บทที่2

เซ่เหวินตงรู้สึกเย็นในหัวใจ เขาไม่เคยโดนคนมากมายอย่าง รังแกมาก่อน น้ำตาเกือบไหลออกมา “หลวง วันนี้…..เช้าวัน นี้ขอโทษด้วยนะ!”

“แม่มึงสิ!อย่ามัวพูดเรื่องอื่นเลย ล้วงเงินออกมาให้ดูก่อน หล ส่วงถือว่าพวกเยอะ เลยพูดจาโอหังไม่น้อย

“เงินของผมซื้อข้าวกลางวันหมดแล้ว ตอนนี้ไม่มีแล้วจริงๆ

หลี่ล่วงหัวเราะร่า”ไม่มีใช่ไหม กูมึง มึงก็มีแล้ว”พูดจบก็ถีบ ใส่ต้นขาเซ่เหวินตง คนที่เหลือต่างก็เป็นเด็กเกเรของห้อง แบบ ไม่กลัวเรื่องจะใหญ่โต เห็นหลี่ล่วงลงมือแล้ว พวกเขาก็ไม่รอช้า รีบรุมเซ่เหวินตงทันที มีทั้งใช้มือชกและใช้เท้าถีบ หลี่ห่วงกระทืบ ไปด้วยพูดไปด้วย “ไอ้เหี้ยอย่ากระทืบหน้า เดี๋ยวมีแผลขึ้นมาจะ ยุ่ง”เซ่เหวินตงถูกอัดอยู่ข้างกำแพง สองมือยกขึ้นบังหัว เวลานี้ เขาไม่รู้สึกถึงความเจ็บตามร่างกายแล้ว เพราะเมื่อเทียบกับ ความเจ็บปวดของหัวใจ มันก็เบากว่ามากเลย เขาไม่ได้ยินเสียง ภายนอก ในหูมีแต่เสียง วง วง ส่งเข้ามา

“พอแล้ว ไม่ต้องตีแล้ว”หลี่ล่วงเห็นพอสมควรแล้ว จึงห้ามคน อื่นไว้ เขาไม่อยากตีสาหัสจนเกิดเรื่องใหญ่โต เข้าไปจับเส้นผม ของเซ่เหวินตง หลี่ส่วงใช้มือตบหน้าเขา “ตอนมาเรียนพรุ่งนี้เอา เงินสิบหยวนมาให้กู ถ้ายังไม่เอามาพวกกูจะกระทืบถึงอีก รู้เปล่า ว่ะ?”
ร่างกายเซเหวินตงพิงอยู่บนกำแพง เขาตัวงอ ก้มหน้า น้ำตา ก็ไหลลงผ่านแก้มของเขาร่วงสู่พื้น หลี่ส่วงใช้แรงดึงเส้นผมของ เขาแล้วพูดว่า “ไอ้สัตว์ กูพูดกับมึงอยู่ ไม่ได้ยินหรือไงว่ะ?”เซ่เห วินตงสภาพร่างกายและจิตใจชาไปหมด ตอบหนึ่งคำว่า ‘หา! หล ล่วงถึงพยักหน้าอย่างพอใจ แล้วออกไปพร้อมกับคนอื่น เดี๋ยวไป ทําอะไรต่อ?” “ไปเล่นเกมปะ!” ไม่น่าสน ไม่สู้ไปเล่นสนุกเกอร์ดี กว่า!” “ไอ้เหี้ย มึงมีตังค์เหรอ?”พวกหลี่ล่วงพูดคุยกันอย่างสนุก สนามพร้อมกับเดินออกนอกรั้วโรงเรียน

