บทที่ 3 ได้รับการปล่อยตัว

สามปีผ่านไป

ประตูเรือนจําของเมืองเอสค่อยๆเปิดออกเผยให้เห็นเรื่อ นร่างหญิงสาว เธอค่อยๆก้าวเท้าของเธอออกจากประตู ของเรือนจํา

ร่างกายของเธอดูซูบผอม เธอสวมใส่ชุดสีขาวชุด เดียวกัน กับเมื่อสามปีที่แล้ว ที่เธอได้สวมใส่เข้ามาใน เรือนจำ แต่วันนี้ชุดที่เธอใส่กลับดูหลวมโคร่ง

เธอก้าวขาอย่างเชื่องช้ามุ่งหน้าไปยังเค้าเตอร์ที่อยู่ห่าง จากเธอประมาณร้อยเมตร ในมือของเธอถือถุง พลาสติกสีดำซึ่งข้างในมีเหรียญสามสิบเอ็ดเหรียญห้า สิบเข็นพร้อมบัตรประชาชนของเธอ

อากาศช่างร้อนระอุจนมองเห็นไอแดดที่ขึ้นมาจากพื้น ถนนที่เธอกำลังเดินอยู่ ในวันนั้นอากาศประมาณ สามสิบสาม สามสิบสี่องศาเซลเซียส แต่กลับไม่มีหยาด เหงื่อไหลออกมาจากหญิงสาวเลยแม้แต่หยดเดียวแม้ว่า เธอจะเดินอยู่ท่ามกลางแสงแดดที่ร้อนระอุนั้นก็ตาม บ่ง บอกให้รู้ว่าร่างกายของเธอขาดน้ำอย่างหนัก

มีรอยฟกช้ำสีดำและน้ำเงินเผยอยู่บนผิวอันขาวซีดของ เธอ นอกจากนี้ ที่หน้าผากของเธอยังมีรอยแผลเป็นยาว ประมาณสามเซนติเมตรใกล้ๆกับไรผมของเธอ ซึ่งไม่น่า มองเท่าไรนักรถบัสมาจอดลงที่ตรงหน้าของเธอ เธอค่อยๆนับเหรียญ และจ่ายค่าโดยสาร พนักงานขับรถมองเธอด้วยสายตา ที่รังเกียจ ก่อนจะค่อยๆละสายตาไป…บนรถนั้นมีคนไม่ มากนัก ทั้งหมด ล้วนเคยเป็นนักโทษเหมือน เฉกเช่นกัน กับเธอ

เธอไม่ได้สนใจสายตาของพนักงานขับรถแม้แต่ซักนิด เธอเดินตรงไปที่นั่งด้านหลังสุดของรถบัสและเลือกที่นั่ง ในมุมสุดเธอพยายามทำตัวให้เล็กที่สุดเท่าที่เธอจะ ทําได้

รถบัสค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป เธอมองออกไปนอก หน้าต่าง…หลายสิ่งดูเปลี่ยนไปหลังจากเวลาสามป์ที่เธอ อยู่ใช้ชีวิตอยู่ในเรือนจำ

ริมฝีปากของเธอเริ่มขยับ…แน่สิ นี่มันสามปีแล้วอะไรๆก็ เปลี่ยนไป การได้ออกมาข้างนอกช่างดูมีความหมายกับ เธอเหลือเกิน

รถบัสขับไปเรื่อยๆ บ้านเมืองดูพัฒนาขึ้น แต่เธอนั้นกลับ ไม่รู้จุดหมายปลายทางของเธอหลังจากออกจากเรือนจ

ในความงุนงง ปนสับสน เธอก็ตระหนักถึงความเป็นจริง ใช่เธอไม่มีที่ไป

เธอ เปิด ถุงพลาสติก สีดำและนับเงิน เธอ นับมันอย่าง ระมัดระวังถึงสามครั้ง…เธอมีเงินเหลืออยู่สามสิบเหรียญ ห้าเซ็น ในเวลานี้เธอควรจะทำอะไรกันนะ?เธอเหลือบไปเห็นป้ายที่อยู่ไม่ไกลจากริมถนนนัก “รับ สมัครพนักกงาน ” มันดึงดูดความสนใจของเธอได้ดีที เดียว

จอดดดด ฉันอยากจะลงตรงนี้ค่ะ สามปีที่เธอใช้เวลาอยู่ ในคุก มันได้ลบล้างความหยิ่งผยองของเธอออกไปจน หมดสิ้น หน่ำซ้ำเธอมักจะเขินอายเวลาที่ต้องพูดคุยกับผู้ อื่น

