บทที่10

เห็นดวงตาสว่างไสวเจอรอยยิ้มกำลังมองตนอยู่ หัวใจเต้นชัก กระตุก แล้วส่ายหัวเดินจากไป บอกตัวเองในใจว่าเธอแค่เดิน ออกไป ไม่ได้หนี เซ่เหวินตงตะโกนอยู่ด้านหลัง “รุ่นพี่บ๊ายบาย อันที่จริงเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงคนนี้เรียนชั้นไหน เขาเองก็ไม่ อยากรู้ด้วย

เมื่อกี้ถูกผู้หญิงคนนี้ดึงดูดก็เพราะชื่นชมในความสวยด้วย สัญชาตญาณของผู้ชายเท่านั้น เห็นหญิงสาวเดินห่างออกไปแล้ว เซ่เหวินตงจึงเก็บสายตา ก้มตัวไปยกรถของตัวเองขึ้นมา เวลานี้ ด้านหลังมีเสียงผู้ชายส่งมา “พี่ตงรอผมก่อน! ไม่ต้องหันไปมอง ก็รู้ว่าใคร เซ่เหวินตงหันไปมองหลวงที่เหงื่อชุมตัว ด้านหลังยัง มีเกาเฉียงกับใบหน้าไม่รู้จักอีกหกคน

เดินไปด้านหน้า หลี่ล่วงพูดกับทุกคนว่า “คนนี้ก็คือพี่ตง ลูกพี่ ของพวกนาย!”‘หกคนนั้นมองเซ่เหวินตงแวบหนึ่ง โค้งตัวพูด พร้อมกันว่า “สวัสดีพี่ตง!”

เห็นเซ่เหวินตงทำหน้าสงสัย เกาเฉียงอธิบายว่า “ลูกน้องหก คนนี้ก็เป็นนักเรียนใหม่ พี่สามตากับพวกเราหามา เวลาตีกัน เหมือนเสือน้อยเลย!”

เซเหวินตงพยักหน้าให้ทั้งหกคน พูดกับหลี่ม่วงและเกา เฉียง”ถ้าเดี๋ยวพี่น้องมากันครบแล้ว พวกนายคอยดูด้วย อย่าเพิ่ง ให้ก่อเรื่องรู้ไหม?”ทั้งสองคนพยักหน้า หลวงยิ้มคึกๆ “พี่ตง ผมตามพี่มานานแล้ว เรียนรู้ได้ไม่มากก็น้อย วางใจเถอะ!

เซเหวินตงหันหน้า พลางส่ายหัวพูดว่า “คนที่ข้าไม่วางใจสุดก็ เอ็งนี่แหละ”เข็นรถไปยังลานจอดรถ เกาเฉียงหัวเราะอย่าง ชอบใจ แล้วเข็นรถตามเซเหวินตงอยู่ด้านหลัง “มึงอ่ะ นอกจากมี ความสุขบนความทุกข์คนอื่นแล้วยังทำอะไรเป็นบ้าง? “ไอ้อ้วนหล ส่วงขึ้นไปนั่งรถอีกครั้ง จากนั้นก็ตามเซ่เหวินตงไป ลูกน้องใหม่ ทั้งหกคนตามไปติดๆด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

พวกเซ่เหวินตงถึงลานจอดรถแล้ว กำลังคิดจะเข้าไปด้านในก็ ถูกนักเรียนที่อยู่ในประตูทางเข้าขวางไว้ “เฮ้อ~~เฮ้อ~เฮ้อ!หยุด ให้หมด ทำไมต้องจอดข้างใน ไม่รู้เหรอว่าที่นี่คือตำแหน่งจอดรถ ของครู?”

หลี่ล่วงไม่พอใจเมื่อกี้ผมยังเห็นคนใส่เครื่องแบบนักเรียน จอดรถด้านในเลย ทำไมพวกเราไม่ได้ล่ะ?”

เด็กนักเรียนตาเล็กคนหนึ่งกวาดสายตามองหลีส่วง “คนอื่นคือ คนอื่น นายคือนาย กว่าไม่ได้ก็ไม่ได้!”คนตัวผอมที่อยู่ข้างเขาไม่ พูดอะไร แต่เงยหน้าสูงจนทำให้คนเห็นขนในรูจมูกของเขา

หลี่ส่วงจอดรถเสร็จก็เดินเข้าไปต่อกร อะไรฟะ~เพราะกูเป็น นักเรียนใหม่ปะวะ?กขอบอกมึงเลย หลีกทางเดี๋ยวนี้ วันนี้ต้อง จอดรถที่นี่ให้ได้”เซ่เหวินตงก็รู้สึกว่าสองคนนี้เกินไป เลยไม่ได้ ห้ามหลี่ล่วง

เมื่อ ‘ไอ้ตาเล็ก’ ได้ยิน ดวงตากลมนั้นเบิกกว้าง พูดเสียงดัง ออกมาว่า: “ไอ้หมอนี่ นายหาเรื่องโดนต่อยเหรอ รีบไสหัวไปต่อหน้าฉัน ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับนาย

“นายจ้องเหี้ยอะไรของแก จ้องยังไงตานายก็ไม่มีทางโตเท่า ถั่วเหลืองหรอก!”

