บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย

ฉี แม่น้ำสายเก่า

บทที่ 1 ส่ง เธอ เข้า คุก

“มันไม่ใช่ฉัน คุณต้องเชื่อฉันซิ!” เจน ดันน์ เธอจ้องไป ที่ขายในรถ อย่างดื้อดึง 1

ขณะที่สายฝนสาดลงมาใส่กระจกรถอย่างบ้าระห่ำ แต่ สายตาของเธอยังคงมองเห็นใบหน้าที่สุด จะหล่อเหลา และเย็นชาของชายที่อยู่ข้างในผ่านกระจกที่เต็มไปด้วย หยาดฝน เธอยืนอยู่นอกรถด้วยตัวสั่นเทา พร้อมตะโกน “ฌอน! อย่างน้อยคุณก็ช่วยฟังฉันหน่อยได้มั้ย!

ทันใดนั้นประตูรถก็ถูกเปิดออกอย่างรวดเร็วและรุนแรง แต่ก่อนที่เจนจะทันได้พูดอะไร เธอกลับถูกดึงเข้าไปในร ถอย่างไร้ความปราณี เธอล้มลงทับร่างของฌอน จนเสื้อ เชิ้ตสีขาวของเขาเปียกปอนไปตามๆกัน

“ฉอน ฉันไม่ได้ว่าจ้างคนไปทำร้ายโรซาลีนจริงๆนะ… ทันทีที่เจนพูดจบ เรียวนิ้วยาวๆของเขาก็บีบเข้าที่คาง ของเธอ เสียงทุ้มๆอันน่าหลงใหลของเขาก็เอ่ยขึ้นเหนือ ศีรษะของเธอ

“นี่เธอชอบฉันมากขนาดนั้นเลยหรอ?”

น้ำเสียงเย็นชา และกลิ่นบุหรี่จางๆ—ออกมาจากตัวของ เขา
“อะไรนะ?” เจนงงเล็กน้อย ทุกๆคนก็รู้แม่กระทั่งแม่ของ เขาเองก็รู้ว่าเธอชอบเขาทำไมจู่ๆถึงมาถามเอาป่านนี้?

ฌอนจับที่คางของเจนด้วยมือเพียงข้างเดียว ในขณะที่ มืออันแข็งแรงอีกข้างของเขา ยื่นเข้ามาหาเธอ นิ้วเรียว ยาวของเขาที่ขณะนี้เย็นยะเยือก ไปด้วย ไอความเย็น จากสายฝนค่อยๆแตะลงบนแก้มของเธอเบาๆ เจนจมอยู่ ในภวังค์ดวงตาอันอบอุ่นของเขาและสูญเสียความเป็น ตัวเองไปอย่างสิ้นเชิง เธอคิดว่าเธอได้ยินเสียงอันแผ่ว เบาที่กระซิบถามว่า เธอหนาวมั้ย”

ทันใดนั้นเจนสัมผัสได้ถึงบรรยากาศ อันเยือกเย็น และ โหดร้าย “เจน ดันน์ นี่เธอชอบฉันมากขนาดนั้น

เลย งัยยหะ? มันมากพอที่จะทำให้เธอถึงขั้นต้องฆ่าโรซ

าลีนเลยรึยังงัยกัน?”

ความหนาวเย็นพุ่งขึ้นมาจากก้นบึ้งหัวใจลามไปที่แขนขา ของเธอ เจนตื่นจากภวังค์ ทันที และเธอก็อดไม่ได้ที่จะ แสยะยิ้มออกมา…เธอพึมพำ แน่นอนเขาไม่มีวันปฏิบัติ กับเธออย่างอ่อนโยนและรอยยิ้มอันอบอุ่นเช่นนั้น จะมีก็ แต่รอยยิ้มของซาตานเท่านั้นแหล่ะ

“ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าโรซาลีน…”เจนต้องการ ปกป้อง ตัวเอง

“ใช่ไง เธอไม่ได้ฆ่า เธอแค่จ้างอันธพาล ไปทำร้าย และ ข่มขืนโรซาลีนยังงัยหล่ะเจน”

ความโกรธเคืองฉายออกมาจากแววตาของเขา เจนไม่มีเวลาได้อธิบายใดๆ เขาก็เอื้อมแขนมาฉีกเสื้อผ้าของเธอ ออก

“กรี๊ดดดด~!”

