ตอนที่ 17 ขายเลือด

เธอหันร่างเลี่ยงทางเดินที่ต้นไม้เรียงราย ไม่ต้องการที่จะฟังเพลง ที่ระคายหูเธออีกต่อไป

เธอสอนพิเศษไปสองบ้าน ในตอนที่เธอกลับมา เพ็ญนี เหนื่อยจนแทบกระอักเป็นสายเลือด คนอื่นที่อกหักเขายังมีเวลา ไปโอดครวญไปโศกเศร้า แต่เธอไม่มีเวลาที่จะทำแบบนั้น เธอ ต้องทํางานหาเงิน เธอต้องการคืนเงินก้อนห้าหมื่นที่ปัทมาได้ติด ไว้

แม้กระทั่งคุณสมบัติที่จะเสียใจเธอยังไม่มี

โชคดี ในที่สุดวันนี้ข่าวคราวที่เธอรอคอยนั้นค่อนข้างจะเป็น เรื่องดี ลูกพี่ลูกน้องของฝ่ายบอกว่าที่คลับยังต้องการพนักงาน เชียร์เบียร์

ต้องไปสิ นี่เป็นทางเลือกเพียงหนึ่งเดียวของเธอในตอนนี้ ว่า กันว่างานดังกล่าวเงินสูงมากและก็ได้เงินเร็วมาก เพียงแต่ว่ามัก จะโดนลูกค้าลวนลามบ่อย ดังนั้นเธอจึงไม่เคยไป แต่ตอนนี้เธอ ไม่แคร์แล้ว

หลังจากที่อาบน้ำและเอนกายนอนลง ค่าตอบแทนแรงงาน แท้จริงนั้นเป็นมากกว่าเงิน นั่นคือการนอนหลับที่แสนสุดจะสบาย เมื่อหัวถึงหมอนเธอก็หลับเลยทันที

ในตอนเช้า ภายในหอพักเพิ่งจะมีประสบการณ์ระทึกใจ เพื่อนร่วมหอต่างไปเข้าชั้นเรียนกันหมด หลังจากที่เพ็ญนิติผู้ตื่นสายได้ อาบน้ำเสร็จก็เดินเขยกไปโรงพยาบาลด้วยขาข้างเดียว

เลือด 300 ซีซี ในตอนที่เธอมองดูเลือดสีแดงขันที่เต็มอยู่ใน ถุงใสภายในใจของเธอเยือกเย็น เหมือนกับว่าเลือดในถุงนั่น ไม่ใช่เลือดของเธอ แต่เป็นแค่ของเหลวอย่างหนึ่ง

เมื่ออกมาจากโรงพยาบาล เพ็ญนี้ได้ไปที่สวนสาธารณะ เธอ นั่งอาบแดดอยู่ใต้ต้นปาล์ม ขาของเธอมันจะดีกว่านี้ถ้าเธอเดิน ให้น้อยลง ฝ่ายพูดถูก เธอต้องเรียนรู้ที่จะถนอมตนเอง

เธอนั่งอย่างนั้นอยู่เกือบทั้งวัน ซื้อแค่หมั่นโถวมาทานแค่หนึ่ง ลูก แต่กลับรู้สึกถึงหอมหวาน ในความเป็นจริง คนเราแค่รู้จักพอ เพียงก็สามารถที่จะมีความสุขแล้ว ถ้าหากไม่มีปัทมา ไม่แน่ว่า ตอนนี้เธออาจะเป็นเด็กสาวที่ต้องระหกระเหินอยู่ตามท้องถนน เป็นได้

ในตอนที่ต้องไปพบครั้งแรกนั้นเป็นอะไรที่ยากมาก ในที่สุดก็ รอจนกระทั่งฟ้าใกล้มืด เธอจึงลุกขึ้นเพื่อไปยังจุดหมายของเธอ คลับอาโน่

คลับเพิ่งเริ่มเปิดทําการ เลยยังไม่มีลูกค้าสักราย

“คุณคือ…….เธอเผชิญหน้ากับผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งกายสีสัน สดใสและทันสมัยพร้อมกับกวาดตามองเธอขึ้นลง

“อ่า ฉันคือเพ็ญนีติ์ค่ะ”

“เธอคือเพ็ญนี้นี่เอง เข้ามาเร็ว
หญิงสาวนาเธอไปนั่งที่ชุดโซฟามุมหนึ่งของบาร์ เธอโบกไม้ โบกมืออยู่สักพัก หลังจากนนั้นก็มีพนักงานเสิร์ฟส่งถาดมา หญิง สาวยิ้มและถามกับเธอ “รับชาหรือกาแฟ?”

“กาแฟไม่ใส่น้ำตาล ขอบคุณค่ะ” จู่ๆเธอก็อยากจะลองชิม รสชาติอันชมปรา รสชาติดั้งเดิมจึงจะเป็นรสกาแฟที่แท้จริง

“ไม่ต้องเกรงใจนะ เรียกฉันว่าพี่แดงก็ได้ แล้วเกิดอะไรขึ้นกับ ขาของเธอ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไรค่ะ พอดีไม่ทันระวังก็เลยตกบันไดลงมาบาดเจ็บ เป็นแค่แผลภายนอกค่ะพี่ วันสองวันก็หายดีแล้ว” เธอยิ้ม แย้มและพูดถึงขาของเธอราวกับว่าไม่ได้หนักหนาอะไร แต่ทว่า ตอนที่พูดขาเธอนั้นก็ยังคงเจ็บอยู่

“งั้นก็ดี เธอต้องการมาทำเชียร์เบียร์ใช่ไหม?”

“ใช่ค่ะ”

“ดูรูปร่างเธอก็ไม่เลว แต่ว่า พวกเราทำธุรกิจสายนี้เธอก็คงรู้ ต้องรับมือกับลูกค้ามากมายหลายประเภท บางครั้งก็ยากที่จะ หลีกเลี่ยง”

“เข้าใจค่ะ ฉันไม่ถือสา” พร้อมกับยิ้มขึ้น เธอรู้อยู่แล้วแล้วและ ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าเธอรู้มาก่อน เธอก็คงมาทำงานที่นี่ไปตั้ง นานแล้วล่ะ

“ในเมื่อเธอเข้าใจดีแล้ว งั้นอีกสองวันเธอก็มาเริ่มงานแล้วกัน ถึงตอนนั้นขาเธอก็คงจะหายดีแล้ว เดินเหินก็คงจะสะดวก ถ้าไม่อย่างนั้นขาได้รับบาดเจ็บมากกว่าเดิมมันจะไม่ดี

เธอรู้ความหมายของพี่แตง จึงมองพี่แดงอย่างตรงไปตรงมา แล้วกล่าวด้วยเสียงทุ้ม “ตอนนี้ฉันขาดแคลนเงิน ดังนั้นฉันจึง อยากเริ่มงานให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ พี่แดงอลุ่มอล่วยให้ หน่อยนะคะ”