บทที่ 2 ความต้องการของ คุณสจ๊วต

ในแววตาของฉอนเต็มไปด้วยความประหลาด ใจ…แม้ กระทั่ง ในเวลา เยี่ยง นี้ เจน ยังคงยืนยัน ที่จะปฏิเสธทุก อย่าง?

ไม่ซินี่มันเจน ดันน์ ผู้หญิงที่ร้ายและหยิ่งผยอง เธอไม่มี ทางยอมรับมันหรอก

นอนบีบที่คางอันบอบบางของเธอ

“โอ๊ย…เจ็บ!” มือที่แข็งแรงบีบที่คางของเธอพรางขู่ว่าจ ะทําให้มันแตก มันเจ็บมากจนน้ำตาของเจนเอ่อล้นออก มาจากดวงตากลมโตเขอเธอ

แต่ฉอนไม่มีทีท่าว่าจะคลายมือนั้นหนําซ้ำเขายังบีบคาง ของเธอแรงขึ้น “ ใครจะไปคิดว่าใบหน้าสวยๆ อย่างนี้จ ะซ่อนจิตใจที่ชั่วร้ายเอาไว้ข้างใน

“ฉันไม่ได้ทำอะไรกับโรซาลีนจริงๆนะ!” เจนกัดริม ฝีปาก ใบหน้า ของเธอ ซีดจากแรงบีบของฉอน “คุณจะ ส่งฉันเข้าคุกโดยไม่มีหลักฐานแบบนี้ไม่ได้”

“หึ คุณคิดผิดใครว่าฉันทำไม่ได้กันหล่ะ” ฌอนหัวเราะ อย่างเย็นชาขณะที่เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ดุดันยังกับ ซาตาน “ใช้ชีวิตให้มีความสุขในคุกตั้งแต่วันนี้ไปนะเจน ดันนนน” ฌอนสะบัดคางของเจนก่อนหันหลังกลับและ โบกมือ – เขาเดินออกไปดื้อๆ พร้อมท่าทีที่บ่งบอกถึง ความสบายใจเขาเริ่มที่จะแก้แค้น เธอ เลือดไหลซิบออกมาจากปาก ของเจนและเธอไม่สามารถอธิบายอะไรได้สักคำ

คุกหญิงไม่ได้สงบสุขอย่างที่ทุกคนคิด ในคืนแรกที่นั่น เจนถูกลากออกมาระหว่างที่เธอกำลังหลับ

“อะไรกันเนี่ย…พวกคุณกำลังจะทำอะไร” เจนมอง เพื่อนร่วมห้องขังที่ยืนอยู่ล้อบรอบเธออย่างหวาดกลัว ” หยุดนะ ไม่งั้นฉันจะเรียกผู้คุม”

นักโทษหญิงที่อยู่รอบตัวเธอดูเหมือนจะไม่กลัวคำขู่ของ เธอเลยแม้แต่นิด พวกเขาสบตากันและหัวเราะออกมา ผู้นำในหมู่พวกเขาชี้หน้าเจนพรางพูดว่า “แกพล่าม อะไรจะเรียกผู้คุมงั้นหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า…เฮ้ย พวกเราได้ยิน ถูกใช่มั้ยนังนี่อยากจะเรียกผู้คุมอ่ะ?” ขณะที่หล่อนพูด อยู่นั้นหล่อนก็เหวี่ยงหมัดไปที่ใบหน้าของเจนอย่าง รวดเร็ว และไร้ซึ่งความปราณี “เอาซิ! เรียกผู้คุมซิ!”

หมัดนั้นทำให้เจนถงกับหูอื้ออึง

เธอวางมือข้างนึงไว้ที่กำแพงเพื่อรักษาสมดุลของตัวเธอ และเริ่มตอบโต้นักโทษหญิงเหล่านั้น

ผัวะ!

ความเงียบงันเกิดขึ้น ไม่มีใครคาดคิดว่าหญิงสาวร่าง บอบบาง อย่าง เจนจะใจกล้าสวนกลับ หมัดเข้าไป ที่หัว หน้าแก๊งค้นักโทษ

หัวหน้าแก๊งค์เซเล็กน้อยตามแรงหมัด ของเจน ตาของเธอเริ่มแดงก่ำไปด้วยความโกรธ เธอสบถ “ไม่เลวหน นังคุณหนูตัวน้อย เอ้าพวกเรา! ไม่สำคัญ ว่าแขน หรือ ขานังนี่จะหัก คุณสจ๊วตสั่งให้ทำการต้อนรับนังแพศยาค นนี้ ทรมารเธออย่าให้ตายก็พอ”

เจนสตั๊นและตกใจกับสิ่งที่เธอพึ่งได้ยิน ความเจ็บปวดใ นใจเธอเริ่มแผ่ซ่านไปทั้งหัวใจลามไปยังส่วนอื่น ๆ ของ ร่างกาย ! …ฌอน! ฌอน สจ๊วต งั้นหรอ!! คุณสจ๊วต สั่ง พวกเธอมาหรอ…ฌอน สจ๊วตอ่าหรอ !!!

