ตอนที่ 18 สาวเชียร์เบียร์

เมื่อจิบชาลงไป พี่แดงก็ยิ้มๆ ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มงานเลย เดี๋ยวเราไปห้องแต่งตัวด้วยกัน ฉันจะเอาชุดทํางานให้กับเธอ หลังจากได้ยินคําพูดของเธอ พี่แดงกลับไม่ได้ทำให้เธอลำบาก ใจ และก็ให้เธอเริ่มงานโดยทันที

ชุดประโปรงบัลเล่ต์ที่สั้นสุดๆ! ในตอนที่พี่แดงยื่นส่งให้เธอ มี ชั่วแวบหนึ่งที่เธออยากจะปฏิเสธงานนี้ขึ้นมาจริงๆ

สายตาเธอจ้องมองไปยังชุดกระโปรงบัลเล่ต์สีขาว จำได้ว่า เธอเห็นกระโปรงแบบนี้ครั้งแรกในโทรทัศน์/ทีวี ในตอนนั้นมัน เป็นความรู้สึกที่ว่าสวยงามมาก

มันเป็นเครื่องแต่งกายคลาสสิคในการเต้นบัลเล่ต์

แต่ ณ เวลานี้ที่เธอเห็นชุดกระโปรงบัลเล่ต์สั้นๆ เธอกลับมีแต่ ความรังเกียจ

แต่นี่คือชุดทํางานของเธอ เธอจําเป็นจะต้องใส่มัน

“เพ็ญนิติ์ เหล้าพวกนี้ ตราบเท่าที่เธอรับรองว่าขายออกได้ สามขวดต่อวัน เธอก็จะได้รับประกันเงินเดือนขั้นต่ำ แต่ถ้าขายได้ มากกว่าสามขวดก็จะเป็นค่าคอมมิชชั่น ครึ่งหนึ่งจากผลกำไรก็ จะให้เธอ”

เธอยิ้ม เพราะเธอนั้นรู้อยู่แล้ว สิ่งที่เรียกว่าค่าคอมมิชชั่นครึ่ง หนึ่งนั้นเป็นเรื่องหลอกลวง กำไรของเหล้าฝรั่งพวกนี้มีเท่าไหร่มันไม่ใช่ว่าขึ้นกับเจ้าของหรือไง?

ดังนั้น ครึ่งหนึ่งจากผลกำไรที่พวกเขาบอกนั้นที่จริงมันน้อย

มากๆ

“ค่ะ ฉันเข้าใจแล้วค่ะ”

“ถ้าเธอไม่มีอะไรคัดค้าน งั้นก็ไปเปลี่ยนเป็นชุดทำงานเลยนะ

“ค่ะ” เธอรับคำ แล้วรีบไปเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงสั้นสีขาวที่ ห้องแต่งตัวอย่างรวดเร็ว

กระโปรงนั้นสวยมาก แต่น่าเสียดายกับสภาพแวดล้อมของ มัน ในตอนที่ชุดสั้นสุดแสนจะบางนั้นอยู่บนร่างของเธอ กระทั่ง เพ็ญนี้ยังรู้สึกว่าตัวเองนั้นดูแคลนความงามของชุดกระโปรงตัว นี้

เธอพยายามดึงมุมกระโปรง แต่จะอย่างไรก็ซ่อนเรียวต้นขา อันเปล่าเปลือยไว้ไม่อยู่

ไม่ใช่ว่าเคยเห็นคนอื่นเคย ใส่แล้วเหรอ?

เห็นมาหลายครั้งก็จริง แต่เธอก็ยังไม่เหมาะกับกระโปรงที่สั้น ขนาดนี้

ขณะที่มองตัวเองในกระจก เพ็ญนิติสูดหายใจลึกๆ นี่คือสิ่งที่ เธอเลือกเอง เธอจําเป็นจะต้องปรับตัว

เมื่อดันประตู ฝูงชนหลั่งไหลเข้ามาภายในคลับที่เพิ่งจะเปิด ทำการ เธอรู้มาตั้งนานแล้วว่าธุรกิจที่นี่ค่อนข้างดี และก็เพราะสาเหตุนี้ เธอจึงได้เลือกที่นี่ไง คนเยอะ ลูกค้าเยอะ อย่างนี้สิธุรกิจ ถึงจะไปได้ดี

“คุณผู้ชายคะ ต้องการไวน์หน่อยมั้ย?” เธอยืนอยู่หน้าประตู ห้องแต่งตัวนานมาก ในที่สุดก็ได้ตัดสินใจเริ่มก้าวแรกในอาชีพ การเชียร์เบียร์ของตัวเอง เดินเขยกขาเข้าไปหา

ชายหนุ่มสะบัดมือ “ไม่ต้อง ผมต้องการวิสกี้”

“ได้ค่ะ” เธอชี้นิ้วส่งสัญญาณบอกให้บริการมาเสิร์ฟวิสกี้ ซึ่ง ด้วยความฉลาดของเจ้าของร้าน เหล้าประเภทที่ลูกค้ามักจะดื่ม มักไม่ได้นับวให้อยู่ในรายการโปรโมชั่นการขายของเธอ

เพ็ญนี้รวบรวมความกล้า เดินเข้าไปหาลูกค้าสามรายติดๆ แต่ทว่าพวกเขาทุกคนล้วนปฏิเสธ

ในขณะสวมชุดบัลเล่ต์ด้วยความหดหู เธอเดินไปมาอยู่ ภายในคลับราวกับเป็นสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่ง ทันใดนั้นแขนของเธอ ถูกบีบกระชับ ชายคนหนึ่งคว้าท่อนแขนที่เปลือยเปล่าของเธอ ด้วยไม่ทันตั้งตัวจึงทำให้เพ็ญนต์สะดุ้งทั้งร่าง ไวน์แดงบนถาด เสิร์ฟในมือของเพ็ญนีตี้เอียงกำลังจะร่วงลงพื้น เธอต้องการจะยื่น มือไปรับ แต่กลับถูกผู้ชายดึงแขนรั้งเธอไว้ข้างกาย ทำให้ขวด ไวน์ยิ่งเอนห่างออกไป

ไอ้เหล้าขวดนั้นถ้ามันตกลงพื้นเธอก็จะสูญเงินนับพันเหรียญ เชียวนะ

เธอต้องชดใช้ค่าเสียหายด้วยเนี่ยสิ
ในตอนที่เพิ่งจะเซ็นสัญญาเมื่อสักครู่นี้มันก็เขียนไว้อย่าง

ชัดเจน พระเจ้า เธอยังไม่ได้เงินสักเหรียญเดียว แต่ตอนนี้เธอกลับมี

หนี้สินที่จะต้องชดใช้เสียแล้ว

ดวงตาเบิกกว้างของเธอมองขวดไวน์ที่กำลังร่วงหล่นอย่างน่า หวาดเสียว หัวใจของเธอเหมือนกับจะร่วงหล่นไปพร้อมกับไวน์ แดง แม้กระทั่งลมหายใจก็ยังหนักอึ้ง

แต่ในช่วงนาทีที่เพ็ญนี้กำลังเข้าตาจน มือเรียวยาวที่งามสง่า นั่นคว้าจับขวดไวน์ไว้ได้อย่างน่าอัศจรรย์ “ระวังหน่อยนะครับ”