‘ไอ้ตาเล็ก’ ได้ยินแล้วรับไม่ได้ ปรกติเขาเกลียดมากคนที่เรียก เขาว่าไอ้ตาเล็ก วันนี้เด็กใหม่กล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าเขา โกรธจน ควันออกหูเลย ดึงแขนเสื้อขึ้นเตรียมตัวลงมือ เซ่เหวินตงยื่นมือ มาตรงหน้าเขาแล้วพูดขึ้นว่า “เพื่อนเรื่องนี้ถือว่าให้แล้วต่อกันนะ เพื่อนฉันเพิ่งมาใหม่ไม่รู้เรื่องอะไร เดี๋ยวพวกเราย้ายรถไปจอดที่ อื่นกัน”

‘ไอ้ตาเล็ก’ ไม่ได้เห็นเซ่เหวินตงอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ ผลักมือ เขาออก “ทำไม? จะให้เรื่องจบง่ายๆ แบบนี้เหรอ? เรื่องนี้ไม่ เกี่ยวกับแกถอยออกไปห่างๆ เลย แม่งไอ้อ้วนเอ๊ย วันนั้นฉันต้อง ต่อยแกให้ได้!”

หลังจากที่หลี่ล่วงฟังจบก็โกรธมาก เขาเกลียดมากเวลาที่มีคน ด่าเซ่เหวินตง และยิ่งเกลียดเวลามีคนว่าเขาอ้วนโดยเฉพาะคนที่ ไม่ใช่เพื่อน และ ‘ไอ้ตาเล็ก” เข้าข่ายทั้งสองข้อ หลี่ล่วงไม่พูด อะไรอีก เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา ยกมือขึ้นแล้วตบลงไปบน ใบหน้าของ ‘ไอ้ตาเล็ก’ “ไอ้ตาเล็ก’ ถูกตบจนต้องถอยหลังไป สองเก้า หน้ามืดเหมือนมีดาวโผล่ออกมาอยู่ตรงหน้า

“แม่งเหี้ยเอ๊ยแกกล้าตบฉันเหรอ?!”

“ตบแก? ฉันยังต้องการให้แกรับรู้ด้วยว่าทำไมดอกไม้ถึงเป็น สีแดง!” พูดจบก็ถีบไปที่หน้าท้องของ “ไอ้ตาเล็ก ทำให้ ไอ้ตาเล็ก’ ล้มไถลไป นั่งกองอยู่บนพื้น หลี่ห่วงเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ไม่สนว่าเป็นหัวหรือร่างกาย กระหน่ำถีบลงไปไม่ยั้ง

ไอ้ผอมที่อยู่ด้วยกันกับ “ไอ้ตาเล็ก” เมื่อเห็นเพื่อนถูกตี กำลังจะ เข้าไปช่วย แต่ถูกเกาเฉียงสกัดไว้ก่อน เกาเฉียงหันกลับไปมอง เซ่เหวินตง เห็นพี่ตงยิ้มอยู่ จึงไม่กังวลอะไรอีก แล้วพูดกับเด็ก ใหม่ที่เพิ่งเข้ามาว่า “พี่น้องทั้งหลายมาออกกำลังกายกันหน่อย ดีกว่า”

คนแก๊งนี้ไม่มีใครรังแกได้ง่ายๆ เมื่อกี้ลูกพี่ใหญ่ไม่สั่งจึงไม่มี ใครกล้าลงมือ ตอนนี้เมื่อเกาเฉียงร้อง คนทั้งหกยิ้มเจ้าเล่ห์และ ล้อมรอ ไอ้ผอม” ไว้ หนึ่งในนั้นพูดขึ้นมาว่า “ให้ฉัน ทดลงก่อน !” ยกขาขึ้นมาถีบลงไปที่ขา ไอ้ผอม ทำให้ ไอ้ผอม ร่างกาย ไถลไปเล็กน้อย

“แกรอฉันอยู่ตรงนั้นและ! ” มีคนวิ่งเข้ามากระหน่ำซ้ำอีกคน จากนั้นดึงผมของ ‘ไอ้ผอม ไว้ แล้วใช้แรงดึงลงข้างล่าง ทำให้ ‘ไอ้ผอม’ ปวดหนังศีรษะมาก จนต้องก้มเอวลงต่ำลงมา และคน อื่นก็วิ่งเข้ากระหน่ำพร้อมกัน ทำให้ ไอ้ผอม’ โดนทั้งหมดทั้ง รองเท้าหนังกระทืบใส่

