บทที่ 12 ใครสาบากใจใครกัน

บทที่ 12 ใครนําบากใจใครกัน

ภาพตรงหน้าคือมู่จิ่งเหยียนวิ่งออกมา อุ้มเจียงรั่วฉิงที่มี เลือดอาบไปทั่วทั้งร่างพุ่งไปทางประตูทางออก ไม่มีใคร สนใจเธอที่ล้มลงบนพื้นเลย ทุกคนมองเธอด้วยความ รังเกียจ ความเกลียดชัง และความเยาะเย้ย ยังมีสายตาที่ ลึกซึ้งของมู่จิ่งเหยียนที่มองตัวเองครั้งสุดท้าย ทั้งลึก ทั้ง ซึ่งที่เต็มไปด้วยความโกรธ คนที่เขาชอบคือเจียง วฉิง นี่เอง ไม่ใช่เธอ!

“ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้เป็นคนผลัก ไม่ใช่”

ไป่หลิงซีตะโกนและลุกขึ้นมานั่ง ภาพที่เห็นไม่ใช่หอพัก ที่คุณเคย ไม่ใช่รูมเมทที่คุ้นเคย แต่เป็นใบหน้าหล่อเหลา ที่เต็มไปด้วยความโกรธเคือง

มู่จิ่งเหยียน!

เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

“ทำไมถึงเป็นคุณ?”

ไป๋หลิงซีพูดออกมาโดยไม่ได้คิด พูดจบถึงได้รู้สึกตกใจ กับคำพูดของตัวเอง เมื่อสัมผัสได้ถึงรอยยิ้มที่เยาะเย้ยบนใบหน้าของเขา อกที่เคยสงบ ก็มีอาการปวด แน่นขึ้นมาอีกครั้ง

“ทําไม คุณไม่ได้คาดหวังว่าเป็นผมมาโดยตลอดหรอ? กลัวผมจะรู้ความลับในใจคุณ? หรือว่า ไม่อยากให้ผมเห็น คุณกลับใจสารภาพ?”

มู่จิ่งเหยียนบีบคั้นทีละน้อย รอยยิ้มที่กระตุกขึ้นบน ใบหน้าที่หล่อเหลา ยิ่งมีเสน่ห์ขึ้นเรื่อยๆอย่างแปลก ประหลาด ยิ่งเขาใกล้เข้ามามากเท่าไหร่ ไป่หลิงซีก็ถอย ห่างมากเท่านั้น จนกระทั่งร่างทั้งร่างร่วงมารวมกันเป็น ก้อน เธอนอนเอนอยู่ที่มุมของเตียง มองดูใบหน้าอันหล่อ เหลาที่ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆตรงหน้า ใบหน้าที่เคยซีดขาว เริ่มสั่นไหวขึ้นมา

“ไม่ ฉันไม่ได้ คุณไม่อยากเห็นฉันมากขนาดนี้ แล้วคุณ ยังจะมาที่นี่อีกทำไม? ที่ฉันป่วย คุณควรจะดีใจไม่ใช่ หรอ?”

ไป๋หลิงซีคลุมหัวของตัวเองไว้ อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา เสียงแหลม เสียงที่คมชัดของเธอ ทำให้มู่จิ่งเหยียนที่ กำลังขยับเข้าไปใกล้หยุดชะงัก การกระทำทั้งหมดหยุด ลง มองไปทางดวงตาของไป่หลิงซี และเริ่มโกรธขึ้นมา เรื่อยๆ!

“คุณพูดถูก ผมก็แค่มาดูว่าคุณตายหรือยัง แต่น่าเสียดาย… ที่ต้องผิดหวัง!

เธอไม่เพียงแต่ไม่เป็นอะไร ยังมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย อีกด้วย และยังมีแรงมากพอมาเถียงกับเขาอีก เขาควรจะ ชมว่าเธอกล้าหาญดี? หรือจะบอกว่าเธอไม่กลัวตายดี

“จริงหรอ ทําให้คุณต้องผิดหวังแล้ว ต้องขอโทษจริงๆ ตอนนี้คุณก็ดูเสร็จแล้ว คงจะไปได้แล้วใช่ไหม! ข้อตกลง ของเราคือวันที่ 10 ของทุกเดือน ตอนนี้ก็ยังไม่ถึงวันที่ 10 คุณมู่ไม่ควรใจร้อนขนาดนี้จริงไหม ที่มาทำให้คนป่วย ต้องลําบากใจ!”