เวลานี้ร่างกายของเซ่เหวินตงที่พิงกำแพงไว้ค่อยๆลื่นไหลลง มา จากนั้นนั่งกอดเข่าร้องไห้ ตอนนี้เขารู้สึกว่ามีชีวิตต่อไปอย่าง ไร้ความหมาย เรียนดีแล้วยังไง?ยังไม่ใช่ถูกรังแกอีกเหรอ! ทําไม?เขาใช้หมัดชกหัวของตัวเอง เขาเกลียดที่ตัวเองอ่อนแอ เกินไป เกลียดที่ตัวเองไม่สู้กับพวกเขา เกลียดที่ตัวเองไม่กล้า บอกพ่อแม่เรื่องโดนรังแกที่โรงเรียน

ผ่านไปนานทีเดียว กว่าอารมณ์ของเขาจะสงบ เซเหวินตงยืน ขึ้นจัดแจงเสื้อผ้าที่ยับไม่เป็นท่า แล้วเดินออกจากโรงเรียน พอดี กับเวลานี้นอกด้านมีฝนตกลงมา เซ่เหวินตงเดินอยู่บนถนนอย่าง เชื่องช้า เขารู้สึกขอบคุณฟ้าที่ทำให้ฝนตกตอนนี้ อย่างน้อยก็ ทำให้คนอื่นไม่เห็นน้ำตาของตัวเอง ตนแค่อยากใช้ชีวิตเหมือน คนทั่วไป แค่นี้ก็ยากมากเหรอ? ทำไมคนอื่นเข้าเรียนได้อย่าง สบายใจ แต่ตนกลับต้องขวัญหนีดีฝ่อ หากนี่คือบทลงโทษของ สวรรค์ต่อคนอ่อนแอ ถ้างั้นเขาตัดสินใจในเวลานี้ว่าตนต้องเข้ม แข็ง ไม่ให้ใครรังแกได้อีก วันนี้ ด้านนอกมีฝนโปรยปรายวันคงไม่มีวันลืมเลือนเลย เพราะวันนี้เป็นวันเริ่มต้นเปลี่ยนชีวิต ของเขา

เซ่เหวินตงไม่รู้ว่าตัวเองเดินมานานเท่าไหร่แล้ว ในที่สุดก็ถึง บ้านสักที เมื่อเปิดประตูทั้งพ่อและแม่ของเหวินตงก็อยู่ สองทั้ง เห็นบาดแผลบนหน้าของลูกชายก็รีบถาม “เหวินตง หน้าลูกเป็น อะไร?”

ศักดิ์ศรีของเซ่เหวินตงทำให้เขาพูดไม่ออกว่าโดนคนอื่นรุมตี พูดกลบเกลื่อนว่า “ด้านนอกฝนตก ไม่ระวังเลยล้ม”

แม่ถามด้วยความเป็นห่วง ไม่เป็นไรใช่ไหมเหวินตง?ไปตรวจ ที่โรงพยาบาลไหม?”

“แม่ ผมไม่เป็นอะไร ไม่ต้องสนใจผม! “เซเหวินตงกลับเข้าห้อง

นอนของตัวเองแล้วปิดประตู ตอนนี้สภาพจิตใจของเขาปั่นป่วน

มาก ไม่อยากพบหน้าใคร

พ่อของเซ่เหวินตงเคาะประตู เหวินตง งั้นลูกกินข้าวเสร็จค่อย เข้าห้องสิ”

“พ่อ ผมกินจากด้านนอกมาแล้ว” ในห้องส่งเสียงเหลือทนมา พ่อของเซ่เหวินตงหันไปมองภรรยาของตัวเอง พลางพูดว่า “ผม รู้สึกว่าพวกเรากับลูกห่างเหินกันตามวัยมากเกินไปแล้ว ตอนนี้เห วินตงไม่ค่อยเล่าเรื่องของตัวเองให้พวกเราฟังเลย”

“ใช่ ลูกคนนี้…

สี่ทุ่มกว่า เซ่เหวินตงได้ยินพ่อแม่เข้าห้องนอนกันหมดแล้ว ดังนั้นเขาจึงออกจากห้อง ไปอาบชำระร่างกายให้ขาวสะอาด จากนั้นเอาคัตเตอร์กลับเข้าห้องนอนตัวเอง

ในห้องนอนตัวเอง เซ่เหวินตงถอดเสื้อท่อนออกหมด ยืน เปลือกกายหน้ากระจก ในมือถือมีดคัตเตอร์ มองตัวเองใน กระจก จากนี้ ใครนายได้อีก!