เจนรู้สึกชาไปทั้งแขนขารวมไปถึงหัวใจของเธอ!

ไม่แปลกเลยที่ไม่มี ผู้คุม มาเหลียว แลถึงแม้จะเกิดหุต การณ์วุ่นวายเกิดขึ้นที่นี่ ไม่น่าแปลกใจที่นักโทษหญิงตัว ใหญ่เหล่านี้กล้าที่จะทุบตีเธอโดยไม่เกรงกลัวต่อความ ผิด!

เธอพยุงตัวเองขึ้นและวิ่งไปที่ประตูห้องขัง เธอจับที่ประ ตุโลหะแน่นพรางกรีดร้องขอความช่วยเหลือ “ ใครก็ได้ ช่วยด้วย! ใครก็ได้ ได้โปรด! พวกเขากำลังทำร้ายฉัน! ช่วยฉันด้วย! ได้โปรด!” เธอรู้ดีว่าจะไม่มีใครที่กล้ามา ช่วย เธอ แต่มีเพียง คำขอร้อง ที่ไร้ความหมายนี้ที่เธอ ทําได้ในเวลานี้!

ในใจลึกๆเธอยังคงคิดว่าฌอนไม่ได้สั่งให้ผู้หญิงพวกนี้ ” จัดการเธอ” แม้ว่าโอกาสจะน้อยจนแทบไม่มีเลย … แต่ เธอก็ยังคงยึดติดกับความหวัง น

“โอ๊ย…!” มีหนึ่งในแก๊งค์นักโทษหญิงกระชากดึงผมของ เธออย่างรุนแรงจนเธอล้มล้งที่พื้นตามแรงกระชากนั้น
เจนไม่เคยรู้สึกอับอายขนาดนี้มาก่อน!

เพียงไม่กี่วินาทีต่อมาเจนถูกดึงขึ้นมานักโทษหญิงเหล่า นั้นระดม หมัด และเตะ เธอล้มลงกับพื้น เธอร้องครวญ คราง“ ฮืออออ

เจนหมดสิ้น “ความหวัง 1

เธอหยุดกรีดร้อง ปล่อย ให้คนเหล่านี้ เตะและต่อย เธอ ตามที่ต้องการ พร้อมกับเสียงหัวเราะ อันสะใจของพวก เขา

เธอร้องขอความช่วยเหลือ ไม่ใช่ เพียงเพราะเธอ หวาด กลัว หรือ ความเจ็บปวด แต่เพราะเธอเชื่อ มั่นในความ หวังอันน้อยนิดว่าฌอนจะไม่ทิ้งเธอไว้อย่างนี้

หลังจากที่แก๊งนักโทษ หญิง เริ่ม เบื่อ ที่จะทุบตีเธอ แล้ว พวกเขาก็กลับขึ้นเตียงของตัวเองและเข้านอนในที่สุด

เจนนอนขดตัวอยู่บนพื้น ด้วยความเจ็บปวดน้ำตาของ เธอไหลออกมาจากดวงตากลมโต ใบหน้าของเธอ แปด เปื้อนไปด้วยสิ่งสกปรก

เธอไม่เคยถูกรังแกจากผู้คนมากมายขนาดนี้มาก่อน เธอ ไม่เคยรู้สึกอับอายขนาดนี้มาก่อน นี่หรือคือสิ่งที่เธอควร ได้รับจากการที่เธอตกหลุมรักผู้ชายที่ชื่อ ฌอน สจ๊วต

ทําไมเธอต้องมาแบกรับความโกรธและความเกลียดชัง จากเขา เพียงเพราะว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับโรซาลีนผู้ หญิงที่เขารัก?หลังจากเกิดอะไรขึ้นกับโรซาลีนเจนก็พยายามอธิบาย ให้ทุกๆคนฟัง “ฉันไม่ได้ทำอะไรกับโรซาลีนเลยนะ”

ไม่ว่าเธอจะพยายามอธิบายมากแค่ไหน แต่ก็ไม่มีใครที่ จะเชื่อคําอธิบายของเธอเลยแม้สักนิด

เธอ พยายาม อธิบาย ทุกคนว่า เธอ ไม่ได้เป็น คนที่เอ่ย ชวน โรซาลีน ไปที่ ไนท์คลับโรซาลีนเองเป็นคนที่อยาก จะไปที่นั่น เพียงเพราะเธออยากจะรู้ว่า “บาร์” เป็น อย่างไร