ทั้งๆที่เธอกลัวว่าเขาจะโกรธ ทั้งๆที่เธอกลัวว่าเขาจะไม่ สนใจตัวเอง แต่ว่าไม่รู้ทำไม คำพูดเธอพูดออกมาใน ช่วงนี้ กลับต่อต้านเขา ถูกกดขี่มานานมากจริงๆ แม้นิสัยดี มากแค่ไหน ก็เริ่มเรียนรู้ที่จะต่อต้านแล้วหรอ?

“ใครบอกว่าไม่? ผมชอบรังแกคนป่วยมากที่สุดเลย ผม เป็นคนกำหนดเวลา ผมต้องการเมื่อไหร่ ก็เมื่อนั้น คุณคิด ว่าคุณมีสิทธิปฏิเสธด้วยหรอ?

มู่จิ่งเหยียนยิ้มขึ้นมาด้วยความเย็นชา ร่างสูงไปถอยแต่ ขยับเข้ามาใกล้ ยังไม่ทันที่ไป่หลิงซีจะรู้ตัว ทั้งร่างก็ขยับ เข้าไปชิดทันที มือใหญ่ดึงคอเสื้อของไป่หลิงซีล จนร่าง ของเธอประชิดเข้าในอ้อมกอด
“มู่จิ่งเหยียนคุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไอคนอันธพาล ฉัน ยังป่วยอยู่นะ”

“ทำไมเมื่อก่อนยังเรียกพี่จิ่งเหยียนอยู่เลยไม่ใช่หรอ? ทําไมตอนนี้เปลี่ยนไปแล้วหละ หรือเธอคิดว่าเมื่อมาถึง เมืองเจียงเฉิง เธอก็มีความสามารถที่จะหลุดพ้นไปจาก ผมได้แล้ว”

มู่จิ่งเหยียนพูดไปด้วย มือใหญ่ก็เริ่มฉีกเสื้อที่เปราะบาง บนร่างของไปหล็งออก เสียงของผ้าที่ฉีกขาดอย่าง ง่ายดาย ดังกระทบประสาทสัมผัสของคนทั้งสอง

ตอนที่มู่นิ่งเหยียนออกมาจากห้องพยาบาล หมู่จิ่นและ หลิวซือเจียที่เฝ้าอยู่ด้านนอกถึงกับชะงัก เมื่อเห็นรอย ข่วนสองเส้นบนคอของมู่จิ่งเหยียน ทั้งสองคนตะลึงไปชั่ว ขณะ

“ทําไมพวกคุณยังอยู่ที่นี่?”

เมื่อเห็นคนทั้งสองที่อยู่ด้านนอก มู่จิ่งเหยียนก็ตกใจ คิ้ว ที่สวยขมวดเข้าหากันแน่น ใบหน้าหล่อเหลาที่ไม่มีการ เปลี่ยนแปลงมานานกว่าพันปี ถูกเผากลายเป็นสีแดง

“เอ่อ… …พวกเราก็แค่เป็นห่วงว่าไป่หลิงซีจะเป็นอะไร คุณ.……….
หนเพีชได้แคณบดีเรียกแบบนี้ ดังนั้นสำหรับผู้จึงเห ยียนเธอรู้แค่ว่านามสกุล) เป็นคู่หมั้นของไปหลังซี

“ไม่ใช่เรื่องของพวกคุณ ดูแลเธอให้ดี!”

โทนคําสั่งทั่วไป พูดจบก็สาวเท้าเดินออกไป ไม่ได้ทิ้ง สายตาไว้มากนัก ท่าทางที่เย็นชา ทำให้คนสงสัยได้อย่าง ง่ายดายว่าเคยไปติดหนี้เขาไว้หรือเปล่า