บทที่ 9 ความโกรธ และความอัปยศอดสูของเขา

“ไม่คิดว่าคุณหนูดันน์ ผู้เย่อหยิ่งในสมัยก่อน จะเต็มใจที่ จะขอความ เมตตา คุกเข่า และจูบ ผู้ชาย ต่อ หน้า ผู้คน มากมาย บอกฉันทีว่าคุณคิดว่าชายชราโจเซฟ ดันน์จะ รู้สึกอับอาย แค่ไหนถ้าเขาได้ยินเรื่องนี้ ” โจเซฟคือชื่อ พ่อของเจน

ร่างกาย ของเจนสั่นสะท้าน และเธอก็หน้าซีดทันที แต่ วินาทีถัดมาเธอจําอะไรบางอย่างได้และเริ่มที่จะตอบโต้ ด้วยริมฝีปากที่ซีด ๆ ของเธอ “ครอบครัวดันน์ไม่มี ลูกสาวชื่อเจน ฉันเป็นแค่นักโทษ” เธอมองไปที่ใบหน้า ที่หล่อเหลาตรงหน้าเธอ ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นใบหน้าชายใ นฝันของเธอ แต่ตอนนี้เธอไม่ต้องการอะไรมากไปกว่า การได้หายใจและอยู่อย่างสงบ

“คุณชายสจ๊วต ฉันเป็นแค่นักโทษชั้นต่ำ ผู้ชายที่ยอด เยี่ยม อย่างคุณ ไม่ควรมีอะไรที่ข้องเกี่ยวกับฉัน ดังนั้น >> โปรด ช่วย ปล่อยฉันไปเถอะ ” เธอบังคับ ให้เขา หวาด กลัว และพยายามทำตัวเองให้ต่ำต้อย ที่สุด ทั้งหมด ที่ เธอทำก็เพียงแค่ต้องการอยู่อย่างสงบสุข

ศักดิ์ศรีของเธอมีความหมายอย่างไรกับเธอตอนนี้? ใน ที่สุดเธอก็เดินออกจากคุกมืดนั้น ในที่สุดเธอก็สามารถ มองเห็นแสงแดดแสงตะวันได้แล้ว เธอไม่ต้องการละทิ้ง ความอบอุ่น นี้ ที่เธอต่อสู้มาอย่างหนักเพื่อที่จะรู้สึกไป เพียงเพื่ออยากจะชนะดวงตาของฌอนหรี่ลงอย่างอันตราย และลุกโชนไปด้วย ความโกรธ…ผู้หญิงต่ำต้อยคนนี้จะเป็นเจน ดันน์ที่หลง ไหลในตัวเขามาก ๆ ได้อย่างไรกัน? แม้ว่าเขาจะไม่ สนใจเธอ แต่เธอก็เคยยึดติดกับเขาเหมือนกาวอย่างไร้ ยางอาย และหลงใหล เขาราวกับ แมลง เม่า ที่ กระโจน เข้าไปในเปลวไฟที่ลุกโชน เกิดอะไรขึ้นกับเจน ดันน์กัน แน่!

เขากัดฟันแน่น! แต่เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงโกรธขนาดนี้ ความโกรธ มาจากไหน

ดวงตาของเขาเย็นชาและไร้ความปราณีจ้องมองที่ริม ฝีปากของเธอ ไฮด์ ทิ้งรอยไว้ที่นั่น – เมื่อ ฌอนดึงเธอ ออกจากไฮด์ อย่างแรง แต่คนข้างหลังเขา กลับกัดที่ริม ฝีปากของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ

ในทันที…

“จูบแรกของเธอคือเมื่อกี้หรือเปล่า?”

“…ฮะ?” เจนกระพริบตา แต่แล้วใบหน้าของเธอก็ เปลี่ยนเป็นสีแดงโดยไม่ได้ตั้งใจ

ความโกรธที่ไม่อาจบรรยาย ได้แผดเผาในส่วนลึกของ หัวใจของฌอน และการแสดงออกของเขาก็เริ่มเย็นลง ทันใดนั้นเขาก็จับที่แขนของเจนแล้วลากเธอไปที่ห้องน้ำ อย่างเกรี้ยวกราด

“ปล่อยฉัน! ได้โปรดปล่อยฉันไป”เจนอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร

ฌอนลากเธอตามหลังเขา และขาของเธอ นั้น สั้น กว่า ฌอนเยอะ เธอก้าวขาตามเขาไม่ทัน ดังนั้นเธอจึงสะดุด เกือบล้มลงอยู่หลายครั้ง อย่างไรก็ตามความโกรธของ ผู้ชายคนนี้มันทำให้เขาไม่สนใจผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังเขา เลยแม้ซักนิด