ในตอนนี้มีผู้ชายที่เหมือนครูเดินเข้ามาในที่จอดรถพอดี ทุก คนเพิ่งจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมต้น พวกเขายังคงกลัวครู อยู่เล็กน้อย จึงหยุดลงมือทันที คนที่เข้ามานั้นทำเหมือนไม่เห็น พวกเขา เข้ามาถึงลานจอดรถล็อครถให้เรียบร้อย หันกลับแล้ว เดินออกไปอย่างรวดเร็ว
หลี่ล่วงถามเกาเฉียงด้วยความสงสัยว่า “คนคนนี้เป็นคุณครู หรือเปล่า? ทำไมไม่พูดอะไรสักคำ!” เกาเฉียงก็ไม่เข้าใจเหมือน กัน ส่ายหัวแล้วพูดขึ้นว่า “ผีเท่านั้นที่รู้ โรงเรียนเหี้ยอะไรแบ่ง เรื่องแปลงเยอะเหลือเกิน !” ทุกคนต่างพยักหน้าเห็นพ้องต้องกัน

เซ่เหวินตงมองไปที่คนทั้งสองที่นอนดิ้นอยู่บนพื้น แล้วพูดกับ ทุกคนว่า “พอได้ละ พวกเราไปกันเถอะ!” ทุกคนเดินตามเซเหวิน ตงไป และเดินไปไกลมากกว่าจะเห็นโรงจอดรถแห่งใหม่ที่ใหญ่ กว่าโรงจอดรถเมื่อกี้เป็นสิบเท่า หลังจากที่ทุกคนล็อครถเสร็จ เรียบร้อยแล้วจึงเดินไปที่สนาม ซึ่งสนามตอนนี้มีคนยืนอยู่อยู่ แล้วไม่น้อย หลี่ล่วงพูดเสียงเบาขึ้นมาว่า “ดูแล้วที่นี่มีเด็กใหม่ ไม่น้อยเลย!”

คนในสนามจับเป็นกลุ่มก้อนกลุ่มละสามถึงห้าคน หรือกลุ่มล่ะ เจ็ดถึงแปดคน ต่างแต่งตัวหลากหลายแตกต่างกันไป ในมือล้วน แต่ถือบุหรี่ (ยกเว้นผู้หญิง) เซ่เหวินตงคิดในใจ เด็กเลวทั้งหมด ในเมืองคงมารวมตัวกันที่นี่หมดแล้ว เมื่อเห็นที่นี่แล้ว ทำให้เข้า รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เขาชอบความท้าทายที่ทำให้คนรู้สึกคึกคักตื่น ตัว มันทำให้ใจเขาอยากจะพิชิตมัน

เซ่เหวินตงยืนอยู่คนแรก ส่วนพี่น้อง ในแก๊งเดียวกันต่างทยอย มาถึง ไม่นานนัก ก็รวมตัวกันได้สี่สิบกว่าคน เซ่เหวินตงพูดกับหลี่ ส่วงว่า: “เสี่ยวส่วง นายไปดูสิว่ายังมีพี่น้องอีกกี่คนที่ยังมาไม่ ถึง?” หลวงพยักหน้า ยืนอยู่ที่เดิม แล้วตะโกนเสียงดังขึ้นมาว่า “คนที่ตามหาพี่ตงให้มาที่นี่ เนื่องจากเสียงตะโกนดังมาก ทุนคนในสนามได้ยินกันหมด เกาเฉียงที่ยืนอยู่ข้เหมือนหูตัวเอง ‘โค้ง’ ดังขึ้นมา จึงยกขาขึ้นมาถีบลงไปที่ก้นของ หลุล่วง “เหี้ย พี่ดงให้นายไปหา ไม่ใช่ให้นายมาตะโกน? หูโดน เสียงนายสะเทือนจนจะหนวกละ!”

หลี่ล่วงหัวเราะแหะๆ ออกมา แล้วพูดขึ้นอย่างภาคภูมิใจว่า “เสียงฉันเป็นไงบ้าง? ได้ผลเกิดคาดเลยไหม! ความจริงแล้วฉัน รู้สึกว่าตัวเองเหมาะสมร้องเพลงเสียงเปล่ากว่าหลีน่าอีก

พุดทง ข้างหลังล้มกันเป็นแถว น้ำเสียงที่สูงของหลี่ช่วงนั้น เห็นผลเหมือนกัน บางคนที่ตามหาเซ่เหวินตงไม่เจอต่างวิ่งเข้ามา หา

แต่รอบๆ ด้านนั้นได้มีเสียงตะโกนด่าขึ้นมา “ใครวะ? ตะโกน หาแม่มึงเหรอ!” “เมื่อกี้แม่งเหี้ยตัวไหนร้องโหยหวนวะ? อย่างกะ ผีแหกปาก!” หล่วงหน้าแดงขึ้นมา โมโหโกรธมากจึงตะโกน ขึ้นว่า “พวกลูกชายเอ๊ย พ่อพวกมึงฉันเป็นคนตะโกนเอง มีใคร ไม่พอใจก็เข้ามาหาฉันได้เลย!”