บทที่13

พี่หมองไปที่เซ่เหวินตง “พี่ตงเหรอ! ไม่เคยได้ยิน ฉันไม่สนว่า นายจะโผล่มาจากไหน มัธยมที่หนึ่งคือแหล่งของ ลูกพี่เกา’ ใน เมื่อนายมาถึงที่นี่ เป็นมังกรก็ต้องนั่งของออยู่ เป็นเสือก็ต้องนอน อยู่ อยากมาเป็นใหญ่ที่นี่ ต้องส่องกระจกดูตัวเองก่อน วันนี้เรา มาคุยเรื่องที่นายต่อยพี่น้องฉันก่อนดีกว่า!

หลี่ส่วงจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ: “ฉันไม่รู้ว่า “ลูกพี่เกา” ที่นายพูดถึง เป็นใคร เขาเป็นตัวเหี้ยอะไรเหรอ….. เซเหวินดงขัดขวางหลี่ วงไว้ไม่ให้เขาพูดต่อ “คนพวกเราเป็นคนต่อยเอง นายจะเคลียร์ ยังไงก็ว่ามา อยู่ที่นี่จะเป็นใหญ่หรือไม่เป็นใหญ่มันเรื่องของพวก เรา นายไม่มีสิทธิ์มายุ่ง

พี่หู “ได้ นายแน่มาก พวกเราอย่าเพิ่งคุยเรื่องนี้ มาคุยเรื่องที่ นายต่อยพี่น้องฉันก่อน บัญชีนี้จะสะสางกันยังไง?

หลีส่วงร้องเห้อเสียงดังออกมา “คิดแม่มึงคิด ยัดแม่ง นาย เป็นตัวอะไร บนหน้าผากมีตีนกาขึ้นสามสี่เส้นก็คิดว่าตัวเองคือ เสือหรือไง

“แหะๆ !” พี่หูหัวเราะเยือกเย็นออกมา “ไอ้อ้วน นายไม่ต้อง มาอวดเก่งตอนนี้ เดี๋ยวฉันจะจัดการนายให้ฟันร่วงเต็มพื้นเลย!”

หลี่ช่วงปลดกระดุมออก พับแขนเสื้อขึ้นมา “เข้ามาเลย ไอ้ เหี้ย! ฉันอยากรู้เหมือนกันว่านายจะทำยังไงให้ฉันฟันร่วงเต็ม พื้น? ”
เซ่เหวินดงยื่นแขนไปข้างหน้า รู้ว่าถ้าไม่ต่อสู้กันคงผ่านด่านนี้ ไปไม่ได้ มองไปที่พี่หูแล้วพูดขึ้นว่า “การต่อสู้ครั้งนี้ยังไงก็ต้อง เกิดขึ้น ตอนแรกฉันคิดว่าถ้าเลี่ยงได้ก็เลี่ยง แต่ดูจากสถานการณ์ วันนี้แล้วคงเป็นไปไม่ได้ ไม่มีการเตือนล่วงหน้า พุ่งชน พูดจบ เข้าหาพี่หู ยกขาขึ้น งอเข่ากระแทกเข้าไปที่หน้าท้องของฝ่ายตรง ข้าม พี่คาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะลงมือเร็วขนาดนี้ โดนกระแทก เข้าเต็มแรง โดยไม่ทันตั้งตัว ปวดมากจนเขาต้องงอตัวลง เซ่เห วินตงถือโอกาสนี้กดหัวพี่ให้ต่ำลง จากนั้นใช่เข่า กระแทก แรงๆ เข้าไปที่หน้าของเขา

