บทที่ 3 เป็นผู้หญิงชั้นต่ำเหมือนกัน

บทที่ 3 เป็นผู้หญิงชั้นต่ำเหมือนกัน

“มู่จิ่งเหยียนคุณเป็นอะไรไป? ทำไมถึงได้ออกมาจาก ห้องของไป่หลิงซี! พวกคุณ………

เสียงของมู่ฟางหรนดังขึ้นนอกห้อง เมื่อไป่หลิงซีลุกขึ้น ภายในดวงตายุ่งเหยิง มือทั้งสองข้างที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่ม สั่นเทา

ในที่สุดก็ถูกจับได้ ในที่สุดก็มีคนเห็นแล้ว และที่สำคัญ น้ำเสียงนี้คือ… …

“แม่ คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

มู่จิ่งเหยียนมองใบหน้าที่ประณีตราวภาพวาดนั้นของมู่ ฟางหรน การแสดงออกบนใบหน้ายังคงสงบ ไม่มีความ ลำบากใจของคนที่ถูกจับได้เลย กลับกันมู่ฟางหรนที่ ถูกพูดแบบนี้ บนใบหน้ากลับแสดงออกถึงความไม่เป็น ธรรมชาติ แววตามีความหลบสายตาเล็กน้อย

“แม่ครับ บอกไปกี่ครั้งแล้วว่า สิ่งเล็กๆน้อยๆของคุณพวก นี้ คุณต้องมีความคิดที่จะไปทำมัน!”

สายตาของมู่จิ่งเหยียนกวาดผ่านใบหน้าของมู่ฟางหรมอย่างเย็นชา สุดท้ายไปหล่นอยู่บนที่มือคู่ที่ถูกบำรุง รักษาอย่างดี มรกตที่ส่องแสงประกายสดใสอยู่บนมือนั้น เมื่ออยู่ภายใต้แสงสีส้ม มันก็ยิ่งดูน่าหลงใหลมากขึ้นมา

“มู่จิ่งเหยียน แม่ก็แค่อยากเอาของเล็กๆน้อยๆพวกนี้ มาระบายอารมณ์หน่อยเอง ผู้หญิงคนนั้นก็ตายไปเป็น สิบปีแล้ว ตั้งแต่ที่แม่แต่งเข้ามาในบ้านของพวกเขา กลับ สู้สาวใช้แค่คนเดียวก็ยังไม่ได้ ช่วงรุ่นที่ผ่านมา แม่จะไป สุขใจได้ยังไงกัน!”

มู่ฟางหรนพูด พลางมองไปที่แหวนมรกตที่อยู่ในมือของ ตัวเอง ด้วยสายตาที่โลภมาก ของชิ้นนี้ เธอจ้องมาหลาย วันแล้ว ในที่สุดวันนี้ก็มีโอกาสคว้ามาไว้ในมือได้แล้ว เธอ จะยอมเอากลับไปคืนได้ยังไง

“แล้วแต่คุณเลย อย่าให้ใครจับได้ก็พอ!”

มู่จิ่งเหยียนพูด เท้ายังคงก้าวไปเรื่อยๆ และเดินลงไป ทางบันไดชั้นล่างทันที

“วางใจเถอะ แม่ระวังตัวอยู่แล้ว แกยังไม่ได้บอกฉันเลย ว่าแกออกมาจากห้องของเด็กนั่นได้ยังไง? แกคงไม่ได้ อยากแต่งงานกับเด็กนั่นจริงๆหรอกใช่ไหม พวกแกคงจะ ไม่ได้..……….…….
“แม่ครับ คุณทําหน้าที่ของคุณนายตระกูลไปของคุณ ให้ดีก็พอแล้ว อย่าลืมไปหละว่าผมกับไป่หลิงซีหมั้นกัน แล้ว คราวหลังถ้าจะเอาของ ทางที่ดีคุณควรจะอ้อมห้อง หนังสือของคุณปู่ไป

มู่จิ่งเหยียนพูด ไม่รอให้มู่ฟางหรนได้เอ่ยปาก ก็สาวเท้า เดินจากไป ทิ้งไว้แค่ผู้หญิงที่อึดอัดไปทั้งหน้า

“เด็กนั่น เหมือนแม่ของมันไม่มีผิด ผู้หญิงเลว ชอบให้ท่า ผู้ชาย!”

