ตอนที่ 8 ฉากอันน่าตกตะลึง

“คุณผู้หญิง ต้องการโทรเบอร์ฉุกเฉิน 120 หรือเปล่า? ในขณะที่ เพ็ญนิติตะโกนเสียงสูงตรงไปยังช่องบันได

“อ๊าา…” เสียงร้องแหลมสูงของหญิงสาวดังขึ้น หลังจากนั้น ฉากที่ดูน่าปั่นป่วนก็ตกแก่สายตาของเพ็ญนี้ จริงๆ แล้วเรียก ได้ว่าเป็นสถานการณ์อันน่าสับสนของหญิงสาวคนหนึ่ง

จากที่สายตาเธอเห็น เสื้อผ้าปุริมนั้นดูเรียบร้อย ตั้งแต่หัวจรด เท้าทั้งเสื้อและกางเกงของเขาไม่มีสิ่งใดผิดปกติ แม้กระทั่งรอย ยับสักนิดก็ไม่มี เพียงแต่มือของเขาข้างหนึ่งนั้นวางอยู่บนหน้าอก ของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขา ตำแหน่งของมือที่วางไว้อยู่นั้นจริงๆ แล้วมัน…มันล่อแหลมไปหน่อย…..

“อ๊ะ อ๊าาา” เป็นเสียงร้องแหลมของเพ็ญนต์ เธอคิดไม่ถึง จริงๆว่าจะเห็นฉากอะไรแบบนี้ เพราะหญิงสาวคนนั้นอยู่ใน ลักษณะที่น่ากระอักกระอ่วนใจอย่างมาก เสื้อคาร์ดิแกนของเธอ นั้นถูกเผยออก ที่เลวร้ายที่สุดคือกระโปรงของเธอนั้นลื่นหลุด มากองถึงหัวเข่า….

นี่ล่อกันกลางวันแสกๆภายในอาคารสำนักงานกันเลยนะ

ฉากอันน่าตกตะลงนี้ ทำให้เพ็ญนต์วิ่งหันหลังกลับไปด้วย ความหน้าแดง สมองของเธอโยนเรื่องที่เพิ่งต้องการกดโทรหา เบอร์ฉุกเฉินไปในทันที
สองขานั้นวิ่งรวดเร็วเหมือนกับกระต่าย แต่ก็ไม่ได้เร็วไปกว่า ขายาวๆของปุริมที่สาวเท้าไม่กี่ก้าวก็ตามเธอทัน มือข้างหนึ่งของ เขาคว้าผมยาวๆของเธอไว้ “เฮ้ สาวน้อย หยุดให้ฉันเดี๋ยวนี้”

เจ็บ เจ็บจริงๆ เพ็ญนี้ถูกทำให้ต้องหยุดสาวเท้าที่กำลังวิ่ง อย่างช่วยไม่ได้ อีกทั้งถูกปุริมคว้าจับไว้ราวกับลูกไก่

ในขณะที่หัวเธอกำลังห้อยอยู่ เธอไม่กล้าที่จะมองดูชายหนุ่ม และหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า ดูเหมือนว่า เธอไม่เหมือนกับหญิง สาวที่เพิ่งจะเปลือยกายตรงช่องบันไดเมื่อสักครู่

“ปล่อย ปล่อยฉัน” เสียงเล็กๆร้องขอ เมื่อคิดถึงฉากที่อยู่ ตรงหน้าเมื่อสักครู่นี้ เธอก็หน้าแดง ใจเต้นระส่ำระส่าย

เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบภาพที่คลุมเครือระหว่างชายหญิง

“เป็นคุณเองเหรอ?” เหมือนเขาจะคิดไม่ถึงว่าเป็นเธอ ดังนั้น ในตอนที่เขาพบเจอเธอ ปุริมจึงแปลกใจอยู่บ้างเล็กน้อย “อ่อ ผม นึกออกแล้ว คุณคงเป็นคนที่ชื่อเพ็ญนี้ใช่ไหม?” เหมือนเขาจะ นึกอะไรบางอย่างออกขึ้นมากระทันหัน สายตาปุริมส่องประกาย ในขณะที่มองไปยังเธอ

“ใช่ค่ะ ใช่ ฉันคือเพ็ญนีติ ปล่อยฉันเถอะนะคะ

ปุริมปล่อยมือจากเธอ ในที่สุด ไม่มีสีหน้าอึดอัดเลยแม่แต่น้อย แถมยังตอบกลับเธอด้วยท่าทีสบายๆ “คุณมาทำอะไร?

“ฉัน ฉันต้องการให้คุณรับผิดชอบ” หลังจากลังเลอยู่สักพัก เธอจึงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
รับผิดชอบอะไร?”

“เมื่อคืนไม่ใช่ว่าคุณ ไม่ใช่ว่า…” สมองของเธอเหมือนจะเริ่ม ขาดออกซิเจน เธอไม่รู้ว่าควรจะต้องพูดออกไปอย่างไร

“คุณดื่มซะเยอะแล้วยังอาเจียนรดใส่ตัวผม คุณเพ็ญนต์ คุณ ต่างหากที่ควรเป็นฝ่ายรับผิดชอบ คุณต้องชดใช้ค่าเสื้อผ้าให้ผม อย่าคิดว่าผมจ่ายค่าโรงแรมแทนคุณแล้วคุณจะมาตีสนิทผม อย่างไร้ยางอาย คุณจะไปเช็คดูก็ได้ ชื่อที่ใช้ในตอนเปิดห้องก็ เป็นชื่อของคุณ”

“ฉัน…ฉัน…” เพ็ญนี้สับสนไปหมด ยิ่งฟังยิ่งไม่รู้ว่าเขากำลัง พูดเรื่องอะไร

“ผมเคยบอกไปแล้ว ว่าข้างกายของผมไม่เคยขาดผู้หญิง ผม เคยเห็นมาเยอะแล้วกับแผนการมากมายที่อยากจะเข้ามาพัวเป็น เป็นผู้หญิงของผม แต่คุณดูสิ มีใครบ้างที่ทำสำเร็จ? คุณเพ็ญนี

คุณลืมเรื่องนั้นไปได้เลย”

“ฉัน…ฉันไม่ได้อยากจะมาพัวพันกับคุณ เพียง แต่….ฉัน….ฉัน…”

“คุณไม่ได้อยากเข้ามายุ่งกับผม?” เค้าเลิกคิ้วใส่ ปุริมมองไป ยังเธอด้วยท่าทางที่กำลังกอดอก “ถ้าหากเป็นอย่างนั้น งั้นคุณ กลับไปได้เลย ผมไม่อยากจะพบคุณอีก” ปุริมกล่าวจบก็เดินผ่าน เธอเลยตรงไปยังห้องทำงานของเขา