เจนถูกลากเข้าไปในห้องน้ำและก่อนที่เธอจะก้าวเท้าได้ อย่างมั่นคงมือของเธอก็ถูกดึงไปที่อ่างอาบน้ำอย่าง รุนแรง ชายที่อยู่ข้างหลังเธอเปิดก๊อก และกดหัวเธอลงไ ปใต้น้ำ “ อย่า…ไม่…แค่กแค่ก แค่ก ~

“คุณชาย. … สจ๊วต แค่ก แค่ก แค่ก คุณชายได้โปรดฉัน ขอโทษได้โปรดให้อภัย … น้ำที่กระเซ็น ทำให้เธอสำลัก และไอ ขณะเดียวกันเธอก็วิงวอนเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

สําหรับผู้ชายที่จับเธอไว้เขาไม่ได้พูดอะไรเลยตั้งแต่ต้น จนจบเขาล้างริมฝีปากของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาหยุด เมื่อริมฝีปากของเธอนั้นเริ่มมีรอยช้ำและเลือดออก

(( แค่ก แค่ก…” ทันทีที่เจนได้รับการปลดปล่อยเธอก็จับ ลงบนหินอ่อนสีดำและไออย่างรุนแรง ตอนนี้ผมของเธอ นั้นยุ่งเหยิงมาก ..

เสียง เย็นชาดังขึ้นเหนือ ศรีษะของเธอ “บอกฉันที ว่า ตอนนั้น ไฮด์ โซรอส จูบเธอยังไง”

” เจนเงยหน้าขึ้น ด้วยความตกใจปากของเธออ้า ปากค้าง คำถามแบบนั้นคืออะไร? เธอควรจะตอบกลับอย่างไร?

เขาพยายามทําให้เธออับอายหรอ? เจนหันหน้าหนีด้วย ความตกใจและนิ่งเงียบ…ตอนนี้นี่อาจเป็นสิ่งที่เธอ สามารถทําได้ดีที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงเขา 1

ฌอน จะโหดร้าย แค่ไหนกัน! เขาต้องการ ฉีกหน้า เธอ ขนาดนี้เลยเหรอ!

ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ ดวงตา ของเขาเริ่ม หรี่ลง…หลบ หรอ? เธอพยายามจะหลบฉันหรอ?

จู่ ๆ เขาก็เอื้อมมือเรียวยาวมาจับคางของเธอแล้วบังคับ ให้เธอมองเขา

ทันใดนั้นฌอนก็ค่อย ๆ ก้มใบหน้า ที่หล่อเหลาของเขา เข้าใกล้เธอ ระยะห่างระหว่างพวกเขาลดลงและดวงตา ของเธอก็เบิกกว้าง

เขาใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ …

เมื่อเขา ใกล้มากพอที่จะจูบเธอ หัวใจ และความรู้สึกที่ เธอ พยายาม เก็บ ช่อน ไว้ ก็เต้น ไม่เป็นจังหวะ ในเวลา เพียงแค่วินาทีเดียว

ทันใดนั้นชายคนนั้นก็เลือกที่จะหลีกเลี่ยงริมฝีปากและ ย้ายไปที่หูของเธอแทนริมฝีปากบาง ๆ ของเขาแนบไปที่ ใบหูของเธอ “เฮอะ ~” เขาหัวเราะเยาะเธอด้วยน้ำ เสียงเหน็บแนม เสียงของเขาชัดเจนอยู่ในหัวของเจน เธอคิดว่าฉันจะจูบผู้หญิงแบบเธอจริง ๆ หรอ”เจน รู้สึกราวกับว่า เธอจมดิ่งลงไปในเหวลึก ความ แดง ทั้งหมดหายไปจากใบหน้าของเธอ

เขามองไปที่เธอ ริมฝีปากของเขาเผยรอยยิ้มที่โหดร้าย พร้อมดูหมิ่น “เธอมันสกปรกเกินไป”

ผัวะ!

นั่นคือฟางเส้นสุดท้าย ที่ขาดลง! ก่อนเธอจะทรุดลงกับ พื้นหินอ่อน

เขาคือซาตาน!

