ตอนที่ 21 พวกเรากลับบ้าน

ความเผด็จการนั้นทําให้เพ็ญนี้รู้สึกหงุดหงิดอย่างมาก นี่คุณ ถอยออกไป ไม่ต้องมาตามฉัน”เธอเหนื่อยมาก เดินมาทั้งคืน เพ็ญนิติคิดแต่อยากลับไปที่โรงแรม และล้มตัวนอนบนเตียง อย่างเต็มอิ่ม ง่วงจังเลย

“ขั้นรถ” เขาพยายามทนรอ ถ้าหากเพ็ญนี้ไม่ขึ้นรถเขาก็คง

ไม่ไปไหน

ผู้ชายคนนี้ เฝ้ารอเพ็ญนต์อยู่หน้าผับทั้งคืน เพื่อจะพาเธอขึ้น รถงั้นหรือ? คิดถึงเรื่องที่เธอเสียตัว เพ็ญนิติน่าจะกลัวและไม่อยากจะ

เกี่ยวข้องอะไรกับเขาอีก

พูดก็ไม่ได้คลายก็ไม่ออก ความรู้สึกที่ไร้ความช่วยเหลือน เวียนในจิตใจของเพ็ญนีอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้น เพ็ญนี อยากที่จะพุ่งออกไปตบข้างหูเขาสักทีเสียจริง

หากไม่ใช่เพราะค่อยเตือนสติตัวเองตลอดเวลาว่า “การหุนหัน พลันแล่นคือมารร้าย”เพ็ญนี้ก็คงพุ่งไปตบเขาจริง ๆ

ระหว่างที่เดินกะโผลกกะเผลกบนทางเดินเท้ามาเรื่อย ๆ เพ็ญ นี้เดินข้างในสุด ยิ่งห่างกับเขาได้เท่าไรก็จะห่างเท่านั้น ระหว่างที่เพ็ญนี้กำลังบ่นพลิ้มพว่าคืนนี้ต้องเดินกลับจาก โรงเรียน ทันใดนั้นก็ตัวเองถูกฟาด จากนั้นก็ถูกพาขึ้นรถBMW สีดำ และพาเธอนั่งข้าง ๆ คนขับอย่างรวดเร็ว

เสียงคาดเข็มขัดดัง “แก๊ก” ปริมช่วยเพ็ญนต์ คาดเข็มขัด นิรภัยให้เรียบร้อย

เพ็ญนีติมองคนที่พึ่งขึ้นมานั่งตรงฝั่งคนขับแบบเหินห่าง “คุณ ปุริม นี่คุณกำลังจะจับตัวฉันหรือคะ?”

ปุริมเซ็งๆไม่พูดอะไร ไม่ได้สนใจเลยว่าเพ็ญนต์โกรธแบบ สายตาพิฆาต ปุริมเลื่อนรถเล็กน้อย และขับรถออกไปอย่าง รวดเร็วราวบินได้ ซึ่งเป็นทิศทางที่เพ็ญนี้ไม่รู้เลยว่าจะพาเธอ ไปที่ไหนกันแน่ “นี่คุณ คุณปุริม คุณต้องการอะไรกันแน่?

“หุบปาก “เขาพูดแบบนิ่ม ๆ ซึ่งปริมเองก็ไม่ได้อารมณ์ดี เท่าไรนัก

ทำอย่างนี้ได้อย่างไร เขาจับตัวเธอมาแล้วยังจะไม่ให้เธอ

ขัดขืนอีกหรือ?

เพ็ญนี เอื้อมมือมาแย้งพวงมาลัย “จอดรถ ฉันจะลงรถ

รถเสไปมา แต่เขาก็บังคับรถได้ปกติ “เพ็ญนิติ นี่คุณอยาก ตายหรือ?”

“ใช่ ว่าแต่คุณต้องจอดรถก่อน ฉันจะลงรถ

“ดี งั้นก็ตายพร้อมกัน

เพ็ญนีติ์คิดว่าเขาแค่ล้อเล่น แต่เหมือนจะไม่ใช่ เธอตกใจ จนถึง ปริมขับรถเป็นรูปตัวเอส และขับเร็วมาก จนเพ็ญนิติลืมไปเลยว่าจะลงรถ เธอกรีดเสียงดัง ยังดีที่เป็นช่วงเวลา กลางคืน รถบนถนนไม่ได้เยอะมาก นาน ๆ ทีถึงจะมีรถผ่านมา 1 คัน ไม่อย่างนั้น เธอคิดว่าคงได้ตายจริง ๆ

“อ่ำ ๆ อึ้ง ๆ” ทั้งหวาดเสียวทั้งน่ากลัวแบบนั้น ยากที่จะ บรรยายออกมา ถ้าหากเขายังเป็นแบบนี้ต่อไป เพ็ญนี้คง เป็นบ้าแน่

แต่พอเลี้ยวผ่านโค้ง ปริมก็กลับมาขับรถแบบปกติ ด้วย ความเร็วปกติ ใช้โทนเสียงที่อบอุ่นเพิ่มขึ้น และขับรถแบบ สบายใจ โดยไม่ได้สนใจว่าเพ็ญนต์ต่อต้านเขาโดยการเงียบ และไม่พูดอะไร เธอตกใจมาก ทันใดนั้นแอร์รถก็ถูกเปิด แต่ เพ็ญนีกลับมีเหงื่อท่วมทั้งตัว

“เอาไป” ผ้าเช็ดหน้าผู้ชาย ลาย ๆ สีเทา ๆ กลิ่นหอมอ่อนๆ ยืนไปตรงหน้าเพ็ญนี

เพ็ญนีรับผ้าแบบอัตโนมัติ ตัวเธอเกรง ๆ และรู้สึกทรมาน มาก

ระหว่างกำลังเช็ดเหงื่อเพ็ญนิติพึงสังเกต ว่ารถหยุดแล้ว ประตูบ้านที่อยู่ตรงหน้าค่อยๆเปิดออก เธอร้อนใจขึ้นมาทันที “ที่นี่ที่ไหนคะ?”

“ไปสิ ที่พักฉันเอง” ปุรินพูดสั้น ๆ ไม่ได้สนใจเลยว่าเพ็ญนี ร้อนใจหรือไม่

รถได้ขับเข้ามาเขตบ้านที่หรูหราอย่างรวดเร็ว เมื่อรถจอด สนิทที่ลานจอดรถ ปุริมได้เดินไปเปิดประตูรถให้เพ็ญนิตี้ และได้ช่วยเพ็ญนิติปดเข็มขัดรถ ในขณะที่เธอยังมึนงงอยู่ “มาส พวกเรากลับบ้านกัน”

คําว่า”พวกเรากลับบ้าน” ช่างเป็นกันเองเสียเหลือเกิน มัน เหมือนกับว่าบ้านที่พวกเขากำลังจะเข้ไป เป็นบ้านของพวกเขา สองคนจริง ๆ ได้ยินคำว่า “บ้าน” เพ็ญนี้รู้สึกอบอุ่น ซึ่งเป็น สิ่งที่เธอก็ใฝ่ฝัน บ้านของเธอ ซึ่งนานมากแล้วที่เธอไม่เคยได้ รู้สึกแบบนั้น

เพราะเธอไม่เคยมีบ้านมาก่อนเลย