พนักงานขับรถบ่นเธอหลังจากที่เธอบอกให้เขาจอดรถ อย่างกระทันหัน แต่ก็เปิดเปิดประตูให้เธอ เธอขอบคุณ เขาและลงจากรถไป

เธอเดินไปยังป้ายรับสมัครงานขนาดใหญ่ ยืนจ้องมอง มันอยู่ซักพัก สายตา ของเธอจ้องมองไปที่คำว่า “รับ สมัครพนักงาน ทำความสะอาด พร้อมอาหารหนึ่งมื้อ ” นั่นคือข้อความบนป้ายนั้นที่เธอรู้สึกสนใจ

เธอไม่มีบ้านเอกสารหรือคุณสมบัติใดๆ แถมประวัติติด คุก … พวกเขาอาจจะไม่จ้างเธอแม้กระทั่ง ตำแหน่ง คน ทําความสะอาด อย่างไรก็ตาม … เธอก๋าเงินสามสิบ เหรียญ ห้าสิบเซ็น ที่เหลืออยู่ เธอกัดฟัน แน่นพร้อมเดิน เข้าไปด้านในไนท์คลับชื่อ ศูนย์ความบันเทิงนานาชาติ อีสต์เอ็มเพอเรอร์ เจนตัวสั่นเทา ทันทีที่เธอเดินเข้าไป ข้างใน ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำจนทำให้เธอ หนาวสั่น

“ชื่ออะไร” ผู้หญิงที่อยู่ด้านในพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ ค่อยเป็นมิตรนัก
“เจน ดันน์” เธอเอ่ยขึ้น อย่างช้าๆ ด้วยน้ำเสียง ที่แหบ แห้ง ผู้หญิงที่แต่งหน้าด้วยสีสันฉูดฉาดกำลังบันทึก ข้อมูล ของเจน เธอตกใจ จนเกือบ ที่จะทำปากกา หล่น หลังจากที่ได้ยินน้ำเสียงของเจน เธอถามเจนว่า “ทำไม เสียงเธอถึงเป็นอย่างนั้น?” 1

สามปีที่เธอ ใช้ชีวิต ในเรือนจํามันทำให้ เจนเคยชิน กับ การเอาแต่ก้มหน้า แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะใช้น้ำเสียงที่ไม่ ค่อยดีกับเธอนัก แต่เจนก็ตอบกลับไปอย่างช้าๆและเบา ราวกับว่าไม่มีอะไรจะทำให้เธอขุ่นเคืองได้ “ ฉันสูดดม ควันมากเกินไป”

ผู้หญิงแต่งหน้าจัดคนนั้น แปลกใจกับคำตอบของเจน เธอจ้องมองไปที่ใบหน้าของเจนพร้อมถาม “มันเกิดจาก ไฟใหม้หรอ?”

“ใช่ค่ะ ” เจนลดสายตาลง…

ผู้หญิงแต่งหน้าจัดสังเกตุได้ว่าเจนไม่อยากที่จะอธิบาย อะไรเพิ่มเติม อีกทั้งเจนก็ไม่ใช่คนที่น่าสนใจเท่าไรนัก เธอปล่อยให้หัวข้อนั้นผ่านไป แต่เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย และเริ่มพูด “ โอ้ไม่ สิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้นกับ อีสเอ็มเพอเรอ ร์ ที่นี่ไม่ใช่สถานบันเทิงที่ใครจะมาทำงานก็ได้ เราก็มี ลูกค้าระดับวีไอพีมากมาย” เธอจ้องมองไปที่เจนหัวจรด เท้าด้วยสายตาที่รังเกียจ เจนแต่งกายด้วยเดรสหลวม โคร่งที่ตอนนี้มันได้เปลี่ยนสีจากสีขาวกลายเป็นเหลืองไ ปซะแล้ว 1

อีสต์เอ็มเพอเรอร์ ไม่ใช่ ที่ที่คนทั่วๆ ไปอย่างเธอจะมาทำงาน ได้ ขนาด พนักงาน ทวไป ขอ ร่าง ที่มีหน้าตา สะสวย มีใจรักการบริการ ทําไมสภาพ อย่างเธอถึงได้มาสมัครงานที่นี่กันนะ

หญิงสาวในชุดวาบหวิวลุกขึ้นยืนและโบกมือเชิงปฏิเสธ เจน “ อย่าง คุณ อ่ะ คุณ ไม่สามารถ เป็น ได้ แม้กระทั่ง พนักงานเสิร์ฟด้วยซ้ำ” เธอกำลังจะเดินออกจากห้องไป