พี่หูนั้นผ่านการชกต่อยมาค่อนข้างเยอะ รับมือกับเหตุการณ์ที่ เกิดขึ้นได้ยังรวดเร็ว ใช้แขนบังเข่าที่เซเหวินตงยกขึ้นไว้ได้ เมื่อ เช่นเหวินตงเห็นเขาทำอะไรเขาไม่ได้ เปลี่ยนใช้ศอกตีไปที่หลัง ของเขาทันที ศอกเป็นอวัยวะที่แข็งแกร่งที่สุดของร่างกาย เซ่เห วินตงใช้แรงทั้งหมดที่มีทุบตีลงไป ทำให้พี่หูทนไม่ไหว รู้สึก เหมือนถูกฟ้าผ่าลงใส่แผ่นหลัง ร้องตะโกนเสียงดังออกมาแล้ว ล้มลงไปกองกับพื้น การประเมินคู่ต่อสู้ต่ำไปชั่วขณะของพี่ ทำให้ไม่ทันมีโอกาสได้ลงมือก็ถูกคู่ต่อสู้คล้มไปกองกับพื้น แล้ว เซ่เหวินตงรู้ว่า เมื่อเผชิญกับศัตรูนั้นห้ามใจอ่อนเด็ดขาด ใน เมื่อตัดสินใจจะลงมือแล้ว ก็อย่าปล่อยให้อีกฝ่ายได้มีโอกาสลุก ขึ้นอีก ดวงตาของเขาตอนนี้ฉายแววเหมือนสัตว์ ไม่ได้มองพี่ที่ ล้มอยู่บนพื้นเหมือนคน ดึงผมของเขาขึ้นมากระแทกลงไปที่พื้น อย่างแรง เพียงครู่เดียวใบหน้าของพี่เต็มไปด้วยเลือด สติเ
ตอนที่เซเหวินตงพุ่งเข้าไปหาพี่หูนั้น หลวงก็ไม่ได้ยืนเฉยๆ ร้องตะโกนเสียงดังขึ้นมาแล้วพุ่งเข้าหาลูกน้องที่พี่พามา ส่วนพี่ น้องที่อยู่ด้านล่างต่างทยอยตามขึ้นมาและหยิบกระบองที่ใส่ไว้ ด้านหลังออกมาด้วย หลีสวงที่วิ่งอยู่ด้านหน้าสุดนั้นเห็น ไอ้ ตาเล็ก” ทันที ตะโกนขึ้นมาว่า “ไอ้เหี้ยเอ๊ย นายเก่งมากไม่ใช่เห รอ วันนี้ฉันจะเล่นเป็นเพื่อนนายเอง!”

“ไอ้ตาเล็ก’ ที่ยืนอยู่ข้างหลังฝูงคน มองเห็นหลีส่วงวิ่งมาหาเขา แต่ไกล ตกใจร้อง “แม่เจ้าโว้ย” ออกมาและวิ่งกระโหลกกระเพล กออกไป หลี่ล่วงไม่ให้โอกาสเขาวิ่งหนี วิ่งตามไม่กี่ก้าวก็จับตัว ไว้ได้จากนั้นตีจนเขาล้มลงไปกองไว้กับพื้น ตอนเช้าที่ที่เขายังยั้ง มือไว้หน่อย มาตอนนี้เขาตีไม่ยั้งเลย ใช้แรงที่มีทั้งหมดที่มีตีลง ไปที่ร่างกายของไอ้ตาเล็ก ส่วนคนอื่นก็หาคู่ต่อสู้ของตัวเอง ชก ต่อยกันชุลมุน เวลานี้มีคนวิ่งมาจากด้านนอกอีกสามสิบกว่าคน ในมือถือไม้ที่ถอดออกมาจากเก้าอี้ ไม่พูดอะไรมาก วิ่งเข้าร่วม กลุ่มต่อสู้กันทันที หัวหน้าแก๊งรูปร่างสูงใหญ่ ย้อมสีผมฟรุ้งฟริ้ง กระดุมเสื้อถอดออก เขาคนนั้นคือเกาเฉียงนั่นเอง

ในสวนป่าเล็กนั้นเสียงดังโหวกเหวกขึ้นมาทันที แต่นักเรียน ในสนามต่างเคยชินกับสถานการณ์นี้แล้ว คนสนทนากันอยู่ก็ สนทนากันต่อ คนที่เล่นบอลอยู่ก็เล่นบอลกันต่อ เหมือนไม่มีอะไร เกิดขึ้น ส่วนในสวนป่าเล็กนั้นเหมือนนรกบนดิน นักเรียนที่ถูกตี จนกระดูกหักล้มไปกองอยู่ที่พื้นนั้นร้องโหยหวน ส่วนคนที่ยัง สามารถยืนได้อยู่นั้นเลือดก็เต็มหน้าไม่ได้ยินอะไรเลย เใหม่กับอำนาจเก่า การต่อสู้กำลังเริ่มต้นขึ้น