ด้วยเสียงกรีดร้องของเจน ทำให้เธอถูกผลักออกมานอก รถด้วยความรุนแรง เธอล้มลงไปทามกลางสายฝนและ ความเจ็บปวด เขาตะโกนด้วยน้ำเสียงเย็นชาท่ามกลาง สายฝนแต่เจนกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน

“เจน ดันน์ อ่อไม่ซิ คุณดันน์ ฉันจะทำทุกอย่าง อย่างที่ เธอเคยทำกับโรซาลีน เป็นไงหล่ะ รู้สึกยังไงกับการถูก เปลือยครึ่งตัวแบบนี้?”

ฟี้วววววว! เสียงลมพัดผ่าน

เจนเงยหน้าขึ้นพร้อมมองเข้าไปในรถ ฌอนนั่งยุข้างในร ถและมองมาที่เธอ เขาหยิบผ้าเช็ดหน้า ออกมาเช็ดที่นิ้ว อันเรียวยาวของเขาอย่างช้าๆ “คุณดันน์ ฉันชักจะ เหนื่อยละหล่ะ ไปซะเถอะ”

“ฌอน! ได้โปรดฟังฉัน ฉันไม่ได้…

“เธออยากให้ฉันฟังอ่าหรอ อื้อ ได้สิ” เขาเงยหน้าขึ้น พร้อมมองมาที่เธอด้วยสายตาเย็นชา “ถ้าคุณยอม คุกเข่าอยู่หน้าคฤหาสน์สจ๊วตทั้งคืน คุณดันน์ ฉันอาจจะ ให้เวลาคุณซักสิบนาที แน่นอน ถ้าฉันอารมณ์ดีอ่านะ”

ประตูรถถูกกระแทกปิดอย่างรุนแรง พร้อมผ้าเช็ดหน้าที่ ถูกโยนออกมาจากรถ ปลิวหล่นลงข้างหน้าเจน ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายเจนค่อยๆก้มลงเก็บผ้าเช็ดหน้านั้น พร้อมกับกำมันไว้ใน มือแน่น

รถสุดหรู ได้ขับเคลื่อน เข้าไป ในคฤหาสน์ สจ๊วต และ ประตูหรูหราหน้าคฤหาสน์ก็ได้ถูกปิดลงต่อหน้าเธอ โดย

ไร้ซึ่งความเมตตาจากเขา

ท่ามกลาง สาย ฝนเจน เริ่ม หนาว และ ผิว ของ เธอ ช่าง ดู ซีดเซียว เธอยืนอยู่ที่เดิมเป็นเวลาเนิ่นนาน ก่อนที่เธอจะ ค่อยๆ เดินไปที่ประตู คฤหาสน์ เธอ กัดฟัน แน่น ก่อนจะ ค่อยคุกเข่าลงหน้าประตูพร้อมเริ่มทุบตีประตูนั้น

เธอกําลังคุกเข่า!

แต่ไม่ใช่เพื่อชดใช้ความผิด!

เธอคุกเข่า เพียงเพราะ โรซาลีน ซัมเมอร์ ผู้ซึ่งคือเพื่อน ของเธอ เธอคุกเข่าเพียงเพื่อไว้อาลัยให้เพื่อนของเธอที่ จากไป ไม่ใช่พราะเธอรู้สึกผิดที่ฆ่าโรซาลีนอย่างที่ทุกค นเข้าใจมัน

เธอคุกเข่า!

เพียงเพราะจะให้ชายคนนี้ได้ให้เวลาฟังเธออธิบายซัก 1

0 นาทีก็ยังดี

เสื้อผ้าของเธอถูกฉีกออกจนหลุดรุ่ย เธอปกปิดร่างกาย ของตัวเองด้วย ฝ่ามือเล็กๆ ของเธอ อากาศ ช่างเหน็บ หนาวแต่เธอก็ยืนหยัดที่จะคุกเข่าอยู่ตรงนี้ เพื่อความถูก ต้องและศักดิ์ศรีของเธอเอง ใช่ ฉันคือเจนดันน์แห่งเดอะบันด์ ฉันต้องทำได้! เจนได้โพร่งออกมาด้วยพลังอันเต็ม เปี่ยม

เธอคุกเข่าอยู่อย่างนั้นเพื่อที่จะได้มีโอกาสได้อธิบายใน สิ่งที่พวกเขากล่าวหาว่าเธอทำ ทั้งๆที่เธอไม่เคยคิดจะทำ มันเลย และเธอจะไม่มีวันยอมรับ ในสิ่งที่เธอไม่ได้ทำ เด็ดขาด

แต่กระนั้นเลยเธอจะได้รับโอกาสนั้นจริงๆหรือ?