“ฉันมาสมัครตำแหน่งทำความสะอาดค่ะ

เสียง อันแหบพร่า ดังขึ้น ในห้องสี่เหลี่ยม เล็ก ๆ หยุดผู้ หญิงคนนี้ ได้สำเร็จ เธอหยุดและหันกลับมาพร้อม กับ เลิกคิ้วขณะที่เธอประเมินเจนตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง เธอพูดขึ้น อย่าง สงสัยว่า “ฉันไม่เคยเห็นเด็กสาวอายุ ยี่สิบปีอย่างเธอยอมรับงานทําความสะอาดที่ยาก ลำบากมาก่อนเลยนะ

แม้แต่พนักงานทำความสะอาดที่อายุน้อยที่สุดที่นี่ก็อายุ สี่สิบปีแล้ว ถึงแม้เจนจะมีมีแผลเป็นที่หน้าผากและหุ่นที่ ผอมบางอย่างกับไม้เสียบผี แต่เธออายุแค่ยี่สิบเอง ส่วน มากเก๋กรุ่นราวคราวเดียวกัน กับเธอจะมาที่นี่—เพื่อจะ เป็นนางแบบและพนักงานต้อนรับ! รีไม่ก็พนักงานเสิร์ฟ

ไม่เคยมีเด็กอายุยี่สิบปีมาสมัคนพนักงานทำความ สะอาดมาก่อน

ผู้หญิงคนนี้คิดว่าเด็กผู้หญิงตรงหน้าเธอ จะระบาย ร้องไห้สะอึกสะอื้น สาธยายถึงชีวิตของเธอที่ยาก ลําบาก และความยากเย็นในการเอาชีวิตรอด ถ้าเด็กผู้ หญิงคนนี้พยายาจะสาธยายเรื่องไร้สาระเหล่านี้จริงๆ
เธอจะไล่ตะเพิดออกไปทันที

ชีวิต ช่างยากเย็นนักใช่ไหม ? ฮะ ถ้าจะมาสาธยายเรื่อง ราวพันธุ์นั้นที่นี่ อีสต์เอ็มเพอเรอร์ ฉันฟังมาเยอะจนจะ เขียน หนังสือ พอที่จะเปิดห้องสมุด ที่นี่ได้แล้ว ถ้าหาก พวกเขาเหล่านั้นเขียน ชีวิตอันยากลำบาก เขียนลงบน กระดาษ แต่กระนั้นแหล่ะใครมันจะไปสนความยาก ลำบากในชีวิตของคนแปลกหน้าที่เพิ่งเจอกันหล่ะ?

เจนพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบเหลือจะทนช้าๆว่า “ฉันยินดี ขายร่างกายของฉันถ้าฉันทํามันได้ ก่อนที่ฉันจะมาที่นี่ ฉันได้มองดูตัวเองแล้ว และตระหนักว่าฉันไม่มี คุณสมบัติ สำหรับ สิ่งที่คุณพูดมาก่อนหน้านี้ ดังนั้นสิ่งที่ ฉันจะให้ได้ก็มีแค่แรงงานของฉัน ฉันจะทำในสิ่งที่ ทำได้” ….ฉันเป็นแค่นักโทษหมายเลข 926 หลังจากที่ ฉันเข้าไปและกลับออกมาจากสถานที่แบบนั้นฉันยังจะ เหลือ ศักดิ์ศรี อะไร ให้พูดถึงอีกหรอ ? แววตาของเจน แสดงออกถึงคนที่ไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง

ผู้หญิงที่แต่งหน้าจัดดูประหลาดใจและสำรวจเจนจาก หัวจรดเท้าอีกครั้ง จากนั้นเธอก็เดินกลับไปที่สำนักงาน ของเธอและหยิบปากกาขึ้นมาพร้อมกรอกแบบฟอร์ม “ เจน ดันน์ใช่ไหม ดัน นี่นอหนูสองตัวใช่มะ?”

“ใช่ค่ะ”

“ว้าวค่อนข้างเซอร์ไพรส์นะ” เธอตรวจชื่อเจนอีกครั้ง “ เป็นชื่อที่เพราะมาก พ่อแม่ของเธอต้องรักเธอมากๆแน่ เลย”สายตา ของเจนนิ่ง…นั่นซิ พวกเขารักเธอหรือเปล่านะ?

