บทที่ 7 ผู้หญิงที่รักมากเกินไป

บทที่ 7 ผู้หญิงที่รักมากเกินไป

ร่างของไป่หลิงซีรีบเดินผ่านมู่จิ่งเหยียนไป ไม่ได้หยุด นานมากไปกว่านี้ แม้เธอจะไม่ต้องการมากแค่ไหน เธอก็ บอกกับตัวเองในใจตลอดว่า ไม่ต้องหยุด ห้ามหยุดเด็ด ขาด เธอไม่อยากให้ตัวเองต้องมีชีวิตที่เป็นทุกข์อีกต่อไป!

มู่จิ่งเหยียนมองร่างที่กำลังจะวิ่งหายไปจากสายตาของ ตัวเอง เดิมทีใบหน้าที่สงบจนไม่มีแม้แต่คลื่น ในที่สุดก็มี คลื่นซัดเล็กน้อย ระหว่างคิ้วยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีดำ ยังคงดิ่งลึก

“คุณยุ่งขนาดนี้ ยังต้องมาเฝ้าฉันทุกวันอีก เหนื่อยมาก เกินไปหรือเปล่า คุณดูสีหน้าคุณตอนนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เลย”

เจียงรั่วฉิงที่สวมชุดสีขาวกำลังนั่งอยู่บนรถเข็นในสวน ดอกไม้ มองผู้ชายที่กำลังช่วยตัวเองตัดเล็บ รอยยิ้ม น้อยๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่บางเล็ก รอยยิ้มนั้นเต็มไป ด้วยความสุข และชื่นชม!

ชายคนเดียวกันที่เธอรักมานานสิบปี ตั้งแต่ครั้งแรกที่ เขาเข้ามาในตระกูลไป๋ เธอก็ชอบเขาแล้ว แม้จะเป็นเพียง ชั่วพริบตา มันก็ถูกสลักลึกลงไปในหัวใจของเธอแล้ว ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่สามารถลบมันออกไปได้อีก ผู้ชาย คนนี้เป็นเหมือนโจรของเธอ รักเขาเหมือนกันหมด ทำไม ไป่หลิงซีถึงสามารถได้เขาไปครองอย่างเปิดเผย และ สามารถอยู่กับเขา สวนเธอกลับไม่มีทางเป็นไปได้เลย!

ความสั่นไหวประกายขึ้นมาในตาของเจียง วฉิงอย่าง รวดเร็ว แต่มันก็หายไปในทันที เมื่อฟูจิ่งเหยียนเงยหน้า ขึ้นมา บนใบหน้าเล็กๆ ขาวสะอาด ปรากฏรอยยิ้มที่อ่อน โยนออกมาอีกครั้ง

หากเปรียบว่าไป่หลิงซีคือดอกพีชที่แข็งแกร่งและ ละเอียดอ่อนดอกหนึ่ง ถ้าอย่างนั้นเจียงรั่วฉิงก็เป็นดอก มะลิดอกหนึ่ง ด้วยกลิ่นมะลิอ่อนนุ่ม ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่ จะไปถนัดถนอมและสูดดม

เนื่องจากต้องนั่งอยู่บนรถเห็นมาหลายปี ระบบย่อย อาหารของเธอเลยไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นร่างกายก็เริ่ม อ่อนแอลงเรื่อยๆ และด้วยเหตุนี้ ทุกครั้งที่มู่จิ่งเหยียนเห็น เธอ ก็จะรู้สึกผิดและสงสารอย่างอธิบายไม่ถูก

ความรู้สึกผิดแบบนี้ ทำให้ในบางครั้งเจียงรั่วฉิงเองก็ แปลกใจเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่จิ่งเหยียนถึงมักจะ ใช้สายตาแบบนี้มองตัวเอง

แต่ไม่ว่ามันจะเป็นความรู้สึกผิดหรือความสงสาร ยังไงคนที่สามารถให้เขาดูแล ก็มีแค่ตัวเอง มีแค่เจียงรั่วฉิง!

“ช่วงนี้ที่บริษัท ยุ่งนิดหน่อย อีกไม่กี่วันต้องไปเมืองเจียง เฉิง ช่วงนี้คงจะมาดูแลคุณไม่ได้แล้ว”

มู่จิ่งเหยียนเก็บกรรไกรตัดเล็บที่อยู่ในมือ แล้ววางมือ เล็กๆคู่นั้นที่ผอมแห้งเหลือเพียงผิวหนังกับกระดูกไว้บน ตักของเธอ หยิบผ้าห่มผืนบางที่อยู่ข้างกายขึ้นมา แล้วห่ม ให้เจียงรั่วงด้วยความอบอุ่น

“เพราะเรื่องของหลิงซีหรอ? คุณปู่ไปให้คุณไปสินะ!”