เธอจะมีโอกาสได้อธิบายความบริสุทธิ์ของเธอจริงๆใช่

ไหม?

แล้ว….ทุกคนจะเชื่อเธอไหมนะ?

ฝนเริ่มตกลงมาหนักขึ้นเรื่อยๆโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแม้ ซักนาทีเดียว

เวลาผ่านไป

เจนยังคงคุกเข่าอยู่นอกคฤหาสน์สจ๊วตท่ามกลางสายฝ นที่กระหน่ำ

สาย ฝนทำให้ ชุดของเธอ เปียก โชก เธอนั่งคุกเข่า อยู่ อย่างนั้นตลอดทั้งคืน

ในที่สุดรุ่งอรุณก็มาถึง คฤหาสน์สจ๊วตเริ่มกลับมามีชีวิต ชีวาอีกครั้งหลังจากผ่านค่ำคืนอันแสนเงียบงัน พ่อบ้าน ชราผมสีเทา ได้เดินออกมาจากสวนพร้อม ในมือถือร่ม

โบราณสะดุดตาหนึ่งคันประตูสุดหรูหรา ได้ถูกเปิดออกพร้อมเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด ของประตูที่ถูกปิดไว้ทั้งคืน เผยให้เห็นร่างของชายชราผ มเทาที่ยืนอยู่ระหว่างประตู ในที่สุดเจนก็ค่อยๆขยับตัว สภาพ ของเธอช่างทรุดโทรมจากการนั่งตากฝนทั้งคืน เธอยิ้มให้พ่อบ้านด้วยความดีใจ

“คุณดันน์ คุณสจ๊วตให้มาเชิญคุณออกไปจากที่นี่” ผม ของพ่อบ้านชราถูกหวีและเซ็ตอย่างไร้ที่ติไม่มี กระทั่ง ปอยผมหลุดออกมาแม้แต่เส้นเดียวถึงแม้จะมีฝนตกอยู่ ก็ตาม เขาดูเคร่งขรึม พอ ๆ กับใบไม้ในสวนซึ่งถูกดูแล และตัดแต่ง โดย คนสวน มืออาชีพ พ่อบ้าน ชรา ได้โยน เสื้อผ้าให้เจน

เจนเอื้อม มืออันซีดเซียว ของเธอที่ถูกแช่ด้วยหยาดฝน ทั้งคืนไปหยิบเสื้อผ้า ริมฝีปากที่ขาวซีดไร้สีสันค่อยๆพูด ด้วยน้ำเสียงที่แหบและมุ่งมั่น “หนูต้องการพบเขาค่ะ”

คุณพ่อบ้าน ไม่แม้แต่จะแสดงสีหน้าใดๆ หนำซ้ำเขายัง กล่าวย้ำข้อความที่คุณสจ๊วตได้สั่งเขา “คุณสจ๊วตบอก ว่า คุณดันน์ การที่คุณมาอยู่ที่นี่คุณกำลังทำให้อากาศร อบๆคฤหาสน์มีมลพิษ เขาต้องการให้คุณไปพ้นๆสายตา เขาซะ”

เจนไม่เคยแสดงความอ่อนแอ ให้ใครได้เห็น แม้แต่ ครั้ง เดียว แต่ครั้งนี้ทุกอย่างมันดูผิดพลาดไปซะหมด เธอไม่ สามารถรักษาความแข็งแกร่ง ของเธอได้อีกต่อไป ใหล่ ของเธอ เริ่ม สั่น เทาบ่งบอกถึงความเจ็บปวดข้างในใจ ของเธอเจนหลับตาลงพร้อมน้ำฝนที่หยดลงใบหน้าของเธอ ทําให้ยากที่จะคาดเดาได้ว่านั่นคือหยาดฝนที่ตกกระทบ ใบหน้าของเธอหรือน้ำตาของเธอกันแน่ พ่อบ้านยังคง มองมาที่เธอด้วยใบหน้า ที่เรียบเฉย เจนลืมตา อีกครั้ง พร้อม มองไปที่พ่อบ้าน เธอเริ่ม ตะโกน “คุณสจ๊วตฉัน ไม่รู้หรอกนะว่าคุณคิดอะไรอยู่ แต่ฉันสาบานได้ว่าฉัน ไม่เคยจ้างอันธพาลพวกนั้นไปทำร้าย โรซาลีนไม่ว่าจะ เกิดอะไรขึ้นก็ตาม ฉันยอมรับ ความเกลียดชังของคุณ โดยที่ไม่มีเหตุผลไม่ได้ ”

