บทที่ 6 นานแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกัน

ตอนนี้พวกผู้ชายเหล่านั้นพุ่งความสนใจมาที่เธอ! เธอรู้ดี ว่าเธอไม่ควรที่จะพยายามช่วยซูซี่ตั้งแต่แรก!

ตอนนี้เจนเองรู้สึกว่าตัวเธอได้คิดและตัดสินใจผิดมหันต์ ที่ช่วยซูซี่

“นี่ยัยพนักงาน ทำความสะอาด ฉันถาม ไม่ได้ยิน หรือ อย่างไรกัน?

เจนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยักหน้า

พวกผู้ชายเหล่านั้นหัวเราะอย่างมีความสุข พลางหันไป พูดกับซูซี่ด้วยน้ำเสียงที่เหยียดหยาม “ คุณได้ยินไหม? ขนาดพนักงานทำความสะอาดยังมองสถานการณ์ได้ดี กว่าคุณเลย” เขาคว้าวอดก้าและวางไว้บนโต๊ะอีกครั้ง “ ดื่มให้หมด มิฉะนั้นฉันจะโทรหา ออโรร่า สมิธ”

ซูซี่เริ่ม รู้สึกกลัว เมื่อกล่าวถึงออโรร่า สมิธ ครอบครัว ของเธอยากจนมาก และที่ซูซี่มาทำงานที่อีสต์ เอ็มเพอ เรอร์ ก็เพราะเงินเดือนที่สูง ถ้าออโรร่า ทราบเรื่องนี้เธอ ถูกไล่ออกแน่ๆ

“อย่า โทรหา ออโรร่า นะ!” ซูซี่รีบคว้าวอดก้า บนโต๊ะ คริสตัลนั้น “ตกลง ฉันจะดื่มมัน!” น้ำตาเธอไหลก่อนที่ จะยกวอดก้าในขวดนั้นขึ้นมาดื่ม

“เดี๋ยวก่อน” เสียงนุ่มลึกกล่าวขึ้นอย่างช้าๆ เจนรีบหันหลังกลับไปที่มุมนั้น ร่างกายของเธอเริ่มสั่นหลังจากที่ ได้ยินเสียงนั้น

ความหวาดกลัวฉายขึ้นในแววตาของเธอ และเธอเริ่ม หายใจติดขัด

“หันกลับมา” เสียงนั้นสั่ง

ขาของเจนหนักอึ้ง และเธอ ไม่สามารถที่จะขยับตัวได้ เลย เธอพูดกับตัวเองอย่างสิ้นหวัง ‘เขาไม่ได้พูดกับฉัน

“ฉันจะพูดอีกครั้ง นะ หันกลับมายัยพนักงาน ทำความ สะอาด”

“โฮ…” เจนรู้สึกเหมือนถูกชกที่กลางหัวใจ และเธอรู้ว่า จะต้องทำตามที่เขาสั่ง ฟันของเธอเริ่มสั่น และกระทบ กัน เธอค่อยๆหมุนตัวกลับไปอย่างเชื่องช้าเพราะชุดสุด จะเทอะทะที่เธอสวมใส่

บรรยากาศ แปลกมากๆ ทุกคนสามารถ บอกได้เลยว่า ตอนนี้ ณ ที่นี้มีบางอย่างที่ผิดปกติไป ณ

หนึ่งในชายกลุ่มนั้นดีดนิ้วพร้อมผิวปาก “ชักสนุกแล้วส

ชายอีกคนที่โซฟาตะโกน “หุบปากเรย์ อย่ามารบกวน การแสดงซิ”

“เอาหล่ะ คุณเอลิออร์ ไวท์ คุณนี่เลวยันกระดูกเลยนะ” ตาของเจนเบิกกว้างไปด้วยความหวาดกลัว เธออยากจะ รีบหนีไปให้พ้นจากที่นี่!เธอ ใช้ชีวิต อยู่ในเรือน จำถึงสามป์ นั่นมัน 1,095 วัน เสมือนตกนรก หลังจากที่เธอคลานออกมาจากขุมนรก นั้น ได้ เธอก็ไม่กล้าที่จะมีความหวังความรู้สึกที่โรแมน ติกใด ๆ สําหรับฌอน สจ๊วตอีกต่อไป สิ่งที่เธอรู้สึก สำหรับผู้ชายคนนี้ ตอนนี้ก็คือความหวาดกลัว ที่ฝังราก ลึกเข้าไปข้างในใจของเธอ

แม้ว่าเธอจะมีความรู้สึกรักและหลงใหลผู้ชายคนนี้ แต่ มันฝังลึกลงไปในใจของเธอมานานแล้วลึกขนาดที่ดวง อาทิตย์จะไม่มีวันฉายแสงเข้าถึงข้างในนั้นแน่นอน