เจียงรั่วฉิงพูดอย่างตรงประเด็น การเคลื่อนไหวของมู่จิ่ง เหยียนหยุดลง สุดท้ายเธอก็ปกปิด จากนั้นก็นั่งลงบนม้า นั่งหินอ่อนที่อยู่ตรงข้าม

เจียงรั่วฉิงเป็นลูกสามของพ่อบ้านตระกูลไป๋ เธอเติบโต อยู่ในบ้านตระกูลไป์มาตั้งแต่เด็ก เรื่องน้อยใหญ่ภายใน บ้านตระกูลไป์ ตั้งแต่เด็กเธอก็รู้แล้วบ้าง เธออายุมากกว่า ไป่หลิงซีแค่สองปี เพราะว่าเธอเป็นแค่สาวใช้คนหนึ่ง เท่านั้น ดังนั้นตั้งแต่เด็กไม่ว่าจะสิ่งของหรืออะไรก็ตามที่ เป็นของเธอ เธอก็ต้องยอมให้ไป่หลิงซี แม้กระทั่งผู้ชายที่ เธอชอบก็เหมือนกัน!

ถึงแม้ว่ามู่จิ่งเหยียนจะเป็นเพียงเด็กที่มู่ฟางหรนที่ แต่งงานเข้ามาใหม่พามาด้วยก็ตาม เธอก็ยังไม่มีคุณสมบัติพอที่จะได้ครอง!

มู่นิ่งเหยียนยื่นมือออกมา ทัดเส้นผมที่ร่วงลงมาของเจียง รั่วฉิงกลับไปไว้ที่หลังหูอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มที่นุ่มนวล เผยขึ้นมาที่มุมปาก เฉพาะต่อหน้าของเจียง วฉิงเท่านั้น บนใบหน้าของมู่จิ่งเหยียนจึงจะปรากฏท่าทางที่อ่อนโยน แบบนี้ สิ่งนี้ ไม่เพียงแค่เจียง วฉิงเท่านั้นที่รู้ คนในตระกูล ไป๋คงจะไม่มีใครที่ไม่รู้ว่าคนที่คุณชายมู่จิ่งเหยียนชอบ ก็ คือเจียงรั่วฉิง ไม่ใช่ไป่หลิงซีที่เป็นคู่หมั้น

บริษัทสาขาย่อยที่เมืองเจียงเฉิงยังมีอีกหลายอย่างที่ ผมจะต้องไปจัดการ คุณอย่าคิดมากเกินไปเลย!”

มู่จิ่งเหยียนพูดปลอบใจ ในดวงตาที่มืดสงบคู่นั้น ไม่เห็น ฝั่งและไม่เห็นคลื่นแม้แต่น้อย แม้แต่เจียงรั่วฉิง ในบาง ครั้งตัวเองก็รู้สึกว่ามองเขาไม่ออกเหมือนกัน!

“ฉันก็แค่พูดถึงเฉยๆ คุณอย่าได้ใส่ใจเลย ยังไงคุณกับ หลิงซีก็เป็นคู่หมั้นกัน แม้คุณจะไปเมืองเจียงเฉิงเพราะ ส่งเธอ ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย จริงๆแล้วฉันก็ไม่นับว่าเป็น อะไรอยู่แล้ว!”

ความผิดหวังปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเจียงรั่วฉิง เธอ ก้มหน้าลง เส้นผมที่ยาวปิดบังใบหน้าของเธอไว้ ทั่วทั้ง ร่างกายเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ราวกับเด็กน้อยที่ถูก โลกทอดทิ้ง น่าสงสารจนทำให้คนอื่นต้องปวดใจ
เส้นผมของเธอเหมือนกับของไปหลิง ทั้งยาวและดำ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะขาดสารอาหารเรื้อรังหรือเปล่า ดังนั้น มันถึงดูน่าเบื่อเล็กน้อย ตอนที่สัมผัสถึงได้รู้สึกว่ามันไม่ นุ่มเรียบและสบายมือเท่าของไป่หลิงซี