ในที่สุดใบหน้าของพ่อบ้านเริ่มแสดงออกถึงสีหน้า คิ้วสี เทาของเขาเริ่ม ขมวดเข้าหากันและสายตาของเขาเริ่ม มองไปที่เจนแสดงออกให้เห็นถึงความเกลียดชังในแวว ตานั้น “โรซาลีนเธอเป็นลูกสาวของฉัน เธอไม่มีวันที่จะ ไปสถานที่อโคจรและวุ่นวายอย่างไนท์คลับแน่นอน แต่ เธอกลับต้องมาจบชีวิตลงในสถานที่สกปรกๆเหล่านั้น พวกชั้นตาช่างโหดร้ายทารุณกับเธอจนเธอต้องมาจบ ชีวิตลงเช่นนี้”

“คุณดันน์เราตรวจสอบข้อความ ในมือถือของโรซาลี นก่อนเกิดเหตุ เธอได้โทรหาคุณและส่งข้อความถึงคุณ ว่า ‘ฉันมาถึงไนท์คลับแล้วคุณเจนอยู่ที่ไหน?” ”

พ่อบ้านจ้องมองเจนด้วยสายตาเกลียดชังและโกรธ แค้น “คุณดันน์มันไม่ใช่แค่สุนัข หรือ แมวนะที่คุณมา พรากชีวิตไป นั่นชีวิตคนทั้งคนนะ! เธอจากไปแล้วไม่มี วันที่จะหวนกลับมา คุณยังมีหน้ามาปฎิเสธมัน! ใครก็ๆรู้ ว่าคุณหน่ะหลงใหลคุณสจ๊วตขนาดไหน ในขณะที่คุณสจ๊วตในสายตาของเขามีเพียงโรซาลีนลูกสาวของฉัน เท่านั้น เขาหน่ะเกลียดคุณเข้าไส้ ดูก็รู้ว่าคุณคงจะอิจฉา ลูกสาวสุดที่รักของฉัน นี่ก็คงเป็นเหตุผลที่เพียงพอที่คุณ จะจ้างอันธพาลมาข่มขืนลูกสาวของฉันแล้วซิ ความชั่ว ร้ายของคุณนี่มันไม่มีขอบเขตจำกัดซะจริงๆ คุณดันน์!”

เจนพูดอะไรไม่ออก โรซาลีน ซัมเมอร์ เป็นลูกสาวของ คุณพ่อบ้าน ซัมเมอร์ และยังเป็น ดั่งรักแท้ของฌอน ใน ขณะที่เจนเองก็เป็นเพียงตัวละครรองไร้ตัวตนที่แอบ ชอบฌอนเพียงฝ่ายเดียวมาตลอด หลังจากการตายของ โรซาลีน เจน จึงกลายมาเป็นมากกว่า ตัวละคร รอง ใน ตอนนี้ เธอกลายมาเป็นนางร้ายตัวหลักไปซะแล้ว

“ออกไปซะทีเหอะ คุณดันน์” พ่อบ้านกล่าว “อ่อ ยังมี อีกเรื่องนึงที่คุณสจ๊วตฝากมาบอกคุณ

เจนรีบหันไปมองที่คุณพ่อบ้านทันที

“คุณสจ๊วตพร่ำบอกว่า “ทำไมคนที่ตายถึงไม่ใช่คุณ

เจนยังคงนั่งคุกเข่าอยู่อย่างนั้น แต่ร่างกายของเธอนั้น เริ่มจะไม่ไหว เธอเจ็บปวดทั้งร่างกาย และจิตใจจากคำ พูดของเขา