มีเงาก้มลงเหนือศรีษะของเธอและเธอรู้ดีว่ามันคือ ฌอน

สจ๊วต

เธอโอบแขนไว้รอบหัวเข่าและขดตัวเป็นลูกบอลขณะที่ เธอบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าอย่าโกรธซาตาน เธอจะ ปลอดภัยตราบเท่าที่เธอไม่โกรธเขา

เธอต้องมีชีวิตอยู่ เธอต้องการที่จะมีชีวิตอยู่

เธอซุกหน้าที่หัวเข่าของเธอ เธอจึงมองไม่เห็นความ โกรธที่ลุกโชนอยู่ลึก ๆ ในดวงตาของชายคนนั้น

ฌอนมองลงมาที่เธอจากด้านบน เขาพยายามอย่างที่สุด เท่าที่จะทำได้ เขาไม่สามารถเปรียบสิ่งมีชีวิตที่น่า สงสารตรงหน้าเขากับ คุณหนู เจน ดันน์ในความทรงจำ ของเขาได้เลย

การจ้องมองของเขาดูสับสนในขณะที่เขาพูดอย่างเย็นชา “ขอร้องฉันซิแล้วฉันจะปล่อยเธอไป

ดวงตา คมของเขาจับจ้องไปที่ผู้หญิงที่ขดตัวอยู่ที่พื้น ลึก ๆ ข้างในดูเหมือนเขาจะหวังอะไรบางอย่าง แต่เขาก็ ไม่รู้

ไหล่ของเจนสั่นเทา และเธอก็เย้ยหยันตัวเอง ตอนนี้เธอ มีศักดิ์ศรี อะไร? เธอ เป็นเพียงนักโทษ หมายเลข 926 ไม่ใช่ คุณหนูเจน ดันน์ เธอไม่ได้อะไรจากศักดิ์ศรีของ เธอ? ชีวิตของเธอเป็นสิ่งที่มีค่าและสำคัญที่สุดในเวลานี้

ดังนั้นเจนจึงคุกเข่าลงตรงหน้าเขา “ฉันขอร้องเถอะค่ะ คุณสจ๊วต แค่คิดว่าฉันเป็นเสมือนลมที่เพิ่งพัดผ่านไป

เขาตกใจไม่น่าเชื่อ! ใบหน้าของชายคนนั้นเปลี่ยนเป็น เย็นชาทันที และความโกรธของเขาก็แผดเผา เธอจะไร้ ยางอาย อย่างนี้ได้อย่างไร ? เธอทิ้ง แม้กระทั่ง ศักดิ์ศรี ของตัวเอง! เธอเปลี่ยนไปไกลแค่ไหนแล้ว!

เขาไม่สามารถบรรยายได้ว่าเขารู้สึกอย่างไรในตอนนี้ ใบหน้าของเขานิ่งและสับสนในขณะที่เขากระแทกหมัด เข้ากับกระจกฝั่งตรงข้ามเขาคราม “ออกไป!”

เจนดูมีความสุข ราวกับว่าเธอได้รับการอภัยชีวิตเธอดัน ตัวเองเพื่อลุกขึ้นและรีบเดินกะโผลกกะเผลกหนีออกไป

ในที่สุด

ด้านหลังของเธอ ฌอน มองตามหลังของเธออย่างเย็นช าขณะที่เธอเดินจากไป มีความเย็นชาเผยขึ้นบนใบหน้า สุดหล่อเหลา และดูดีของเขา“นังผู้หญิงชั้นต่ำ! ” เขาชกอีกครั้งด้วยหมัด

เจนวิ่งเพื่อชีวิตของเธอทั้ง ๆ ที่ขาของเธอนั้นไม่ค่อยดี นัก ลิฟต์เลื่อนลงมาเรื่อย ๆ จากนั้นประตูก็เปิดออก พร้อมกับเสียง “กริ๊ง” ที่ชั้นใต้ดิน

เธอไม่ได้กลับไปที่คลับ ทันทีที่เธอเดินออกจากลิฟต์เธอ ก็ลากขาที่ไม่ดีของเธอออกไปด้านหลังอาคารเธอรีบ เดินกะเผลกออกจากอาคาร

“เซาท์เบย์ค่ะ” เจนเรียกรถแท็กซี่ โดยปกติแล้วเธอจะ ไม่ยอมจ่ายค่ารถแท็กซี่ แต่วันนี้เธอกัดฟันแน่นและยอม จ่ายค่าโดยสารรถแท็กซี่ไป

ทันทีที่เธอกลับถึงบ้าน เธอก็ดึงกระเป๋าเดินทางราคาถูก ออกมาจากใต้เตียง ทันที และรีบ เก็บ ข้าว ของ ทั้งหมด

เธอต้องรีบหนีไป

เขาอยู่ที่นี่!

เขาเกลียดเธอดังนั้นไม่มีทางที่เขาจะปล่อยเธอไว้!

เธอต้องหนีไปเดี๋ยวนี้!

เธอต้องมีชีวิตอยู่ ดังนั้นเธอจึงไม่ควรมาเสียเวลากับเขา ยังมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เธออยากที่จะทำ

ในขณะที่ฟ้ายังมืดอยู่ร่างที่เดินกะเผลก เดินออกจาก บ้านราคาประหยัดที่เซาท์เบย์อย่างเงียบ ๆ