บทที่ 6 เกลียดฉัน แล้วยังมาแต่งงานกับฉัน

บทที่ 6 เกลียดฉัน แล้วยังมาแต่งงานกับฉัน

มู่จิ่งเหยียนพูดด้วยใบหน้าที่เคารบและสุภาพ ท่าทางที่ เชื่อฟังแบบนั้น ทำให้ไป่หลิงซีสับสนเล็กน้อย จริงอย่างที่ เขาพูด เขาอยากจะแต่งงานกับตัวเองจริงหรอ?

“อ้อ นายปฏิบัติต่อหลิงหลิงได้แบบนี้ก็ดีแล้ว เรื่องใน บริษัทพักไว้ก่อนก็ได้ เรื่องของหลิงหลิงต้องมาก่อนทุก อย่าง ฉันเหนื่อยแล้ว พวกเธอออกไปได้แล้วหละ!”

คุณปู่ไปพูด และโบกมือด้วยใบหน้าที่เหนื่อยล้า ดวงตา คู่ที่เริ่มกลายเป็นสีเหลืองแต่ก็ยังสดใสปิดลงอย่างช้าๆ ท่าทางราวกับเหนื่อยมาก

“ครับ วิ่งเหยียนออกไปแล้วนะครับ!”

“คุณปู่พักผ่อนดีดีนะคะ หลิงหลิงก็ออกไปแล้วนะคะ!”

รู้สึกถึงแรงกดบนไหล่ ไป๋หลิงซีรับรู้ได้ถึงคำใบ้จากมู่จิ่ง เหยียน จึงรีบเอ่ยปากพูดตาม ทันทีที่คนทั้งสองเดินออก จากห้องไป ไป่หลิงซีก็รู้สึกได้ว่าแรงกดบนไหล่นั้นคลาย ลง และเกือบจะล้มลงไปกองกับพื้นทั้งร่าง

“ถ้าคุณไม่ต้องการ ฉันสามารถไปพูดกับคุณปู่ได้นะ!”
ไป่หลิงซีก้มหน้าลง และพูดเสียงเบา ความผิดหวังในใจ กลับกระจายไปทั่วทั้งหัวใจ

“ทำไม นี่เป็นสิ่งที่คุณคาดหวังหรอ? อีกแค่หนึ่งปีคุณก็จะ แต่งงานกับผมแล้ว มีความสุขมากใช่ไหมหละ?”

มู่จิ่งเหยียนดูถูกอย่างเย็นชา มือใหญ่เชยคางของ ไป่หลิงซีไว้ แล้วยกใบหน้าเล็กๆของเธอนั้นขึ้นมาสูงๆ ดวงตาสีดำที่เปรียบเสมือนหลุมดำนั้น ราวกับจะดูดคน เข้าไป

“ฉันดีใจมาก แต่ว่าถ้าคุณไม่ต้องการ ฉันก็สามารถ… …

“ใครบอกว่าผมไม่ต้องการ ยิ่งสามารถทําให้ผมได้ บริษัทLKกรุ๊ปมาเร็วเท่าไหร่ ผมก็คิดว่าเป็นข้อเสนอที่ไม่ เลวเลยทีเดียว ไม่พูดไม่ได้เลยว่า คุณปู่เอ็นดูเธอมาก ที่ ยก 70% ของตระกูลไปให้เธอทั้งหมด!”

สัมผัสที่ละเอียดอ่อนตรงปลายนิ้ว ทำให้มู่จิ่งเหยียนตา พริ้ม มันเป็นความรู้สึกแบบนี้แหละ ที่ทำให้เขาไม่อยาก วางมันลง ทุกครั้งที่ได้สัมผัส เขาก็จะมีความรู้สึกที่อยาก จะบีบจนมันละเอียด

เป็นอีกครั้งที่ คำพูดของมู่จิ่งเหยียน ทำให้ไป่หลิงซีตก ตะลึง อาการบาดเจ็บภายในสายตา แม้ว่าเธอจะอยากปิดบังมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถเก็บซ่อนมันได้เลย

เขาทั้งเกลียดเธอ ทั้งรังเกียจเธอ ก็เพราะรั่วฉิงหรอ? เป็นเพราะเจียง วฉิง ดังนั้นเขาจึงเกลียดเธอ… …