“เงยหน้าขึ้นซิ” เสียงนั้นสั่งเธออย่างช้าๆและเจนก็ขยับ ตามทุกคำพูดของเขาราวกับว่าเธอเป็นหุ่นเชิด

ในห้องนี้มีเพียงแสงสลัว ๆ และชายคนนั้นก็นั่งอยู่ใน มุมมืด เธอไม่กล้ามองไปรอบ ๆ ระหว่างที่เธอเดินเข้ามา ในห้อง จึงไม่น่าแปลกที่เธอจะไม่เห็นเขา

ฌอน สจ๊วตนั่งอยู่บนโซฟาตรงมุมเหมือนราชาแขนยาว และเรียววางอยู่ข้างโซฟา เขาวางคางไว้บนหลังมือ อย่างสง่างาม และดูเป็นสุภาพบุรุษ แต่ดวงตาของเขาที่ อยู่หลังแว่นขอบทองจ้องมาที่เธอเหมือนหมาป่าที่ หิวโหยพร้อมที่จะตะครุบเหยื่อและฉีกเธอออกเป็นชิ้น ๆ

สามป์ไม่ได้ทำให้ความสง่างามของเขาลดลงเลย แต่ เวลาที่ผ่านไปกลับทำให้เขาดูดีและแพรวพราว มากขึ้น

ใบหน้านั้นถูกบดบังด้วยแสงสลัวๆในห้องราวกับว่ามีแสง สีทองเปล่งประกายอยู่รอบๆเขา เขานั่งอยู่ที่นั่นปล่อยออร่าเฉิดฉายที่ชวนให้หลงใหลออกมา

ถึงกระนั้น…เธอก็ไม่กล้าแม้แต่จะมองไปที่เขา! เธอ พยายามที่จะฝังใบหน้าของเธอไว้ในเสื้อผ้าหนา ๆ เหนือ หน้าอกของเธอ

“เฮอะ” ฌอนสบถด้วยความสนุกสนาน ดวงตาของเขา ช่างเย็นชาขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน “ไม่เจอกัน นานเลยนะ? คุณไม่คิดจะทักทายฉันหน่อยหรือ?”

เจนหน้าซีด ‘คุณสจ๊วต”

เจนพยายามอย่างเต็มที่เพื่อลดความหวาดกลัวของเธอ เธอบีบนิ้ว และต้นขาของเธอ และเธอพยายามบังคับให้ ตัวเองดูสงบต่อหน้าเขา

อย่างไรก็ตามเขาสามารถมองเห็นเธอได้อย่างง่ายดาย ทุกการเคลื่อนไหวของเธอ

ฌอนหรี่ตาและมองไปที่เจน…ถ้าเขาไม่ได้เจอเธอที่นี่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ เขาแทบจะลืมไปแล้วว่าเธอยังมีตัวต นอยู่ 1

เขาจำเธอไม่ได้ ถ้าพนักงานคนนั้นไม่เรียกเธอว่า ‘เจน’ เขาก็คงไม่คิดว่าเป็นเธอเลย

แสงในห้องมืดเกินไปเขาจึงมองเห็นเธอเพียงลาง ๆ ถึง กระนั้นฌอนก็อดไม่ได้ที่จะยอมรับว่าเธอเปลี่ยนไปเกิน ความคาดหมายของเขา

“คุณถูกปล่อยตัวเมื่อไหร่?” ฌอนถามอย่างห้วนๆเจน ตื่น ตระหนก ใบหน้า ของเธอ ซีด ราวกับ ไม่มี เลือด ทันใดนั้น เธอเงย ศีรษะขึ้น และมองไปที่ชายตรงข้าม อย่างอ้อนวอน… ‘ฉันขอร้อง คุณอย่าพูดเลย อย่าบอก พวกเขานะ ว่าฉันเคยติดคุกฉันขอร้องนะคะคุณ! ‘เขา สามารถอ่านคำเหล่านี้ได้อย่างชัดเจน จากสายตาของ เธอ!

ฌอนเลิกคิ้ว ก่อนที่คนอื่นๆจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเขาชี้นิ้วไ ปที่ขวดที่ซูซี่ถือ และยิ้มให้เจน “ ฉันรู้ว่าคุณพยายามจะ พูดอะไร แน่นอน ฉันจะช่วยเติมเต็มความปรารถนาของ คุณ ก็ต่อเมื่อคุณดื่มวอดก้าขวดนั้นจนหมด”

เจนมองไปที่ขวดวอดก้าที่ซูซี่ถืออยู่ ใบหน้าของเธอ ซีดเซียวราวกับกำลังจะตาย

นั่นคือ Bols Vodka ซึ่งเป็นหนึ่งในวอดก้าที่เป็นที่รู้จัก กันดีว่ามีแอลกอฮอล์ถึง40% เจนจ้องไปที่ขวดวอดก้าสี ขาวนั้น แล้วอ้าปากพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง

ชายที่โซฟานี้เหมือนนักล่าที่เล่นอยู่กับของเล่นที่ไร้ค่า ดวงตาสีดำของเขาจับจ้องไปที่เจนอย่างเหยียดหยาม (( ความอดทนของฉันมีขีดจํากัดนะ

เสียงที่คุ้นเคยนั้นทำให้เจนถึงกับหน้าซีด

“ฉัน…ฉันดื่มไม่ได้

ทันทีที่เธอพูดจบ เจนรู้สึกว่าหนังศีรษะของเธอชา ท่าทางของเขานั้นบ่งบอกได้ว่าสามารถฆ่าเธอได้อย่าง แน่นอนหรืออย่างน้อยก็เกือบจะทำให้เธอมอดไหม้เป็นจุน เมื่อ มองจากสายตา ของเขา เธอ กำหมัดแน่น อย่าง เงียบ ๆ …เหมือนนักโทษประหารที่รอการพิพากษา เธอ กลั้นหายใจ ด้วยความทุกข์ทรมาน เพื่อรอฟังคําตัดสิน สุดท้าย

“คุณสจ๊วตกรุณาช่วยฉันด้วย” เจนสามารถทิ้งศักดิ์ศรี ของเธอได้ถ้าหากมันหมายถึงการที่เธอจะมีชีวิตรอดต่อ ไป เธอคุกเข่า อ้อนวอนว่า “ ฉันขอร้อง โปรดเมตตาฉัน แค่ครั้งเดียว ฉันจะทำอะไรก็ได้ตราบเท่าที่ฉันไม่ต้องดื่ม แอลกอฮอล์นั้น” เธอต้องการมีชีวิตอยู่เพราะเธอ ต้องการที่จะชาระหนี้ของเธอ 1

ถูกต้องเธอมีหนี้ก้อนโตที่ต้องจ่าย อย่างไรก็ตามลูกหนี้ ของเธอไม่ใช่ โรซาลีน ซัมเมอร์

ภายใต้แสงไฟสลัวๆใบหน้าของชายคนนี้ถูกย้อมไปด้วย ความประหลาดใจ แต่มันก็หายไปในทันที หลังจา กนั้นฌอนก็พูดอย่างไร้ซึ่งสีหน้าว่า “มันเป็นแค่วอดก้า หนึ่งขวด แต่คุณกลับนั่งคอตกอยู่ที่พื้นเพียงเพราะไม่ อยากดื่ม ? เจน ดันน์ เกิดอะไรขึ้นกับความมั่นใจ ความ อวดดีของคุณ? แล้วศักดิ์ศรีที่คุณยึดถือมาตลอดล่ะ?”

ศักดิ์ศรี?

เจนก้มมองที่พื้นสีหน้าเต็มไปด้วยความขมขื่น

ศักดิ์ศรีคืออะไรกัน? มันกินได้หรือไม่? มันจะยอมให้เธอ มีชีวิตอยู่รอดหรอ?

เธอคุกเข่าไม่ใช่เพราะต้องการหลีกเลี่ยงวอดก้าขวดนั้นแต่เพราะ – เธอต้องการมีชีวิตอยู่!

เธอหลับตาลงอย่างเจ็บปวดเพราะเมื่อครู่เธอเพิ่งจะเห็น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอัปยศอดสู มีข้อยกเว้นเพียง อย่างเดียว แต่เด็กผู้หญิงคนนั้นก็เสียชีวิต ในคุกอันมืด มิด! เพราะเจน! ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ

ชีวิตในวัยเยาว์อายุเกือบยี่สิบปีของเธอ แต่เธอก็เหี่ยว เฉา และตายในสถานที่เช่นนั้น 2

ทั้งหมดเป็นเพราะเธอทั้งหมด มันเป็นเพราะเจน!

นั่นคือบาปของเจน หนี้ของเธอเป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถที่ จะชดใช้ได้!

เธอไม่ได้เป็นหนี้อะไรกับโรซาลีน ซัมเมอร์ แต่เธอเป็น หนี้ผู้หญิงคนนั้นที่ยืนหยัดอย่างกล้าหาญเพื่อปกป้องเธอ ในคุก หญิงสาวที่ต้องตายอย่างไร้ความหมาย

ร่างกาย ของเจน ไม่สามารถหยุดสั่นได้ รู้สึกราวกับว่า เธอสามารถเห็นร่างที่เปื้อนเลือดของเด็กผู้หญิงคนนั้น นอนอยู่ในอ้อมแขนของเธออีกครั้ง เรียก ชื่อ ของเจน ขณะที่เธอบอกเจนเกี่ยวกับบ้านเกิด และความฝันของ เธอด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะที่สุดเท่าที่เจนเคยได้ยินมา …