มู่ฟางหรนจองไปที่ประตูห้องของไป่หลิงซี กัดฟันกรอด อย่างโกรธเคือง

ไป่หลิงซีนิ่งฟังเสียงการเคลื่อนไหวด้านนอกของประตู จนกระทั่งนอกประตูสงบลง ไม่ได้ยินเสียงพูดคุยของใคร แล้ว ถึงได้ค่อยๆถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่วินาทีต่อมา เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมา ตกใจจนล้มลงไปบนเตียงอีก ครั้ง

“ไป๋หลิงซีเปิดประตูเดี๋ยวนี้ เปิดประตูเดี๋ยวนี้ ไป๋หลิงซีถ้า เธอยังมีมาเปิดประตู ฉันจะเอาเรื่องของเธอไปบอก.…….…….

“แกร๊ก! ป้าฟาง ดึกขนาดนี้แล้ว คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า คะ?”
คําพูดของ ฟางหรนหยุดลง ประตูที่ปิดแน่น ถูกเปิด ออกเล็กน้อย มีไป่หลิงซีหลบอยู่หลังประตู มองร่างที่ยืน ด้านนอกอย่างระมัดระวัง สะดุ้งจนไปหลบอยู่ที่หลังประตู

“ดูไม่ออกจริงๆว่าผู้หญิงอย่างเธออายุน้อยๆก็ให้ท่า ผู้ชายเป็นแล้ว เหมือนแม่ที่ตายไปของเธอไม่มีผิด สืบทอดได้อย่างน่าทึ่ง!”

สายตาของมู่ฟางหรนกวาดผ่านลําคอของไป่หลิงซี ด้วย รอยยิ้มที่เย็นชาบนใบหน้า ยกมือขึ้นแล้วฟาดออกไป!

เพียะ!

เสียงตบดังขึ้นอย่างชัดเจนภายในห้องที่เงียบสงบ ไป หลิงซีกุมใบหน้าที่โดนตบจนชาของตัวเองไว้ ในดวงตา เต็มไปด้วยของเหลวที่อุ่นๆร้อนๆ ด้วยมุมปากที่บิดเบี้ยว อยู่นานก็ตอบมาหนึ่งประโยค: “ฉันไม่ได้ให้ท่าผู้ชาย!”

“ไม่ได้! แล้วมู่จิ่งเหยียนจะออกมาจากห้องของเธอได้ยัง ไง ไม่ใช่เพราะผู้หญิงชั้นต่ำอย่างเธอให้ท่าเขาหรอกหรอ อย่าคิดนะว่ามีคุณปู่ให้ท้ายแล้วเธอกลายเป็นคุณหนู ใหญ่ของตระกูลไป๋ แค่เด็กคนหนึ่งที่ผู้หญิงชั้นต่ำคลอด ออกมา มันก็ชอบให้ท่าผู้ชายเหมือนกับแม่ที่ตายไปนั่น แหละ ถ้าไม่เห็นแก่ที่เธอยังมีประโยชน์อยู่บ้างแล้วล่ะก็ เธอคิดว่าเธอจะได้หมั้นกับมู่จิ้งเหยียนหรอ ช่าง เป็นคางคกอยากกินเนื้อหงส์จริงๆเลย

นฟางทานทุกอย่างอุ่นเคือง ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกว่าลูกชาย ของตัวเองเสียเปรียบ อดไม่ได้ที่ยื่นมือออกไปอีกครั้ง แล้วหยิกไปที่แขนของไป่หลิงซีอย่างแรง จากนั้นถึงได้ รู้สึกว่าความโกรธของตัวเองบรรเทาลงบ้าง

“ฉันไม่ได้ให้ท่ามู่จึงเหยียน เป็นเขา… …

“อะไร? หรือจะบอกว่ามู่จิ้งเหยียนของเราจะเอาผู้หญิง อย่างเธอ?”