ใช่พวกเขารัก ถ้าเธอไม่ทำตัวน่ารังเกียจถึงขั้นที่ฆ่าโรซา ลีน ซัมเมอร์และนำหายนะมาเยือนครอบครัวตัวเอง ใช่ แล้วล่ะพวกเขาคงจะรักเธอ เป็นมากๆ

“ฉันไม่มีครอบครัวเลย” เจนพูดด้วยน้าเสียงเรียบเฉย

ผู้หญิงที่ดูฉูดฉาดเริ่มขมวดคิ้วและมองไปที่เจน แต่ กระนั้นเธอก็ไม่ได้สอบถามอะไรเพิ่มเติม เธอลุกขึ้นยืน และพูดว่า “ เอาล่ะ ขอสำเนาบัตรประชาชน ของ คุณ ด้วย”

เธอพูดพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินไปที่ประตูด้วยส้น สูงที่สูงปรี้ด ก่อนที่เธอจะหยุดและหันกลับมาพูดกับเจน เจนคุณรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงจะจ้างคุณ”

เธอไม่ได้คาดหวังคำตอบจากเจน เธอพูดต่อว่า “เป็น เพราะคุณพูดสิ่งหนึ่งที่ถูกต้อง ถ้าคุณสามารถขาย ร่างกายของคุณได้ คุณก็จะทำ แต่ถ้าคุณทำไม่ได้คุณก็ จะทำในสิ่งที่คุณทำได้

“หลายคนที่อายุสองเท่าของคุณยังไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ ซะด้วยซ้ำ พวกเขา-มุ่งเน้นการโฆษณาตัวเองอย่างมาก และต่อสู้เพื่ออยู่ในจุดที่สูงที่สุด ทั้งๆที่พวกเขาไม่เคยรู้ เลยว่าพวกเขายืนอยู่ตรงจุดไหน 1

คุณเต็มใจที่จะมองตัวเองอย่างตรงไปตรงมาและเข้าใจ ว่าคุณมีความสามารถอะไร ฉันเชื่อว่าคนที่รู้ตัวเองว่า พวกเขาสามารถทำอะไรได้ก็จะรู้ว่าพวกเขาทำอะไรไม่ได้”

เมื่อถึงจุดนี้ผู้หญิงที่ดูฉูดฉาดก็หรี่ตาลง “อีสต์เอ็มเพอ เรอร์ ไม่ใช่สถานบันเทิงทั่วไปหรอกนะ เจน”

เจนตอบช้าเหมือนเคย “ฉันรู้ว่า ฉันมีน้ำเสียงที่ไม่น่าฟัง เท่าไรนัก ดังนั้นฉันจะไม่พูดอะไรที่ไม่จำเป็นค่ะ” นั่น รวมไปถึงสิ่งที่เธอไม่ควรพูด

ผู้หญิงที่ดูฉูดฉาดพยักหน้าอย่างพอใจ โดยปกติแล้วเธอ ไม่เคยให้คําแนะนำกับพนักใหม่เช่นนี้ หากพวกเขากล้า ที่จะมาสมัครงานที่ อีสต์เอ็มเพอเรอร์ พวกเขาจะต้องเต รียมพร้อมทางด้านจิตใจ

ยกเว้นก็แต่เด็กสาวที่มาสมัครพนักงานทำความสะอาดนี้ ที่เธอได้ให้คำแนะนำ

ถึงแม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะมีตำแหน่งที่สูงที่ อีสต์เอ็มเพอเรอ ร์ แต่เธอก็ยังไม่สามารถที่จะรับผิดชอบต่อการถูก รุกรานจากพวกคนที่ร่ำรวยและมีอำนาจของเมืองนี้ ได้ … ใครก็ตามที่เข้าร่วม อีสต์เอ็มเพอเรอร์ จะต้องเรียน รู้ที่จะทำตาม”กฎ”

นั่นหมายถึงพวกเขาควรรู้และทำตามกฎ ควรพูดและไม่ ควรพูดสิ่งที่ควรทำและไม่ควรทำ

“เอ่อ คุณผู้จัดการ…” เจนพูดตะกุกตะกัก “ฉันยังไม่มี ที่พักค่ะ”

หญิงสาวที่ดูฉูดฉาดกล่าวว่า “ เรียกฉันว่า ออโรร่า จากนี้ ไป” จากนั้นเธอก็ดึง โทรศัพท์ ของเธอออกมาและโทรออก “ เคนมาที่นี่ ฉันเพิ่งจ้างพนักงานทำความสะอาดค นใหม่ฝากพาเธอไปที่หอพักทีนะ” หลังจากนั้นเธอก็วาง สายและพูดกับเจน

“พรุ่งนี้เริ่มงานนะ”

ด้วยเหตุนี้เธอจึงทิ้งเจน ไว้คนเดียว ในห้องและจากไป

เจนมองดูแบบฟอร์ม นัดหมาย ในมือของเธอ แล้ว ถอน หายใจอย่างมาโล่งอก … อย่างน้อยคืนนี้เธอก็ไม่ต้อง นอนบนถนน