“พี่จิ่งเหยียน คุณรังเกียจฉันจริงๆหรอ? ถ้าคุณรังเกียจ ฉันจริงๆ แล้วทำไมถึงยังแต่งงานกับฉันหละ? คุณ สามารถปฏิเสธตรงๆก็ได้ แค่บอกคุณปู่ไปตรงๆว่าไม่ อยากแต่งงานกับฉันก็พอแล้ว ทำไมทั้งๆที่รังเกียจฉัน แล้วยังจะเอาฉันไปไว้ข้างๆกายอีก ทำไมถึงต้องรังเกียจ ฉันขนาดนี้ ฉันชอบคุณนะ ทั้งๆที่ฉันชอบคุณมากขนาด

ไป๋หลิงซีพูดจบ ก็พบว่าน้ำตาได้ไหลอาบใบหน้าของตัว เองแล้ว เธอร้องไห้ เธอกลั้นไม่อยู่จนร้องไห้ออกมาแล้ว ที่ผ่านมาเธอไม่เคยพูดออกมาแบบนี้เลย และยิ่งไม่กล้า พูดแบบนี้ต่อหน้าเขา วันนี้เธอเป็นอะไรไป? ทั้งๆที่เธอก็ สามารถแต่งงานกับคนที่ตัวเองรักได้แล้วแท้ๆ ถ้าหากว่า พี่จิ่งเหยียนไม่อยากแต่งงานกับเธอ เพราะเรื่องนี้จะทำยัง ไง? เธอโง่ไปแล้วหรอ หรือว่ามื้อไปแล้ว ทำไมถึงพูดคำ พูดพวกนี้ออกมาได้?

เสียงของมู่จิ่งเหยียน ดังขึ้นอย่างเย็นชาบนหัว ไป๋หลิงซี ชะงัก ความหวาดกลัวประกายออกมาจากในตา ในขณะ ที่เธอไม่มีสตินั้น เขาให้คำตอบที่ตรงที่สุดกับเธอ
“ผมรังเกียจคุณมาก ที่ผ่านมาคิดว่าคุณรู้มาตลอด คิด

ไม่ถึงเลยว่า……. คุณกลับยังคิดไม่ได้!”

สายตาของมู่จิ่งเหยียนกวาดผ่านใบหน้าของไป่หลิงซี ไปอย่างเงียบๆ เมื่อเห็นใบหน้าเล็กๆที่แดงก่า ไม่มีคลื่นใด ทั้งสิ้น ใบหน้าที่เย็นชาใบนั้น ราวกับเต็มไปด้วยการดูถูก เหยียดหยามและเย้ยหยัน!

ดูถูกความรู้สึกที่เธอมีให้เขา และเยาะเย้ยความโง่เขลา ของเธอ!

ไป่หลิงซีถอยหลังด้วยความเสียใจ ใบหน้าอันหล่อเหลา ที่ตัวเองเคยชอบตรงหน้า ตอนนี้ได้ถูกเขียนเต็มไปด้วย

คำตลก!

“เป็นแบบนี้นี่เอง ก็ดี! ฉันอยากแต่งงานกับคุณ คุณก็ทํ เพื่อทรัพย์สินของตระกูลไปในตัวฉัน เราต่างก็ได้ในสิ่งที่ ตัวเองต้องการ แบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ? คุณพูดถูก เป็น ฉันเองที่คิดไม่ได้ พวกเราก็ใกล้จะแต่งงานกันแล้ว ฉันจะ มาไม่ต้องการอะไรกัน คุณวางใจเถอะ คำพูดแบบนี้ ฉัน จะไม่พูดออกมาอีกเป็นครั้งที่สองแน่!”

เมื่อเช็ดนํ้าตาบนใบหน้าแล้ว ไป๋หลิงซีก็ฝืนตัวเองยิ้ม หวานออกมาเล็กน้อย แม้ว่ารอยยิ้มนี้จะน่าเกลียดมากใน ตอนนี้!
เหตุผลที่เธอได้ปลูกขึ้นมาด้วยตัวเอง ก็ต้องกินผลของ มันลงไปด้วยตัวเอง เธอไม่อาจให้คุณปู่ต้องมากังวลเรื่อง ของตัวเองอีก หนทางที่เธอเลือกเอง แม้ว่ามันจะยาก ลําบากแค่ไหน เธอก็ต้องปีนขึ้นไปให้สุด