เซ่เหวินตงยืนขึ้น มือคู่นั้นเต็มไปด้วยเลือด บนใบหน้ามีเลือด เปื้อนอยู่เล็กน้อย พี่หูที่นอนอยู่บนพื้นเป็นลมไปแล้ว ปาดเลือด บนใบหน้าออก ก้มลงไปดึงผมพี่ที่เป็นลมอยู่ บังคับดึงเขาขึ้น มา

“หยุดลงมือเดี๋ยวนี้!” เซ่เหวินตงตะโกนออกมา น้ำเสียงที่เปร งออกมาครั้งนี้ไม่แพ้ของหลี่ล่วงเลย เมื่อบรรดานักเรียนได้ยิน ต่างหยุดลงมือกัน และมองมาที่เซเหวินตง ทุกคนต่างรู้สึกกลัว เพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขานั้นไม่ใช่คน แต่เป็นปีศาจ หลัง จากที่เห็นเซ่เหวินตงปาดเลือดตรงหน้าออก เลือดถูกกระจายไป ทั่วใบหน้าเขา ดูแล้วดุร้ายเป็นพิเศษ ร่างกายนั้นเต็มไปด้วย เลือด ไม่รู้ว่าเป็นของเขาหรือเป็นของคนอื่น ในมือดึงผมของพี่ อยู่ ดึงร่างครึ่งท่อนของเขาขึ้นมา ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย ท่าทาง แบบนี้ไม่ต่างจากปีศาจที่เพิ่งออกมาจากนรกเลย

“แม่เจ้า~~~” “ช่วยด้วย~~~~~!” มีลูกน้องสองคนของพี่ ร้องตะโกนขึ้นมา แล้ววิ่งออกไปจากสวนป่าเล็ก แต่ถูกลูกน้อง ของเซ่เหวินตงที่ถูกจัดวางไว้ด้านนอกสวนป่าเล็กสกัดกั้นไว้ และ ถูกกระทืบไปยกใหญ่ จากนั้นถูกลากไปทิ้งไว้ที่พื้นด้านในอีกครั้ง ลูกน้องทั้งหมดที่พี่พามาต่างตกใจกับเหตุการณ์นี้

มุมปากของเซ่เหวินตงยกขึ้นเล็กน้อย “วันนี้ใครก็ห้ามออกไป จากที่นี่เด็ดขาด!” เมื่อได้ยินคำพูดของเซ่เหวินตง มีบางคนที่ นั่งอยู่บนพื้นนั้นเริ่มร้องไห้ขึ้นมา ส่วนที่เหลือก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะ ต่อสู้อีก ผลสรุปออกมาแบบนี้เป็นที่พอใจมาก ทำให้มุมปากของเซ่เหวินตงยิ่งยกสูงขึ้นไปอีก ความจริงแล้วเขาแค่ต้องการข่มขู่ พวกเขาเล่นเท่านั้นเอง “พวกนายฟังนะหนึ่งคือสภาพเหมือน เขา!” เซ่เหวินตงดึงร่างของพี่หูขึ้นมา “สองคือเข้าร่วมแก๊งฉัน! พวกนายเลือกเอาเองแล้วกัน”

มองดูสภาพของพี่หูที่ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย แล้วมองไปที่เซ่เหวิน ตงที่ตอนนี้เหมือนดังปีศาจและลูกน้องนับสิบของเซ่เหวินตงที่ กำลังจับจ้องพวกเขาอยู่ มีบางคนโยนอาวุธในมือทิ้ง ตะโกน เสียงดังออกมาว่า: “ตง…… พี่ตง พวกเราขอเข้าร่วมแก๊งพี่ด้วย !” และยังมีลูกน้องอีกสิบกว่าคนที่ค่อนข้างจงรักภักดีต่อพี่นั้น กำลังยืนลังเลอยู่ตรงนั้น