จากเลื่อนใบมีดของมีดคัตเตอร์ออกมา ยื่นแล้วเฉือนฝ่าของตัวเอง ใบมีดคมแหลมเฉือนโดน ฝ่ามือ แผลลึกสามชั่วพริบตา ของตัวเองตรงกระจก พลางกัดฟันพูดว่า เซ่เหวินตง หากนาย ทนความเจ็บปวดอย่างไม่แล้วนายความหวังคน อื่นรังแกได้อย่างไร?ความร่างกาย เปล่งแบบรู้ตัว

อาจเป็น

เวียนหัว แต่มือยังคงมีดคัตเตอร์ไว้แน่น พ่อแม่เซ่เหวินตง

ได้ยินเหมือนไม่สบาย ว่าเพราะอะไร เปิดประตูห้อง

ของเซ่เหวินตงออก นั้นสองต้องตกใจเมื่อเห็นภาพ

เห็นมือของเซ่เหวินตง เห็นพื้นเต็มด้วยเลือด แล้ว

เปลือยกายนอนอยู่

พ่อเซ่เหวินตงรีบเอาคลุมชาย เดินออก ด้านนอก อยู่หลัง สองไปพยาบาล

หนึ่งสัปดาห์ให้หลัง เซ่เหวินตงถือกระเป๋าไปโรงเรียนตาม ปกติ เพียงแต่มือขวามีพันผ้าแผลสีขาว

เข้ามาถึงห้องเรียน เขาไม่สนใจสายตาอยากรู้อยากเห็นของ เพื่อนร่วมชั้น นั่งอยู่ที่นั่งเงียบๆ เพื่อนๆรู้สึกว่าไม่เห็นเเหวินตง หนึ่งอาทิตย์ รู้สึกว่าเขาไม่เหมือนเดิม แต่ก็พูดไม่ถูกว่าไม่เหมือน เดิมตรงไหน มันเป็นเพียงความรู้สึกที่แปลกพิลึกอย่างหนึ่ง

มองเพื่อนร่วมโต๊ะ สวีน่าถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย เซ่เหวินตง ได้ข่าวว่าหลายวันก่อนนายไม่สบายเข้าโรงพยาบาลเหรอ อาการหนักมากไหม?”

“ไม่มีอะไร”เซ่เหวินตงยิ้มบางๆ แค่ไม่ระวังบาดมือตัวเอง

หวีน่ามองผ้าพันแผล ในมือเซ่เหวินตง พลางพยักหน้าด้วย ความเข้าใจ จากนั้นพูดอย่างโกรธเคือง “โตขนาดนี้แล้ว นายยัง ไม่ระวังอย่างนี้อีก!”

เซเหวินตงหัวเราะคิกคัก” โอเค ครั้งหน้าผมจะระวังเห็นรอย ยิ้มเต็มใบหน้าของเซ่เหวินตง สวีน่าก็รู้สึกเขาไม่เหมือนเดิมนิดๆ จริงๆ อย่างน้อยก็ร่าเริงขึ้นเยอะ

“เรื่องอะไรน่าขำอย่างนี้ เซ่เหวินตง นายไม่ใช่หลบกูเลยหนี ไปแอบในโรงพยาบาลหรอกนะ ฮ่าๆ!”หลี่ล่วงเผยรอยยิ้ม ร้ายกาจเดินมายังเซ่เหวินตง

สวีน่าเห็นหลวงรังแกเซเหวินตงก็โมโห พูดเสียงดังว่า “หลี่วง นายโรคจิตหรือเปล่า ไม่เห็นเเหวินตงบาดเจ็บหรือไง?”

“โธ่ๆๆ เขาเป็นแฟนเธอเหรอ เธอช่วยเขาอย่างนี้ พวกเธอมี อะไรกันแล้วหรือเปล่า?”