พ่อบ้านหันกลับเข้าคฤหาสน์ พร้อมรอยยิ้มที่เยือกเย็น ของเขา นั่นยิ่งทำให้เขาดูเยือกเย็นและไร้หัวใจ

เขาคิดว่าเจนฆ่าโรซาลีน มันยิ่งทำให้เขาโกรธและ เกลียดในความเหี้ยมโหดของเจน

เจนค่อยๆพยุงร่างของเธอ ขณะนี้อากาศช่างหนาวเย็นเย็น จนเข้าไป ถึงกระดูก ของเธอ เธอลุกขึ้นเดิน โซซัด โซเซ แต่ทันทีที่เธอยืนขึ้นขาที่ชาจากการนั่งคุกเข่ามา ทั้งคืนของเธอก็ส่งผลให้เธอล้มลงบนถนนยางมะตอย อย่างรุนแรง เธอยิ้มสมเพชตัวเอง… ‘ทำไมคนที่ตายถึง ไม่ใช่คุณงั้นหรอ?’

นั่นนะหรอคือสิ่งที่ชายคนนั้นพูด เจนยิ้มด้วยใบหน้าอัน เศร้า สร้อย “โรซาลีนโอ้โรซาลีน…การตายของคุณ ทำให้ ฉันกลายเป็น ศัตรู หมายเลข หนึ่ง ของทุกคนเลย หรอ”

บนชั้นสองของคฤหาสน์สจ๊วต ฌอนยืนอยู่ที่นั่น ร่างกาย ที่สูงเพรียวไหล่กว้างสะโพกแคบสวมเสื้อคลุมสีดำ หลวมๆ ร่างกาย ที่สูงและเซ็กซี่ของเขายืนนิ่งสนิทอยู่ที่ หน้าต่าง กระจกเต็มบานของคฤหาสน์ สายตาที่เย็นชา ของเขาจับจ้องไปที่เงาของคนที่ด้านนอกของคฤหาสน์

“คุณสจ๊วตฉันพูดทุกคำที่คุณบอกกับคุณดันน์ตามที่ คุณสั่ง แล้ว ครับ ” พ่อบ้านชราเอ่ย และยืนเงียบ ๆ อยู่ 11 นอกประตูห้องนอน หลังจากที่เขาได้ไล่เจนออกไป

ฌอนหมุนแก้วไวน์แดงในมือ หลังจากที่เขาได้ยิน รายงาน ของพ่อบ้าน เขาออกคำสั่งต่อไปด้วยน้ำเสียง และใบหน้าที่เย็นชา “คุณช่วยไปบอกครอบครัว ดันน์ ให้พวกเขาเลือกถ้าพวกเขาเลือกที่จะเก็บเธอไว้ใน ครอบครัวพวกเขารอจูบลาธุรกิจครอบครัวของพวกเขา ได้เลย แต่หากพวกเขายังต้องการ รักษา ธุรกิจ ไว้ พวก เขาจะต้องปฏิเสธเธอ
“ได้ครับ คุณผู้ชาย”

“อ้อ แล้วก็แจ้งที่มหาลัยเอสด้วย บอกที่นั่นว่าเจน ดันน์ ไม่ได้จบมัธยมปลาย เธอถูกไล่อออกจากโรงเรียน เหตุ ทะเลาะวิวาทตั้งแต่ช่วงมัธยมต้น

“ได้ครับ คุณผู้ชาย”

“สุดท้าย…”ฉอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ส่งเธอเข้า คุกซะ”

พ่อบ้านเงยหน้าขึ้นมองที่ฉอนด้วยสีหน้าที่ตกใจ “คุณ สจ๊วต?”

“ชีวิตแลกชีวิตเธอจ้างคนมาเพื่อฆ่ามนุษย์ที่ยังมีชีวิตอยู่ ดังนั้นฉันจะส่งเธอเข้าคุกและขังเธอไว้หลังลูกกรง นั่น เป็นเวลาสามปี ดูซิจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ คุณมีอะไร คัดค้านการตัดสินใจของฉันหรือเปล่าหล่ะคุณซัมเมอร์ ” สามปีสําหรับ เรือนจํา ฌอนตัดสินใจให้เจนด้วยตัว ของเขาเอง เขายังไม่มีหลักฐานเพียงพอในตอนนี้ แต่ฌ

