน่ากลัว, เขาถอยแหวน ที่อยู่บนนิ้วกู้ผ่านเอ๋อออก, ใช่จริงๆ, ด้านในแหวน, สลัก ไว้สองพยางค์.
Q&H.

จ้านฉิง, หนิงฮวนฮวน

“เอาแหวนวงนี้มาจากที่ไหน?! ” จ้านฉิงกำแหวนวงนี้ไว้แน่น, ราวกับจะทำให้พัง

“ฉันซื้อมาไง!วันนี้ฉันไปโรงจำนา, เห็นแหวนวงนี้ สวยมาก, ก็เลยซื้อมา, ฉิง, คุณพูดเร็ว, แหวนวงนี้, ฉันใส่ แล้วสวยไหม?”

จ้านฉิงไม่ได้ตอบคำถามกู้พ่ายเอ๋อ, สายตาเขา, จ้อง บนแหวนวงนี้ทีล่ะนิด, ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำราวกับเลือดจะ ทะลุออกมา.

หนิงฮวนฮวน, ฉันไม่ควร, มีความหวังในตัวเลย แม้แต่น้อยจริง!

ฉันจะค่อยดู, ว่าเธอจะทำเพื่อมารหัวขนนั้น, ได้ถึงขั้น

ไหน!

หยิบมือถือขึ้นมา, โทรออก, น้ำเสียงจ้านฉิง, เยือก เย็นราวกับนรกขุมที่18, “หนิงฮวนฮวน, เธออยากได้ เงินไม่ใช่เหรอ? คืนนี้ไปนั่งดริ้งกับฉัน, เธอบริการลูกค้า ดีแล้ว, ฉันจะให้เธอแสนหนึ่ง!”
หนิงฮวนชวนกัดริมฝีปากแน่น, จนเลือดไหลออกมา เธอชาไร้ความรู้สึก, เขาถึงกับ, ให้เธอไปรับใช้ผู้ชายคน อื่น!

ลูบหน้าที่ขาวซีดของหนิงยั่วอย่างอ่อนโยน, ในตา หนิงฮวนฮวนเต็มไปด้วยความเด็ดขาด “ได้”

ขอแค่เสี่ยวยั่วมีชีวิตอยู่ต่อไปได้, ทุกยากแสน ลําบาก, เธอก็เต็มใจที่จะทำ

จ้านฉิงพาหนิงฮวนฮวนไปที่เนเวอร์แลนด์, ผู้ชาย ในคห้องาราโอเกะ, มองเห็นหญิงสวนฮวน, ดวงตาเปล่ง แสงราวกับสัตว์ป่าที่หิวโหยมาหลายปี, มองเห็นอาหารที่ ถูกปาก.

หนิงฮวนฮวนสวยสง่าผู้ดี, สวยงามบริสุทธิ์มีเสน่ห์, ในค่ำคืนนี้, ผู้ชายทุกคนในที่นี้ มีความคิดเดียวกันทั้งนั้น

มอมเธอให้เมา, พากลับโรงแรม, นับเป็นฝันดีที เดียว.

ผู้ชายในห้อง, ต้อนรับร้อนแรงจนเกินไป, เติมเหล้า ให้หนิงฮวนฮวนไม่หยุด, เธอมองจ้านฉิงอย่างขอความ ช่วยเหลือ, ที่จ้านฉิงตอบกลับเธอ, แค่รอยยิ้มที่เย็นชา
เธอยังไม่ทนปรับตัวให้ชินกับอาการเจ็บปวดแบบนี้, มือที่อ้วนใหญ่ข้างหนึ่ง, เอื้อมผ่านชายกระโปร่งเธอ, และ จับลงบนขาเธอ