ตอนที่ 7 ไม่รู้จักเธอ

บริษัททัยธนกรุ๊ปนั้นใหญ่โตอย่างมาก เป็นอาคารสูงใหญ่ สามสิบกว่าชั้น เมื่อลงมาจากรถแท็กซี่ เพ็ญนี้จึงได้เข้าใจว่า ทําไมเพื่อนนักศึกษาถึงได้ต่อสู้แย่งชิงเพื่อที่จะเข้าบริษัททัดธน กรุ๊ปแห่งนี้ เพราะถ้าได้เข้าทำงานที่นี่ชีวิตก็คงจะสบายอย่าง แน่นอน

แต่ทว่าตอนนี้เธอไม่ได้มาหางานทำ เธอมาเพื่อคิดบัญชีกับ ริมต่างหาก ไม่รู้ว่าวันนี้ปริมเข้าทำงานหรือเปล่า แต่ตอนนี้เธอก็ ไม่ได้สนว่าเขาจะอยู่หรือไม่อยู่ เพราะวันนี้เธอจะหาตัวเขาให้เจอ จงได้

“สวัสดีค่ะ ขอทราบว่าติดต่อใครคะ?”

“คุณปุริมค่ะ” เมื่อพูดชื่อเขาออกไปตรงๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ เธอ เกลียดจนอยากจะทรมานปริมให้ตาย

ท่าทางของเธอ ทำให้พนักงานหญิงที่อยู่ตรงเคาเตอร์นั้น ตกใจเล็กน้อย แต่พนักงานหญิงคนนั้นก็สามารถสงบใจลงได้ อย่างรวดเร็ว เธอนั้นเจอผู้หญิงของท่านประธานมาเยอะ จากที่ เธอเห็น ผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นแฟนสาวคนใหม่ของท่านประธาน สินะ “ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไร ได้นัดไว้หรือไม่คะ?”

“ไม่ได้นัดค่ะ บอกคุณปุริมว่า ฉันชื่อเพ็ญนต์ต้องการเข้า พบ…เดี๋ยวนี้” น้ำเสียงเร่งรัดของเธอยังชวนกระตุ้น ทำให้หญิง สาวตรงเคาเตอร์ยิ่งตัดสินว่าผู้หญิงตรงหน้าเธอนั้นต้องเป็นแฟนสาวของท่านประธานแน่นอน

“คุณเพ็ญนิติกรุณารอสักครู่นะคะ” เมื่อพนักงานหญิงกล่าวจบ ก็ต่อสายโทรศัพท์ทันที

เพ็ญนิติเบื่อหน่ายเล็กน้อย ยุ่งยากชะมัด จะเจอคนทั้งทีก็ต้อง โทรศัพท์นัดล่วงหน้า ปุริมนี่อวดร่ำอวดรวยเสียจริง

“ทราบแล้ว ขอบคุณค่ะ”

เพียงในเวลาอันรวดเร็ว พนักงานสาววางสายลง หลังจากนั้น จึงได้แจ้งกับเพ็ญนี้ว่า “คุณผู้หญิงคะ ท่านประธานบอกว่าไม่รู้ จักคุณค่ะ ดังนั้น…” ในตอนที่เธอมองไปยังเพ็ญนี้เมื่อพูดถึงชื่อ ของปุริม ก็ดูไม่เหมือนว่าจะไม่รู้จักกับปุริม แต่ท่านประธานบอก ว่าไม่รู้จักคนที่ชื่อเพ็ญนต์ ดังนั้น เธอจึงแค่อยากจะเชิญเพ็ญนี ออกไปอย่างสุภาพ

“คุณพูดว่าอะไรนะ? เขาไม่รู้จักฉัน?” เธอชี้นิ้วมาที่หน้าตัวเอง เพ็ญนิติเกิดอยากจะฆ่าคนขึ้นมาจริงๆ เมื่อคืนเขาจูบเธอไม่หยุด แล้วยังจับเธอกินไปทั้งตัวแล้วด้วย แถมยังทิ้งเธอไว้ที่โรงแรมคน เดียวอีก นายปุริม นึกไม่ถึงจริงๆว่าหลังจากที่เขาทำลงไปแล้วยัง พูดว่าไม่รู้จักเธอ เขาทำเกินไปแล้วจริงๆ

“ขอโทษด้วยนะคะ ท่านประธานไม่อยู่ค่ะ” พนักงานสาว เปลี่ยนความคิดทันที ใช้วิธีปฏิเสธเพ็ญนตรงๆนี่ล่ะ ก็ถ้าคนไม่ อยู่ ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวกับเธอแล้วล่ะ

จะไม่อยู่ได้อย่างไรกันเล่า เพ็ญนดูออกว่าพนักงานสาวหน้า เคาเตอร์เปลี่ยนท่าที่ไปไม่เหมือนตอนแรก เอาล่ะ ยามคับขันต้องมีไหวพริบกันแค่ลิฟท์ทันที

“คุณนี้ คุณแต่นั้นไม่เธอประตูลิฟท์อย่างรวดเร็วและเป็นของเธอลิฟท์นั้นมาถึงพอดี อีกลิฟท์นั้นยังว่าง มือพนักงานสาวนั้นตาม

ปุริม วันเธอต้องเจอให้ได้

เมื่อมองดูเลขชั้นที่อยู่ภายในลิฟท์ เพ็ญนีถึงกับมึนงง เธอ ไม่ว่าห้องทำงานของปุริมอยู่ชั้นไหนนา อ๊ะแต่ได้ใน นิยายส่วนใหญ่ห้องของเจ้านายจะชั้นบนสุด เพราะ แสงมันสวยเห็นสุด

ลิฟท์นั้นเหมือนกับเป็นลิฟท์ส่วนตัวสำหรับเธอ ไม่มีใครขึ้นเลยสักขน

เมื่อขึ้นถึงบนสุด ประตูลิฟท์จึงเปิดออก เพ็ญนีก้าวออกไป อย่างไม่เกรง ภายในทางเดินค่อนข้างมืด สายตา เพ็ญจึงหน้าห้องทำงานเร่งรีบ ทว่า ขณะเดินผ่านช่องบันไดออกฉุกเฉิน

เพ็ญนี้ไม่คิดอะไร เธอเพียงจะขออธิบายให้กับตัวเอง แต่เวลาครางแหบ เข้าหูของเธอ อูว…อ่าา…อืมมมช่างเป็นเสียงไม่เกรงใจใคร อีกทั้งยังเป็นตรงที่บันไดทางออกฉุกเฉินอีกต่างหาก เธอเหลือบมองไปยังประตูทางออกบันไดฉุกเฉินที่แง้มไว้โดย ไม่ทันคิด เป็นครั้งแรกที่หัวสมองเธอไม่ตอบสนองและถึงกับช้า ไปครึ่งจังหวะ เหมือนกับว่าเธอนั้นเดินไปที่ช่องบันไดด้วยความ สับสน เธอเข้าใจว่ามีคนหกล้ม ดังนั้นจึงพุ่งเข้าไปเพื่อพร้อมช่วย เหลือ