อนกลับมั่นใจในความคิดของเขา

“ไม่เลย คุณตัดสินใจถูกแล้วคุณสจ๊วต…ขอบคุณครับ คุณสจ๊วตขอบคุณจริงๆ…” ใบหน้าของพ่อบ้านเอ่อคลอ ไปด้วยน้ำตา และเขาทรุดตัวลงที่พื้น “ถ้าไม่ใช่เพราะ คุณสจ๊วตสิ่งที่เจนดันน์ได้ทำกับโรซาลีนก็คงจะไม่มีใคร มาเหลียวแล และปล่อยเธอลอยนวลอย่างแน่นอน เจน ดันน์เธอเป็นคนมั่งมี ลำพังตัวผมจะไปทำอะไรเธอได้ ขอบคุณครับขอบคุณ … ขอบคุณจริงๆ ที่ทวงคืนความยุติธรรมให้โรซาลีน … ”

ฌอนหันกลับไปมองที่หน้าต่างอีกครั้งเขามองลงไปยัง ร่าง ที่หันหลังเดินออกไปช้าๆ ค่อยๆ ลับสายตา ดวงตา ของเขาเต็มไปด้วยความสับสนและนิ้วเรียวยาวของเขา จับแก้วไวน์ไว้แน่น ในที่สุดเขาก็หันหลังกลับและกระดก ไวน์แดงในแก้วรวดเดียว

“คุณซัมเมอร์ฉันกำลังจะสอนบทเรียนให้เจน ดันน์ ไม่ใช่เพียงเพราะโรซาลีนเป็นลูกสาว ของคุณ แต่เป็น เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่ฉันเลือก” ฌอนพูดช้าๆ

เจนลากร่าง อิดโรยอ่อนล้าของเธอกลับบ้าน

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ก้าวเท้าเข้าบ้าน คุณพ่อบ้านชาย ชราที่รับใช้ครอบครัวดันน์มาทั้งชีวิต ได้เอ่ยคำพูดของ ฉอน สจ๊วต กับเธอ เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าไปข้างในอีก แล้ว คุณพ่อบ้านพูดกับเธออย่าง อ่อนน้อม “ได้โปรด ออกไปจากที่นี่ด้วยครับคุณเจน เธอไม่ได้แม้กระทั่งการ เหลือบตามองจากพ่อแม่ของเธอ

พวกเขากลัวฌอน สจ๊วตอย่างงั้นหรอ? เจนกัดริมฝีปาก ของเธอ … เธอจ้องมองที่ประตูเหล็กอันหรูหรา ที่ตอนนี้ กลายเป็นเส้นแบ่งระหว่างตัวเธอเองกับครอบครัว ครอบครัวของเธอได้ตัดขาดจากเธอแล้ว

เจนไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกของเธออย่างไร

เธอหันหลังกลับและพบกับเจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายในเครื่อง แบบ “คุณดันน์ เราสงสัยว่าคุณมีส่วนรู้เห็นใน การจ้างวานอันธพาล ให้ข่มขืน ทารุณ นางสาวโรซาลีน ซัมเมอร์ จนถึงแก่ชีวิต กรุณาให้ความร่วมมือกับเจ้า หน้าที่ตำรวจด้วยครับ”

ก่อนที่เธอจะถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจจับกุม ไป สายตา เธอ เหลือบ ไปเห็น ร่าง สูง โปร่ง ของ ณอนยืนตระหง่าน อยู่

เจนส่ายหน้าและตะโกนออกมาด้วยความมั่นใจว่า “ฉัน ไม่เคยทำอะไรกับโรซาลีนเลย”

ร่างสูงโปร่ง ของ ฌอน ค่อยๆ เดินมาหาที่เธออย่างช้าๆ เจนบอกกับตัวเองว่าเธอต้องกล้า เธอต้องไม่กลัวอะไร เพราะเธอไม่ได้ทำอะไรผิด

ใบหน้า เล็ก ๆ ที่บอบบาง ของเธอเงยขึ้น อย่างไม่เกรง กลัวและเธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะสงบสติอารมณ์ แต่ ไหล่เธอยังคงสั่นเทาเผยให้เห็นความกังวลใจของ เธอ … และดวงตาคมคู่นั้นก็จ้องมาที่เธอเขม็ง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