ในสายตาของคนทั่วๆไป เจนทายาทแห่งครอบครัวดันน์ นั้นอารมณ์ร้ายและหยิ่งผยอง ในขณะที่โรซาลีน ซัมเมอร์ เป็นหญิงสาวใสซื่อ ไร้เดียงสาและขี้อาย ไม่มี ใครเชื่อว่าโรซาลีนจะอยากไปสถานที่อโคจรอย่างไนท์ คลับ

เจนอธิบายว่ารถของเธอเสียระหว่างเดินทางไปที่นั่น ซึ่ง เป็นสาเหตุว่าทำไมเธอถึงไปถึงไนท์คลับช้า

แต่ไม่มีใครเชื่อ คำอธิบายของเธอเลย พวกเขาทั้งหมด เชื่อว่าเธอกำลังแก้ตัว เธอจงใจทิ้งโรซาลีนไว้ที่ไนท์คลับ คนเดียว ซึ่งจะได้ง่ายกับอันธพาล ที่เธอจ้างมาในการ หาร้ายและข่มขืนโรซาลีน

ความจริงเจน ไม่เคยแม้แต่ คิดที่จะที่ทำสิ่งนั้นด้วยซ้ำ เพราะโรซาลีนมักจะพูดกับเธอประจำว่า “ เจน ฉันพูด ตรงๆนะฉันไม่ได้คิดกับฌอนแบบนั้นเลย”

ถ้าโรซาลีนจะเป็นแฟนของฌอนจริงๆเจนก็ยินดีด้วย แต่
โรซาลีนไม่ได้แม้แต่จะชอบฌอนซักนิดด้วยซ้ำ

ทุกคนต่างคิดว่าเจนเป็นนางร้ายที่กระทำการอันชั่วร้าย

ได้ทุกอย่าง

อันธพาล เหล่านั้นคงจะเป็นมืออาชีพพวกเขาไม่ทิ้งร่อง รอยไว้เลย ไม่มีใครรู้เลยว่าพวกเขาหลบหนีไปที่ไหน ประเทศนี้มีขนาดที่ใหญ่มาก เจนต้องการให้พวก อันธพาลเหล่านั้นถูกจับมากกว่าใครๆ

เธอเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับโรซาลีน เธอร้องไห้ ตลอดจากเหตุการณ์นั้นจนกระทั่งเธอเองต้องมาเข้าคุก เจนเชื่ออย่างแน่วแน่ในสิ่งหนึ่งนั่นคือเธอบริสุทธิ์เธอไม่ ได้ก่ออาชญากรรมใด ๆ

อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว ตราบใดที่ฌอนเชื่อ ว่าเธอมีเป็นคนทำเธอก็มีความผิดและเป็นบุคคลที่ สมควรตาย

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเธอในวันนี้ – ทั้งหมดก็ล้วน เป็นไปตามความต้องการของ คุณสจ๊วต

เจนมองไม่เห็นชะตากรรมของตัวเองหลังจากนี้ว่า “คุณ สจ๊วตยังต้องการที่จะทำอะไร”

เธอไม่ได้รับการสนับสนุน ข้อมูลแบล็คกราวด์ หรือวุฒิ การศึกษา ใด ๆ จากครอบครัว ดันน์ อีกทั้ง เธอยังเป็น นักโทษ…ฌอน สจ๊วตได้ลบหลักฐานข้อมูลการมีอยู่ของ เจนออกจากทะเบียนอย่างมีประสิทธิภาพ ! ตอนนี้ เจน ดันน์ ไม่มีอะไรมากไปกว่า การเป็นนักโทษหญิงนญ926!

เจนคิดอย่างนั้น แล้วกอดเข่า แนบอกของเธอทำตัว ให้ เล็กลง … ฌอนได้ลบข้อมูลร่องรอยการดำรงอยู่ของเธอ ออกไปจนหมด!

เช้าวันรุ่งขึ้น

“เฮ้ตื่น ได้แล้ว ไปล้างห้องน้ำ …” หนึ่งในนักโทษ หญิง ผลักเจน แต่แล้วเธอก็ตกใจจนร้องลั่น “ กรี๊ดดดด! เธอ ตายแล้ว!”

นักโทษหัวหน้าแก๊งค์รีบพุ่งเข้ามาหาเจนและค่อยๆยื่นนิ้ว ไปใต้จมูกของเจน สักพักเธอถอนหายใจ

อย่างโล่งอก “หุบปาก! เธอยังไม่ตาย! ไปเรียกการ์ดมา เร็ว!”

เจนยังคงเข้มแข็ง และยังมีชีวิตอยู่หลังจากที่เธอถูกซ้อม อย่างหนักหน่วง ความเจ็บปวดทรมาน ที่ไม่มี ที่สุด …นี้ อาจจะเปลี่ยนเธอไปอย่างสิ้นเชิง