เซเหวินตงยิ้มออกมา พยักหน้าให้พวกเขาแล้วพูดขึ้นว่า “อืม ฉันไม่ฝืนใจพวกนาย นำคนที่ได้รับบาดเจ็บของพวกนายกลับไป และคนนี้ด้วย ” จากนั้นผลักร่างกายของเขาไปข้างหน้า แล้วพูด ต่อขึ้นว่า “กลับไปพวกนายบอก “ลูกพี่เกา’ ด้วย คนฉันเป็นคนที่ เอง เรื่องฉันเป็นของก่อเอง ถ้าไม่พอใจก็ให้มาหาฉัน ชื่อของฉัน คือ~เซ่เหวินตง!” เมื่อเห็นทุกคนได้ยินชัดเจนหมดแล้วจึงพูดขึ้น ว่า “พวกนายไปได้แล้ว ครั้งนี้ฉันจะปล่อยพวกนายไป ครั้งต่อไป เจอฉันอีกอย่าหาว่าฉันไม่เตือนพวกนายนะ

คนพวกนี้มองไปที่เซ่เหวินตง เห็นเขาไม่ได้พูดล้อเล่น จึงพูด ขอบคุณ และพาคนบาดเจ็บออกไป แต่วันนี้พวกเขาไม่สามารถ ลืมท่าทางแบบนี้ของเซ่เหวินตงได้ สิ่งนี้จะระลึกไว้ในชีวิตของ พวกเขาทั้งชีวิต

เมื่อเห็นพวกเขาเดินไปไกลแล้ว เซ่เหวินตงพูดกับลูกน้องตัวเองว่า: “พวกนายรีบส่งคนที่ได้รับบาดเจ็บไปโรงพยาบาล เร็ว เข้า! เกาเฉียง นายตามไปด้วย!”

เกาเฉียงขานตอบรับ และร่วมมือกับลูกน้องทั้งหมดแบบผู้บาด เจ็บเดินออกไปจากสวนป่าเล็ก เซ่เหวินตงก้มหน้าลงคิดแล้ว ก ครูจึงพูดกับเกาเฉียงว่า: “ถึงโรงพยาบาลแล้วหาสามตา เขามี เงินอยู่!”

เกาเชิงเดินไปไกลมากแล้ว หันกลับมาตะโกนเสียงดังว่า “พี่ ตง ผมรู้!” พูดจบเดินไปทางประตูออกของโรงเรียน

หลีส่วงเดินเข้ามาหา หัวเราะฮ่าๆ กับเซเหวินตง “พี่ตง การ ต่อสู้ครั้งนี้สะใจมาก! ผมคว่ำล้มทั้งสามคน แต่ว่าก็ยังดุดันสู้พี่ไม่ ได้! เสือเป็นจะกลายเป็นเสื้อตายอยู่แล้ว!”

เซ่เหวินตงส่ายหัว หันไปมองหลวง เกือบหัวเราะออกมา เสื้อผ้าบนร่างกายของหลี่ล่วงถูกดึงขาดหลายจุด บนเสื้อผ้ามี รอยเลือดติดอยู่ไม่น้อย บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยเลือดและดิน ผสมกัน ดูแล้วเหมือนขอทาน เซ่เหวินตงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา ยื่นให้หลี่ล่วงแล้วพูดขึ้นว่า “เช็ดหน้าก่อนเถอะ!

หลี่ล่วงรับผ้าเช็ดหน้ามาด้วยอาการเขินอายเล็กน้อย จากนั้น เช็ดลงไปที่ใบหน้าสองครั้ง พึมพำในใจว่า: ใบหน้าของพี่ตง ไม่ได้สะอาดไปกว่าฉันเท่าไหร่หรอก

เซ่เหวินตงพูดกับนักเรียนเหล่านั้นที่เมื่อกี้บอกจะเข้าร่วมแก๊ง เดียวกับเขาว่า: “ฉันรู้ว่าพวกนายถูกบังคับจึงยอมเข้าร่วมแก๊ง ฉัน แต่ในเมื่อพวกนายเข้าร่วมแก๊งฉันแล้วฉันก็ถือว่าเป็นพี่น้องกัน ฉันหวังว่าพวกนายจะไม่ทำเรื่องผิดต่อฉัน ไม่เช่นนั้น……… พูดต่อจากนี้ฉันก็ไม่อยากพูดต่ออีก ตอนนี้ฉันให้โอกาสพวกนาย เลือกอีกครั้ง คนที่อยากอยู่กับฉัน ฉันยินดีต้อนรับ คราวหลังฉันมี อะไรพวกนายก็มีด้วยกัน สำหรับคนที่ไม่อยากอยู่กับฉันก็ไม่ต้อง ฝืนใจ กลับออกไปได้เลย!”