สวีน่า โกรธจนหน้าแดงระเรื่อ “นาย…นายหน้าไม่อาย” เซ่เหวิน งดึงสวีน่า พลางพูดว่า “ช่างเถอะ ถือซะว่าเขาผายลมอยู่ถือสา เขาทำไม?”สวน่าหัวเราะคิกคักมองหลวงอย่างซุกซน

หลีส่วงคิดว่าตัวเองหูอื้อฟังผิด จ้องมองเซ่เหวินตงพลางพูด ว่า“ไอ้เหี้ย เมื่อกี้มึงพูดอะไรว่ะ?”

เซ่เหวินตงยืนขึ้น เดินไปหาหลวงอกผายไหล่ผึ้ง เมื่อใบหน้า ของหลี่ม่วงกับเขาห่างกันแค่ครึ่งนิ้วก็หยุดเดิน พูดทีละคำว่า “เมื่อกี้ผมบอกว่านายผายลม”

ทุกคนต้องเซ่เหวินตงตาค้างอย่างเหลือเชื่อ หลี่ล่วงรู้สึกหัวของ ตัวเองเกิดเสียง ‘โครม’เหมือนภูเขาไฟระเบิด พูดด้วยตาลุกเป็น ไฟ“เซ่เหวินตง ไอ้เหี้ย อย่าคิดว่าตัวเองนอนโรงพยาบาลไม่กี่วัน แล้วจะเทห์นะ? มาตอแหลอะไรกับกูวะ!”พูดพร้อมกับชกไปที่หน้า ของเซ่เหวินตง

มุมปากเซเหวินตงมีเลือดไหลออกมา ครั้งนี้เขาไม่ร้องไห้ แต่ หัวเราะแทน มองหลวงแล้วหัวเราะคิกคักออกมา จากนั้นก็เอา มือล้วงกระเป๋า ตอนที่หลีส่วงกับทุกคนคิดว่าเซ่เหวินตงสติฟั่น เฟือน เสียงหัวเราะก็หยุด เซ่เหวินตงชักมือที่ล้วงอยู่ในกระเป๋า ออกมา หลี่ล่วงก็เห็นมีดหนึ่งเล่ม มีดคัตเตอร์ใหม่หนึ่งเล่ม

เซ่เหวินตงค่อยๆเลื่อนมีดคัตเตอร์ออก ห้องเรียนเงียบสงบทันที มีเพียงเสียงมีดคัตเตอร์ กะตะโกะดะ!’

หลี่ล่วงระงับความกลัวในใจ เขาไม่เชื่อ เซ่เหวินตงที่อาทิตย์ ก่อนยังให้ตนกระทับอยู่เลย ตอนนี้จะทำอะไรตนได้ “แม่งมึงดิ อย่าคิดว่ามึงเอามีดออกมาแล้วกูจะกลัวถึง กุ้งเน่าเสียยังคิดจะ ขึ้นโต๊ะเสิร์ฟอีกไม่ดูสารรูปตัวเองเลย เห็นเซ่เหวินตงไม่ขยับ ยิ่ง แน่ใจว่าเขากำลังขู่ขวัญอยู่ หลี่ล่วงไปดันหัวของเซเหวินตง เห็น นายแล้วรำคาญ รีบไสหัวไปเดี๋ยวนี้

เซ่เหวินตงรอให้เขาพูดจบ แล้วเอียงตัว จากนั้นใช้มีดในมือ เฉือนผ่านสายตาหลีล่วง หล่วงรู้สึกใบหน้าเย็นวูบ ต่อด้วยเกิด เสียงกรีดร้องของเพื่อนๆรอบกาย ของเหลวที่มีรสชาติหวานปน เค็มไหลเข้าปากของหลี่ล่วง หลี่ล่วงยื่นมือไปจับหน้าของตัวเอง คืออะไร?เหนี่ยวๆ พอปล่อยมือลงก็เห็นเลือดสดเต็มมือ